นีล เอ. แม็กซ์เวลล์ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2

ฝ่ายพันธมิตรเฉลิมฉลอง “วันแห่งชัยชนะในยุโรป” เมื่อวันที่ 8 พฤษภาคม ค.ศ.1945 นีล แม็กซ์เวลล์ยินดีกับข่าวนี้เช่นเดียวกับทหารอเมริกันคนอื่นๆ ที่ต่อสู้เพื่อยึดเกาะโอกินาวะของประเทศญี่ปุ่น แต่การเฉลิมฉลองเงียบลงเพราะสถานการณ์แท้จริงของพวกเขา ด้วยการโจมตีแบบพลีชีพของนักบินที่โจมตีท่าเรือโอกินาวะและการยิงปืนใหญ่บนเนินเขาของเกาะ กองทหารอเมริกันรู้ว่าการต่อสู้ของพวกเขานั้นยังไม่จบลงง่ายๆ

“นี่คือสงครามจริง” นีลคิด ในความเป็นจริงแนวรบดูมีเสน่ห์น้อยกว่าที่เห็นในหนังสือพิมพ์และภาพยนตร์ชวนเชื่อ ซึ่งทำให้ท่านรู้สึกอ่อนแรงและไม่สบาย

นีล แม็กซ์เวลล์ในวัยหนุ่มกับทหารคนอื่นๆ — เอ็ลเดอร์แม็กซ์เวลล์ (ซ้าย) รับใช้ในกองทัพสหรัฐในโรงละครแปซิฟิกของสงครามโลกครั้งที่ 2

นีลและทหารอื่นๆ ที่อยู่กับท่านได้รับมอบหมายให้เป็นกำลังพลทดแทน ในวันที่ 13 พฤษภาคม ท่านเขียนถึงครอบครัวที่ยูทาห์ ท่านไม่ได้รับอนุญาตให้บอกคุณพ่อคุณแม่ถึงรายละเอียดเฉพาะของงานมอบหมาย แต่ท่านให้ความมั่นใจกับพวกเขาถึงสวัสดิภาพของท่าน “ผมอยู่ตัวคนเดียวเมื่อพูดถึงสหายทางวิญญาณ ยกเว้นพระองค์นั้น” ท่านเขียน “ผมรู้ว่าพระองค์ทรงอยู่กับผมเสมอ”¹

นีลอยู่ในหน่วยปืนครกได้รับมอบหมายให้ยิงกระสุนระเบิดไปยังตำแหน่งศัตรูที่ซ่อนอยู่ภายในดินแดน ท่านประจำตำแหน่งอยู่ในหลุมหลบภัย และหลังจากการทำสงครามหลายวัน ฝนตกหนักทำให้ภูมิประเทศที่ไหม้เกรียมกลายเป็นหล่มโคลน หลุมหลบภัยของนีลเต็มไปด้วยโคลนทำให้การพักผ่อนแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยในขณะที่ท่านพยายามจะหลับโดยที่ยืนอยู่ อาหารปันส่วนทางทหารอันน้อยนิดช่วยขจัดความหิวโหยได้เพียงเล็กน้อย และน้ำที่ท่านได้จากเนินเขาในถังขนาดห้าแกลลอนมีรสชาติของน้ำมันติดมาด้วยตลอด ทหารหลายนายดื่มกาแฟเพื่อปกปิดรสชาติอันน่าขยะแขยงของน้ำ แต่นีลต้องการเชื่อฟังพระคำแห่งปัญญาและปฏิเสธที่จะดื่มกาแฟ ท่านพยายามสุดความสามารถในการรวบรวมน้ำฝน และในวันอาทิตย์ ท่านใช้น้ำที่สะสมไว้และขนมปังกรอบจากอาหารปันส่วนของท่านสำหรับศีลระลึก²

ในคืนหนึ่งของปลายเดือนพฤษภาคม กระสุนปืนใหญ่สามนัดของศัตรูระเบิดใกล้ตำแหน่งปืนครกของนีล ก่อนหน้านั้น กองทหารญี่ปุ่นไม่สามารถหาพิกัดของหน่วยได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทหารปืนใหญ่จะวัดค่าหาพิกัดของท่านและกำลังเข้าใกล้ เมื่อกระสุนปืนใหญ่อีกนัดระเบิดห่างออกไปเพียงไม่กี่ฟุต นีลกลัวว่ากระสุนนัดต่อไปจะตกโดนเป้าหมาย

หลังจากที่กระโดดออกจากหลุมหลบภัย ท่านนอนหมอบอยู่ที่ปลายเนิน จากนั้น เมื่อท่านรู้ตัวว่ายังคงตกอยู่ในอันตราย ท่านจึงรีบกลับไปที่หลุมเพื่อรอคอยสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป

นีลคุกเข่าและเริ่มสวดอ้อนวอนในโคลนและความมืด ท่านรู้ว่าตนไม่สมควรได้รับความโปรดปรานเป็นพิเศษจากพระผู้เป็นเจ้าและมีคนชอบธรรมมากมายที่เสียชีวิตหลังจากถวายคำสวดอ้อนวอนอย่างแรงกล้าระหว่างการรบ ถึงกระนั้น ท่านวิงวอนพระเจ้าให้ไว้ชีวิตท่านโดยสัญญาว่าจะอุทิศตนต่อการรับใช้พระผู้เป็นเจ้าหากท่านรอดชีวิต ท่านมีสำเนาปิตุพรที่มีรอยเปื้อนอยู่ในกระเป๋า และท่านนึกถึงคำสัญญาที่อยู่ในนั้น

“ข้าพเจ้าผนึกท่านไว้กับอำนาจของผู้ทำลายเพื่อชีวิตของท่านจะไม่สั้นลง” พรของท่านมีดังนี้ “และเพื่อท่านจะไม่ถูกลิดรอนจากการบรรลุงานมอบหมายทุกประการที่มอบให้ท่านในสภาพก่อนเกิด”

นีลสวดอ้อนวอนจบและมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน เสียงแรงระเบิดกระจายยุติลงและทุกอย่างเงียบลง เมื่อไม่มีการยิงกระสุนอีกต่อไป ท่านรู้สึกภายในจิตวิญญาณของท่านว่าพระเจ้าทรงปกปักรักษาชีวิตท่านไว้³

ไม่นานหลังจากนั้น นีลเขียนจดหมายสองสามฉบับถึงครอบครัวของท่าน “ผมรู้สึกโดดเดี่ยวมาก บางครั้งรู้สึกราวกับว่าอยากจะร้องไห้” ท่านกล่าว “ทุกอย่างที่ผมต้องทำคือมีค่าควรสำหรับปิตุพร คำสวดอ้อนวอนของทุกคน และศาสนาของผม แต่เวลาและการกระทำมากมายเป็นภาระหนักอึ้งของจิตวิญญาณมนุษย์”

“ผมพูดได้เพียงเท่านี้ว่าบางครั้งพระผู้เป็นเจ้าทรงกันผมจากความตาย” ท่านเขียน “ผมมีประจักษ์พยานที่ไม่มีผู้ใดสามารถพังทลายลงได้”⁴