ฉันรู้จักเพลงนั้น

โดย เวอร์เนีย ลินน์ เดอมิลล์, เนวาดา สหรัฐอเมริกา

ฉันลืมบราเดอร์ทิงกี้ไปแล้ว แต่พระผู้เป็นเจ้าทรงจำเขาได้

สำหรับกิจกรรมประจำสัปดาห์ ผู้นำเยาวชนหญิงวอร์ดของเราได้นัดเยี่ยมบ้านพักคนชราในท้องที่ เราจะร้องเพลงคริสต์มาส แบ่งปันรอยยิ้ม และกลับไปโบสถ์เพื่อรับประทานคุกกี้กับโกโก้ร้อน

ฉันไม่อยากจะเข้าไปในห้องที่เหมือนโรงพยาบาลที่มีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ ไม่ค่อยมีการตกแต่ง และให้ความรู้สึกเศร้าเหล่านั้นเลยจริงๆ ฉันสารภาพว่าตัวเองสนใจโกโก้และความสนิทสนมของเพื่อนๆ มากกว่าการร้องเพลงให้คนชราฟัง

เรามาถึงและเดินผ่านไฟคริสต์มาสเล็กๆ ไปที่ห้องพัก ขณะที่เราร้องเพลงคริสต์มาสที่เต็มไปด้วยความรักหลายต่อหลายเพลง คนชราบางคนน้ำตาซึม บางคนพยายามร้องเพลงตาม และบางคนก็ดูเฉยเมย ทุกคนขอบคุณเราเมื่อเราออกจากห้องของพวกเขา แต่ฉันไม่รู้สึกถึงความสุขที่มักจะมาพร้อมกับการรับใช้เลย ฉันรู้สึกเศร้าและสงสัยว่ามีกี่คนที่มาเยี่ยมเยียนบ้านพักคนชราเฉพาะช่วงคริสต์มาสเท่านั้น

“เรากำลังจะไปห้องของบราเดอร์ทิงกี้กันนะ” หนึ่งในผู้นำของเรากล่าว “เขาเป็นโรคอัลไซเมอร์ เขาเลยจำอะไรไม่ค่อยได้ คุณรู้ไหมว่าซิสเตอร์ทิงกี้จากไปเมื่อไม่นานมานี้”

ความเจ็บปวดของความสำนึกผิดทิ่มแทงหัวใจฉัน ฉันลืมเรื่องครอบครัวทิงกี้ไปหมดแล้ว บราเดอร์ทิงกี้กับภรรยาแสนใจดีของเขาเป็นคนที่น่ารักเหมือนเทพผมขาวจากที่ประชุมของโบสถ์เรา ฉันจำใบหน้าที่ยิ้มแย้มของพวกเขา สัมผัสที่อ่อนโยนของซิสเตอร์ทิงกี้ และคำทักทายที่เป็นมิตรของบราเดอร์ทิงกี้ได้ ฉันไม่ได้สังเกตว่าพวกเขาหยุดไปโบสถ์ตั้งแต่ตอนไหน ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าซิสเตอร์ทิงกี้ถึงแก่กรรมแล้ว

เราเข้าไปในห้องของบราเดอร์ทิงกี้และยืนเรียงกันเป็นรูปครึ่งวงกลมรอบเก้าอี้เข็นของเขา เสียงเพลงของเราดังก้องไปทั่วห้อง แต่เขายังคงนั่งนิ่ง ก้มหน้าก้มตา หลังจากร้องไปสองเพลง หนึ่งในผู้นำของเราก็แนะนำให้เราร้องเพลง “ฉันลูกพระผู้เป็นเจ้า”¹

เมื่อเราเริ่มร้องเพลง บราเดอร์ทิงกี้เงยหน้าขึ้น ลืมตาขึ้นทันที และมองมาที่เรา เขายิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ฉันรู้จักเพลงนั้น”

น้ำตาเริ่มไหลจากดวงตาอาบไปที่แก้มของเขา พอร้องเพลงเสร็จ พวกเราร้องไห้ จากนั้นเราก็กอดบราเดอร์ทิงกี้และบอกลา

บราเดอร์ทิงกี้ได้รับการเตือนว่าเขายังเป็นลูกของพระผู้เป็นเจ้าและพระผู้เป็นเจ้าไม่ทรงลืมเขาผ่านความเรียบง่ายของเพลงและเสียงที่ไม่ได้สมบูรณ์แบบของกลุ่มเด็กสาววัยรุ่น ตั้งแต่ไปเยี่ยมครั้งนั้น ฉันก็ไม่ลืมบราเดอร์ทิงกี้อีกเลย