«Επιλέγω να Τον ακούω», Λιαχόνα, Μαρ/Απρ 2022.
Φωνές των Αγίων των Τελευταίων Ημερών: Γυναίκες με πίστη
Επιλέγω να Τον ακούω
Όταν μία αδελφή ανέφερε κέικ κατά τη διάρκεια της μαρτυρίας της, σήκωσα το βλέμμα μου και άρχισα να δίνω προσοχή.
Γεννήθηκα στην Εκκλησία κι έτσι παρευρέθηκα στις δραστηριότητες της Προκαταρκτικής και των νέων. Απόλαυσα την Προκαταρκτική λόγω των τραγουδιών και των μαθημάτων.
Ως έφηβη, ωστόσο, άρχισα να απομακρύνομαι, αφού μετακόμισα σε έναν νέο τομέα. Παρευρισκόμουν σε δραστηριότητες των νέων τις περισσότερες εβδομάδες, αλλά απέφευγα να επικοινωνώ με άλλους και δεν συμμετείχα πολύ. Δεν απολάμβανα την εκκλησία την Κυριακή, αλλά παρευρισκόμουν περιστασιακά. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πραγματικά μεταστραφεί στο Ευαγγέλιο και στις διδασκαλίες του. Δεν είχα δική μου μαρτυρία.
Ως συνήθως κατά τη διάρκεια μίας συγκεντρώσεως νηστείας και μαρτυρίας, ο νους μου περιπλανάτο. Δεν άκουγα πραγματικά καθώς τα μέλη του τομέως έδιναν τη μαρτυρία τους, αλλά έλεγα αμήν στο τέλος καθεμίας. Τότε μία αδελφή πήγε στον άμβωνα και άρχισε να δίνει τη μαρτυρία της. Όταν ανέφερε κέικ, σήκωσα το βλέμμα μου και άρχισα να δίνω προσοχή.
«Πάντοτε μιλώ στον Επουράνιο Πατέρα, ακόμα κι όταν φτιάχνω κέικ» είπε. «Λέω μία μικρή προσευχή να φουσκώσει και να γίνει καλό το κέικ. Ξέρω ότι απαντά στις προσευχές μας».
Δεν σκέφθηκα πολύ εκείνη τη μαρτυρία μέχρι που το αυτοκίνητό μας δεν ξεκινούσε, όταν έπρεπε να πάμε στο κατάστημα για να πάρουμε λίγο φαγητό. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τα λόγια της αδελφής. Έτσι, πήγα πίσω στο υπνοδωμάτιό μου για να ζητήσω από τον Θεό να μας βοηθήσει, ώστε να ξεκινήσει το αυτοκίνητο. Γονάτισα και προσευχήθηκα. Όταν τελείωσα, πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου και τα έβαλα στη μίζα. Και μετά ήρθε η απάντηση στην προσευχή μου – ο ήχος του αυτοκινήτου που ξεκινούσε.
Λόγω εκείνης της απάντησης σε μία απλή προσευχή, πέρασα από την απομάκρυνση σχεδόν σε ένα μονοπάτι που με έχει βοηθήσει να αποκτήσω προσωπική μαρτυρία και να μεταστραφώ πλήρως στο Ευαγγέλιο. Τα λόγια του αγαπημένου μου τραγουδιού της Προκαταρκτικής, «Νιώθω την αγάπη Του» 1 , έγιναν κάτι περισσότερο από λόγια ενός τραγουδιού. Έγιναν συναισθήματα που πραγματικά έχω.
Προσεύχομαι για τα πάντα τώρα. Και μολονότι η απάντηση ή ο χρονισμός δεν είναι πάντοτε αυτό που επιθυμώ, ακόμα επιλέγω να Τον ακούω καθώς θυμάμαι τα λόγια του Νεφί: «Όμως ιδού, σας λέω ότι πρέπει να προσεύχεστε πάντα, και να μη λιποψυχείτε» (Νεφί Β ́ 32:9).