Stevige fundamenten

Mijn worsteling met angst in de kerk

jongevrouw in de kerk

Illustratie, Melissa Manwill

Ik ben van nature bang. Toen ik 17 jaar was, merkte ik dat de meeste angstaanvallen in de kerk plaatsvonden.

Ik kreeg altijd te horen dat ik gelukkig zou zijn als ik in de Schriften las, bad en naar de kerk ging. Maar dat gold niet voor mij. Ik geniet van de eerste paar minuten van de kerkdienst en dan krijg ik een paniekaanval.

Mijn bisschop liet me inzien dat mijn geestelijke verwachtingen misschien de oorzaak waren. Ik dacht dat ik dezelfde wonderbaarlijke geestelijke ervaringen moest hebben als die waarover ik had gehoord. Ik vond het logisch dat die druk mijn herhaalde aanvallen kon teweegbrengen.

Op een dag vroeg iemand me: ‘Waarom ga je nog steeds naar de kerk?’ Ik wist eerst niet wat ik moest zeggen. Waarom ging ik nog steeds naar de kerk? Niemand dwong mij om te gaan. Ik kreeg geen wonderbaarlijke zegeningen. Maar ik besefte dat ik bleef gaan omdat ik wist dat de kerk waar was en dat mijn hemelse Vader wilde dat ik ging. Mijn liefde voor Hem overwon mijn verlangen om vrij van angst te zijn.

Soms wilde ik meteen zegeningen van mijn hemelse Vader. Ik dacht dat Hij me met minder paniekaanvallen zou zegenen omdat ik naar de kerk ging. Maar ik heb ontdekt dat het zo niet werkt. Ik moet de aanvallen vaak doorstaan en naar de kerk gaan voordat ik zijn zegeningen kan herkennen.

Nu besef ik dat ik ook mijn ouders en zorgverleners om hulp kan vragen. Ik heb nog steeds slechte dagen, maar ze beheersen me niet meer. In plaats daarvan helpen ze me om aan mijn hemelse Vader te bewijzen dat ik van Hem houd en dat ik me met zijn hulp door deze beproeving heen zal slaan.

In de hof van Gethsémané vroeg Jezus Christus of zijn beproeving kon worden weggenomen, maar door zijn volmaakte gehoorzaamheid aan onze hemelse Vader heeft Hij de grootste beproeving ooit doorstaan. Daarom weet ik dat Hij me ook de kracht zal geven om mijn beproevingen te doorstaan.

Heidi L., Hawaï (VS)