‘Wonderen op Tanna’, Voor de kracht van de jeugd, oktober 2023.
Wonderen op Tanna
Een gezonken pick-uptruck, een stapel doopformulieren en twee toegewijde zendelingen – dat zijn de hoofdrolspelers in dit waargebeurde verhaal over wonderen in Oceanië.
Foto’s, Leslie Nilsson
Mark J. Messick, president van het zendingsgebied Port Vila (Vanuatu), kreeg een telefoontje van de districtspresident op het eiland Tanna met het verzoek om er zendelingen naartoe te sturen. Tachtig mensen wilden graag een gesprek, zodat ze door de doop tot Jezus Christus konden komen en zich bij zijn herstelde kerk konden aansluiten!
President Messick probeerde zijn assistenten te sturen om de gesprekken te voeren. Ze moesten van het eiland Éfaté, waar het zendingskantoor zich bevindt, naar Tanna reizen, een tocht van wel 200 kilometer. Maar ze kregen met heftige obstakels te maken.
Uitstel hoeft geen afstel te betekenen
Eerst werd de actieve vulkaan op Tanna nog actiever. Vervolgens trok een kleine cycloon een spoor van vernieling over Tanna. En tot slot bereikte COVID-19 Vanuatu in 2022 en ging alles in lockdown. Niemand mocht nog in of uit Éfaté of Tanna.
Maanden later, toen het ergste voorbij was, kwamen de ouderlingen Brian Moses Nalin en Silas Toa op Tanna aan, klaar om de gesprekken te voeren. President Messick vreesde dat het aantal kandidaat-dopelingen zou zijn afgenomen omdat ze zo lang hadden moeten wachten.
Toen ouderling Nalin, afkomstig uit Tanna, en ouderling Toa arriveerden, wachtten er inderdaad geen 80 mensen op ze – het waren er nu 114.
De rivieren in Saetsiwi
Om bij een afgelegen gemeente in Saetsiwi op het eiland Tanna te komen, reden de ouderlingen Nalin en Toa eerst naar een berg. Vervolgens ondernamen ze een bergtocht van drie uur, waarbij ze niets anders aten dan de kokosnoten die ze onderweg vonden. Maar eenmaal in Saetsiwi aangekomen, konden ze de gemeentepresident niet vinden. En toen viel de regen plots met bakken uit de hemel,
waardoor het peil van de rivieren steeg. Ouderling Nalin wist dat het weldra te gevaarlijk zou zijn om die nog over te steken. De zendelingen liepen zo snel mogelijk terug naar hun pick-uptruck, omdat ze wisten dat ze van de berg moesten afkomen. De twee zendelingen staken veilig de eerste rivier over, maar bij de tweede rivier kwam de auto vast te zitten. Ze duwden uit alle macht en kregen zelfs hulp van andere mensen, maar de pick-up zat muurvast.
De rivier ‘leek te wachten’
Ouderling Nalin zag dat er een andere rivier naar hun rivier toe stroomde die veel groter was. Later zei hij daarover: ‘Onze rivier was nog klein, en leek te wachten tot we eruit raakten.’ Maar dat zou niet zo blijven.
Beide zendelingen waren in Vanuatu opgegroeid, waar voertuigen meestal zeldzaam en peperduur zijn. De auto achterlaten, was voor hen dus geen optie. Maar het waterpeil was inmiddels tot aan de deurklinken gestegen.
Ze belden president Messick op en vroegen wat ze moesten doen.
President Messick antwoordde: ‘Goed dat je me hebt gebeld. Maak je geen zorgen! Laat de pick-up maar achter en breng jezelf meteen in veiligheid!’
Ouderling Toa en ouderling Nalin ondervonden tegenspoed toen ze de kandidaat-dopelingen op het eiland Tanna probeerden te bereiken. Zo maakten ze een plotselinge stortbui mee die de rivieren die ze moesten oversteken buiten hun oevers deed treden.
