Ακολουθώντας το μονοπάτι της ευδαιμονίας
Από τον Πρεσβύτερο Κουέντιν Κουκ
Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων
Μπορούμε να μεγαλώσουμε ενάρετα, ελπιδοφόρα παιδιά οπουδήποτε στον κόσμο, αν έχουν γερό θεμέλιο στον Σωτήρα.
Φωτογραφία υπό Jim Lillywhite
Πριν από πολλά χρόνια, σε μερικά από τα μικρότερα εξαδέλφια μου ανατέθηκε να κάνουν ένα έργο υπηρέτησης στο αγρόκτημα του παππού μας Κρόζιερ Κίμπαλ. Ως ανταμοιβή, τους υποσχέθηκαν το υπέροχο σπιτικό κέικ της γιαγιάς Κλάρας 1.
Όταν τελείωσαν τις εργασίες τους, κατευθύνθηκαν στην κουζίνα για την ανταμοιβή τους. Ο παππούς, ωστόσο, έφραξε την πόρτα της κουζίνας. Η εξαδέλφη μου Κάθυ Γκάλλογουεϋ, η οποία ήταν περίπου 14 ετών εκείνη την εποχή, ενθυμείται ότι κάθισε σε ένα κάθισμα πιάνου και κάλεσε τα εξαδέλφια να καθίσουν στο πάτωμα. Τα ευχαρίστησε για τη σκληρή δουλειά τους και μετά είπε ότι είχε κάτι σημαντικό να αναφέρει προτού φάνε το κέικ τους.
«Θα έλθει κάποια στιγμή στη ζωή σας που θα χρειαστεί να μάθετε και να ενεργήσετε επ’ αυτών που πρόκειται να σας αναφέρω» είπε.
Εξήγησε ότι ο παππούς του Χήμπερ Κίμπαλ (1801-68) και άλλοι πρωτοπόροι πρόγονοι είχαν αντιμετωπίσει επίπονες σωματικές δυσκολίες. Ο παππούς είπε ότι οι πρωτοπόροι γρήγορα έμαθαν ότι για να επιβιώσουν, έπρεπε να εργασθούν μαζί, να αγαπούν και να υπηρετούν ο ένας τον άλλον.
«Αυτή είναι μία από τις μεγάλες κληρονομιές που άφησαν σε εσάς!» είπε καθώς δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά του.
«Στην κλήση μου ως πατριάρχης και ως παππούς σας, όταν σκέφτομαι το μέλλον… η καρδιά μου πονάει για εσάς» είπε. «Θα αντιμετωπίσετε συναισθηματικές και πνευματικές δυσκολίες που οι περισσότεροι από τους πρωτοπόρους προγόνους σας δεν θα μπορούσαν ποτέ να φαντασθούν».
Αν η νεότερη γενεά δεν τιμήσει τη μεγάλη κληρονομιά αγάπης και υπηρέτησης των πρωτοπόρων, προσέθεσε «πολλοί από εσάς θα αποτύχετε, επειδή δεν θα μπορέσετε να επιζήσετε μόνοι σας».
Κατόπιν, με έναν οικείο, πνευματικό τρόπο ώστε να βοηθά τα εγγόνια του να αισθάνονται μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του, ο παππούς Κίμπαλ κατέληξε: «Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Εκτός από το να αναφέρουμε τη μαρτυρία μας για το Ευαγγέλιο ο ένας στον άλλον, το καθήκον μας είναι να αγαπούμε, να υπηρετούμε, να ενδυναμώνουμε και να γαλουχούμε και να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον… ειδικά στην οικογένειά μας. Παρακαλώ να θυμάστε ότι κατά τις τελευταίες ημέρες, η ίδια η επιβίωσή σας μπορεί να εξαρτάται από την προθυμία σας να συνεργάζεστε και να αγαπάτε και να υπηρετείτε ο ένας τον άλλον. Τώρα, ας πάμε να φάμε κέικ!»
Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον
Φωτογραφία υπό Wendy Gibbs Keeler
Όπως αποτυπώνεται από την εγκόσμια αναταραχή που μας περιβάλλει και όπως προείδε ο παππούς Κρόζιερ Κίμπαλ, χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Χρειαζόμαστε στοργικές οικογένειες, απαρτίες και Ανακουφιστικές Εταιρείες γεμάτες υπηρέτηση και υποστηρικτικούς κλάδους, τομείς και πασσάλους.
