«Τι είναι στ’ αλήθεια η ευλάβεια», Λιαχόνα, Μαρ/Απρ 2022.

Τι είναι στ’ αλήθεια η ευλάβεια;

Από τον Ντέστινυ Γιάρμπρο

Καθώς διευρύνουμε την κατανόησή μας για την ευλάβεια, αυξάνουμε την ικανότητά μας να είμαστε ευλαβείς ακόμη και στις πιο απίθανες καταστάσεις.

Λόγω μερικών μοναδικών εμπειριών που είχα, σκεφτόμουν το νόημα της ευλάβειας. Ορίστε πώς ο Πρόεδρος Ντάλλιν Όουκς, Πρώτος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία, την ορίζει:

«Η λατρεία συχνά περιλαμβάνει πράξεις, αλλά η αληθινή λατρεία πάντα εμπεριέχει μία συγκεκριμένη στάση του νοός.

»Η στάση λατρείας προκαλεί τα βαθύτερα συναισθήματα αφοσιώσεως και δέους. Η λατρεία συνδυάζει την αγάπη και την ευλάβεια σε μία κατάσταση αφοσιώσεως που έλκει το πνεύμα μας πιο κοντά στον Θεό» ¹ .

Τι έρχεται στον νου, όταν σκέπτεστε για την ευλάβεια; Θα μπορούσαν τα ακόλουθα σενάρια να θεωρηθούν ευλαβικά ή μη ευλαβικά σε μία συγκέντρωση μεταλήψεως;

Ένα παιδί ζωγραφίζει στο βιβλίο ζωγραφικής.
Ένας νέος άνδρας διανέμει τη μετάληψη, ενώ φορά ακουστικά.
Ένας άνδρας πηδά και κουνά τα χέρια του άγρια.
Μία νέα γυναίκα παίζει ένα παιγνίδι στο τηλέφωνό της.
Ένας ιεραπόστολος φωνάζει τυχαία.
Μια γυναίκα κάθεται πάντοτε στον προθάλαμο, ποτέ στην κυρίως εκκλησία.
Ένας άνδρας ξαπλωμένος σε ένα στρώμα στον διάδρομο της κυρίως εκκλησίας.
Μία ομάδα μελών κάνει χειρονομίες και δυνατούς θορύβους.
Μία έφηβη κάθεται κάτω από την καρέκλα της.
Μία γυναίκα περπατά μπρος-πίσω στο πίσω μέρος της κυρίως εκκλησίας.

Οι περισσότεροι από εμάς θα συμφωνούσαμε ότι ένας ιεραπόστολος που φωνάζει στη συγκέντρωση μεταλήψεως είναι πολύ λιγότερο ευλαβής από τα παιδιά που ζωγραφίζουν εικόνες για να απασχολούνται. Όμως ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να επανεξετάσουμε τις υποθέσεις μας για την ευλάβεια, εξετάζοντας αυτά τα 10 αληθινά σενάρια – καθένα από τα οποία έχω βιώσει προσωπικώς στις συγκεντρώσεις της Εκκλησίας.

