« ថ្ងៃទី ៧–១៣ ខែ ធ្នូ ។ មរ៉ូណៃ ៧–៩ ៖ ‹ សូមឲ្យព្រះគ្រីស្ទលើកកូនឡើង › » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ព្រះគម្ពីរមរមន ឆ្នាំ ២០២០ ( ឆ្នាំ ២០២០ )
« ថ្ងៃទី ៧–១៣ ខែ ធ្នូ ។ មរ៉ូណៃ ៧–៩ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ឆ្នាំ ២០២០
ដោយ ម៊ីនេវ៉ា ថៃឈើត ( ឆ្នាំ ១៨៨៨–១៩៧៦ ) មរ៉ូណៃ ៖ សាសន៍នីហ្វៃចុងក្រោយគេ ឆ្នាំ ១៩៤៩–១៩៥១ oil on masonite, 34¾ x 47 inches ។ សារៈមន្ទីរសីល្បៈសាកលវិទ្យាល័យព្រិកហាំ យ៉ង់ ឆ្នាំ ១៩៦៩
ថ្ងៃទី ៧–១៣ ខែ ធ្នូ
មរ៉ូណៃ ៧–៩
« សូមឲ្យព្រះគ្រីស្ទលើកកូនឡើង »
នៅពេលបងប្អូនសិក្សា មរ៉ូណៃ ៧–៩ សូមស្ដាប់ការបំផុសគំនិតនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយកត់ត្រាសារលិខិតរបស់ទ្រង់សម្រាប់បងប្អូន ។ ទ្រង់អាចបង្រៀនបងប្អូនទាំងអ្វីដែលបងប្អូនចាំបាច់ត្រូវដឹង និងអ្វីដែលបងប្អូនត្រូវធ្វើ ។
កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់បងប្អូន
ពីមុនមរ៉ូណៃបានបញ្ចប់កំណត់ត្រាដែលយើងស្គាល់សព្វថ្ងៃនេះ ថាជាព្រះគម្ពីរមរមនដោយពាក្យសម្ដីចុងក្រោយផ្ទាល់របស់គាត់ គាត់បានចែកចាយសារលិខិតចំនួនបីមកពីឪពុកគាត់ គឺមរមន ៖ ការថ្លែងទៅកាន់ « អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទដោយសុខសាន្ដ » ( មរ៉ូណៃ ៧:៣ ) និងសំបុត្រពីរច្បាប់ដែលបានសរសេរទៅកាន់មរ៉ូណៃ ។ ប្រហែលជាមរ៉ូណៃបានដាក់បញ្ចូលសារលិខិតទាំងនេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ដោយសារតែគាត់បានមើលឃើញជាមុននូវភាពស្រដៀងគ្នារវាងគ្រាលំបាកៗនៃជំនាន់របស់គាត់ និងជំនាន់របស់យើង ។ នៅពេលពាក្យទាំងនេះត្រូវបានសរសេរ ប្រជាជនសាសន៍នីហ្វៃទាំងមូលកំពុងធ្លាក់ចុះយ៉ាងលឿនទៅរកការក្បត់សាសនា ។ ពួកគេជាច្រើនបាន « អត់មានចិត្តស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក » ហើយពេញចិត្តនៅក្នុង « អ្វីៗសព្វយ៉ាង លើកលែងតែអំពើល្អប៉ុណ្ណោះ » ( មរ៉ូណៃ ៩:៥, ១៩ ) ។ ហើយទោះជាយ៉ាងណាមរមននៅតែរកឃើញហេតុដែលត្រូវសង្ឃឹម— បង្រៀនយើងថា សេចក្ដីសង្ឃឹមពុំមានន័យថាព្រងើយកន្ដើយ ឬល្ងិតល្ងង់អំពីបញ្ហារបស់ពិភពលោកនោះទេ វាមានន័យថា ការមានជំនឿទៅលើព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលមានព្រះចេស្ដាខ្លាំងមហិមាជាង ហើយយូរអង្វែងជាងបញ្ហាទាំងនោះ ។ វាមានន័យថា « ក្ដាប់ជាប់នូវគ្រប់ទាំងអ្វីៗដែលល្អ » ( មរ៉ូណៃ ៧:១៩ ) ។ វាមានន័យថា ជាការទុកដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ « និងសេចក្ដីសង្ឃឹមចំពោះសិរីល្អរបស់ទ្រង់ និងចំពោះជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចស្ថិត នៅក្នុងគំនិតរបស់កូនជារៀងរហូតតទៅ » ( មរ៉ូណៃ ៩:២៥ ) ។ ហើយរហូតដល់ថ្ងៃដ៏រុងរឿងនៃការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះគ្រីស្ទ វាមានន័យថាមិនដែលឈប់ « ធ្វើការ[ យើង ] ឡើយ… [ ដើម្បី ]ឲ្យយើងអាចឈ្នះលើខ្មាំងសត្រូវនៃអស់ទាំងសេចក្ដីសុចរិត » ( មរ៉ូណៃ ៩:៦ ) ។
