‘Het hoeft niet awkward te zijn’, Voor de kracht van de jeugd, april 2024.
Het hoeft niet awkward te zijn
Hannah was geen lid van de kerk. Natalie wel. En ze hielpen elkaar dichter tot Jezus Christus te komen.
Illustratie, Gabriele Cracolici
Hannahs versie
Ik leerde Natalie op de eerste dag van het laatste jaar van de basisschool kennen. Ik merkte dat ze op zondag niet met vriendinnen afsprak en dat ze op school haar Schriften bij zich had. Op een dag was ik met Natalie op de kermis, en ik zei: ‘Ik wil lid worden van de kerk waar jij naartoe gaat.’ Ik weet niet wat Natalie op dat moment dacht, want ik zette haar wel voor het blok. Maar vanaf dat moment begon ze me meer over haar geloof te vertellen.
Later dat jaar ging ik met Natalie mee naar een jeugdconferentie. Een van de laatste activiteiten van de jeugdconferentie was een getuigenisdienst. Natalie gaf een bijzonder getuigenis dat me motiveerde om meer te weten te komen.
Toen ik het evangelie bestudeerde, bad ik tot mijn hemelse Vader om een getuigenis. Al gauw wist ik dat wat ik geleerd had waar was. Die zomer werd ik lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen.
Later vroeg een vriendin me wat de doop inhoudt. Ik vertelde haar wat ik fijn vind aan het evangelie van Jezus Christus en aan het geluk dat ik in de Heiland had gevonden. Mijn vriendin houdt van voetbal, dus heb ik met mijn klaspresidium een voetbalactiviteit gepland zodat we haar ervoor konden uitnodigen. Natalie en ik bestudeerden via FaceTime het Boek van Mormon met haar.
Aanvankelijk zag ik het als een grote verantwoordelijkheid om mijn vriendin te helpen: iets duidelijk zeggen zodat ze het begreep of haar voor de juiste activiteiten uitnodigen. Maar ik besefte dat het niet om bekeren gaat, maar om liefhebben. Als je oprecht bent en het beste met iemand voorhebt, kan je alles wat je doet voor het werk van onze hemelse Vader als een succes beschouwen. Als je probeert je vrienden lief te hebben zoals de Heiland dat doet, nodig je ze uit om tot Hem te komen.
Natalies versie
Toen ik in het laatste jaar van de basisschool naar een nieuwe school ging, kwam Hannah in de pauze naar me toe en stelde me aan een paar anderen voor. Maar ik had er geen idee van dat ik haar tegelijkertijd met evangeliebeginselen in aanraking bracht.
Op een dag waren Hannah en ik samen op de kermis. Ze zei plotsklaps dat ze lid van de kerk wilde worden. Het overdonderde mij, en dan druk ik mij nog zachtjes uit. Mijn eerste gedachte was: ik weet niet of ze doorheeft hoeveel er bij komt kijken.
Ik wist niet wat ik moest doen, maar mijn ouders zeiden: ‘Ze is geïnteresseerd in het evangelie. Nodig haar uit voor het wijkkamp.’ Ik dacht dat het te veel van het goede voor Hannah zou zijn om de hele week met ons door te brengen en zoveel nieuwe mensen te ontmoeten. Maar ik volgde hun advies op en nodigde haar uit voor het kamp en voor een jeugdconferentie.
In een getuigenisdienst op de jeugdconferentie had ik het gevoel dat Hannah mijn getuigenis moest horen, hoewel spreken in het openbaar een van mijn grootste angsten is. Hannah wist dat ik bang was en ze bewonderde het dat ik toch opstond omdat ik in het evangelie geloof.
Ik ben een paniekdenker, dus als ik me afvroeg of ik Hannah voor iets moest uitnodigen, dacht ik: ze denkt vast dat ik haar onder druk zet om lid te worden. Maar ik wist dat dit een irrationele angst was. Mensen worden graag voor iets uitgenodigd. Na verloop van tijd ging het mij makkelijker af om mijn gevoelens te verwoorden. Ik heb geleerd dat het evangelie delen om liefde draait.
Het is zo fijn om te vertellen wat je het meeste liefhebt en koestert. Hannahs ontdekkingsreis heeft niet alleen haar leven veranderd; het heeft ook mijn leven veranderd en mijn getuigenis versterkt. Ik zag dat de Heiland voor Hannah het verschil uitmaakte, en dat hielp mij om te herkennen dat Hij voor mij ook het verschil uitmaakt.
De auteurs komen uit Hawaï (VS).