Ένα παιδί ζωγραφίζει στην εκκλησία. Αυτή η πρακτική είναι κοινοτοπία και αποδεκτή εύκολα από σχεδόν όλα τα μέλη. Ξέρουμε ότι αυτό συνήθως δεν είναι ασεβές, εκτός και αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αποσπαστεί η προσοχή μας.
Ένας άνδρας διανέμει τη μετάληψη, ενώ ακούει μουσική στα ακουστικά του. Αυτό θα ήταν υπερβολικά ακατάλληλο στις περισσότερες περιπτώσεις. Αλλά επιτρέψτε μου να σας πω «το υπόλοιπο της ιστορίας». Γνώριζα έναν άνδρα ο οποίος έχει δυνατή μαρτυρία και έχει υπηρετήσει μία ιεραποστολή και έχει αποδεχθεί ποικίλες κλήσεις. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, διεγνώσθη με σχιζοσυναισθηματική διαταραχή. Η χρήση ακουστικών του επιτρέπει να ακούει απαλή, γαλήνια μουσική και βοηθά να αποκλείει τις πανταχού παρούσες φωνές στον νου του. Μπορεί να αισθανθεί το Πνεύμα και να υπηρετεί ευλαβώς άλλους με τη βοήθεια των ακουστικών του.
Ένας νέος άνδρας πηδά και κουνά τα χέρια του άγρια. Η υπόλοιπη ιστορία: Αυτός ο μη λεκτικός αδελφός με αυτισμό ενθουσιάζεται κάθε φορά που βλέπει τον επίσκοπο στο βήμα. Επικοινωνεί τον ενθουσιασμό του χτυπώντας τα χέρια του και πηδώντας.
Μία νέα γυναίκα παίζει ένα παιγνίδι στο τηλέφωνό της. Το υπόλοιπο της ιστορίας: Αυτή η αδελφή πολεμά την κατάσταση κοινωνικού άγχους, παίζοντας ήσυχα παιχνίδια στο τηλέφωνό της. Στην πραγματικότητα, είναι καλύτερα ικανή να ακούει με ευλάβεια και να λαμβάνει τα μηνύματα των ομιλητών, επειδή το άγχος της είναι εστιασμένο αλλού.
Ένας ιεραπόστολος φωνάζει τυχαία. Το υπόλοιπο της ιστορίας: Ενώ ήμουν στο ιεραποστολικό εκπαιδευτικό κέντρο, ένας ιεραπόστολος στη ζώνη μου είχε το σύνδρομο Τουρέτ. Περιοδικώς, φώναζε στην τάξη, στην τραπεζαρία και στις συγκεντρώσεις της Εκκλησίας. Η κραυγή του δεν εθεωρείτο ασεβής. Είδαμε γρήγορα ότι ήταν προετοιμασμένος να υπηρετήσει, πρόθυμος να διαδώσει το Ευαγγέλιο και πλήρης Πνεύματος.
Μία γυναίκα κάθεται στον προθάλαμο κάθε εβδομάδα και ποτέ στην κυρίως εκκλησία. Το υπόλοιπο της ιστορίας: Ενώ εργαζόμουν για την Εκκλησία στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ, μία αδελφή έγραψε στο γραφείο Υπηρεσιών Αναπηρίας για την εμπειρία της με τη μετατραυματική διαταραχή άγχους εξαιτίας της στρατιωτικής της θητείας. Επειδή ο ήχος του κινητού τηλεφώνου ή άλλος ξαφνικός θόρυβος θα μπορούσε να προκαλέσει μία ανάμνηση, δεν καθόταν ποτέ στην κυρίως εκκλησία, ούτως ώστε να μην πληγώσει ακουσίως κάποιον.
Ένας άνδρας ξαπλωμένος σε ένα στρώμα στον διάδρομο. Το υπόλοιπο της ιστορίας: Όταν μετακόμισα σε έναν νέο τομέα, εξεπλάγην που είδα έναν αδελφό σε ένα φορητό κρεβάτι νοσοκομείου στην κυρίως εκκλησία. Αυτός ο άνδρας είχε πολλές αναπηρίες και ήταν σε θέση να παρευρεθεί μόνο στην εκκλησία κατ’ αυτόν τον τρόπο. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν συνηθισμένο για αυτόν τον τομέα και προσαρμόσθηκα γρήγορα. Η ύπαρξή του εκεί δεν ήταν ανευλαβής, αλλά, στην πραγματικότητα, ακριβώς το αντίθετο. Εξάλλου, ο Σωτήρας δεν θεράπευσε έναν άνδρα που είχε κατέβει με το κρεβάτι του από τους φίλους του σε ένα γεμάτο κόσμο σπίτι; (Βλέπε Κατά Λουκάν 5:18-20).
Μία ομάδα μελών κάνει δυνατούς θορύβους και μεγάλες χειρονομίες. Η υπόλοιπη ιστορία: Τα κωφά εκκλησιάσματα μπορούν να είναι «δυνατά» προς τους παρευρισκόμενους που ακούν. Για την κοινότητα των κωφών, δεν είναι ασεβές για κάποιον να κάνει θορύβους, να γελά ή να βήχει δυνατά, αλλά θεωρείται μη ευλαβικό τα μέλη να κάνουν νοήματα για εγκόσμια πράγματα κατά τη συγκέντρωση μεταλήψεως.
Μία έφηβη κάθεται κάτω από τις καρέκλες. Το υπόλοιπο της ιστορίας: Όταν ήμουν έφηβη, ένα από τα κορίτσια της ηλικίας μου καθόταν πάντα κάτω από την καρέκλα της στην τάξη. Αυτή η νεαρή αδελφή είχε μεγαλώσει σε πολλές ανάδοχες οικογένειες και αισθανόταν ασφαλής μόνο σε μία εσώκλειστη περιοχή. Από τότε, έχω αναγνωρίσει ότι δεν μπορούμε να αναμένουμε από τους μαθητές να μαθαίνουν να αποκρίνονται στο άγχος το οποίο νιώθει κάποιος είτε να πολεμήσει είτε να φύγει ή να μείνει ακίνητος. Οι μαθητές πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς, αν θέλουν να μάθουν και, το πιο σημαντικό, να αισθάνονται την αγάπη του Σωτήρος.
Μία γυναίκα περπατά μπρος-πίσω στον προθάλαμο. Το υπόλοιπο της ιστορίας: Στην πραγματικότητα αυτή είμαι εγώ. Έχω δώσει μάχες με το άγχος για πάνω από μία δεκαετία, με κρίσεις σφοδρού άγχους και άλλα θέματα υγείας. Κατά τη διάρκεια αυτών των στιγμών, ο μόνος τρόπος που μπορώ να παρευρεθώ στην εκκλησία είναι αν μπορώ να κινηθώ. Το να περπατώ ή να παίζω με ένα αντικείμενο που απαιτεί χειρισμό είναι μερικές φορές ο μόνος τρόπος που μπορώ να δώσω προσοχή στους ομιλητές και να αισθανθώ το Πνεύμα.

