Το Μήνυμα, το Νόημα και το Πλήθος
Μέσα από την αδιάκοπη βουή και τυμπανοκρουσία της εποχής μας, ας προσπαθήσουμε να δούμε τον Χριστό στο κέντρο της ζωής μας, της πίστης μας και της υπηρέτησής μας.
Αδελφοί και αδελφές, αυτός είναι ο Σάμμυ Χο Τσινγκ, επτά μηνών, που παρακολουθεί τη Γενική Συνέλευση από την τηλεόραση στο σπίτι του, τον περασμένο Απρίλιο.
Καθώς ήρθε η ώρα να υποστηρίξει τον Πρόεδρο Nέλσον και τα άλλα Μέλη της Γενικής Εξουσίας, τα χέρια του Σάμμυ ήταν απασχολημένα κρατώντας το μπιμπερό του. Οπότε έκανε το αμέσως καλύτερο πράγμα.
Ο Σάμμυ δίνει ένα εντελώς νέο νόημα στη διαδικασία, ψηφίζοντας με τα πόδια.
Καλώς ορίσατε σε αυτή τη φθινοπωρινή συνέλευση της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Για να θέσω το πλαίσιο της συζήτησης που αφορά στο νόημα αυτών των συγκεντρώσεων δύο φορές τον χρόνο, επικαλούμαι αυτή την σκηνή από το Κατά Λουκάν της Καινής Διαθήκης:
«Και όταν πλησίαζαν στην Ιεριχώ, κάποιος τυφλός καθόταν κοντά στον δρόμο, ζητιανεύοντας.
»…Και όταν άκουσε ότι περνάει το πλήθος, ρωτούσε τι είναι αυτό.
»…Και του ανήγγειλαν ότι, περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος.
»Και φώναξε, λέγοντας: Ιησού, Υιέ τού Δαβίδ, ελέησέ με».
Έκπληκτο από την τόλμη του, το πλήθος προσπάθησε να κάνει τον άνθρωπο να σιωπήσει, αλλά «εκείνος φώναζε πολύ περισσότερο» λέει. Ως αποτέλεσμα της επιμονής του, τον έφεραν μπροστά στον Ιησού, ο οποίος άκουσε τη γεμάτη πίστη έκκλησή του για αποκατάσταση της όρασής του και τον θεράπευσε.
Συγκινούμαι από αυτή τη γλαφυρή μικρή ιστορία κάθε φορά που τη διαβάζω. Μπορούμε να νιώσουμε την απόγνωση του ανθρώπου. Σχεδόν μπορούμε να τον ακούσουμε να φωνάζει για να τραβήξει την προσοχή του Σωτήρα. Χαμογελάμε που αρνείται να σωπάσει – πράγματι, είναι αποφασισμένος να δυναμώσει τη φωνή, ενώ όλοι του λένε να την χαμηλώσει. Αυτή είναι, από μόνη της, μία γλυκιά ιστορία, πολύ δυνατής πίστης. Αλλά όπως με όλες τις γραφές, όσο περισσότερο τη διαβάζουμε, τόσα περισσότερα βρίσκουμε σε αυτήν.
