Ons gezin, ons thuis
De zegeningen die we krijgen als we ons op de tempel richten
Er is geen werk zo belangrijk als het stichten van een eeuwig gezin — en dat werk wordt vervuld in het huis van de Heer.
Er zijn weinig levensgebeurtenissen ingrijpender dan het verlies van een dierbare. Bisschop Richard Rodriguez en zijn vrouw, Ruth, hebben zo’n verlies geleden. Toch hebben ze door de heilige tempelverordeningen die beproeving doorstaan met ogen om te zien en oren om te horen. Door geloof kwamen ze dichter tot de Heiland, tot geluk en tot gemoedsrust.
Met een verlies omgaan
Richard en Ruth hadden kennisgemaakt toen ze bij een bedrijf werkten dat cement maakte in Azogues, een stadje in het Andesgebergte, niet ver van Cuenca (Ecuador). Richard was een bekeerling tot de kerk en was daarmee een paar jaar eerder in de voetsporen van zijn moeder en broer getreden. Ruth was toen nog geen lid.
‘Toen ik Ruth tegenkwam, kon ik haar niet uit mijn hoofd zetten’, zegt hij met een glimlach.
In 1996 traden ze in het huwelijk. Een paar maanden later overleed Ruths vader.
‘Toen hij overleed, werd ik ernstig depressief’, legt Ruth uit. ‘Je zet je niet zomaar over het verlies van een dierbare heen. Je voelt altijd die leegte.’
In 2001 overleed Richards moeder. Ze leden weer erg onder het verlies. Maar in de jaren daarvoor had Richard veel kennis opgedaan en een getuigenis van het evangelie gekregen, waardoor hij troost en het juiste perspectief kreeg.
‘Door het evangelie snapte ik min of meer hoe het met mijn moeder gesteld was’, vertelt hij. ‘Ik las Alma 40:11 aan Ruth voor en legde haar uit wat er met iemands geest gebeurt als die zijn of haar lichaam verlaat. We vonden daar beiden troost in.’
Keuzevrijheid respecteren
Ruth had niettemin geen interesse in de kerk, hoewel ze wel vriendelijk tegen de leden van de kerk en de zendelingen was. ‘Ik had gewoon geen behoefte om van godsdienst te veranderen’, zegt ze.
Richard besloot haar niet onder druk te zetten. ‘Elke keer als we het over de kerk hadden, liep het gesprek verkeerd af’, zegt hij. ‘En als ik haar onder druk zette, liep het ook verkeerd af, dus hield ik daarmee op. Ik wilde haar dat niet aandoen.’
In de herfst van 2001 nodigden de zendelingen Ruth uit voor een doopdienst. Toen ze op de uitnodiging inging, veranderde alles.
De zuster die zich had laten dopen, gaf tijdens de dienst haar getuigenis. ‘Ze sprak over de wonderen die ze had gezien sinds ze in aanraking met de kerk was gekomen — wonderen op het gebied van gezondheid, welzijn en kracht’, weet Ruth nog. ‘Die zuster woonde ergens in haar eentje, maar had toch een getuigenis.’
Ruth vroeg zich af hoe een vrouw die zoveel problemen had zoveel geloof kon hebben. Door de uitnodiging voor de doopdienst aan te nemen en zich dit af te vragen, werd Ruths hart geraakt en werd ze voorbereid om een getuigenis van de Geest te ontvangen.
‘Toen besloot ik dat ik me wilde laten dopen. Later was ik alleen met Richard en zei ik: “Richard, wat zou je ervan vinden als ik me in december liet dopen?” Zo gezegd, zo gedaan. Ik was al bekend met de kerk en het evangelie. Maar ik moest eerst nog les van de zendelingen krijgen.’
‘God bereidt het hart van mensen voor’, voegt Richard toe. ‘We kunnen zelf wel het een en ander doen. Zelf heb ik er veel aan gedaan, maar het gebeurde pas toen Ruth er klaar voor was.’
Ruth beaamt: ‘Toen we getrouwd waren, had ik veel problemen op te lossen. Toen ik die problemen uiteindelijk opgelost had, besefte ik dat ik niet meer op nóg een wonder hoefde te wachten. Toen was ik klaar om me te laten dopen.’
Moeilijkheden met geloof onder ogen zien
Toen Ruth zich in december 2001 liet dopen, begon het gezin zich op andere dingen te richten. Door die verandering kregen ze geestelijke kracht en zegeningen en daar hebben ze tot op de dag van vandaag nog altijd wat aan.
‘We zijn op 28 juni 2003 in de tempel aan elkaar verzegeld’, zegt Richard. ‘Om die reden hebben we veel zegeningen ontvangen. Onze eerste twee kinderen zijn aan ons verzegeld en de andere twee zijn in het verbond geboren. Onze kinderen zijn ons tot zegen.’
