Babalar
Bugün erkeklerin, en üstün erkeklik rolleri olan kocalar ve babalar olarak yapabilecekleri iyiliğe odaklanacağım.
Bugün babalar hakkında konuşacağım. Babalar ilahi mutluluk planının temelidir ve bu çağrıyı iyi bir şekilde yerine getirmeye çalışanları cesaretlendirmek istiyorum. Babalığı ve babaları övmek ve yüreklendirmek, hiç kimseyi utandırmak veya değersizleştirmek değildir. Bugün açıkçası erkeklerin, en üstün erkeklik rolleri olan kocalar ve babalar olarak yapabilecekleri iyiliğe odaklanacağım.
David Blankenhorn, Babasız Amerika’nın yazarı şu gözlemde bulundu: “Bugün, Amerikan toplumu babalık fikri hakkında, esas itibariyle bölünmüş ve çelişkilidir. Hatta bazı insanlar bunu hatırlamaz. Başkaları bundan rahatsız olur. Birçok aile uzmanı dahil başka kişiler, bunu umursamaz veya hor görürler. Diğer birçoğu, buna özellikle ne karşıdırlar ne de özellikle bağlıdırlar. Birçok insan bu konuda bir şey yapabilmeyi isterdi, ancak toplumumuzun artık bunu kolay kolay yapamayacağına veya yapmayacağına inanırlar.”1
Kilise olarak, biz babalara inanıyoruz. “Ailesini ön planda tutan erkeğin idealliğine” inanıyoruz.2 Biz inanırız ki “İlahi plan doğrultusunda, babalar, sevgi ve doğrulukla ailelerine başkanlık ederler ve ailelerinin yaşamları ve korunmaları için gerekli olan şeyleri sağlamaktan sorumludurlar.”3 Biz inanırız ki tamamlayıcı aile sorumluluklarında “babalar ve anneler eşit ortaklar olarak birbirlerine yardım etmekle yükümlüdürler. ”4 Biz inanırız ki babalar gereksizlikten çok ötede, eşsizdir ve onların yerleri doldurulamaz.
Bazı insanlar babalığın faydalarını sosyal durumlarda, sanki erkeklerin kendi evlatlarına karşı sorumlulukları olarak görürler; onları iyi bir vatandaş olmaya ve başkalarının ihtiyaçlarını düşünmeye yöneltirler ve “annenin çocuklarına karşı olan sorumluluklarına, babanın çocuklarına karşı olan sorumluluklarını da” eklerler. … Kısacası, erkekler için kilit nokta baba olmaktır. Çocuklar için kilit nokta babalarının olmasıdır. Toplum için kilit nokta babalar yaratmaktır.”5 Bu düşünceler kesinlikle doğru ve önemli olduğu halde, biz babalığın toplumsal bir yapı taşı ya da bir evrim ürününden daha fazlası olduğunu biliyoruz. Babanın rolü ilahi kökenlidir, bir Cennetteki Baba ve bu ölümlü dünyada Adem Baba ile başlar.
Babalığın mükemmel, ilahi örneği Cennetteki Babamız’dır. O’nun karakteri ve nitelikleri, zengin iyiliği ve kusursuz sevgiyi içerir. O’nun işi ve görkemi O’nun çocuklarının gelişmesi, mutluluğu ve sonsuz hayatıdır.6 Cennetteki Kral’la karşılaştırıldığında, bu kusurlu dünyadaki babalar hiç bir talepte bulunamazlar, ancak ellerinden geleni yaparak O’na benzemeye çalışırlar ve gerçekten de O’nun işinde çalışırlar. Babalar olağanüstü ve ciddi bir güvenle onurlandırılırlar.
Erkekler için babalık, kendi zayıflıklarımızla ve gelişime olan ihtiyacımızla bizi karşı karşıya getirir. Babalık fedakarlık ister. Eşsiz bir tatmin, hatta neşe kaynağıdır. Tekrarlıyorum, bizim için en güzel örnek bizi, ruh evlatlarını, çok seven Cennetteki Babamız’dır ki O bize kurtulmamız ve yücelmemiz için Biricik Doğmuş Oğlu’nu vermiştir.7 İsa der ki, “Hiç kimsede, insanın, dostları uğruna canını vermesinden daha büyük bir sevgi yoktur.”8 Babalar bu sevgiyi gün be gün hayatlarını feda ederek gösterirler ve her gün ailelerine hizmet etmek ve onların geçimini sağlamak için çalışırlar.
