Waarom moet ik zelf bidden als ik al met het gezin bid?
Stel je voor dat je een persoonlijk probleem hebt. Zou jij je op je gemak voelen als je dat probleem met een groep moest bespreken, of zou je liever met iemand onder vier ogen praten?
President Spencer–W. Kimball (1895–1985) heeft gezegd: ‘Over sommige dingen kun je het best zelf bidden. Dan hoef je je geen zorgen te maken over tijd of over de vertrouwelijkheid van je gebed. Bidden in afzondering is een rijke, lonende ervaring. Als we alleen bidden, kunnen we alle schaamte en schijn van ons afleggen. Dan kunnen we ons hart openstellen en volkomen eerlijk en eerbaar zijn in al onze uitingen van hoop, en in onze houding.’1 Waar we niet graag over bidden in het bijzijn van onze familieleden kunnen we — en behoren we — in onze persoonlijke gebeden te bespreken.
In onze persoonlijke gebeden kunnen we volledig openhartig zijn ten opzichte van onze hemelse Vader en onze angsten en de verlangens van ons hart bespreken. Toen Joseph Smith persoonlijk in gebed ging, kreeg hij de openbaring waarmee de herstelling van het evangelie van Jezus Christus begon. Als we onder vier ogen met onze hemelse Vader praten, kunnen we ontvankelijker zijn voor de influisteringen van de Geest.
Maar ook het gezinsgebed is uitermate belangrijk — daardoor komen we dichter bij onze Vader in de hemel en kunnen we geestelijke ervaringen met ons gezin hebben. President Kimball heeft gezegd: ‘De kerk dringt er bij ons op aan om elke ochtend en avond gezinsgebed te houden.’2
‘Ik gebied u dat gij zowel overluid als in uw hart zult bidden; ja, zowel ten overstaan van de wereld als in het verborgen, zowel in het openbaar als in afzondering’ (LV 19:28).