‘Wees gewoon vriendelijk’, Voor de kracht van de jeugd, juni 2024.
Wees gewoon vriendelijk
Raegan (14) en Rylyn (12) verspreiden met geschilderde bordjes vriendelijkheid bij hen in de buurt.
Foto’s, Cody Bell
Raegan en Rylyn uit Kentucky (VS) waren chagrijnig, hongerig en moe. Ze hadden een lange dag vol dienstbetoon met hun familie achter de rug. Maar op de terugrit zagen ze een bordje langs de weg dat hun houding veranderde. Er stond: ‘Wees gewoon vriendelijk.’
‘Daardoor werden we minder geïrriteerd en waren we dankbaar dat we konden dienen’, zegt Raegan. ‘We vroegen ons af of wij ook zulke bordjes zouden kunnen maken’, zegt Rylyn.
Familieconnectie
Toen ze het bordje over vriendelijk zijn hadden gezien, hadden ze tijdens de thuisavond een gesprek over vriendelijk zijn voor hun oudere zus Kendall, die het syndroom van Down had en ziek begon te worden. Raegan en Rylyn besloten hun eigen bordjes met ‘Wees vriendelijk’ te maken. ‘We dachten dat dat pesten kon helpen voorkomen’, zegt Raegan.
Ze dachten ook aan hun andere broers en zus, die allemaal het syndroom van Down hebben. Hun oudere broer Kallen is als baby overleden en ze hebben een geadopteerd zusje, Leena, en een geadopteerd broertje, Liam. ‘We wilden aandacht vragen voor vriendelijkheid voor hen’, zegt Rylyn.
De familieleden van Raegan en Rylyn dragen bij aan hun motivatie om vriendelijkheid te verspreiden. Leena en Liam hebben allebei het syndroom van Down, net zoals de overleden Kendall en Kallen.
Bordjes om te delen
Raegan en Rylyn schilderden ‘Wees vriendelijk’ op waterbestendige bordjes. Ze gingen naar winkels en markten om de bordjes te verkopen, en ze gaven het geld dat ze inzamelden aan plaatselijke liefdadigheidsinstellingen, zoals Blessings in a Backpack, Humane Society, American Red Cross, Down Syndrome of Louisville, en plaatselijke programma’s voor mensen met bijzondere behoeften.
Drie jaar later zijn Raegan en Rylyn nog steeds aan het schilderen. Ze hebben ruim 5400 vriendelijkheidsbordjes gemaakt en ruim 50.000 dollar voor goede doelen ingezameld. ‘Soms komen groepjes kerkleden, vrienden of zendelingen langs en schilderen we in één keer wel 100 bordjes’, zegt Raegan. Een doopsgezinde kerk heeft ooit om 40 bordjes voor hun gazon gevraagd. Raegan en Rylyn zien de bordjes bij mensen in de tuin staan, en sommige bordjes zijn zelfs in andere landen terechtgekomen! De meisjes spreken ook over vriendelijkheid op scholen en evenementen in de gemeenschap.
Raegan en Rylyn maken en verkopen bordjes met ‘Wees vriendelijk’ om vriendelijkheid in hun gemeenschap te bevorderen en geld voor goede doelen in te zamelen.
Dienstbetoon en troost
Het schilderen van bordjes heeft Raegan en Rylyn door moeilijkheden heen geholpen. ‘Toen Kendall ziek was, wilden we soms niet echt thuis zijn, omdat het moeilijk voor ons was om te zien. Dan besloten we te gaan schilderen, en dat maakte het minder zwaar’, zegt Raegan.
Kendall is uiteindelijk op 16-jarige leeftijd overleden. Raegan zegt: ‘Het was moeilijk, maar we wisten dat ons gezin eeuwig is. We hebben niet veel tijd met haar gehad, maar we weten dat we weer bij Kendall en Kallen kunnen zijn als wij ons deel doen.’
Meer zoals Christus
Met dit alles streven de meisjes ernaar om zoals de Heiland te worden en uiteindelijk bij hun hemelse Vader terug te keren.
‘Er zijn mensen op school die er niet echt bij horen. Dus ik heb me voorgenomen om iets tegen ze te zeggen om hun dag goed te maken’, zegt Raegan. ‘Ik denk dat kleine vriendelijke daden meer voor iemand kunnen betekenen dan je beseft. Ik denk aan de manier waarop de Heiland zijn best deed om anderen lief te hebben. Ik denk aan hoe Hij de blinden genas en de doden opwekte. En er zijn volgens mij eenvoudige dingen die ik kan doen om mijn liefde te tonen en vriendelijk voor anderen te zijn.’
Rylyn zegt: ‘In plaats van te denken aan dingen waar je niets aan kunt veranderen, kun je denken aan dingen waar je wél iets aan kunt doen. Het zijn de kleine dingen die je kunt doen, zoals de deur voor iemand openhouden of glimlachen. Als je de kleine dingen doet, kom je steeds dichter bij God.’