«Η εξευγενιστική φωτιά των βασάνων», Λιαχόνα, Μαρ/Απρ 2022.
Η εξευγενιστική φωτιά των βασάνων
Προσεύχομαι ώστε καθένας από εμάς να πλησιάσει τον Επουράνιο Πατέρα και τον Σωτήρα μας μέσα από την προσωπική μας αντιξοότητα.
Φωτογραφίες υπό Getty Images
Η αντιξοότητα στη ζωή δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Είτε προκύψει από τις δικές μας αμαρτίες και λάθη είτε από κάτι άλλο, η αντιξοότητα είναι γεγονός της θνητής ζωής. Μερικοί άνθρωποι νομίζουν ότι θα έπρεπε να γλιτώσουν από κάθε αντιξοότητα, αν τηρούν τις εντολές του Θεού, αλλά είναι «μέσα στο χωνευτήρι τής θλίψης» (Ησαΐας 48:10, Νεφί Α΄ ́20:10) που είμαστε εκλεκτοί. Ακόμη και ο Σωτήρας δεν εξαιρέθηκε:
«Παρόλο που ήταν υιός, έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε.
»Kαι αφού έγινε τέλειος, κατέστη αίτιος αιώνιας σωτηρίας σε όλους αυτούς που τον υπακούν» (Προς Εβραίους 5:8-9).
Για εμάς που είμαστε υπόλογοι, οι δυσχέρειες είναι συχνά ένα κρίσιμο στοιχείο του γεγονότος ότι τελικώς «[γίναμε] τέλειοι». Είναι αυτό που κάνει τη ζωή περισσότερο από ένα απλό τεστ πολλαπλών επιλογών. Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται μόνο για το τι κάνουμε ή δεν κάνουμε, αλλά για αυτό που γινόμαστε 1 . Εάν είμαστε πρόθυμοι, θα μας διδάξει να ενεργούμε όπως ενεργεί Εκείνος και όχι απλώς να ενεργούν άλλοι επάνω μας από άλλες δυνάμεις (βλέπε Νεφί Β ́ 2:14-16). Πρέπει να μάθουμε να είμαστε ενάρετοι σε όλες τις περιστάσεις ή, όπως είπε ο Πρόεδρος Μπρίγκαμ Γιανγκ (1801-1877), ακόμη και «στο σκοτάδι» 2 .
Πιστεύω ότι η δυσκολία να υπερνικούμε και να αναπτυσσόμαστε μέσα από τις αντιξοότητες μάς προσείλκυσε, όταν ο Θεός παρουσίασε το σχέδιό Του απολυτρώσεως στον προγήινο κόσμο. Θα πρέπει να προσεγγίσουμε αυτήν τη δυσκολία τώρα γνωρίζοντας ότι ο Επουράνιος Πατέρας μας θα μας υποστηρίξει. Όμως είναι ζωτικής σημασίας να στραφούμε σε Εκείνον. Χωρίς τον Θεό, οι σκοτεινές εμπειρίες δεινών και αντιξοότητας οδηγούν στην απόγνωση, στην απελπισία ακόμα και στην πικρία.
Με θεία βοήθεια, η παρηγοριά αντικαθιστά τελικώς τον πόνο, η ειρήνη αντικαθιστά την αναταραχή και η ελπίδα αντικαθιστά τη λύπη. Ο Θεός θα μετατρέψει τη δοκιμασία σε ευλογία και με τα λόγια του Ησαΐα: «να τoυς δώσ[ει] ωραιότητα, αντί για στάχτη» (Ησαΐας 61:3). Η υπόσχεσή Του δεν είναι να μας σώσει από τη διαμάχη, αλλά να μας διατηρήσει και να μας παρηγορήσει στα βάσανά μας και να τα καθαγιάσει προς όφελός μας (βλέπε Νεφί Β΄ ́2:2, 4:19-26, Ιακώβ 3:1).
Ενώ ο Επουράνιος Πατέρας μας δεν θα μας επιβάλλει τη βοήθεια και τις ευλογίες Του, θα ενεργεί μέσω της ευσπλαχνίας και χάριτος του Αγαπημένου Του Υιού και της δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος για να μας υποστηρίζει, όταν Τον επιζητούμε. Βρίσκουμε πολλά παραδείγματα αυτής της υποστηρίξεως γύρω μας και στο χρονικό των γραφών.