Belki de bir babanın en önemli işi kendi çocuklarının yüreklerini Cennetteki Babaları’na döndürmektir. Eğer bir baba hem örnek olarak hem de sözleriyle Tanrı’ya günlük yaşamda sadık kalındığında ne olacağını gösterebilirse, o baba çocuklarına bu hayatta huzurun ve gelecek dünyada ise sonsuz hayatın anahtarını vermiş olacaktır.9 Kutsal yazıları çocuklarına okuyan ve çocuklarıyla beraber okuyan bir baba onları Rab’bin sesi ile bilgilendirir.10
Kutsal yazılarda anne ve babaların kendi çocuklarına öğretmekle yükümlü olduğunun vurgulandığını sayısız kere görüyoruz:
“Ve yine, Siyon’da ya da onun kurulmuş olan herhangi bir çadır kazığında çocukları olan anne babalar, çocuklarına sekiz yaşına kadar tövbe, yaşayan Tanrı’nın Oğlu Mesih’e iman ve vaftiz ve ellerin baş üzerine konulması suretiyle verilen Kutsal Ruh armağanı öğretisini anlamayı öğretmedikleri kadar, bu günah anne ve babaların başları üzerinde olacaktır. …
“Ve onlar ayrıca çocuklarına dua etmesini ve Rab’bin önünde doğru bir şekilde yürümeyi öğreteceklerdir.”11
1833’te, Rab, Birinci Başkanlık’ın üyeleri kendi çocuklarının öğretimi ilgili vazifelerine yeterince özen göstermedikleri için azarlamıştır. Birisine özellikle şöyle demiştir, “Siz çocuklarınıza, emirlere göre, ışık ve hakikat öğretmediniz; ve o kötü olanın, hâlâ, sizin üzerinizde hükmü vardır ve sizin kederinizin sebebi budur.”12
Babalar, Tanrı’nın kanunlarını ve işlerini yeniden her nesle öğretmelidir. Mezmur şairi şöyle beyan ediyor:
“Rab, Yakup soyuna koşullar bildirdi, İsrail’e yasa koydu. Bunları çocuklarına öğretsinler diye atalarımıza buyruk verdi.
“Öyle ki, gelecek kuşak, yeni doğacak çocuklar bilsinler, [ondan sonra] onlar da kendi çocuklarına anlatsınlar.
“Tanrı’ya güven duysunlar, Tanrı’nın yaptıklarını unutmasınlar, O’nun buyruklarını yerine getirsinler.”13
Kesinlikle sevindirici haberi öğretmek, anneler ve babalar arasında paylaştırılmış bir vazifedir ancak Rab çok açık ifade eder ki O, babaların buna yüksek öncelik vermeleri konusunda sorumluluk göstermelerini beklemektedir. (Ve hatırlayalım ki sıradan konuşmalar, beraber çalışıp oyun oynamak ve dinlemek öğretmenin önemli unsurlarıdır.) Rab, babaların çocukların gelişmesine yardımcı olmalarını beklemektedir ve çocuklar bir örnek isterler ve buna ihtiyaçları vardır.
Ben kendim örnek alınacak bir baba ile kutsanmıştım. 12 yaşlarında bir çocukken hatırlıyorum, babam oldukça küçük bir toplumdaki belediye meclisi için aday olmuştu. Büyük bir seçim kampanyası yürütmemişti. Tek hatırladığım, Babam bana ve kardeşlerime kapı kapı dolaşıp el ilanları dağıttırdı ki bu yolla Paul Christofferson’a oylarını vermeleri için insanları teşvik etti. Birkaç yetişkine el ilanı verirken, onlar Paul’un iyi ve dürüst bir insan olduğunu ve ona oy vermekte hiçbir sorunları olmayacağını söylediler. Benim çocuk kalbim, babam için gururla dolmuştu. Bu bana onun izinden yürümek için özgüven ve istek verdi. O mükemmel değildi -kimse değildir- ancak o dürüsttü, iyiydi ve bir çocuğun olmak istediği örnek bir insandı.
Disiplin ve düzeltme eğitimin parçalarıdır. Paul’un dediği gibi “Rab sevdiğini terbiye eder.”14 Ancak bir baba disiplin uygularken, asla haklı olmayan bir şeyin, hatta kötü davranışa yakın bir şeyin olmaması için gereken özeni göstermelidir. Baba düzeltme yaparken, onun motivasyonu sevgi ve rehberi Kutsal Ruh olmalıdır:
“Kutsal Ruh tarafından yönlendirildiğinde, uygun bir zamanda sert bir şekilde azarlayın ve ardından azarladığınız kişiye sizi düşmanı olarak görmemesi için daha çok sevgi gösterin;
“Böylece sizin sadakatinizin ölümün bağlarından daha kuvvetli olduğunu bilebilir.”15
İlahi düzende disiplin, cezalandırmaktan ziyade, sevdiğiniz kişiye kendine hakim olma yolunda yardımcı olmak demektir.
