พระบิดาบนสวรรค์ทรงส่งการกระตุ้นเตือนมาให้
แครอล วิเทเคอร์
รัฐออริกอน สหรัฐอเมริกา
ภาพประกอบโดย เกรก นิวโบลด์
หลังจากต่อสู้กับภาวะสมองเสื่อมมา 11 ปี สามีดิฉันก็สิ้นชีวิต สำหรับดิฉัน การสิ้นชีวิตของเขาเป็นความหวานอมขมกลืน ดิฉันเป็นผู้ดูแล เพื่อน และคู่รักของเขา ถึงแม้จะมีความสุขที่เขาไม่ต้องทุกข์ทรมานอีก แต่ดิฉันคิดถึงเขามาก ดิฉันคิดว่าดิฉันรู้เรื่องความทุกข์โศกดี แต่ความเสียใจและความรู้สึกสูญเสียวางดิฉันไว้บนเส้นทางที่ดิฉันไม่คาดคิดว่าจะเดินไป
ดิฉันตกใจและประหลาดใจมากเมื่อความคิดลบคืบคลานเข้ามาในชีวิต ดิฉันรู้สึกว่าครอบครัว เพื่อน และสมาชิกวอร์ดเมินเฉย ไม่เห็นประโยชน์ และไม่เห็นค่าของดิฉัน ดิฉันหมกมุ่นอยู่กับความสงสารตัวเองและรู้สึกแค้นเคืองผู้อื่น
วันอาทิตย์วันหนึ่ง ดิฉันนั่งอยู่หลังห้องนมัสการ ดิฉันเห็นพี่น้องสตรีที่เป็นมิตรและอัธยาศัยดีคนหนึ่งพูดคุยกับสมาชิกวอร์ดคนอื่นๆ เธอมีน้ำใจและโอบอ้อมอารีกับทุกคน
“แต่” ดิฉันคิด “เธอ ไม่เคย ถามดิฉันเลยว่าดิฉันเป็นอย่างไรบ้าง เธอ ไม่เคย แสดงความเสียใจที่สามีดิฉันสิ้นชีวิต เธอ ไม่เคย รับรู้เลยว่าการจากไปของสามีดิฉันยากสำหรับดิฉันเพียงใด!”
ความคิดลบๆ เหล่านี้ยังมีอยู่เมื่อเพลงสวดศีลระลึกเริ่ม ดิฉันรู้สึกว่าดิฉันจะรับส่วนศีลระลึกด้วยความรู้สึกแค้นเคืองใจแบบนั้นไม่ได้
“คุณต้องขอความช่วยเหลือเพื่อขจัดความรู้สึกแบบนั้น เดี๋ยวนี้!” ดิฉันคิด
ดิฉันสวดอ้อนวอนขอพระองค์ทรงนำเอาความมืดออกไป พี่น้องสตรีคนนี้ไม่สมควรได้รับความแค้นเคืองจากดิฉันแม้แต่น้อย ดิฉันสวดอ้อนวอนขอการให้อภัยและขอความช่วยเหลือเพื่อปลดปล่อยความแค้นเคือง ในขณะที่มัคนายกยืนถือถาดศีลระลึกตรงหน้าดิฉัน ดิฉันรู้สึกว่าดิฉันสามารถรับศีลระลึกได้ ตลอดสัปดาห์ต่อมา ดิฉันยังคงสวดอ้อนวอนขอการนำทาง
วันอาทิตย์ต่อมา ดิฉันเดินเข้าไปในห้องโถงและเห็นผู้หญิงคนนั้นที่ดิฉันคิดลบกับเธอเมื่อสัปดาห์ก่อน
“โอ้ แครอล!” เธอพูด “ดิฉันคิดถึงคุณตลอด! ดิฉันได้แต่นึกภาพว่ายากเพียงใดสำหรับคุณ คุณดูแลสามีมานาน มาก คุณจะต้องปรับตัวยากแน่นอน คุณเป็นอย่างไรบ้างคะ”
เราพูดคุยกันสามสี่นาที และเธอสวมกอดดิฉัน ดิฉันพูดไม่ออก! ดิฉันนั่งบนม้านั่งตัวเดิมในห้องนมัสการพร้อมกับยิ้มกว้าง ดิฉันขอบพระทัยพระบิดาในสวรรค์ทันที พระองค์ทรงกระตุ้นเตือนสตรีที่ดีคนนี้ให้มาพูดคำที่ดิฉันต้องการได้ยิน นับจากนั้นเป็นต้นมา ดิฉันรู้สึกว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงใส่ใจดิฉัน พระองค์ประทานความเข้มแข็งให้ดิฉันเผชิญ “ภาวะปกติแบบใหม่” ที่เริ่มต้นในชีวิตดิฉัน