„Bracia i siostry w Panu”, Liahona, wrzesień 2023.
Bracia i siostry w Panu
„Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał” — i dał nam siebie nawzajem.
Chrystus wskrzesza syna wdowy w mieście Nain.
Podróżując z Kafarnaum, nasz Zbawiciel udał się do miasta Nain. W pobliżu bramy miasta zobaczył procesję pogrzebową. Przedwczesna śmierć jedynego dziecka pozostawiła wdowę bez środków do życia.
„A gdy ją Pan zobaczył, użalił się nad nią i rzekł do niej: Nie płacz.
I podszedłszy, dotknął się noszy, a ci, którzy je nieśli, stanęli. I rzekł: Młodzieńcze, tobie mówię: Wstań”.
Kiedy ten młody mężczyzna wstał i zaczął mówić, Jezus „oddał go jego matce” (zob. Ew. Łukasza 7:11–15; wyróżnienie dodane).
W trakcie Swojej posługi, czy to wobec jednego człowieka czy też wobec dziewięćdziesięciu dziewięciu1, nasz Zbawiciel doskonale uosabiał współczucie, wiarę, nadzieję, prawdziwą miłość, zdolność przebaczania, miłosierdzie i służbę2. Zachęca On każdego z nas: „Przyjdź i naśladuj mnie” (Ew. Łukasza 18:22). Zachęca abyśmy stali się takimi jak On (zob. III Nefi 27:27)3.
„Tacy jak Ja”
Aby podążać za doskonałym przykładem naszego Zbawiciela i stać się takimi jak On, przyjmujemy Jego zaproszenie, by kroczyć z Nim Jego ścieżką przymierza (zob. Ks. Mojżesza 6:34). Czasami poprzez ścieżkę przymierza rozumiemy obrzędy zbawienia i wywyższenia, którymi jest ona znaczona — chrztu i konfirmacji, aby otrzymać dar Ducha Świętego i stać się członkiem Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, ustanowienia w Kapłaństwie Melchizedeka (dla braci), obdarowania w domu Pana (dla każdego z nas indywidualnie) i zapieczętowania świątynnego.
Obrzęd, który jest niezbędny do zbawienia i wywyższenia, to święty akt dokonany przez osobę posiadającą upoważnienie kapłańskie. Akt ten zawiera naukę o przymierzu związanym z tym obrzędem. Pod pewnymi względami możemy myśleć o obrzędzie zbawienia i wywyższenia jako zewnętrznym akcie, który poprzez przymierze wnosi do naszego życia wiążącą relację z Bogiem i Jego świętym Synem.
Każdy z nas, jako umiłowany syn lub córka Boga, zawiera własne święte przymierza z Bogiem. Robimy to indywidualnie, we własnym imieniu, każdy osobno. To oparte na przymierzu połączenie z Bogiem jest dla każdego z nas źródłem mocy i nadziei oraz stanowi obietnicę. Te przymierza mogą zmienić naszą naturę, uświęcić nasze pragnienia i uczynki oraz pomóc nam odsunąć naturalnego mężczyznę lub naturalną kobietę, gdy poddajemy się wpływowi Ducha Świętego. Poprzez przymierze, dzięki Zadośćuczynieniu Chrystusa Pana, każdy z nas może stać się dzieckiem Boga — „uległy, łagodny, pokorny, cierpliwy, pełen miłości” (Ks. Mosjasza 3:19).
Wspólna służba poprzez przymierze
„Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał” (Ew. Jana 3:16) — i dał nam siebie nawzajem. Przynależność do przymierza — połączenie z Bogiem i ze sobą nawzajem poprzez przymierze — zachęca nas do postępowania zgodnie z naszą boską tożsamością i przeznaczeniem poprzez obcowanie z niebem oraz tworzenie społeczności świętych. Dzieje się tak, kiedy kochamy siebie nawzajem oraz otaczających nas ludzi i kiedy służymy im. Bóg nie ma względu na osobę, która zobowiązuje się przymierzem i chce należeć do przymierza — On daje tę możliwość każdemu. Zaprasza każdego z nas, kobiety i mężczyzn, pozostających w związku małżeńskim lub wolnych, bez względu na pochodzenie i okoliczności, abyśmy przyszli do Niego i do siebie nawzajem poprzez przymierze.
Kiedy przynależymy do Pana poprzez przymierze, przynależymy także do siebie nawzajem poprzez przymierze. Niezwykłe rzeczy dzieją się, kiedy kochamy Pana i współpracujemy między sobą, naradzamy się i służymy sobie nawzajem. Służba w przymierzu wzmacnia nasze więzi z Panem i więzi z innymi ludźmi. Dotyczy to naszych osobistych relacji z Ojcem Niebieskim, rodziną, kongregacją kościelną, społecznością lokalną i pokoleniami rodziny. Kiedy żyjemy zgodnie z naszymi przymierzami, przestajemy skupiać się na sobie, a skupiamy się z całej siły na Chrystusie.
Boży plan szczęścia
W boskim planie szczęścia, jak powiedział Prezydent Russell M. Nelson: „Niebiosa są otwarte w takim samym stopniu dla kobiet, które są obdarowane mocą kapłańską Boga płynącą z ich przymierzy kapłańskich, jak i dla mężczyzn, którzy dzierżą kapłaństwo”4.