Rab der ki, “Bütün çocukların reşit oluncaya kadar geçimleri için anne babaları üzerinde hakları vardır.”16 Ekmek parası kazanmak kutsal bir faaliyettir. Kişinin ailesinin geçimini sağlaması, her ne kadar genellikle aileden uzak zaman geçirmeyi gerektirse de babalıkla çelişen bir şey değildir. Bu iyi bir baba olmanın özüdür. “İş ve aile birbiriyle örtüşen sorumluluklardır.”17 Bu tabii ki, kendi kariyeri için ailesini ihmal eden veya diğer aşırı uçta, çaba sarfetmeyen ve kendi sorumluluklarını başkalarının üzerine atmaktan mutlu olan bir adamı haklı göstermez. Kral Benyamin’in sözleriyle:
“Sizler çocuklarınızı aç ya da çıplak bırakmayacaksınız; onların Tanrı’nın yasalarını çiğnemesine ve birbirleriyle dövüşüp atışmalarına … izin vermeyeceksiniz. …
“Fakat onlara doğruluk ve ağırbaşlılık yollarında yürümelerini öğreteceksiniz; birbirlerini sevmelerini ve birbirlerine hizmet etmelerini öğreteceksiniz.”18
Ailelerini layıkıyla geçindirmek için bir yol ve imkan bulamayan erkeklerin acısının farkındayız. Bütün çabalarına rağmen babalığın tüm görevlerini ve işlevlerini herhangi bir zamanda yerine getiremeyen babalar için bir utanç yoktur. “Sakatlık, ölüm veya diğer koşullar, kişisel uyum sağlamayı gerektirebilir. İhtiyaç duyulduğunda akrabalar birbirlerine destek olmalıdırlar.”19
Çocuklarının annesini sevmek -ve bu sevgiyi göstermek- bir babanın çocukları için yapabileceği en iyi iki şeydir. Bu sevgi, aile hayatlarının ve güvenliklerinin temeli olan evliliği tekrar tasdik eder ve güçlendirir.
Bazı erkekler bekar babadır, koruyucu babadır veya üvey babadır. Birçoğu genelde zor olan bu rolde çok emek harcarlar ve ellerinden gelenin en iyisini yaparlar. Bizler, kişisel ihtiyaçları ve aile ihtiyaçlarını karşılamak için yapabileceği her şeyi sevgiyle, sabırla ve kişisel fedakarlıkla yapanlardan gurur duyuyoruz. Not düşülmelidir ki Tanrı’nın Kendisi, Biricik Doğmuş Oğlu’nu bir koruyucu babaya emanet etmiştir. Elbette bu itibarın bir kısmı Yusuf’a aittir ve gerçek şu ki İsa büyürken “bilgelikte ve boyda [gelişti], Tanrı’nın ve insanların beğenisini [kazandı].”20
Ne yazık ki, ölüm, terk edilme veya boşanmadan dolayı bazı çocukların onlarla yaşayan babaları yoktur. Bazılarının fiziksel olarak mevcut olup ancak duygusal olarak onlarla olmayan ya da diğer şekillerde ihmalkâr veya destek olmayan babaları olabilir. Bütün babalara daha çok emek harcamaları ve daha iyi olmaları için sesleniyoruz. Bütün basın ve eğlence kuruluşlarına, babaları beceriksiz, şaklaban veya “sorun çıkartan adam” olarak sık sık tasvir etmek yerine, eşlerini gerçekten seven ve çocuklarına zekice rehberlik eden sadakatli ve duyarlı babaları tasvir etmeleri için sesleniyoruz.
Ailevi durumları sıkıntılı olan çocuklara, diyoruz ki, siz bundan dolayı daha değersiz değilsiniz. Mücadeleler zaman zaman Rab’bin size olan güveninin göstergesidir. Rab, yüzleştiğiniz şeyle başa çıkabilmeniz için direkt olarak ve başkaları aracılığı ile size yardımcı olabilir. Tanrı’nın aileler için kurduğu ilahi düzenlerin tam anlamıyla gerçekleşeceği ve sizden sonraki bütün nesilleri kutsayabileceği bir nesil ve belki de ailenizdeki ilk kişi olabilirsiniz.