Richard legt uit dat er meer harmonie in het gezin is sinds ze getrouw hun taken in de kerk verrichten: ‘Mijn vrouw en ik zijn een gelijk span. We hebben veel problemen gehad, maar we hebben ze samen opgelost. We geloven in dezelfde dingen. Omdat we in de tempel aan elkaar verzegeld zijn, weten we dat we hulp van de Heer krijgen als we tot het einde volharden.
De wijk verandert als de leden zich op de tempel richten
Toen Ruth zich liet dopen, telde de gemeente Azogues maar 25 leden. Nu is het een wijk en wonen er vaak 75 of meer leden de avondmaalsdienst bij.
‘Als je het individu versterkt, versterk je gezinnen’, zegt Ruth. ‘Als de leden de geboden onderhouden en altijd naar hun leiders luisteren, versterken ze hun gezin en de wijk. Het is net alsof elk gezin deel van een cementblok uitmaakt dat de wijk op zijn plaats houdt, zodat die kan groeien.’
Richard heeft de leden er als bisschop toe aangezet om de gezinnen te versterken door tempelverbonden te sluiten en na te komen, en regelmatig naar de tempel te gaan. Als gevolg van dat initiatief reist de wijk naar de Guayaquiltempel (Ecuador), wat een reis van ongeveer vijf uur is.
‘We gaan als wijk zo vaak mogelijk naar de tempel’, zegt Ruth. ‘We hebben als doel dat elk gezin zich in de tempel aan elkaar laat verzegelen.’
‘Door naar de tempel te gaan en zich aan elkaar te laten verzegelen, zijn de gezinnen geestelijk gegroeid’, voegt Richard toe. ‘In de afgelopen jaren heeft een aantal gezinnen zich aan elkaar laten verzegelen. En nu maken ze hun eigen familienamen klaar en verrichten ze verordeningen voor hun voorouders. Degenen die dat hebben gedaan, zijn toegewijder aan het evangelie van Jezus Christus en zijn gelukkiger geworden. Door de tempel is de visie van de leden nu anders.’
Mensen die zich op de tempel richten, veranderen
In de familie Rodriguez heeft ieder door heilige, persoonlijke ervaringen een sterk, eigen getuigenis gekregen van tempelverbonden en van plaatsvervangend werk voor zijn of haar voorouders.
‘We hebben het werk voor mijn ooms en tantes van mijn vaders kant gedaan’, zegt Ruth. ‘We kregen het gevoel dat we het werk voor onze familie zelf moesten verrichten. Ik weet dat het plaatsvervangende werk dat we verrichten waar is. Ik ben erg blij dat we het werk voor onze voorouders hebben gedaan. Dit was een bijzonder werk.’
Richard getuigt: ‘Ik vind het fijn om tempelwerk te doen voor degenen die daarop wachten. Dit is ons levenswerk. Dit is wat we willen doen.’
Door naar de tempel te gaan, is mijn gezin veranderd. ‘Toen we ons in de tempel aan elkaar lieten verzegelen, veranderde ons leven ingrijpend’, zegt Ruth. ‘We zijn geestelijk sterker geworden.’
Richard beaamt: ‘Ons gezin is eensgezinder geworden doordat we weten dat het gezinsverband, waar tenslotte alles mee begint en mee eindigt, ons de kracht geeft om door te zetten. Er zijn altijd wel problemen. Maar door ons op de tempel te richten, zien we de toekomst anders tegemoet. Het geeft ons veel vreugde om anderen in die zegeningen te laten delen — en vooral om ervoor te zorgen dat andere gezinnen dat ook doen. Ik voel thuis meer toewijding.’
Richard vindt het een van de grootste zegeningen dat het gezin zich klaarmaakte om naar de tempel te gaan, verordeningen te verrichten, zich te laten verzegelen en plaatsvervangend werk voor hun voorouders te doen. Iemand verandert als hij of zij geloof oefent, het evangelie van Jezus Christus aanvaardt, en vooral als hij of zij zich in de tempel laat verzegelen en reddende verordeningen door het priesterschap verricht’, zegt hij. ‘Iemand die verbonden in de tempel sluit, wordt een ander mens.’
Detail van De eeuwige stad, Keith Larson © 2000; Foto: Guayaquiltempel (Ecuador) Janae Bingham
Boven: Richard en Ruth Rodriguez met hun kinderen (v.l.n.r.): Maria Judith, Jorge, Richard jr. en Freddy. Ze zijn in de Guayaquiltempel (Ecuador) aan elkaar verzegeld (rechts).
Familiefoto Joshua J. Perkey