ฉันชอบเพลงนั้น

โดย ดอน เอส. แคนด์แลนด์, แคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

เนื้อร้องเพลงสวดที่โปรดปรานเตือนคุณแม่ของผมว่า เราต้องยื่นมือช่วยเหลือคนที่ต้องการความช่วยเหลือ

ภาพ

สตรีกำลังอุ้มเด็กหญิงที่กําลังร้องไห้

ภาพประกอบโดย เคธี ด็อคริลล์

โดโรธี แคนด์แลนด์ วูดรัฟฟ์ คุณแม่ของผม (ถึงแก่กรรมแล้ว) มีแผนว่าจะมาถึงเมืองเรจินา ซัสแคตเชวัน แคนาดาในบ่ายวันหนึ่ง แต่คุณแม่พลาดเที่ยวบิน คุณแม่จึงจองเที่ยวบินใหม่ โดยต้องพักเครื่องที่โคโลราโด สหรัฐอเมริกา และแคลกะรี แอลเบอร์ตา คุณแม่จะมาถึงตอนเที่ยงคืน คุณแม่เริ่มเดินทางด้วยความไม่พอใจ

เที่ยวบินที่สองของคุณแม่มีผู้โดยสารแน่นขนัดและส่งเสียงดัง คุณแม่พยายามทํางานบางอย่าง ขณะเด็กหญิงคนหนึ่งที่นั่งฝั่งตรงข้ามเริ่มร้องไห้ เธองอแงกับแม่ที่กําลังอุ้มลูกน้อยอีกคน พ่อของเด็กหญิงคนนั้นนั่งอยู่ตรงหน้าคุณแม่ของผม พร้อมกับลูกๆ อีกประมาณห้าคน

แม่ของเด็กหญิงพูดกับลูกสาวเบาๆ แต่เสียงร้องของเด็กหญิงยิ่งดังขึ้นอีก

“เห็นชัดว่าครอบครัวนี้ไม่ได้เตรียมลูกๆ ไว้สำหรับการเดินทาง” คุณแม่ของผมบอกขณะเล่าประสบการณ์ที่ได้รับกับครอบครัวเราในเวลาต่อมา สําหรับบทเรียนต่อจากนั้น ผมขอหยิบยกคําพูดของคุณแม่ดังนี้:

“ในที่สุด คุณแม่ก็อุ้มลูกสาวที่กําลังร้องไห้กลับไปที่ห้องน้ำ ไม่นานหลังจากนั้น เธอกลับมาพร้อมลูกสาวตัวน้อยที่ยังน้ำตาไหล—แต่ไม่มีเสียงสะอื้นไห้ ดิฉันสังเกตด้วยความขอบคุณ เธอนั่งกอดลูกสาวไว้ในอ้อมแขน พลางโยกตัวไปมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นดิฉันได้ยินเธอร้องเพลงเบาๆ ‘ฉันลูกพระผู้เป็นเจ้า’

“ดิฉันประหลาดใจ เงยหน้าขึ้นจากงานเพราะจําเพลงได้ ดิฉันมองครอบครัวนั้นด้วยมุมมองใหม่ หลังจากเธอร้องจบ ดิฉันวางมือบนบ่าเธอและพูดว่า ‘ฉันชอบเพลงนั้น’

“เธอตอบทั้งน้ำตาคลอว่า ‘นั่นเป็นเพลงโปรดของลูกชายวัยเจ็ดขวบของดิฉัน เราจะพาเขากลับบ้านไปที่สุสานของครอบครัวเราในมอนแทนา เมื่อวานเราสูญเสียเขาในอุบัติเหตุร้ายแรง เราทุกคนคิดถึงเขามาก’

“ดิฉันรู้สึกละอายใจ ดิฉันตัดสินครอบครัวที่น่ารักครอบครัวนี้มาตลอด โดยไม่นึกถึงวิธีที่ดิฉันจะช่วยได้ เนื้อร้องช่วยเพิ่มความตระหนักรู้ของดิฉันว่า ต่อให้พวกเขาไม่ใช่วิสุทธิชนยุคสุดท้าย แต่พวกเขาก็ยังเป็นบุตรธิดาของพระผู้เป็นเจ้า และดิฉันควรเอื้อมออกไปช่วยพวกเขาในยามต้องการ

“ดิฉันพึงถ่อมตน การเดินทางที่เหลือของเราเต็มไปด้วยการแบ่งปันความรู้สึก อารมณ์ และประสบการณ์อันลึกซึ้งที่มีค่าต่อเราทั้งสอง เราแยกจากกันในฐานะเพื่อนที่ดี ซึ่งจะติดต่อกันผ่านการเขียนจดหมายในอีกหลายปีข้างหน้า”