Ο Σατανάς κεφαλαιοποιεί το γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε πάντα το υπόλοιπο της ιστορίας, ότι δεν γνωρίζουμε πάντα τι δυσκολίες αντιμετωπίζουν οι αδελφοί και οι αδελφές μας κάθε ημέρα. Θέλει να ξεχάσουμε ότι τα περισσότερα μέλη κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, όπως και αν μπορεί να φαίνεται στους άλλους. Τα σενάρια που απαρίθμησα ανωτέρω μπορεί να είναι σπάνια, αλλά αντιπροσωπεύουν τους πολλούς προσωπικούς αγώνες που τα έτερα μέλη μας αντιμετωπίζουν στην προσέλευσή τους στην εκκλησία.

Πιστεύω ότι ο Σατανάς θα ήθελε να πιστέψουμε ότι η λατρεία μας περιορίζεται από τους αγώνες, τις διαφορές ή τις αδυναμίες των άλλων. Στην πραγματικότητα, έχω ανακαλύψει ότι είναι ακριβώς κατά τη διάρκεια αυτών των στιγμών της φαινομενικής αναστατώσεως που διδάσκομαι περισσότερο για την αγάπη του Σωτήρος μου.

Τι έχω μάθει για την ευλάβεια

1. Η ευλάβεια είναι μία επιλογή και μία δεξιότητα.

Από εμένα εξαρτάται να αισθάνομαι ευλαβής. Πολύ συχνά δεν αισθάνομαι ευλαβής, επειδή επιτρέπω στον εαυτό μου να αποσπάται η προσοχή του. Καθώς αναπτύσσω την πνευματική μου πειθαρχία και εκπαιδεύω το πνεύμα μου να επικεντρώνεται σε αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, είμαι καλύτερα εις θέσιν να αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη για τη σχέση μου με τον Επουράνιο Πατέρα μου.

2. Η ευλάβεια δεν είναι η ίδια για κάθε άτομο.

