Na szlaku
Oczekiwanie w Kwaterze Zimowej
Nowe miasto
Po zabiciu Proroka Józefa Smitha Nauvoo stało się niebezpiecznym miejscem. Święci w popłochu opuścili swe domy, aby znaleźć miejsce, gdzie mogliby wieść bezpieczne życie. W lutym 1846 roku pierwsza grupa świętych wyruszyła w drogę na zachód, ale zła pogoda i choroby spowolniły ich marsz. Kiedy przemierzyli stan Iowa, pora roku była już zbyt późna, żeby zdążyć przed zimą przeprawić się na drugą stronę Gór Skalistych. Przywódcy Kościoła wybrali więc miejsce, gdzie święci mogli przeczekać zimę. Nazwali je Kwatera Zimowa.
Wspólna praca
Niektórzy ludzie zbudowali sobie domy z bali lub ziemi. Inni mieszkali w namiotach i grotach. Święci starali się z uśmiechem przetrwać tę długą, mroźną zimę. Pomagali sobie nawzajem. Chodzili na koncerty, śpiewali i tańczyli. Zbudowali młyn, ratusz i fabrykę koszyków.
Dalsza droga
Okres spędzony w Kwaterze Zimowej był ciężki. Wielu ludzi umarło. Pionierzy jednak mieli wiarę, że Pan im pobłogosławi i pomoże dotrzeć do Syjonu. Kiedy wreszcie nadeszła wiosna, pierwsza grupa pionierów opuściła Kwaterę Zimową i wyruszyła w drogę do Doliny Jeziora Słonego.
Dzisiaj w tym miejscu w stanie Nebraska można oglądać przepiękną świątynię oraz zwiedzić tamtejsze Centrum szlaku mormońskiego, gdzie można dowiedzieć się więcej na temat pionierów.
Wystawa w Centrum szlaku mormońskiego wiernie odtwarza wygląd obozowiska na szlaku w stanie Iowa, gdzie William Clayton napisał hymn „Chodź, chodź mój bracie” (Hymny oraz pieśni dla dzieci, str. 4).
W tymże Centrum można zobaczyć, jakiego rodzaju zapasy święci zabrali w drogę na zachód. Przywódcy Kościoła poradzili im, by zabrali mąkę, przyprawy, ryż, fasolę i krowie mleko.
Niektórzy święci na czas pobytu w Kwaterze Zimowej pobudowali sobie domy z drewnianych bali.
Święci przekraczają Mississippi — Grant Romney Clawson © IRI; zdjęcia — Jennifer Maddy i Welden C. Andersen
Szlak przez Iowa
Iowa
Nauvoo
Kwatera Zimowa