Jullie waren de engelen
Heidi Windish Fernandez (Oregon, VS)
Mijn hart sprong op toen ik de poster las: ‘Handels Messiah, uitgevoerd door het Swansea Orchestra en Welsh Choir.’
Ik was een half jaar op zending in Swansea (Wales) en voelde de hunkering die vaak rond de kersttijd bezit neemt van nieuwe zendelingen. We hadden thuis vele tradities rond de feestdagen, maar de beste was voor mij naar Händels Messiah gaan luisteren. Mijn moeder had vaak het orgel gespeeld bij zulke uitvoeringen. Ik zat, luisterde en voelde de muziek.
Met toestemming van de zendingspresident kocht ik kaartjes voor de zendelingen in ons district. Op de avond van de uitvoering kleedden we ons goed aan tegen de kou en liepen naar de schouwburg. Ik bad in stilte dat we allemaal de heiligheid van de inspirerende muziek zouden voelen.
Toen we bij de schouwburg aankwamen, besefte ik dat we laat waren en dat de uitvoering al was begonnen. We zouden pas in de pauze in de zaal worden toegelaten! Toen ik door de gesloten deuren naar de muziek luisterde, begon ik te huilen.
Een deurwacht moet mijn vertwijfeling hebben gezien en besloot ons toch in de zaal te laten. Hij zei ons dat we tot de pauze achterin de zaal moesten wachten, zodat we de uitvoering niet verstoorden. Langzaam opende hij de deuren en met ingehouden adem schoven we naar binnen.
Toen we de zaal binnengingen, was het alsof we de hemel binnenliepen. Gevoelens van vrede en vreugde vulden mijn binnenste. Maar niet lang daarna merkten we dat mensen hun hoofd omdraaiden, op ons wezen en naar ons staarden. We waren allemaal stilletjes binnengekomen en we wisten niet wat we hadden gedaan om de aandacht op ons te vestigen. Toen de pauze aanbrak, zochten we onze stoelen op.
Toen het oratorium verder ging, vulde de muziek mijn ziel. Ik huilde gedurende het ‘Hallelujah Chorus’ en toen de sopraan ‘I Know That My Redeemer Lives’ zong. De zendelingen naast mij voelden ook de kracht van de muziek en reikten naar hun zakdoeken. We zouden ons de uitvoering altijd herinneren. Maar pas na afloop van de uitvoering vond het gedenkwaardige moment plaats.
Toen we het gebouw verlieten, liepen de mensen nog steeds te fluisteren en te wijzen, maar niemand zei wat tot we buiten waren. Er kwam een man naar ons toe, die zei: ‘Jullie waren het! Jullie waren het!’
We wachtten op een verklaring.
‘Tijdens het eerste deel van de uitvoering voelden we een verandering in de zaal — een sterk gevoel dat Christus er was’, zei de man. ‘Daarom keken we om om te zien wat die verandering teweeg had gebracht. Toen we achterin de zaal keken, zagen we zeven personen die straalden alsof ze engelen waren. Toen jullie de zaal binnenkwamen, brachten jullie de Heilige Geest mee. Jullie waren daar om Christus te vertegenwoordigen; jullie waren de engelen.’
Terwijl hij sprak, keek ik omlaag naar mijn naamplaatje en las de vetgedrukte woorden onder mijn naam: ‘De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen’. Het stemde mij nederig dat ik daar en toen de Messias vertegenwoordigde en die avond stilzwijgend voor duizenden mensen van Hem getuigde.