Σταθερή και ανθεκτική εμπιστοσύνη
Η εμπιστοσύνη στον Κύριο περιλαμβάνει την εμπιστοσύνη στο χρονοδιάγραμμά Του και απαιτεί υπομονή και αντοχή που ξεπερνούν τις θύελλες της ζωής.
Ο γιος μας Νταν αρρώστησε πολύ στην ιεραποστολή του στην Αφρική και μεταφέρθηκε σε ιατρική μονάδα με περιορισμένους πόρους. Καθώς διαβάζαμε το πρώτο του γράμμα μετά την ασθένειά του, αναμέναμε να αποθαρρυνθούμε, αλλά αντιθέτως έγραψε: «Ακόμη και όταν βρισκόμουν στην αίθουσα επειγόντων περιστατικών, αισθανόμουν ειρήνη. Ποτέ δεν ήμουν τόσο σταθερά και ανθεκτικά ευτυχισμένος στη ζωή μου».
Καθώς η γυναίκα μου και εγώ διαβάζαμε αυτά τα λόγια, συγκινηθήκαμε. Σταθερά και ανθεκτικά ευτυχισμένος. Ποτέ δεν είχαμε ακούσει την ευτυχία να περιγράφεται με αυτόν τον τρόπο, αλλά τα λόγια του έμοιαζαν να είναι αληθινά. Ξέραμε ότι η ευτυχία που περιέγραφε δεν ήταν απλά ευχαρίστηση ή ένα συναίσθημα ευφορίας, αλλά η γαλήνη και η χαρά που έρχεται όταν ενδίδουμε στον Θεό και Τον εμπιστευόμαστε στα πάντα. Κι εμείς είχαμε αυτές τις στιγμές στη ζωή μας όταν ο Θεός μιλούσε ειρήνη στην ψυχή μας και μας έκανε να έχουμε ελπίδα στον Χριστό ακόμα και όταν η ζωή ήταν δύσκολη και αβέβαιη.
Ο Λεχί διδάσκει ότι αν ο Αδάμ και η Εύα δεν είχαν υποστεί πτώση «θα είχαν παραμείνει σε κατάσταση αθωότητας, χωρίς να έχουν αγαλλίαση, γιατί δεν γνώριζαν την αθλιότατα…
»Όμως ιδού, τα πάντα έχουν γίνει με τη σοφία εκείνου που γνωρίζει τα πάντα.
»Ο Αδάμ έπεσε για να μπορέσουν να υπάρξουν οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι υπάρχουν για να μπορέσουν να έχουν αγαλλίαση».
Με έναν παράδοξο τρόπο, τα βάσανα και η θλίψη μάς προετοιμάζουν να βιώσουμε τη χαρά, αν εμπιστευτούμε τον Κύριο και το σχέδιό Του για μας. Αυτή η αλήθεια εκφράζεται όμορφα από έναν ποιητή του 13ου αιώνα: «Η θλίψη σε προετοιμάζει για τη χαρά. Σαρώνει τα πάντα βίαια έξω από το σπίτι σου, έτσι ώστε η καινούργια χαρά να μπορεί να βρει χώρο για να μπει. Κουνάει τα κίτρινα φύλλα από το κλαδί της καρδιάς σου, έτσι ώστε τα νέα, πράσινα φύλλα να μπορούν να μεγαλώσουν στη θέση τους. Ξεριζώνει τις σάπιες ρίζες, έτσι ώστε οι καινούργιες ρίζες που κρύβονται από κάτω να έχουν χώρο να μεγαλώσουν. Ό,τι η θλίψη κουνάει με σκοπό να πέσει από την καρδιά σου, πολύ καλύτερα πράγματα θα πάρουν τη θέση τους».
Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον δίδαξε: «Η χαρά που ο Σωτήρας [μάς] προσφέρει… είναι σταθερή, διαβεβαιώνοντας μας ότι “τα βάσανά [μας] δε θα είναι παρά για μία μικρή στιγμή” [Διδαχή και Διαθήκες 121:7] και θα είναι προς όφελός μας». Οι δοκιμασίες και τα βάσανά μας μπορούν να κάνουν χώρο για μεγαλύτερη χαρά.
Τα καλά νέα του Ευαγγελίου δεν είναι η υπόσχεση μίας ζωής χωρίς θλίψη και ταλαιπωρία, αλλά της ζωής γεμάτη νόημα και σκοπό – μία ζωή όπου οι θλίψεις και τα βάσανά μας μπορούν να «πνιγ[ούν] από τη χαρά για τον Χριστό». Ο Σωτήρας διεκήρυξε: «Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά, να έχετε θάρρος· εγώ νίκησα τον κόσμο». Το Ευαγγέλιό Του είναι μήνυμα ελπίδας. Η θλίψη συνδυασμένη με την ελπίδα στον Ιησού Χριστό περιέχει την υπόσχεση της διαρκούς χαράς.