Παραδείγματα από την Παλαιά Διαθήκη
Στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε τον υπάκουο Αβραάμ να περιμένει υπομονετικά πολλά χρόνια να εκπληρωθούν οι υποσχέσεις του Θεού σε εκείνον – εδάφη κληρονομιάς και ενάρετοι απόγονοι. Μέσω λιμού, απειλών για τη ζωή του, θλίψεως και δοκιμασίας, ο Αβραάμ αδιάκοπα εμπιστευόταν και υπηρετούσε τον Θεό και με τη σειρά του υποστηριζόταν από Εκείνον. Τώρα τιμούμε τον Αβραάμ ως τον «πατέρα των πιστών» 3 .
Ο εγγονός του Αβραάμ, ο Ιακώβ, έφυγε από το σπίτι, μόνος και προφανώς με λιγοστά πράγματα εκτός από τα ρούχα του, για να ξεφύγει από τις απειλές θανάτου του αδελφού του, Ησαύ. Για τα επόμενα 20 χρόνια, ο Ιακώβ υπηρετούσε τον θείο του, Λάβαν. Μολονότι ο Λάβαν έδωσε στον Ιακώβ ασφαλές καταφύγιο και τελικώς δύο από τις θυγατέρες του σε γάμο, φέρθηκε με διπροσωπία στον Ιακώβ, αλλάζοντας τον μισθό του και τις συμφωνίες τους πολλές φορές όποτε ο Ιακώβ φαινόταν να έχει επιτυχία (βλέπε Γένεσις 31:41).
Καθώς τελικώς χωρίστηκαν, ο Ιακώβ διαμαρτυρήθηκε στον πεθερό του: «Αν ο Θεός τού πατέρα μου… δεν ήταν μαζί μου, βέβαια άδειον θα με εξαπέστελνες τώρα» (Γένεσις 31:42). Αντ’ αυτού, επειδή ο Θεός ήταν μαζί του, ο Ιακώβ επέστρεψε στο σπίτι, έχοντας μετατραπεί από αδέκαρος πρόσφυγας σε σύζυγο και πατέρα μίας μεγάλης οικογένειας. Είχε έναν μεγάλο αριθμό υπηρετών και ευλογήθηκε άφθονα με τον πλούτο της εποχής – ποίμνια, κοπάδια και καμήλες (βλέπε Γένεσις 32).
Ο Ιωσήφ, ο υιός του Ιακώβ, είναι το κλασικό παράδειγμα κάποιου που επικρατούσε σταθερά στις αντιξοότητες, εμπιστευόμενος τον Θεό, όταν άλλοι ενδεχομένως να είχαν αισθανθεί εγκαταλελειμμένοι από Εκείνον. Πρώτον, πωλήθηκε ως σκλάβος από τους δικούς του αδελφούς. Τότε, όταν ανέβηκε σε θέση και υπόληψη στο σπίτι του Αιγυπτίου κυρίου του, του Πετεφρή, ο Ιωσήφ κατηγορήθηκε ψευδώς από τη σύζυγο του Πετεφρή και φυλακίσθηκε, παρ’ όλο που στην κυριολεξία είχε φύγει μακριά από την αμαρτία. Παρά ταύτα, ο Ιωσήφ συνέχισε να εμπιστεύεται τον Θεό. Ακόμη και στη φυλακή ευημερούσε, αλλά εν συνεχεία λησμονήθηκε από εκείνους που είχε βοηθήσει παρά τις υποσχέσεις τους. (Βλέπε Γένεσις 37, 39-41.) Στο τέλος, όπως γνωρίζουμε, ο Ιωσήφ ανταμείφθηκε με υψηλό αξίωμα και τα μέσα για να σώσει την οικογένεια του πατέρα του (και όλη την Αίγυπτο) σε μία εποχή λιμού.
Αντέχοντας υπομονετικά
Αυτά και άλλα παραδείγματα μας δείχνουν ότι η αντιξοότητα συνήθως υπερνικάται με τον καιρό. Υπάρχει ανάγκη να υπομείνουμε και να επιμείνουμε. Ωστόσο, ο Επουράνιος Πατέρας μας μάς προσέχει και μας βοηθά καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της υπομονής – δεν περιμένει στο τέλος.
Ο Πρεσβύτερος Νηλ Μάξουελ (1926-2004) της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων παρατήρησε κάποτε: «Από μόνο του, φυσικά, το πέρασμα του χρόνου δεν φέρνει αυτόματη πρόοδο. Ωστόσο, όπως ο άσωτος υιός, συχνά χρειαζόμαστε τη “διαδικασία του χρόνου”, προκειμένου να ανακτήσουμε τις πνευματικές αισθήσεις μας. (Κατά Λουκάν 15:17.) Η συγκινητική επανένωση του Ιακώβ και του Ησαύ στην έρημο, τόσα πολλά χρόνια μετά τον ανταγωνισμό μεταξύ αδελφών, είναι ένα κλασικό παράδειγμα. Η γενναιοδωρία μπορεί να αντικαταστήσει την εχθρότητα. Ο στοχασμός μπορεί να φέρει την αντίληψη. Όμως ο στοχασμός και η ενδοσκόπηση απαιτούν χρόνο. Τόσα πολλά πνευματικά αποτελέσματα απαιτούν να αναμιχθούν οι σωτήριες αλήθειες με τον χρόνο, σχηματίζοντας το ελιξίριο της εμπειρίας, αυτήν την κυρίαρχη θεραπεία για τόσα πολλά πράγματα» 4 .
