«Βρίσκοντας πληρότητα μέσω του Ιησού Χριστού», Λιαχόνα, Ιαν 2024.
Γηράσκοντας με πίστη
Βρίσκοντας πληρότητα μέσω του Ιησού Χριστού
Με τη νεοαποκτηθείσα ελευθερία, ευκαιρίες και περιπέτεια που προέρχονται από το γεγονός ότι ήμουν γονέας που τα παιδιά του έφυγαν από το σπίτι, γιατί δεν ένιωθα ικανοποιημένη; Τι έλειπε;
Εικονογράφηση υπό Dilleen Marsh
Δάκρυα έρρεαν καθώς προσευχόμουν για γαλήνη, όταν ο μικρότερος γυιος μου συμπλήρωσε την αίτηση για ιεραπόστολος. Ήθελα πραγματικά να πάει σε ιεραποστολή. Πράγματι το ήθελα. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου γι’ αυτό.
Αγαπώ τον Σωτήρα μου και πραγματικά ενθουσιάσθηκα για την ευκαιρία του γυιου μου να μοιρασθεί τη χαρά που μπορούμε να βρούμε μέσω του Ιησού Χριστού. Όμως βαθιά μέσα μου φοβόμουν ότι θα έφευγε. Ήξερα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ ξανά σπίτι μετά την ιεραποστολή του. Ακόμα κι αν ζούσε στο σπίτι, δεν θα ήταν το ίδιο.
Οι φίλοι μου μού είπαν ότι το στάδιο με το σπίτι άδειο ήταν υπέροχο. Ο σύζυγός μου και εγώ ήμασταν ενθουσιασμένοι και ανυπομονούσαμε για την ελευθερία και τις ευκαιρίες που δεν είχαμε, ενώ μεγαλώναμε τα παιδιά μας.
Με αυτή τη νεοαποκτηθείσα ελευθερία, έβαλα τον εαυτό μου σε πάμπολλες δραστηριότητες. Ταξίδεψα με τον σύζυγό μου, έμαθα να παίζω το εκκλησιαστικό όργανο για την κλήση μου, έπαιζα με τα εγγόνια μου και έκανα έργο ναού και οικογενειακής ιστορίας.
Βρήκα ενθουσιασμό και περιπέτεια. Βρήκα την αυτοβελτίωση. Βρήκα υπέροχα πράγματα.
Ωστόσο, πάντα έλειπε κάτι. Κάτι ακόμη δεν υπήρχε. Όταν έφυγε ο γυιος μου, είχα έντονα συναισθήματα και όταν εκείνος έφυγε ένιωθα ότι κάτι έλειπε.
Περίπου έναν χρόνο αφότου έφυγε ο γυιος μου, είχα ένα ξέσπασμα θυμού που ήταν στο ίδιο επίπεδο με εκείνο που είχαν τα παιδιά μου, όταν ήταν μικρά. Ο σύζυγός μου με κοίταξε και είπε: «Μισέλ, πρέπει να υπηρετήσεις». Εγγράφηκα για μία δράση υπηρέτησης.
Παρ’ όλα αυτά, πονούσε η καρδιά μου. Δυσκολευόμουν να συμμετάσχω στην υπηρέτηση ή σε κάποιο από τα άλλα εγχειρήματα που με καλούσαν. Με όλα τα παιδιά μου να έχουν φύγει, ένιωθα ότι η ζωή μου δεν θα ήταν ποτέ ξανά ολοκληρωμένη.
Ένα βράδυ, όταν προσευχήθηκα για βοήθεια, το Πνεύμα με πληροφόρησε ότι βίωνα το κενό που προέρχεται από την απώλεια – απώλεια σκοπού. Σκέφθηκα ότι είχα αντιμετωπίσει αυτήν τη συγκεκριμένη θλίψη, γεμίζοντας τη ζωή μου με όλες αυτές τις υπέροχες δραστηριότητες.