Μία σκέψη που μου ήρθε μόλις πρόσφατα είναι ότι αυτός ο άνθρωπος είχε τη σωστή κρίση να περιβάλλεται από πνευματικά ευαίσθητους ανθρώπους. Όλη η σημασία αυτής της ιστορίας βασίζεται σε λίγους ανώνυμους άνδρες και γυναίκες, που όταν ρωτήθηκαν από τον συνάνθρωπό τους, «τι είναι όλη αυτή η φασαρία;» είχαν τη διορατικότητα, αν θέλετε, να αναγνωρίσουν τον Χριστό ως τον λόγο της αναστάτωσης. Αυτός ήταν το «προσωποποιημένο νόημα». Σε αυτή την μικρή συζήτηση, κρύβεται ένα μάθημα για εμάς. Σε θέματα πίστης και πεποίθησης, βοηθά να κατευθύνετε την έρευνά σας προς εκείνους που έχουν πραγματικά κάποια πίστη! «Μήπως μπορεί ένας τυφλός να οδηγεί έναν άλλον τυφλό;» Ο Ιησούς ρώτησε κάποτε. «[Αν ναι] δεν θα πέσουν και οι δύο σε λάκκο;»
Τέτοια αναζήτηση πίστης και πεποίθησης είναι ο σκοπός μας σε αυτές τις συνελεύσεις και με τη συμμετοχή σας σήμερα θα συνειδητοποιήσετε ότι αυτή η αναζήτηση είναι μία ευρέως κοινή προσπάθεια. Κοιτάξτε γύρω σας. Εδώ, σε αυτό τον χώρο βλέπετε οικογένειες όλων των μεγεθών, που έρχονται από κάθε κατεύθυνση. Παλιοί φίλοι αγκαλιάζονται με χαρά που ξαναβλέπονται, μία υπέροχη χορωδία ετοιμάζεται και διαφωνούντες συνεχίζουν να φωνασκούν από το αγαπημένο τους βήμα. Παλαιότεροι ιεραπόστολοι αναζητούν πρώην συναδέλφους τους, ενώ ιεραπόστολοι που επέστρεψαν πρόσφατα αναζητούν εντελώς νέους συναδέλφους (καταλαβαίνετε τι εννοώ!) Και φωτογραφίες; Κύριε των δυνάμεων! Με τα κινητά ανά χείρας, έχουμε μεταμορφωθεί από «κάθε μέλος, ένας ιεραπόστολος» σε «κάθε μέλος, ένας φωτογράφος». Και μέσα σε όλη αυτή την ευχάριστη φασαρία, θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει δικαιολογημένα: «Τι σημαίνουν όλα αυτά;»
Όπως στην ιστορία της Καινής μας Διαθήκης, όσοι είναι ευλογημένοι με διορατικότητα θα αναγνωρίσουν ότι, εκτός όλων των άλλων που μπορεί να προσφέρει η παράδοση αυτής της συνέλευσης, όλα αυτά σημαίνουν ελάχιστα ή τίποτα, εκτός αν βρούμε τον Ιησού στο επίκεντρό τους. Για να κατανοήσουμε αυτό που αναζητούμε, τη θεραπεία που Αυτός υπόσχεται, πόσο σημαντικό είναι που ξέρουμε ότι βρίσκεται εδώ κατά κάποιον τρόπο, πρέπει να αγνοήσουμε τη φασαρία –όσο χαρούμενη κι αν είναι– και να προσηλώσουμε την προσοχή μας σε Αυτόν. Η προσευχή κάθε ομιλητή, η ελπίδα όλων όσων τραγουδούν, η ευσέβεια κάθε επισκέπτη –όλα είναι αφιερωμένα στην πρόσκληση του πνεύματος Εκείνου στον οποίο ανήκει αυτή η Εκκλησία– του ζώντος Χριστού, του Αμνού του Θεού, του Άρχοντα Ειρήνης.
Αλλά δεν είναι απαραίτητο να βρισκόμαστε σε ένα συνεδριακό κέντρο για να Τον βρούμε. Όταν ένα παιδί διαβάζει για πρώτη φορά το Βιβλίο του Μόρμον και ενθουσιάζεται με το θάρρος του Αβιναδί ή την πορεία των 2.000 νεαρών πολεμιστών, μπορούμε να προσθέσουμε διακριτικά ότι ο Ιησούς είναι η πανταχού παρούσα κεντρική φιγούρα σε αυτό το θαυμάσιο χρονικό, στέκεται σαν κολοσσός σχεδόν σε κάθε σελίδα του και προσφέρει τη σύνδεση με όλα τα άλλα στοιχεία που προάγουν την πίστη σε αυτό.