គំនិតយោបល់សម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន
ពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទជួយខ្ញុំវិនិច្ឆ័យរវាងសេចក្ដីល្អ និងសេចក្ដីអាក្រក់ ។
ពិភពលោកសព្វថ្ងៃគឺមានពេញដោយសារលិខិតដ៏មានឥទ្ធិពល តើយើងអាចដឹងថាមួយណាត្រូវ ហើយមួយណាខុសដោយរបៀបណា ? ពាក្យសម្ដីរបស់មរមននៅក្នុង មរ៉ូណៃ ៧ ផ្ដល់ដល់យើងនូវគោលការណ៍ជាច្រើន ដែលយើងអាចប្រើដើម្បីចៀសវាងពី « [ ការ ] វិនិច្ឆ័យដោយខុសឆ្គង » ( មរ៉ូណៃ ៧:១៨ ) ។ នៅពេលបងប្អូនសិក្សា មរ៉ូណៃ ៧:១២–២០ សូមស្វែងរកសេចក្ដីពិតដែលអាចជួយបងប្អូនដឹងអំពីអ្វីដែលនឹងនាំបងប្អូនខិតទៅកាន់តែជិតនឹងព្រះ និងអ្វីដែលមិននាំបងប្អូនទៅជិតព្រះ ។ បងប្អូនអាចប្រើសេចក្ដីពិតទាំងនេះដើម្បីជួយបងប្អូនវាយតម្លៃសារលិខិតដែលបងប្អូនជួបប្រទះ និងបទពិសោធន៍នានាដែលបងប្អូនមានក្នុងសប្ដាហ៍នេះ ហើយកំណត់ថាតើវាអញ្ជើញ ឬនិងបញ្ចុះបញ្ចូលបងប្អូនឲ្យធ្វើល្អឬទេ ( សូមមើល មរ៉ូណៃ ៧:១៣ ) ។
សូមមើលផងដែរ « Judging Others, » ប្រធានបទដំណឹងល្អ topics.ChurchofJesusChrist.org; Bible Dictionary, « Light of Christ » ។
តាមរយៈសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ខ្ញុំអាច « ក្ដាប់ជាប់នូវគ្រប់អ្វីៗដែលល្អ » ។
បន្ទាប់ពីការបង្រៀនអំពីរបៀបដើម្បីញែកដឹងរវាងល្អ និងអាក្រក់ មរមនបានសួរសំណួរមួយដែលហាក់ដូចជាទាក់ទងនឹងសព្វថ្ងៃនេះ ៖ « តើយើងអាចក្ដាប់ជាប់នូវគ្រប់អ្វីៗដែលល្អបានដោយរបៀបណា ? »—ជាពិសេសនៅពេលដែលការល្បួងរបស់មារសត្រូវមានការល្បួងយ៉ាងខ្លាំងដូច្នេះ ( មរ៉ូណៃ ៧:២០ ) ។ ចម្លើយរបស់មរមនអាចរកបាននៅពេញក្នុង ជំពូកទី ៧ ។ នៅពេលបងប្អូនអាន ខទី ២០–៤៨ សូមរកមើលសេចក្ដីពិតដែលជួយបងប្អូនស្គាល់ « អ្វីៗដែលល្អ » ដែលបងប្អូនមាន ដោយសារតែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ តើការមានសេចក្ដីជំនឿទៅលើទ្រង់ជួយបងប្អូនស្វែងរកអ្វីៗដែលល្អដោយរបៀបណា ? តើបងប្អូនអាច « ក្ដាប់ជាប់ » អ្វីៗដែលល្អៗកាន់តែច្រើនយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមមើលផងដែរ មាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿ ១:១៣ ។
« សេចក្តីសប្បុរសគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ » ។