Αναζητώντας απαντήσεις
Καθώς αναζητούσα απαντήσεις, βρήκα αυτή τη δήλωση από την ιστορία του Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ: «Όταν χάνουμε [κάτι ή κάποιον] επάνω στον οποίο έχουμε αφιερώσει όλη μας την ενέργεια, θα πρέπει να αποτελεί μία προειδοποίηση προς εμάς… Τα συναισθήματά μας θα πρέπει να τίθενται στον Θεό και το έργο του πιο έντονα παρά στους συνανθρώπους μας»1.
Ένα τίναγμα φωτός διαπέρασε το σκοτεινό σύννεφο επάνω από την καρδιά μου. Είχα προσπαθήσει να γεμίσω τη βαθιά κοιλότητα της θλίψης μου με πράγματα, δραστηριότητες και εμπειρίες – υπηρετώντας, αγαπώντας, επιδιώκοντας ταλέντα. Όλα τα καλά πράγματα, αλλά δεν γέμιζαν το κενό μου. Δεν θεράπευαν τον τρόπο που χρειαζόμουν θεραπεία.
Συνειδητοποίησα ότι αυτό το είδος γαλήνης και εκπλήρωσης μπορεί να έλθει μόνον μέσω του Σωτήρος μας, Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς δίδαξε: «Εγώ είμαι ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή» (Κατά Ιωάννην 14:6). Μόνον μέσω Εκείνου βρίσκουμε χαρά, πληρότητα, γαλήνη και ικανοποίηση. Το Ψαλμοί 16:11 λέει: «Φανέρωσες σε μένα τον δρόμο τής ζωής· χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπό σου».
Πώς άλλαξα
Η ζωή δεν άλλαξε αυτοστιγμεί. Η καρδιά μου δεν θεραπεύθηκε αμέσως. Όμως ήξερα πού έπρεπε να εστιάσω για να συμβεί αυτό.
Οι προσευχές μου μετατοπίσθηκαν. Άρχισα να ζητώ από τον Επουράνιο Πατέρα να με βοηθήσει να οικοδομήσω μία δυνατότερη σχέση με τον Σωτήρα μου. Όταν αποθαρρυνόμουν, υπενθύμιζα συνειδητά στον εαυτό μου ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν εκεί για εμένα και μέσω της χάριτος της εξιλεωτικής δυνάμεώς Του, θα με βοηθούσε. Η μελέτη των γραφών έγινε περισσότερο επικεντρωμένη στην οικοδόμηση μίας σχέσεως με Εκείνον. Χρειάσθηκε χρόνος, αλλά επέμεινα να κατευθύνω τα συναισθήματά μου, την ενέργειά μου και τις σκέψεις μου προς τον Ιησού Χριστό.
Καθώς το έκανα, το βαρύ σκότος άρχισε να αίρεται. Έβρισκα μεγαλύτερη απόλαυση στις μικρές πράξεις υπηρετήσεως και αγάπης κάθε μέρα. Φως και ελπίδα φώτισαν το μονοπάτι μου και γέμισαν το κενό στην καρδιά μου. Το γεγονός ότι έθεσα τον Σωτήρα πρώτο έδωσε βαθύτερο νόημα και απόλαυση σε κάθε πτυχή της ζωής μου, από την υπηρέτηση έως το να περνώ χρόνο με την οικογένεια, από το ταξίδι έως την ανάπτυξη των ταλάντων μου. Τα πάντα έγιναν πλουσιότερα με τον Χριστό στο κέντρο.
Το ταξίδι του καθενός μέσα από τις αλλαγές στη ζωή είναι μοναδικό. Ωστόσο, η λύση στις θλίψεις μας είναι να ανταποκριθούμε στην κλήση του Χριστού, όταν λέει: «[Ελάτε] προς εμένα με πλήρη πρόθεση καρδιάς, και θα [σας] θεραπεύσω» (Νεφί Γ΄ 18:32). Μόνον μέσω Εκείνου θα βρούμε αληθινή ίαση, γαλήνη, αγάπη και χαρά.
Η συγγραφέας ζει στη Γιούτα των Η.Π.Α.