Ομοίως, όταν ένας φίλος μαθαίνει για την πίστη μας, αυτή ή αυτός μπορεί να συγκλονιστεί από ορισμένα μοναδικά στοιχεία και το ασυνήθιστο λεξιλόγιο της θρησκευτικής μας πρακτικής – διαιτητικοί περιορισμοί, εφόδια αυτοδυναμίας, πορείες των πρωτοπόρων και ψηφιοποιημένα οικογενειακά δέντρα, κι έναν ανείπωτο αριθμό κέντρων πασσάλου, όπου ορισμένοι αναμφισβήτητα θα ανέμεναν να βρουν πασσάλους και εξοπλισμό κατασκήνωσης. Έτσι, καθώς οι νέοι φίλοι μας βιώνουν μία πληθώρα νέων εικόνων και ήχων, πρέπει να τους κατευθύνουμε πέρα από τη βουή και τη φασαρία και να τους επικεντρώσουμε στο νόημα όλων αυτών, στην παλλόμενη καρδιά του αιώνιου Ευαγγελίου – την αγάπη των Επουράνιων Γονέων, το εξιλεωτικό δώρο ενός θεϊκού Υιού, την παρηγορητική καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, την αποκατάσταση κατά τις τελευταίες ημέρες όλων των αληθειών και ακόμα περισσότερα.
Όταν κάποιος πηγαίνει στον ναό για πρώτη φορά, μπορεί να μείνει κάπως κατάπληκτος από αυτή την εμπειρία. Ευθύνη μας είναι να διασφαλίσουμε ότι τα ιερά σύμβολα και οι τελετουργίες που αποκαλύπτονται, τα τελετουργικά ρούχα και οι οπτικές παρουσιάσεις δεν αποσπούν την προσοχή, αλλά μάλλον δείχνουν προς τον Σωτήρα, Τον οποίο είμαστε εκεί για να λατρέψουμε. Ο ναός είναι ο οίκος Του και Αυτός θα πρέπει να είναι πρώτος και κύριος στο μυαλό και την καρδιά μας –η μεγαλοπρεπής διδαχή του Χριστού να διαπερνά την ίδια μας την ύπαρξη, όπως ακριβώς διαπερνά τις διατάξεις του ναού– από τη στιγμή που διαβάζουμε την επιγραφή επάνω στην μπροστινή πόρτα μέχρι την τελευταία στιγμή που περνούμε μέσα στο κτήριο. Εν μέσω όλου του θαύματος που βιώνουμε, πρέπει να δούμε, πάνω απ’ όλα, το νόημα του Ιησού στον ναό.
Σκεφτείτε τη σωρεία των τολμηρών πρωτοβουλιών και των νέων ανακοινώσεων στην Εκκλησία τους τελευταίους μήνες. Καθώς τελούμε διακονία ο ένας στον άλλον ή βελτιώνουμε την εμπειρία που βιώνουμε την Ημέρα του Κυρίου ή ενστερνιζόμαστε ένα νέο πρόγραμμα για παιδιά και νέους, θα χάσουμε τον πραγματικό λόγο για αυτές τις αποκαλυπτικές προσαρμογές, εάν τις δούμε ως ετερόκλητα, ασύνδετα στοιχεία και όχι ως συντεταγμένη προσπάθεια που θα μας βοηθήσει να οικοδομήσουμε σταθερά πάνω στον Βράχο της Σωτηρίας μας. Σίγουρα αυτός είναι ο σκοπός του Προέδρου Ράσσελ Νέλσον, ο οποίος μας κάλεσε να χρησιμοποιούμε το αποκεκαλυμμένο όνομα της Εκκλησίας. Αν ο Ιησούς –το όνομά Του, η διδαχή Του, το παράδειγμά Του, η θειότητά Του– μπορεί να βρίσκεται στο επίκεντρο της λατρείας μας, θα ενισχύσουμε την αλήθεια που δίδαξε κάποτε ο Άλμα: «Πολλά πράγματα πρόκειται να συμβούν. [Αλλά] ιδού, είναι ένα από αυτά που είναι πιο σημαντικό από όλα τα άλλα – …ο Λυτρωτής [που] ζει και έρχεται ανάμεσα στο λαό του».