ប្រធាន ដាល្លិន អេក អូក បានសង្កេតឃើញថា ៖ « មូលហេតុដែលសេចក្ដីសប្បុរសមិនផុតរលត់ ហើយមូលហេតុដែលសេចក្ដីសប្បុរសមានទំហំមហិមាជាងការធ្វើទង្វើរល្អដ៏សំខាន់…គឺថាសេចក្ដីសប្បុរសជា ‹ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះគ្រីស្ទ › ( មរ៉ូណៃ ៧:៤៧ ) គឺវាពុំមែនជា ទង្វើ មួយទេ ប៉ុន្តែវាជាស្ថានភាព ឬសភាពមួយវិញ ។… សេចក្ដីសប្បុរសគឺជាអ្វីមួយដែលមនុស្សម្នាក់អាចប្រែក្លាយទៅជា » ( « The Challenge to Become » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០០ ទំព័រ ៣៤ ) ។ នៅពេលបងប្អូនអាន មរ៉ូណៃ ៧:៤៤–៤៨ សូមពិចារណាអំពីការពិពណ៌នារបស់មរមនអំពីសេចក្ដីសប្បុរស ហើយស្ដាប់មើលចំណាប់អារម្មណ៍មកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ទ្រង់អាចជួយបងប្អូនស្វែងរកផ្លូវដែលបងប្អូនអាចកែលម្អ ។ ហេតុអ្វីយើងត្រូវការសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីសង្ឃឹមដើម្បីទទួលអំណោយទាននៃសេចក្ដីសប្បុរស ?
តើសេចក្ដីសប្បុរស និងគុណធម៌អាចត្រូវដកចេញពីខ្ញុំបានឬទេ ?
ការពិពណ៌នារបស់មរមនអំពីអំពើបាបដ៏អាក្រក់របស់ពួកសាសន៍នីហ្វៃបាននាំមនុស្សមួយចំនួនបានសន្និដ្ឋានដោយខុសឆ្គងថា ជនរងគ្រោះការរំលោភបំពានខាងផ្លូវភេទ ឬការបំពារបំពាន បានធ្វើខុសនឹងច្បាប់ព្រហ្មចារីយភាព ។ ទោះជាយ៉ាងណា អែលឌើរ រីឆាដ ជី ស្កត បានស្រាយបញ្ជាក់ថា នេះពុំមែនដូច្នោះទេ ។ លោកបានបង្រៀនថា « ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ជាឧឡារិកថា នៅពេលទង្វើហឹង្សា អំពើខុស ឬការស្មន់របស់មនុស្សដទៃធ្វើឲ្យអ្នកឈឺចាប់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ទាស់នឹងឆន្ទៈរបស់អ្នក អ្នកពុំមានការទទួលខុសត្រូវទេ ហើយអ្នកក៏មិនត្រូវមានអារម្មណ៍ខុសឆ្គងដែរ » ( « Healing the Tragic Scars of Abuse » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩២ ទំព័រ ៣២ ) ។
ខ្ញុំអាចមានសង្ឃឹមទៅលើព្រះគ្រីស្ទ មិនថាស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំបែបណាទេ ។
បន្ទាប់ពីការពិពណ៌នាអំពីអំពើទុច្ចរិតដែលគាត់បានឃើញ មរមនបានប្រាប់ដល់កូនប្រុសរបស់គាត់កុំឲ្យទុក្ខព្រួយឡើយ ។ តើអ្វីខ្លះធ្វើឲ្យបងប្អូនចាប់អារម្មណ៍អំពីសារលិខិតរបស់មរមនអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹម ? តើឃ្លាដើម្បីព្រះគ្រីស្ទ « លើក [ បងប្អូន ] ឡើង » មានន័យយ៉ាងណាចំពោះបងប្អូន ? តើអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះគ្រីស្ទ និងគោលការណ៍ទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់អ្វីខ្លះ « ស្ថិតនៅក្នុងគំនិតរបស់បងប្អូន » ហើយផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមដល់បងប្អូន? ( មរ៉ូណៃ ៩:២៥ ) ។
សូមមើលផងដែរ ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ The Hope of God’s Light » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៣ ទំព័រ ៧០, ៧៥–៧៧ ។