Prezydent Camille N. Johnson, Generalna Prezydent Stowarzyszenia Pomocy, zauważyła: „Mamy prawo dostępu do mocy kapłańskiej ze względu na cnotę osobistej godności”5. Cytując Prezydenta Nelsona, powiedziała: „Potrzebujemy kobiet, które wiedzą, jak uzyskać dostęp do mocy, której Bóg udziela dochowującym przymierzy”6. Prezydent Johnson nauczała, że osoby dochowujące przymierzy, które dążą do życia w wierze, pokorze i pilności, mogą otrzymać przewodnictwo, inspirację, dary Ducha, objawienie oraz „pomoc i siłę, by upodobnić się do Jezusa Chrystusa i Ojca Niebieskiego”7. Kiedy każdy z nas ofiaruje swoje wyjątkowe dary w partnerstwie z Panem i ze sobą nawzajem, tworzymy „jedno ciało” (I List do Koryntian 12:13).
W planie Boga matki i ojcowie są towarzyszami i wzajemnymi pomocnikami. Pomagamy sobie nawzajem jako równi partnerzy w miłości i prawości, aby pielęgnować i dbać o siebie nawzajem oraz nasze rodziny. Czystość myśli i zachowania jest warunkiem wstępnym objawienia i natchnienia, którego potrzebują kobiety i mężczyźni. W swoich domach ojcowie i mężowie mają przewodniczyć z delikatnością, łagodnością i nieobłudną miłością — to prawe cechy, których potrzebują mężczyźni i kobiety we wszystkich naszych relacjach8.
Niebiosa płaczą, kiedy w jakimkolwiek związku mężczyźni lub kobiety dopuszczają się jakiegokolwiek rodzaju przemocy, dominacji czy zmuszania. Perswazja, wytrwałość, życzliwość i czysta wiedza to cechy Chrystusowe, których poszukujemy — bez względu na to, czy jesteśmy w związku małżeńskim, stanu wolnego, owdowiali czy rozwiedzeni (zob. Doktryna i Przymierza 121:41–42). Dzieje się tak, ponieważ nasze notowania u Pana i w Jego Kościele zależą od naszego osobistego charakteru i prawości w dochowywaniu przymierzy.
Narady
W tym samym duchu w Kościele Pana naradzamy się, wspólnie służąc. Podczas naszych narad przywódcy czekają na przemyślenia i pomysły wszystkich zebranych. Jestem wdzięczny za wszystkie niezwykłe kobiety i wszystkich niezwykłych mężczyzn, z którymi mam przywilej służyć ramię w ramię w radach wykonawczych Kościoła. Te szlachetne siostry i szlachetni bracia gromadzą Izrael poprzez służbę misjonarską, przygotowują nas na spotkanie z Bogiem poprzez służbę kapłańską i służbę rodzinie, jednoczą rodziny na wieczność poprzez służbę świątynną i służbę związaną z historią rodziny oraz posługują osobom potrzebującym poprzez służbę w zakresie pomocy wzajemnej i samowystarczalności.
W każdym przypadku podejmujemy lepsze decyzje i odnosimy większe sukcesy w służbie Panu, gdy cenimy nasz wzajemny wkład i współpracujemy ze sobą jako bracia i siostry w Jego dziele.
Jestem też wdzięczny za to, że w naszych palikach i okręgach przywódcy i przywódczynie oraz członkowie i członkinie są zjednoczeni w dziele zbawienia i wywyższenia. W całym Kościele, pod kierownictwem oddanych przywódców misyjnych, rady przywódców misji obejmują przywódców odpowiedzialnych za szkolenia starszych i sióstr. Przewodzą oni naszym misjonarzom, których praca i obowiązki są cenione i znaczące. W armii Stanów Zjednoczonych kapelani świętych w dniach ostatnich — mężczyźni i kobiety jako urzędnicy zatwierdzeni przez Kościół — błogosławią służących w różnych oddziałach9. Podczas posługi nasi młodzi mężczyźni i młode kobiety mają możliwość służby i czują jej potrzebę. W naszej służbie wszyscy stoimy razem.
Jednym ze sposobów, w jaki świadczymy o Bogu, jest służba jako świadkowie przywróconych obrzędów ewangelii. Siostry i bracia świadczą o chrztach zarówno osób żywych, jak i zmarłych. Bracia i siostry świadczą o dodatkowych obrzędach w domu Pana. Tam na mocy kluczy prezydenta świątyni siostry dokonują świętych obrzędów za siostry, a bracia dokonują świętych obrzędów za braci.
Prezydent Dallin H. Oaks, Pierwszy Doradca w Pierwszym Prezydium, powiedział, że w boskim planie szczęścia „moc kapłaństwa błogosławi nas wszystkich. Klucze kapłaństwa kierują zarówno kobietami, jak i mężczyznami, a obrzędy i upoważnienie kapłańskie odnoszą się zarówno do kobiet, jak i do mężczyzn […]. Ten, kto pełni urząd lub wykonuje powołanie otrzymane od osoby dzierżącej klucze kapłaństwa, korzysta z upoważnienia kapłańskiego do wykonywania wyznaczonych obowiązków”10.
Wznieś się ponad ten świat
Kiedy staramy się „być [jednością]”, tak jak Jezus Chrystus jest jednością z Ojcem (Ew. Jana 17:21), musimy „[oblec] się w Pana Jezusa Chrystusa” (List do Rzymian 13:14).
Możemy być uświęceni, gdy — łaska po łasce — uczymy się i sami nabieramy cech Jezusa Chrystusa: pełniej kochamy, łatwiej wybaczamy, nie śpieszymy się z osądem, chętniej służymy i się poświęcamy, głębiej i częściej współczujemy.
Pokładajmy ufność w doktrynie i przykładzie Chrystusa, lubujmy się w prawdzie i stawajmy się Jego pokornymi naśladowcami (zob. II Ks. Nefiego 28:14) — indywidualnie i jako bracia i siostry w Panu11.