Η αφήγηση του ταξιδιού των Ιαρεδιτών προς τη γη της επαγγελίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μεταφορά για το ταξίδι μας στη θνητότητα. Ο Κύριος υποσχέθηκε στον αδελφό του Ιαρέδ και τον λαό του ότι θα «πά[ει] εμπρός [τους] στη χώρα η οποία είναι εκλεκτή υπεράνω όλων των χωρών της γης». Τους έδωσε εντολή να φτιάξουν φορτηγίδες και υπάκουα πήγαν να εργασθούν στην κατασκευή τους σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου. Ωστόσο, καθώς το έργο προχώρησε, ο αδελφός του Ιαρέδ ανέπτυξε ανησυχίες που το σχέδιο του Κυρίου για τις φορτηγίδες δεν ήταν επαρκές. Φώναξε:
«Ω Κύριε, έχω τελέσει το έργο που με έχεις προστάξει, και έχω κατασκευάσει τις φορτηγίδες σύμφωνα με το πώς με έχεις κατευθύνει.
»Και ιδού, ω Κύριε, μέσα σε αυτές δεν υπάρχει φως».
«Ιδού, ω Κύριε, θα μας αφήσεις να διασχίσουμε τον ωκεανό στο σκότος;»
Έχετε ποτέ ξεχύσει την ψυχή σας στον Θεό με τέτοιον τρόπο; Όταν προσπαθείτε να ζείτε με τις εντολές του Κυρίου και δεν ικανοποιούνται οι ενάρετες προσδοκίες, έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν πρέπει να περάσετε από αυτή τη ζωή στο σκοτάδι;
Ο αδελφός του Ιαρέδ εξέφρασε κατόπιν μία ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία για την ικανότητά τους να επιβιώσουν στις φορτηγίδες. Φώναξε: «Και επίσης θα αφανιστούμε, επειδή μέσα σε αυτές δεν μπορούμε να αναπνέουμε, εκτός από τον αέρα που είναι μέσα τους». Σας δυσκόλευσαν ποτέ οι δυσκολίες στη ζωή να αναπνεύσετε και σας έκαναν να αναρωτιέστε πώς μπορείτε να επιβιώσετε τη μέρα, πόσο μάλλον να επιστρέψετε στο επουράνιο σπίτι σας;
Αφού ο Κύριος συνεργάστηκε με τον αδελφό του Ιαρέδ για να επιλύσει κάθε μία από τις ανησυχίες του, στη συνέχεια εξήγησε: «Δεν μπορείτε να διασχίσετε αυτό το μέγα βάθος παρά μόνον αν σας προετοιμάσω για τα κύματα της θάλασσας, και τους ανέμους που βγήκαν, και τις πλημμύρες που θα έλθουν».
Ο Κύριος κατέστησε σαφές ότι τελικά οι Ιαρεδίτες δεν θα μπορούσαν να φτάσουν στη γη της επαγγελίας χωρίς Aυτόν. Δεν είχαν τον έλεγχο και ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσαν να τα καταφέρουν πέρα από το μεγάλο βάθος ήταν να εμπιστευτούν τον Θεό. Αυτές οι εμπειρίες και η καθοδήγηση από τον Κύριο έμοιαζαν να εμβαθύνουν την πίστη του αδελφού του Ιαρέδ και να ενδυναμώνουν την εμπιστοσύνη του στον Κύριο.
Παρατηρήστε πώς οι προσευχές του άλλαξαν από ερωτήσεις και ανησυχίες σε εκφράσεις πίστης και εμπιστοσύνης:
«Ξέρω, ω Κύριε, ότι Εσύ έχεις πάσα δύναμη, και μπορείς να κάνεις οτιδήποτε θελήσεις προς όφελος του ανθρώπου…
»Ιδού, ω Κύριε, Εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό. »Ξέρουμε ότι είσαι σε θέση να δείξεις μεγάλη δύναμη, η οποία φαίνεται μικρή στη διανόηση των ανθρώπων».
Έχει καταγραφεί ότι οι Ιαρεδίτες τότε «επιβιβάσθηκαν… στις φορτηγίδες τους και έπλευσαν στη θάλασσα, παραδιδόμενοι στον Κύριο τον Θεό τους». Παραδίδομαι σημαίνει εμπιστεύομαι ή ενδίδω. Οι Ιαρεδίτες δεν μπήκαν στις φορτηγίδες επειδή ήξεραν ακριβώς πώς θα πήγαιναν τα πράγματα στο ταξίδι τους. Μπήκαν επειδή είχαν μάθει να εμπιστεύονται την δύναμη, την καλοσύνη και το έλεος του Κυρίου και ήταν συνεπώς πρόθυμοι να παραδώσουν τον εαυτό τους και όποιες αμφιβολίες ή φόβους ενδεχομένως είχαν στον Κύριο.
