ช่วงเวลาส่วนตัวกับพระผู้ช่วยให้รอด
นี่เป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตหรือเปล่า?
ด้านล่าง: ภาพถ่ายเอื้อเฟื้อโดยผู้เขียน
เสียงกรีดร้องดังก้องผ่านหมู่ไม้ขณะผู้คนวิ่งหนีลาวาและหินที่ร่วงลงมา ดิฉันยืนฟังเสียงที่ดังผ่านลำโพงข้ามเนินเขา
ฤดูร้อนนั้นดิฉันเข้าร่วมการแสดงกลางแจ้งเนินเขาคาโมราห์ซึ่งแสดงเหตุการณ์จำลองหลายเหตุการณ์จากพระคัมภีร์มอรมอน ดิฉันได้รับคัดเลือกเป็นนักเต้นผู้เก็บเกี่ยว (ดู 1 นีไฟ 18:23–24) และผู้ไม่เชื่อ (ดู 3 นีไฟ 1:4–21) แต่ทุกคนรวมถึงทีมงานต่างก็เป็นส่วนหนึ่งของฉากที่กำลังจะเกิดขึ้น
สปอตไลท์ส่องไปที่ร่างในชุดสีขาวที่ดูเหมือนลอยอยู่เหนือชั้นสูงสุดของเวที แน่นอนว่าเขาไม่ใช่พระผู้ช่วยให้รอดจริง เป็นแค่นักศึกษามหาวิทยาลัยที่เป็นอาสาสมัครเหมือนกับดิฉัน แต่ในช่วงเวลานั้นบนเวที ดิฉันจินตนาการถึงพระผู้ช่วยให้รอดที่แท้จริงทรงยืนอยู่ตรงนั้นแทน
ดิฉันเห็นภาพพระองค์ทรงดำเนินมาหาดิฉัน และจินตนาการว่าดิฉันมองเข้าไปในพระเนตรของพระองค์ ความรู้สึกจากพระวิญญาณแผ่ซ่านในตัวดิฉัน ในช่วงเวลานั้น ดิฉันสัมผัสความรู้สึกบางๆ ว่าการได้เห็นพระผู้ช่วยให้รอดที่แท้จริงเป็นอย่างไร ฉันถนอมประสบการณ์ทางวิญญาณที่พิเศษนี้
หกเดือนต่อมา คำกล่าวของอธิการดับเบิลยู. คริสโตเฟอร์ วัดเดลล์ ที่ปรึกษาที่สองในฝ่ายอธิการควบคุมเวลานั้นเปลี่ยนมุมมองของดิฉัน “ในแต่ละวันอาทิตย์ เราสามารถมีประสบการณ์คล้ายกับผู้รอดชีวิตจากการทำลายล้างครั้งร้ายแรงที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาแห่งการตรึงกางเขนของพระผู้ช่วยให้รอด ตามที่อธิบายไว้ในพระคัมภีร์มอรมอน”1
ดิฉันตกตะลึง เป็นไปได้ไหมที่ดิฉันจะรู้สึกแบบเดียวกับที่รู้สึกบนเวทีในคืนนั้นทุกสัปดาห์? ยิ่งดิฉันนึกถึงเรื่องนี้มากขึ้น ดิฉันก็ยิ่งตระหนักได้ว่าการรับส่วนศีลระลึกเป็นประสบการณ์ส่วนตัวกับพระผู้ช่วยให้รอด เหมือนกับการคุกเข่าต่อหน้าพระองค์และสัมผัสรอยตะปูที่พระหัตถ์และพระบาทของพระองค์
เราไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมการแสดงเพื่อสัมผัสความรักและความเข้าพระทัยของพระผู้ช่วยให้รอดหรือเพื่อนึกภาพช่วงเวลาส่วนตัวกับพระองค์ เรามีโอกาสทุกสัปดาห์ ทุกวันอาทิตย์ พระองค์ทรงรอที่จะแสดงความรักและความเข้าพระทัยของพระองค์ให้เราเห็น เราแค่ต้องมาหาพระองค์