Μία τελική σκέψη: τον 19ο αιώνα, το μεθοριακό περιβάλλον στο οποίο βρέθηκε ο Τζόζεφ Σμιθ φλεγόταν από τον ανταγωνισμό πληθώρας χριστιανικών θρησκευμάτων. Όμως, μέσα στην αναταραχή που δημιουργούσαν, αυτοί οι ενθουσιώδεις ευαγγελιστές, παραδόξως, επισκίαζαν τον ίδιο τον Σωτήρα που ο νεαρός Τζόζεφ επιζητούσε με τόση ειλικρίνεια. Πολεμώντας αυτό που ονόμαζε «σκοτάδι και σύγχυση», αποτραβήχτηκε στην ερημιά ενός άλσους, όπου είδε και άκουσε την ενδοξότερη μαρτυρία για την κεντρική θέση του Σωτήρα στο Ευαγγέλιο, από όσες έχουμε αναφέρει εδώ σήμερα το πρωινό. Με το χάρισμα να βλέπει τα ασύλληπτα και τα απρόσμενα, ο Τζόζεφ είδε σε όραμα τον Επουράνιο Πατέρα του, τον μεγάλο Θεό του σύμπαντος, και τον Ιησού Χριστό, τον τέλειο Μονογενή Του Υιό. Τότε ο Πατέρας έθεσε το παράδειγμα που επικροτήσαμε σήμερα το πρωί: Αυτός έδειξε τον Ιησού, λέγοντας: «Αυτός είναι ο Υιός μου ο Αγαπητός. Αυτόν να ακούς!» Καμία μεγαλύτερη έκφραση της θεϊκής ταυτότητας του Ιησού, η υπέρτατη σπουδαιότητά Του στο σχέδιο σωτηρίας και η θέση Του στα μάτια του Θεού δεν θα μπορούσαν ποτέ να υπερβούν αυτή τη σύντομη δήλωση των επτά λέξεων.
Φασαρία και σύγχυση; Πλήθη και διαμάχη; Υπάρχουν πολλά από αυτά στον κόσμο μας. Πράγματι, οι σκεπτικιστές και οι πιστοί εξακολουθούν να αντιπαρατίθενται για το όραμα αυτό και σχεδόν για όλα τα άλλα που ανέφερα σήμερα. Σε περίπτωση που εσείς δυσκολεύεστε να δείτε πιο ξεκάθαρα και να βρείτε νόημα μέσα στην πληθώρα απόψεων, σας δείχνω προς τον ίδιο Ιησού και καταθέτω αποστολική μαρτυρία για την εμπειρία του Τζόζεφ Σμιθ, όπως συνέβη περίπου 1.800 χρόνια αφότου ο τυφλός φίλος μας έλαβε την όρασή του στην αρχαία οδό της Ιεριχούς. Δίνω μαρτυρία με αυτά τα δύο γεγονότα και με μία σειρά από άλλα κατά τη διάρκεια των αιώνων, ότι σίγουρα η πιο συναρπαστική εικόνα και ήχος στη ζωή, είναι αυτή του Ιησού, που όχι μόνο περνά αλλά κι έρχεται προς εμάς, σταματά δίπλα μας και κατοικεί μαζί μας.
Αδελφές και αδελφοί, μέσα από την αδιάκοπη βουή και τυμπανοκρουσία της εποχής μας, ας προσπαθήσουμε να δούμε τον Χριστό στο κέντρο της ζωής μας, της πίστης μας και της υπηρέτησής μας. Εκεί είναι που βρίσκεται το αληθινό νόημα. Και αν κάποιες μέρες η αντίληψή μας περιορίζεται ή η εμπιστοσύνη μας έχει εξασθενίσει ή η πίστη μας δοκιμάζεται και αδυνατίζει –όπως σίγουρα θα συμβεί– ας φωνάξουμε ακόμα δυνατότερα: «Ιησού, Υιέ τού Δαβίδ, ελέησέ με». Υπόσχομαι με αποστολική θέρμη και προφητική πεποίθηση ότι θα σας ακούσει και θα σας πει, αργά ή γρήγορα: «Ανακτήστε την όρασή σας· η πίστη σας σάς έσωσε». Καλώς ήλθατε στη γενική συνέλευση. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.