Ένας οικογενειακός φίλος, ο οποίος ήταν στη φυλακή για 17 χρόνια, καλωσόρισε το Πνεύμα στο κελί του, φτιάχνοντας περίπλοκες μικρογραφίες ναών από χαρτί. Η ευλάβεια μπορεί να υπάρχει σε οποιαδήποτε κατάσταση, αν καλωσορίζουμε το Πνεύμα.

3. Η ευλάβεια μπορεί να παροτρυνθεί, αλλά είναι προσωπική επιλογή.

Η ευλάβεια έρχεται μέσω μίας εσώτερης δέσμευσης να καλλιεργήσουμε μία «στάση λατρείας». Μπορεί να είναι μόνον παρούσα καθώς ανυπόκριτα αισθανόμαστε και δείχνουμε την αγάπη μας για τον Κύριο και για άλλα μέλη. Ο μπαμπάς μου κάποτε μου είπε ότι όταν αποδεχόμαστε την ευθύνη για την ευλάβειά μας, η προοπτική μας αλλάζει από το «Καταστρέφεις τη λατρεία μου εδώ!» στο «Είσαι εντάξει. Είσαι ευπρόσδεκτος. Δεν καταστρέφεις την ευλάβειά μου, επειδή επιλέγω να είμαι ευλαβής». Τότε συνειδητοποιούμε ότι οι πράξεις των άλλων δεν χρειάζεται να εμποδίζουν την προσωπική μας σχέση με τον Σωτήρα και τον Επουράνιο Πατέρα μας. Ασφαλώς, η ανάληψη προσωπικής ευθύνης για τη δική μας ευλάβεια δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αγνοήσουμε πώς η συμπεριφορά μας μπορεί να επηρεάσει την εμπειρία των άλλων. Οι προσπάθειές μας στην προσωπική ευλάβεια μπορούν να είναι προέκταση της αγάπης μας για αυτούς ως αδελφών μας.

Η διακονία του Σωτήρος

Σε ένα όμορφο παράδειγμα τελέσεως διακονίας, ο Σωτήρας είχε συμπόνια για τον άνδρα που ήταν δαιμονισμένος από πληθώρα πνευμάτων. Μολονότι ο άνδρας φώναζε και περιερχόταν χωρίς ρούχα, ο Ιησούς δεν ηρνήθη να τον θεραπεύσει. Μόνον αφού θεραπεύθηκε αυτός ο άνδρας μπόρεσε να καθίσει «κοντά στα πόδια τού Iησού, ντυμένο[ς] και να είναι στα λογικά του», ζητώντας να παραμείνει με τον Κύριο. (Βλέπε Κατά Λουκάν 8:27-39· βλέπε, επίσης, Κατά Μάρκον 5:1-20.)

Ομοίως, ο Ιησούς δεν είπε στο αγόρι με ακάθαρτο πνεύμα να σταματήσει να σπαράζει, να αφρίζει και να τρίζει τα δόντια του προτού να το κάνει καλά (βλέπε Κατά Μάρκον 9:17-27). Είδε αυτές τις καταστάσεις ως θνητές εμπειρίες, όχι ως πνευματικά ελαττώματα. Ήταν μόνο οι Φαρισαίοι που απομάκρυνε καθώς ο φαρισαϊσμός και η υπερηφάνειά τους εμπόδιζαν την ίαση.

Καθώς εσείς και εγώ διευρύνουμε τον ορισμό της ευλάβειας, θα είμαστε καλύτερα εις θέσιν να διδάσκουμε και να τελούμε διακονία με τον τρόπο του Σωτήρος. Θα θυμόμαστε την αξία κάθε ψυχής στα μάτια του Θεού (βλέπε Διδαχή και Διαθήκες 18:10). Θα είμαστε εις θέσιν να είμαστε ευλαβείς ακόμη και στις πιο απίθανες καταστάσεις.

Ίσως η ευλάβεια στα μάτια του Κυρίου έχει λιγότερο να κάνει με το να καθόμαστε ήρεμοι και να μιλούμε απαλά και περισσότερο με την ηρεμία του νοός μας και την απαλότητα της καρδιάς μας.

Η συγγραφέας ζει στο Τέξας των Η.Π.Α.