Φωνές των Αγίων των Τελευταίων Ημερών
Το μαξιλάρι στο πάτωμα
Δεν με ένοιαζε να βοηθώ τη μητέρα μου με τις οικιακές εργασίες της, αλλά γιατί πάντα έβρισκα ένα μαξιλάρι στο πάτωμα;
Για πολλά χρόνια, επισκεπτόμουν το σπίτι της μητέρας μου για να την βοηθώ με τις οικιακές της εργασίες. Είναι 80 ετών και είναι ένα πιστό μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών.
Η μητέρα μου ζούσε μόνη από τότε που πέθανε ο πατέρας μου. Η μεγαλύτερη ευχαρίστησή της είναι να επισκέπτεται το σπίτι καθενός από τα τρία παιδιά της, να περνά χρόνο με αυτά και τα εγγόνια της και να μαγειρεύει φαγητό που ζεσταίνει την ψυχή.
Κάθε φορά που επισκεπτόμουν το σπίτι της μητέρας μου για να το καθαρίσω και να βεβαιωθώ ότι όλα ήταν εντάξει, έβρισκα ένα παλιό μαξιλάρι στο πάτωμα. Ξανά και ξανά το σήκωνα και το τοποθετούσα σε μία πολυθρόνα, παραπονούμενη στον εαυτό μου για την απροσεξία της μητέρας μου.
Την επόμενη φορά που επέστρεφα για να επισκεφθώ και να βοηθήσω τη μητέρα μου, έβρισκα ξανά το μαξιλάρι στο πάτωμα. Ποτέ δεν είπα τίποτα στη μητέρα μου για το μαξιλάρι, αλλά ένα πρωί τελικά κατάλαβα γιατί ήταν πάντα στο πάτωμα.
Η μητέρα μου χρειαζόταν μία μαλακή επιφάνεια στην οποία να γονατίζει και να προσεύχεται. Ήταν μία ηλικιωμένη γυναίκα, αλλά η ακλόνητη πίστη της την οδηγούσε να γονατίζει για να προσεύχεται κάθε μέρα. Προσευχόταν για τα παιδιά και τα εγγόνια της. Προσευχόταν για τους φίλους της. Προσευχόταν για εκείνους που είχαν τη μεγαλύτερη ανάγκη. Και προσευχόταν για εκείνους που είχε πάντα αγαπήσει και, ακόμη και στα γηρατειά της, εξακολουθούσε γενναιόδωρα να φροντίζει.
Σήμερα, δεν παραπονιέμαι πλέον στον εαυτό μου, όταν βλέπω το μαξιλάρι στο πάτωμα. Μερικές φορές, ακόμη και εγώ γονατίζω στην μαλακή επιφάνειά του για να προσευχηθώ στον Επουράνιο Πατέρα, εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για την πίστη και το παράδειγμα της μητέρας μου.