Dankbaar om Hem te horen

Marlene Sullivan

Ik vind het moeilijk om in de kerk goed te horen, maar door dit verhaal uit het Nieuwe Testament kijk ik anders naar mijn situatie.

Ik ben het grootste deel van mijn leven zeer slechthorend geweest. Ik kan maar ongeveer 20 procent begrijpen van wat er in de meeste kerkdiensten wordt gezegd. Door mijn doofheid voel ik me zo nu en dan alleen en afgescheiden van de rest, bijvoorbeeld als iedereen om een grappige opmerking van een spreker lacht, maar ik die niet heb gehoord. En ik ben niet de enige. Oudere wijkleden hebben me verteld dat zij het ook moeilijk vinden om te horen.

Als ik in de avondmaalsdienst een spreker met een zachte stem moeilijk kan verstaan of als een zondagsschoolleerkracht zegt dat er geen microfoon nodig is omdat iedereen het kan horen, vraag ik me zelfs weleens af waarom ik nog naar de kerk ga als ik zo weinig hoor. Zou ik mijn tijd niet beter kunnen besteden door thuis de lessen in Kom dan en volg Mij of de Schriften te bestuderen?

Toch wil ik gehoorzaam zijn, dus blijf ik met mijn gezin naar de kerk gaan om mijn doopverbonden te hernieuwen en de Heiland te gedenken door van het avondmaal te nemen. Het is altijd een zegen om de Geest te voelen, en ik word altijd opgebouwd door de dingen die ik wel kan horen.

Op een zondag sprak er een hogeraadslid in de avondmaalsdienst met een duidelijke, heldere stem, waardoor het makkelijker was om hem goed te horen. Zijn toespraak ging over het verhaal uit het Nieuwe Testament van de vrouw die twaalf jaar lang bloedvloeiingen had en geloofde dat ze kon worden genezen als ze maar bij Jezus kon komen en zijn mantel kon aanraken wanneer hij langsliep (zie Lukas 8:43–48).

De spreker gaf vervolgens een aangrijpend inzicht dat me diep raakte. Hij legde uit dat deze vrouw vanwege haar toestand als onrein werd beschouwd en hoogstwaarschijnlijk niet naar de kerk mocht komen. Twaalf jaar lang!

Ik schrok hier enorm van. Hoewel ze ziek was, was deze vrouw waarschijnlijk niet zo ziek dat ze niet naar de kerk kon gaan, in ieder geval af en toe. Maar vanwege de sociale mores in die tijd mocht ze niet naar de kerk komen. Wat een vreselijke beproeving voor een gelovige!

Toen ik nadacht over het hartzeer dat zij moet hebben gevoeld omdat ze God niet met haar medegelovigen mocht aanbidden, vanwege haar lichamelijke toestand – waar ze geen controle over had – opende de Geest mijn ogen voor de overeenkomsten tussen haar en mijn situatie. Ik begreep dat ik weliswaar niet volledig kon deelnemen, maar dat ik in ieder geval het voorrecht had om naar de kerk te gaan en iets te horen. Deze vrouw had die keuze niet. Ik schaamde me voor de keren dat ik liever thuis had willen blijven.

God sprak meteen tot mijn hart dat Hij niet wilde dat ik me schuldig voelde. Hij wilde dat ik me dankbaar voelde – dankbaar voor het voorrecht om naar de kerk te gaan en gesterkt te worden doordat ik met trouwe discipelen van Christus om kon gaan. Hoewel ik niet alles kon horen, kon ik wel iets begrijpen – en wat ik hoorde was mij tot zegen. Er waren ook bijzondere momenten waarop de Geest me hielp begrijpen wat ik niet kon horen.

Ik was dankbaar voor de vrijheid om God te aanbidden en de zegeningen van zijn huis te genieten. De Geest getuigde tot mij dat het voor mij veel beter was om in de kerk te zijn, van het avondmaal te nemen en te leren wat ik kon, dan helemaal niet naar de kerk te gaan.

Die dag veranderde mijn houding. In plaats van me door mijn beperkingen terneergeslagen te voelen, vervulde mijn hart zich met vrede en besloot ik me op de zegeningen van de kerk te richten. Ik besloot oprecht mijn best te doen om dankbaar te zijn voor wat ik wel kon horen, in plaats van ontmoedigd te raken door wat ik niet kon horen.

Ouderling Dieter F. Uchtdorf van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft gezegd: ‘Dankbaar zijn in verdrietige tijden betekent niet dat we blij zijn met onze omstandigheden. Het betekent wel dat we onze huidige moeilijkheden met het gelovige oog bekijken.’¹ De vrouw die de mantel van Jezus aanraakte, herinnerde me er prachtig aan dat ik met voldoende geloof in de Heer verder dan mijn beperkingen kan kijken, en voldoende vertrouwen in God kan hebben om te weten dat Hij me zo zal zegenen dat ik boven mijn lichamelijke beperkingen kan uitstijgen.

We krijgen met allerlei moeilijkheden te maken die ons geestelijk, emotioneel of lichamelijk belasten, maar zelfs in verdrietige tijden worden we aangemoedigd om dankbaar voor onze zegeningen te zijn. De Heer heeft gezegd:

‘Mijn vrienden: Vrees niet, laat uw hart vertroost worden; ja, verblijd u te allen tijde, en dank bij alles; […]

‘En alle dingen waarmee u bent bezocht, zullen samenwerken voor uw welzijn, en voor de heerlijkheid van mijn naam’ (Leer en Verbonden 98:1, 3).

De auteur woont in Utah (VS).