Bir gün ihtiyaçları karşılayacak ve koruma sağlayacak genç beylere, diyoruz ki; okulda ve lise sonrası eğitiminizi planlarken gayretli olmaya şimdiden hazırlanın. İster üniversitede, ister teknik okulda, ister çıraklık eğitiminde veya benzeri bir programda alacağınız eğitim, ihtiyacınız olacak yetenekleri ve kabiliyetleri geliştirmenin anahtarıdır. Çocuklar dahil her yaştan insan ile arkadaşlık etme fırsatlarını çok iyi değerlendirin ve sağlıklı ve ileriye dönük ilişkiler nasıl kurulur öğrenin. Bu tipik olarak insanlarla yüz yüze görüşmek ve bazen bir şeyleri birlikte yapmak demektir, sadece telefonla mesajlaşma yeteneklerinizi geliştirmek değildir. Hayatınızı öyle yaşayın ki bir erkek olarak evliliğinize ve de çocuklarınıza paklık getirebilesiniz.
Tüm yükselen nesle diyoruz ki, kendi babanızı iyi-daha iyi-en iyi ölçeğinde nereye koyuyorsanız koyun (ve tahmin ediyorum ki bu sıralama siz büyüdükçe ve daha akıllı olduğunuzda daha yükseğe çıkacaktır), onu ve annenizi kendi hayatınızla onurlandırmaya kararlı olun. Yuhanna tarafından ifade edilen bir babanın özlem dolu umudunu hatırlayın: “Benim için, çocuklarımın gerçeğin izinden yürüdüklerini duymaktan daha büyük bir sevinç olamaz!”21 Dürüstlüğünüz bir babaya verilebilecek en büyük onurdur.
Erkek kardeşlerime, bu Kilise’deki babalara diyorum ki, daha kusursuz bir baba olmayı istediğinizi biliyorum. Biliyorum ben de olmayı isterdim. Yine de bütün kısıtlamalarımıza rağmen çaba göstermeye devam edelim. Bireyselciliğin abartılı fikirlerini ve günümüzdeki kültür bağımsızlığını bir kenara koyalım ve ilk önce başkalarının mutluluğunu ve iyiliğini düşünelim. Şüphesiz eksikliklerimize rağmen, Cennetteki Babamız bizi yüceltecek ve en basit çabalarımızın meyve vermesini sağlayacaktır. Bir kaç yıl önce Liyahona’da çıkmış bir hikayeden güç aldım. Yazar şunu anlattı:
“Ben gençken, küçük ailemiz bir apartmanın ikinci katında tek odalı bir dairede yaşıyordu. Ben salonda kanepede uyurdum. …
“Çelik işçisi olan babam her gün evden işe gitmek için erkenden ayrılırdı. Her sabah … üzerimi örter ve bir dakikalığına dururdu. Kanepenin yanında dikilip bana baktığını hissederken yarı uyur halde olurdum. Yavaşça uyanırken, onun orada olmasından dolayı utanırdım. Hâlâ uyuyor numarası yapmaya çalışırdım. … Farkına vardım ki yatağımın yanı başında dikilirken bütün dikkati, enerjisi ve konsantrasyonu ile benim için dua ediyordu.
“Babam her sabah benim için dua etti. Güzel bir günüm olsun diye, güvende olayım diye, okuyup geleceğe hazırlanabileyim diye dua etti. Ve akşama kadar benimle beraber olamadığından dolayı, o gün beraber olacağım öğretmenler ve arkadaşlarım için dua etti. …
“İlk seferinde babamın sabahları benim için dua ederken ne yaptığını gerçekten anlamamıştım. Ancak büyüdükçe, onun sevgisini ve bana ve yaptığım her şeye olan ilgisini hissetmeye başladım. Bu benim en sevdiğim hatıralarımdan biridir. Yıllar sonra evlendiğimde, kendi çocuklarım oldu ve onlar uyurken odalarına gidip onlar için dua edince babamın benim için tam olarak ne hissettiğini anladım.”22
Alma oğluna şöyle tanıklıkta bulundu:
“İşte sana derim … muhakkak gelecek olan [Mesih’tir]… ; evet, O, halkına kurtuluş müjdesini bildirmeye gelecektir.
“Ve şimdi ey oğlum, bu halka bu sevindirici haberi duyurup onların zihinlerini hazırlamak üzere çağrıldığın görev buydu; ya da başka bir deyişle, … öyle ki O geldiği zaman sözü dinlemeleri için kendi çocuklarının zihinlerini hazırlayabilsinler.”23
Bugünkü babaların görevi budur. Tanrı onları bereketlesin ve onlara görevlerini başarabilmeleri için yardımcı olsun, İsa Mesih’in adıyla, amin.