Ο Θεός θέλει να συνεργαζόμαστε και να αλληλοβοηθούμαστε» είπε ο Πρόεδρος Νέλσον. «Γι’ αυτό μας στέλνει στη γη σε οικογένειες, και μας οργανώνει σε τομείς και πασσάλους. Γι’ αυτό μας ζητά να υπηρετούμε και να τελούμε διακονία ο ένας προς τον άλλον. Γι’ αυτό μας ζητά να ζούμε μέσα στον κόσμο, αλλά να μην είμαστε του κόσμου. Μπορούμε να πετύχουμε πολύ περισσότερα μαζί, απ’ όσα μπορούμε μόνοι μας»2.
Η ζωή στη δεύτερη κατάστασή μας είναι δύσκολη. Λόγω της Πτώσης του Αδάμ και της Εύας, αντιμετωπίζουμε αγκάθια, δοκιμασίες και πειρασμούς. Τέτοιες εμπειρίες είναι μέρος του σχεδίου ευδαιμονίας, αλλά βοηθούμε ο ένας τον άλλον να ξεπεράσει τις καταιγίδες της ζωής.
Όπως ο Αδάμ και η Εύα, οι οποίοι «[βγήκαν] …έξω από τον παράδεισο της Εδέμ» (Γένεσις 3:23), έχουμε αποσταλεί από την προπαρασκευαστική προγήινη οικία μας σε αυτήν την πεπτωκυία γη. Και όπως ο Αδάμ και η Εύα, αγαλλιούμε με τη γνώση μας για το σχέδιο του Θεού για τα τέκνα Του:
«Και κατά την ημέρα εκείνη ευλόγησε ο Αδάμ τον Θεό και ήταν πλήρης, και άρχισε να προφητεύει σχετικά με όλες τις οικογένειες της γης, λέγοντας: Ευλογημένο να είναι το όνομα του Θεού, γιατί εξαιτίας της παράβασής μου ανοίχτηκαν τα μάτια μου, και σε τούτη τη ζωή θα έχω χαρά, και πάλι κατά τη σάρκα θα δω τον Θεό.
Και η Εύα, η γυναίκα του, τα άκουσε όλα αυτά και ευχαριστήθηκε, και είπε: Αν δεν ήταν η παράβασή μας, ποτέ δε θα είχαμε σπέρμα και ποτέ δε θα γνωρίζαμε το καλό και το κακό, και τη χαρά της λύτρωσής μας, και την αιώνια ζωή που ο Θεός δίνει σε όλους τους υπάκουους» (Μωυσής 5:10-11. Βλέπε, επίσης, Νεφί Β´ 2:25).
«Μέρος του θείου σκοπού Του»
Να πραγματοποιήσει την «αθανασία και αιώνια ζωή» μας είναι το «έργο… και… [η] δόξα» του Επουράνιου Πατέρα μας (Μωυσής 1:39). «Είμαστε» όπως έχει διδάξει ο Πρόεδρος Νέλσον «μέρος του θείου σκοπού Του» 3.
Η Πρώτη Προεδρία και η Απαρτία των Δώδεκα έχει διακηρύξει ότι ως γιοι-πνεύματα και ως κόρες-πνεύματα κατά την προγήινη ζωή μας «γνωρίζαμε και λατρεύαμε τον Θεό ως τον Αιώνιο Πατέρα [μας], και δεχθήκαμε το σχέδιό Του, βάσει του οποίου τα τέκνα Του θα μπορούσαν να αποκτήσουν ένα υλικό σώμα από σάρκα και οστά, καθώς και γήινες εμπειρίες για να προαχθούν προς την τελείωση και τελικά να πραγματώσουν τον θεϊκό προορισμό τους ως κληρονόμοι της αιώνιας ζωής»4. Και ο Πρόεδρος Ντάλλιν Όουκς, Πρώτος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία, προσφάτως δίδαξε: «Υπό το σχέδιο του Επουράνιου Πατέρα μας, [ο Ιησούς Χριστός] “δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη” (Διδαχή και Διαθήκες 14:9) έτσι ώστε ο καθένας μας να μπορεί να αποκτήσει την απαραίτητη θνητή εμπειρία για να αναζητήσει τον θείο προορισμό του»5.
Οι γραφές και οι προφήτες των τελευταίων ημερών κάνουν ξεκάθαρο τον ουσιώδη ρόλο που παίζει το σώμα μας στο σχέδιο του Θεού. Ο προορισμός μας είναι να επιστρέψουμε στην παρουσία Του με ανεστημένο, υπερυψωμένο σώμα και να ζήσουμε ως οικογένειες για πάντα.
«Οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, η ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε και να ενεργούμε σύμφωνα με την αλήθεια και η ικανότητά μας να υπακούμε στις αρχές και διατάξεις του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού ενισχύονται μέσω του υλικού σώματός μας» είπε ο Πρεσβύτερος Ντέιβιντ Μπέντναρ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων. «Στο σχολείο της θνητότητας, βιώνουμε τρυφερότητα, αγάπη, καλοσύνη, ευτυχία, θλίψη, απογοήτευση, πόνο, ακόμα και τις δυσκολίες των σωματικών περιορισμών, με τρόπους που μας προετοιμάζουν για την αιωνιότητα»6.