Geloof in Gods macht
Ouderling Toa, die als laatste de auto verliet, zei later: ‘Ik zocht op de achterbank naar mijn Schriften en de doopformulieren, maar kon ze niet vinden. Ik dacht dat ouderling Nalin ze misschien al had gepakt.’ Als ze de formulieren kwijt waren, moesten de zendelingen terug naar Éfaté om nieuwe formulieren te halen.
Toen begon een van de mensen die hen hadden geholpen te schreeuwen. Ouderling Toa verstond er niets van. Maar ouderling Nalin wel omdat het in zijn moedertaal was. Hij riep tegen zijn collega: ‘Spring eruit, er komt iets aan!’
Ouderling Toa klom door de achterdeur naar buiten omdat het water de voorste ramen al had bereikt. Zodra hij eruit was, werd de auto door de stroming meegesleurd. Terwijl ze toekeken hoe de pick-up stroomafwaarts dreef, zagen ze de Schriften en doopformulieren op de achterbank liggen.
Ouderling Toa zei later: ‘Toen we nog in de rivier waren, deden we een beroep op Gods macht om onze Schriften en doopformulieren te beschermen. We hadden het geloof dat Hij ze kon redden, als dat zijn wil was.’
‘Na ons gebed wisten we dat alles goed zou komen’, zei ouderling Toa later.
God weet hoe Hij moet redden
De districtspresident belde de ouderlingen Toa en Nalin op en zei dat de gemeentepresident van Saetsiwi, de man die ze niet hadden kunnen vinden, hun pick-up had gevonden. De rivier had hem 250 meter van de weg meegesleurd, maar hoewel de motor nat was en de truck voor andere reparaties moest worden weggesleept, was de buitenkant ongehavend. Hun lesboeken, notitieboekjes en brochures waren echter doorweekt en onbruikbaar. ‘Sommige woorden waren onleesbaar’, zei ouderling Toa.
Maar bovenop al de rest lagen hun Schriften en de doopformulieren – die op de een of andere manier droog en onbeschadigd waren gebleven.
Hoewel ouderling Toa en ouderling Nalin de auto in de rivier hadden achtergelaten, werd hij later gevonden. De motor moest gerepareerd worden, maar de buitenkant was ongehavend. En als door een wonder waren hun belangrijkste spullen onbeschadigd gebleven.
‘Loop dan met je hart’
De zendelingen bezochten op Tanna alle acht gemeenten waar ze gesprekken moesten voeren. Omdat de motor van de auto beschadigd was, gingen ze vaak te voet. Een van hen zei later tegen zijn medezendelingen: ‘Zijn je benen moe, loop dan met je hart.’
In één gemeente hadden 48 mensen trouw op hun doop gewacht. Ouderling Nalin sprak met de mensen die de inheemse talen van Tanna spraken, en ouderling Toa sprak met de Bislamataligen. Toen ze klaar waren, zagen ze tot hun verbazing de zon ondergaan. De gesprekken hadden de hele dag in beslag genomen.
Ouderling Toa en ouderling Nalin trokken door Tanna om de mensen te dopen die het herstelde evangelie van Jezus Christus hadden aanvaard.
Ze doopten mensen over het hele eiland, onder wie veel gezinnen, in rivieren en in de zee. Er was niet genoeg doopkleding, dus gaven sommige nieuwe leden hun natte kleren aan de volgende door totdat ze allemaal gedoopt waren.
De zendelingen doopten mensen, onder wie veel gezinnen, waar ze ook woonden en hoe moeilijk het ook was om daar te komen. Zowel de mensen als de zendelingen toonden hun grote geloof.
Zoals de profeet Joseph Smith heeft gezegd: ‘Onze zendelingen gaan naar verschillende landen. […] Gods waarheid zal moedig, nobel en onafhankelijk voorwaarts gaan, totdat zij in elk werelddeel is doorgedrongen, elke streek heeft bezocht, elk land heeft overspoeld en in elk oor heeft geklonken, totdat Gods oogmerken zijn bereikt en de grote Jehova zegt dat het werk is volbracht.’1