Ο Πρόεδρος Ράσσελ Μπάλλαρντ, Αναπληρωτής Πρόεδρος της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων, δήλωσε:
«Το να προσμένουμε τον Κύριο δεν υποδηλοί αναμονή χωρίς πράξεις. Δεν θα πρέπει ποτέ να νιώθετε ότι είστε σε μία αίθουσα αναμονής.
»Η προσμονή για τον Κύριο υποδηλοί πράξη. Έχω μάθει με τα χρόνια ότι η ελπίδα μας στον Χριστό αυξάνεται, όταν υπηρετούμε άλλους…
»Η προσωπική ανάπτυξη που μπορεί κάποιος να επιτύχει τώρα ενώ προσμένει τον Κύριο και τις υποσχέσεις Του είναι ένα ανεκτίμητο, ιερό στοιχείο του σχεδίου Του για καθέναν από εμάς» 5 .
Είναι μία μορφή στροφής και εμπιστοσύνης στον Θεό να υπομένουμε υπομονετικά. Στα εδάφια που προηγούνται της συμβουλής του να ρωτούμε τον Θεό αν είμαστε ελλιπείς σε σοφία, ο Ιάκωβος λέει το εξής για την υπομονή:
«Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς·
»γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή·
»η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς» (Μετάφραση Τζόζεφ Σμιθ, 1:2 στο Ιακώβου 1:3-4).
Εξευγενισμένοι από τα βάσανα
Φωτογραφία υπό Rachael Pancic
Όταν έχουμε τη βοήθεια του Επουράνιου Πατέρα μας, η αντιξοότητά μας και τα βάσανά μας θα μας εξευγενίσουν αντί να μας νικήσουν (βλέπε Διδαχή και Διαθήκες 121:7-8). Θα αναδυθούμε ευτυχέστερα και αγιότερα όντα. Σε μία αποκάλυψη προς τον τότε Πρόεδρο της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων, Τόμας Μαρς, ο Κύριος είπε το εξής για τους Αποστόλους Του: «Και μετά από τους πειρασμούς τους και τα πολλά βάσανα, ιδές, εγώ, ο Κύριος, θα τους λυπηθώ, και αν δε σκληρύνουν την καρδιά τους και δεν τραχύνουν τον τράχηλό τους εναντίον μου, θα επιστρέψουν προς εμένα, και εγώ θα τους θεραπεύσω» (Διδαχή και Διαθήκες 112:13).
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην αντιξοότητα γνωρίζουμε «τον μόνον αληθινό Θεό, και εκείνον τον οποίο απέστειλε, τον Iησού Xριστό» (Κατά Ιωάννην 17:3). Στις αντιξοότητες, βαδίζουμε μαζί Τους μέρα με τη μέρα. Όντες ταπεινοί, μαθαίνουμε να κοιτάζουμε προς Εκείνους «σε κάθε σκέψη» (Διδαχή και Διαθήκες 6:36). Θα τελούν διακονία σε εμάς σε μία διαδικασία πνευματικής αναγεννήσεως. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Προσεύχομαι ώστε καθένας από εμάς να πλησιάσει τον Επουράνιο Πατέρα και τον Σωτήρα μας μέσα από την προσωπική μας αντιξοότητα. Ταυτοχρόνως, είθε να μάθουμε να τελούμε διακονία στους άλλους στις αντιξοότητές τους σύμφωνα με το πρότυπο του Θεού. Ήταν μέσα από «πόνους και βάσανα και πειρασμούς κάθε είδους» που ο Σωτήρας κατάλαβε «ώστε να μάθει σύμφωνα με τη σάρκα πώς να συμπαρίσταται στον λαό του σύμφωνα με τις αδυναμίες τους» (Άλμα 7:11-12). Όσο για εμάς «όταν, προς το παρόν, εμείς οι ίδιοι δεν βιώνουμε μία συγκεκριμένη δοκιμασία, οφείλουμε να βοηθούμε κάποιον άλλον – γεμάτοι ενσυναίσθηση και προσφορά πνευματικής ανανέωσης» 6 .