Διδάξτε για τον Χριστό
Αυτές τις ημέρες αμφιβολίας και αβεβαιότητας, η γνώση του σχεδίου ευδαιμονίας είναι ζωτικής σημασίας για την πνευματική επιβίωσή μας. Όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε από τον κόσμο να γαλουχήσει τα παιδιά μας με αρχές αιώνιας ευτυχίας. Ως γονείς, πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας για την ουράνια προέλευσή τους και τον θείο προορισμό τους.
Αρχίζουμε βοηθώντας τα να αναπτύξουν μία μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό και την Εξιλέωσή Του, που είναι υψίστης σπουδαιότητος στο σχέδιο σωτηρίας. Πιστεύω ότι μπορούμε να μεγαλώσουμε ενάρετα, ελπιδοφόρα παιδιά οπουδήποτε στον κόσμο, αν έχουν γερό θεμέλιο στον Σωτήρα.
Σε οικιακή βραδιά, κατά τη διάρκεια της οικογενειακής προσευχής και της μελέτης των γραφών, μέσω οικογενειακών δραστηριοτήτων και παραδόσεων, ακόμα και κατά καιρούς διόρθωσης «μιλούμε για τον Χριστό, χαιρόμαστε με τον Χριστό, κηρύττουμε για τον Χριστό, προφητεύουμε για τον Χριστό… ώστε τα παιδιά μας να ξέρουν σε ποια πηγή να στραφούν για άφεση των αμαρτιών τους» (Νεφί Β΄ ́25:26).
Βοηθούμε τα παιδιά μας να καταλάβουν ότι στο σχέδιο σωτηρίας, η μετάνοια είναι ένα «διά βίου πρόγραμμα μαθημάτων»7 που φέρνει ελπίδα και ίαση καθώς απαλλάσσει την ψυχή από το βάρος και φωτίζει το μέλλον.
Καθώς τα παιδιά μας αναπτύσσουν πίστη στην Εξιλέωση του Χριστού, θα φθάσουν στο σημείο να γνωρίσουν ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και ότι ο Κύριος τα περιμένει με ανοικτές αγκάλες. Τα βοηθούμε να καταλάβουν πώς «ό,τι και αν πρέπει να αφήσ[ουμε] πίσω για να ακολουθήσ[ουμε] το μονοπάτι για την επουράνια οικία [μας], μια μέρα δεν θα φαίνεται καθόλου θυσία»8.
Συναθροίστε τα τέκνα του Θεού
Δεν προσεγγίζουμε μόνοι μας τον θείο προορισμό μας. Ως Άγιοι των Τελευταίων Ημερών, έχουμε ένα ειδικό καθήκον να προσκαλούμε άλλους στο ταξίδι μας προς την επουράνια οικία μας. Ο κόσμος χρειάζεται Αγίους των Τελευταίων Ημερών που να είναι πρόθυμοι να αφήσουν το φως της Αποκατάστασης να λάμψει μέσω της μαρτυρίας, των παραδειγμάτων και της προθυμίας τους να διαδώσουν το Ευαγγέλιο. Όταν λάμπουμε, συναθροιζόμαστε.
«Όταν μιλάμε για τη συνάθροιση» είπε ο Πρόεδρος Νέλσον «λέμε απλά για αυτήν τη θεμελιώδη αλήθεια: κάθε τέκνο του Επουράνιου Πατέρα μας, και στις δύο πλευρές του καταπετάσματος, αξίζει να ακούσει το μήνυμα του αποκατεστημένου Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού. Αποφασίζουν μόνα τους αν θέλουν να μάθουν περισσότερα»9.
Και έτσι, όπως συνεβούλευσε ο παππούς Κρόζιερ, διαδίδουμε τη μαρτυρία μας για το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Αγαπούμε και υπηρετούμε, ενδυναμώνουμε και γαλουχούμε και υποστηρίζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και τον πλησίον μας.
Καθώς βοηθούμε άλλους κατά μήκος του μονοπατιού προς τον θείο προορισμό τους, βοηθούμε τον εαυτό μας κατά μήκος αυτού του ίδιου μονοπατιού, «να γίν[ουμε] δεκτοί στη βασιλεία του Πατέρα για να μην ξαναβγ[ούμε] πια, αλλά να κατοικ[ούμε] με τον Θεό αιωνίως στους ουρανούς» (Νεφί Γ΄ ́28:40).