«Ήμουν άξια;» Για την ενδυνάμωση των νέων, Ιούλιος 2021, 22-23.
Ήμουν άξια;
Υπήρξα θύμα κακοποίησης για όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Μήπως αυτό επηρέασε τον τρόπο που με έβλεπε ο Κύριος;
Εικονογράφηση υπό Trent Gudmundsen
Επιφανειακά, η παιδική μου ηλικία ήταν πολύ φυσιολογική.
Πηγαίναμε εκκλησία και παρευρισκόμασταν σε όλες τις συγκεντρώσεις και δραστηριότητες της Εκκλησίας. Πήγαινα σχολείο και έπαιζα με τους φίλους μου. Ως έφηβη, έκανα όλα όσα κάνουν οι φυσιολογικοί έφηβοι. Έκανα παρέα με τους φίλους μου και ήμουν στη χορωδία και στο θεατρικό τμήμα. Πήγα στον χορό αποφοίτησης. Αλλά υπήρχε ένα πολύ σκοτεινό μυστικό κάτω από τη χαρούμενη, φυσιολογική όψη μου.
Από την ηλικία περίπου των δύο ετών, είχα πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τους δύο μεγαλύτερους αδελφούς μου. Αυτοί κακοποιούσαν επίσης τις αδελφές μου. Ήμασταν τόσο μικρές για να καταλάβουμε τι συνέβαινε, αλλά όσο μεγάλωνα άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερα. Ένιωθα άσχημη και βρόμικη όποτε ήταν μπροστά οι αδελφοί μου.
Η σύγχυσή μου μεγάλωσε
Όταν παρακολούθησα ένα μάθημα στις Νέες Γυναίκες όπου μας δίδαξαν για ηθική, κατάλαβα το νόημα της αρετής και της αγνότητας. Άκουσα τις ηγέτιδες να ικετεύουν εμένα και τις άλλες στην τάξη μου να παραμείνουμε ηθικά καθαρές.
Αναρωτήθηκα: «Πώς θα μπορούσα να είμαι ηθικά καθαρή; Για όσο πιο πίσω στον χρόνο μπορούσα να θυμηθώ, είχα υπάρξει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Δεν μπορούσα παρά να αναρωτιέμαι τι σκεφτόταν ο Κύριος για εμένα. Ήμουν μία ενάρετη νέα; Ήμουν άξια να κάνω σχέση με τους ενάρετους νέους στον τομέα και το σχολείο μου; Μήπως η κακοποίηση που είχα υποστεί με έκανε ανάξια για γάμο στον ναό;
Αυτό το σκεφτόμουν πολύ. Δεν μου φαινόταν λογικό να θεωρούμαι ανήθικη εφόσον ό,τι συνέβη δεν ήταν δική μου επιλογή. Γιατί δεν μπορούσα να νιώσω ενάρετη; Μήπως ήμουν ανάξια της αγάπης του Κυρίου; Μήπως χρειαζόταν να μετανοήσω;
Απλώς προσπάθησα να ξεχάσω
Ειλικρινά δεν ήξερα. Ένιωθα ότι δεν έφταιγα, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα βρόμικη και ταπεινωμένη και εντελώς εξευτελισμένη. Δεν μπορούσα να βρω το θάρρος για να μιλήσω στους γονείς μου ή σε οποιονδήποτε άλλον. Προσπάθησα πολλές φορές, αλλά ένιωθα υπερβολική ντροπή και δεν ήξερα πώς να αρθρώσω τα λόγια. Απλώς προσπαθούσα να ξεχνώ ότι συνέβαινε.
Όταν ήμουν 15 ετών, οι μικρότερες αδελφές μου βρήκαν το θάρρος που έλειπε από εμένα. Μίλησαν σε έναν σύμβουλο στο σχολείο. Λίγο αργότερα, ένας από τους αδελφούς μου συνελήφθη και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση. Όμως ακόμα, για χρόνια μετά, εγώ βασανιζόμουν από τους ίδιους φόβους ότι δεν ήμουν ενάρετη ούτε άξια.
Βρήκα το θάρρος να ζητήσω βοήθεια
Τελικά, μία ημέρα πήρα θάρρος και πήγα να δω τον επίσκοπό μου. Μου εξήγησε ότι ο Κύριος δεν με θεωρεί καθόλου υπόλογη για όλες τις σεξουαλικές πράξεις στις οποίες εξαναγκάστηκα ως παιδί και νέα γυναίκα. Με διαβεβαίωσε ότι δεν ήταν διόλου δικό μου φταίξιμο. Ήμουν αθώα ενώπιον του Κυρίου. Ήμουν ακόμα ενάρετη!
Με ψυχοθεραπεία από επαγγελματίες και βοήθεια από τον επίσκοπό μου, μπόρεσα να αφήσω πίσω μου την κακοποίηση – και τον πόνο και την οδύνη που αυτή προκάλεσε. Τώρα ζω πραγματικά μία χαρούμενη και φυσιολογική ζωή. Παντρεύτηκα στον ναό με έναν ενάρετο άνδρα και μεγαλώνουμε την οικογένειά μας ευτυχισμένα.
Ωστόσο, μερικές φορές το παρελθόν εισβάλλει στις σκέψεις μου και μπορώ να θυμηθώ την αγωνία που ένιωθα όταν συλλογιζόμουν την αξιοσύνη μου.
Αναρωτιέμαι πόσοι άλλοι νέοι εκεί έξω βρίσκονται στην ίδια κατάσταση που βρέθηκα κι εγώ, νιώθουν ντροπή και ταπείνωση, αναρωτιούνται για την αρετή τους και πού χωρούν στο σχέδιο του Θεού.
Σε αυτούς τους νέους θέλω να πω, ο Κύριος σας αγαπά.
Η καρδιά Του πονά για εσάς.
Ξέρει ότι δεν φταίτε εσείς.
Ξέρει ότι είστε πραγματικά ενάρετοι.
Θέλει να σας βοηθήσει να βρείτε το θάρρος και τη δύναμη να ζήσετε τη ζωή σας με ευτυχία.