Πρόσφατα ο εγγονός μας Έιμπ φοβόταν να ανέβει σε ένα από τα ζώα στο καρουζέλ που κινούνται πάνω και κάτω. Προτιμούσε ένα που δεν κουνιόταν. Η γιαγιά του τελικά τον έπεισε ότι θα ήταν ασφαλές, έτσι, αφού της είχε εμπιστοσύνη, ανέβηκε. Στη συνέχεια, είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο: «Δεν αισθάνομαι ασφαλής, αλλά είμαι ασφαλής». Ίσως έτσι αισθάνονταν οι Ιαρεδίτες. Η εμπιστοσύνη στον Θεό μπορεί να μη μας κάνει πάντα να αισθανόμαστε ασφαλείς αρχικά, αλλά η χαρά έπεται.
Το ταξίδι δεν ήταν εύκολο για τους Ιαρεδίτες. «Ήταν πολλές φορές θαμμένοι στα βάθη της θάλασσας λόγω των κυμάτων σαν βουνά που έσκαγαν επάνω τους». Ωστόσο καταγράφεται ότι «ο άνεμος δεν έπαψε ποτέ να φυσά προς τη γη της επαγγελίας». Όσο δύσκολο κι αν είναι να καταλάβουμε, ειδικά σε στιγμές της ζωής μας όταν οι μετωπικοί άνεμοι είναι δυνατοί και οι θάλασσες έχουν τρικυμία, μπορούμε να παρηγορηθούμε γνωρίζοντας ότι ο Θεός με την άπειρη καλοσύνη Του μας ωθεί πάντα προς το σπίτι.
Η αφήγηση συνεχίζεται: «Και έτσι οδηγούνταν εμπρός, και κανένα τέρας της θάλασσας δεν μπορούσε να τους συντρίψει, ούτε κήτος που να μπορούσε να τους καταστρέψει, και είχαν φως διαρκώς, είτε ήταν επάνω από το νερό είτε κάτω από το νερό». Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι δυσκολίες, η σωματική και η ψυχική ασθένεια, οι δοκιμασίες και τα βάσανα κάθε είδους ξεσπούν καταπάνω μας. Ωστόσο, μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό και επιλέγοντας να Τον εμπιστευθούμε, κι εμείς μπορούμε να έχουμε φως συνεχώς είτε πάνω από το νερό είτε κάτω από το νερό. Εμείς μπορούμε να έχουμε τη διαβεβαίωση ότι ο Θεός δεν παύει ποτέ να μας ωθεί προς την επουράνια οικία μας.
Ενώ στριφογύριζαν στις φορτηγίδες οι Ιαρεδίτες «έψαλλαν δοξολογίες προς τον Κύριο… και ευχαριστούσ[αν] και δοξολογούσ[αν] τον Κύριο όλη την ημέρα. Και όταν ερχόταν η νύχτα, δεν έπαυαν να δοξολογούν τον Κύριο». Ένιωθαν χαρά και ευχαριστίες ακόμη και εν μέσω των ταλαιπωριών τους. Δεν είχαν ακόμη φθάσει στη γη της επαγγελίας, όμως αγαλλίαζαν στην υπεσχημένη ευλογία λόγω της σταθερής και ανθεκτικής εμπιστοσύνης τους σε Αυτόν.
Οι Ιαρεδίτες οδηγούνταν εμπρός 344 ημέρες επάνω στο νερό. Μπορείτε να το φανταστείτε αυτό; Η εμπιστοσύνη στον Κύριο περιλαμβάνει την εμπιστοσύνη στο χρονοδιάγραμμά Του και απαιτεί υπομονή και αντοχή που ξεπερνούν τις θύελλες της ζωής.
Τελικά, οι Ιαρεδίτες «άραξαν επάνω στην ακτή της γης της επαγγελίας. Και όταν πάτησαν το πόδι τους επάνω στις ακτές της γης της επαγγελίας, έσκυψαν επάνω στο πρόσωπο της γης, και ταπείνωσαν τον εαυτό τους ενώπιον του Κυρίου, και έχυσαν δάκρυα χαράς ενώπιον του Κυρίου, λόγω της πληθώρας του στοργικού ελέους Του προς αυτούς».
Εάν είμαστε πιστοί στην τήρηση των διαθηκών μας, θα φτάσουμε κι εμείς κάποια μέρα με ασφάλεια στο σπίτι και θα σκύψουμε ενώπιον του Κυρίου και θα ρίξουμε δάκρυα χαράς για την πληθώρα του στοργικού ελέους Του στη ζωή μας, συμπεριλαμβανομένων των θλίψεων που έκαναν χώρο για περισσότερη χαρά.
Καταθέτω μαρτυρία ότι καθώς παραδιδόμαστε προς τον Κύριο και σταθερά και ανθεκτικά να εμπιστευόμαστε τον Ιησού Χριστό και τους θεϊκούς σκοπούς Του στη ζωή μας, θα μας επισκεφθεί με διαβεβαιώσεις, θα μιλήσει ειρήνη στη ψυχή μας και θα μας κάνει να «ελπίζουμε σε Αυτόν για τη λύτρωσή μας».
Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός. Είναι η πηγή όλης της χαράς». Η χάρη Του είναι αρκετή και είναι ισχυρός στο να σώζει. Αυτός είναι το φως, η ζωή και η ελπίδα του κόσμου. Δεν θα μας αφήσει να χαθούμε. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.