គំនិតយោបល់សម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាគ្រួសារ និងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ
នៅពេលបងប្អូនអានគម្ពីរជាមួយនឹងគ្រួសាររបស់បងប្អូន នោះព្រះវិញ្ញាណអាចជួយបងប្អូនឲ្យស្គាល់ថាគោលការណ៍អ្វីដែលត្រូវគូសបញ្ជាក់ និងពិភាក្សាដើម្បីបំពេញតាមតម្រូវការរបស់គ្រួសារបងប្អូន ។ ទាំងនេះគឺជាគំនិតយោបល់មួយចំនួន ។
មរ៉ូណៃ ៧:៥–១១
យោងតាម មរ៉ូណៃ ៧:៥–១១ ហេតុអ្វីបានជាវាសំខាន់ដើម្បីធ្វើរឿងត្រឹមត្រូវសម្រាប់មូលហេតុត្រឹមត្រូវ ? តើយើងអាចដឹងថាយើងកំពុងអធិស្ឋាន និងគោរពបទបញ្ញត្តិរបស់ព្រះដោយ « ចិត្តស្មោះសរ » ដោយរបៀបណា ? ( ខទី ៦ ) ។
មរ៉ូណៃ ៧:១២–១៩
តើការប្រឹក្សារបស់មរមនអាចជួយយើងធ្វើការជ្រើសរើសត្រូវអំពីរបៀបដែលយើងចំណាយពេលរបស់យើង ហើយតើនរណាដែលយើងចំណាយពេលជាមួយដោយរបៀបណា ? បងប្អូនអាចអញ្ជើញសមាជិកគ្រួសារឲ្យរកមើលក្នុងគេហដ្ឋានរបស់បងប្អូន ហើយ « ក្ដាប់ជាប់ » ( មរ៉ូណៃ ៧:១៩ ) ឬកាន់ជាប់ទៅនឹងអ្វីដែលអញ្ជើញពួកគេឲ្យ « ធ្វើល្អ ហើយឲ្យស្រឡាញ់ព្រះ ហើយឲ្យបម្រើទ្រង់ » ( មរ៉ូណៃ ៧:១៣ ) ។ សរសើរពួកគេចំពោះអ្វីៗដែលល្អដែលពួកគេរកឃើញ ។
មរ៉ូណៃ ៧:២៩
បន្ទាប់ពីការអានខគម្ពីរនេះ សមាជិកគ្រួសារអាចពិភាក្សាអំពីអព្ភូតហេតុដែលពួកគេបានធ្វើជាសាក្សី ឬតាមរបៀបផ្សេងទៀតដែលពួកគេបានមើលឃើញព្រះហស្តរបស់ព្រះនៅក្នុងជីវិតពួកគេ ។
មរ៉ូណៃ ៨:៥–២៦
តើពួកសាសន៍នីហ្វៃដែលជ្រមុជទឹកដល់កុមារតូចៗយល់ខុសឆ្គងអំពីដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអ្វីខ្លះ ? តើយើងរៀនអ្វីខ្លះអំពីដង្វាយធួនមកពីការបង្រៀនរបស់មរមន ?
មរ៉ូណៃ ៨:១៦–១៧
តើការមាន « សេចក្តីស្រឡាញ់បរិសុទ្ធ » មានន័យដូម្តេច ? តើវាជាជួយយើងយកឈ្នះលើភាពភ័យខ្លាចយ៉ាងដូចម្ដេច ? តើវាជួយយើងបង្រៀនសេចក្ដីពិតដោយមោះមុតដោយរបៀបណា ? តើយើងអភិវឌ្ឍវាតាមរបៀបណា ?
សម្រាប់គំនិតបន្ថែមដើម្បីបង្រៀនដល់កុមារ សូមមើល គម្រោងមេរៀនសប្ដាហ៍នេះ នៅក្នុងសៀវភៅ ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់ថ្នាក់បឋមសិក្សា ។
ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង
សូមប្រើតន្ត្រីដើម្បីអញ្ជើញព្រះវិញ្ញាណ និងបង្រៀនគោលលទ្ធិ ។ « តន្ត្រីមានឥទ្ធិពលដែលគ្មានព្រំដែនដើម្បីជម្រុញ [ យើង ] ឆ្ពោះទៅរកជីវភាពខាងវិញ្ញាណកាន់តែមហិមា » ( អារម្ភកថារបស់គណៈប្រធានទីមួយ »ទំនុកតម្កើងទំព័រ x ។ ចម្រៀងអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដូចជា « ចូរស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក » ( ទំនុកតម្កើងព្រះ ល.រ. ១៩៥ ) អាចពង្រឹកការពិភាក្សាក្នុងគ្រួសារអំពីសេចក្ដីសប្បុរសនៅក្នុង មរ៉ូណៃ ៧:៤៤–៤៨ ។
រូបភាពនៃព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដោយហិនរីឆ ហូហ្វមិន