« ថ្ងៃទី ១២–១៨ ខែ សីហា ។ រ៉ូម ៧–១៦ ៖ ‹ ឈ្នះសេចក្ដីអាក្រក់ ដោយសារសេចក្ដីល្អ › » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ឆ្នាំ ២០១៩ ( ឆ្នាំ ២០១៩ )
« ថ្ងៃទី ១២–១៨ ខែ សីហា ។ រ៉ូម ៧–១៦ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ឆ្នាំ ២០១៩
ថ្ងៃទី ១២–១៨ ខែសីហា
រ៉ូម ៧–១៦
« ឈ្នះសេចក្ដីអាក្រក់ ដោយសារសេចក្ដីល្អ »
មានគោលលទ្ធិដំណឹងល្អតែមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះនៅក្នុង រ៉ូម ៧–១៦ ដែលអាចត្រូវបានដាក់បញ្ចូលនៅក្នុងគម្រោងមេរៀននេះ ដូច្នេះចូរកុំកំណត់ខ្លួនបងប្អូនធ្វើត្រឹមតែអ្វីដែលមាននៅទីនេះនោះឡើយ ។ សូមយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើការបំផុសគំនិតដែលបងប្អូនបានទទួលនៅពេលបងប្អូនសិក្សា ។
កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់បងប្អូន
នៅពេលគាត់បើកសំបុត្ររបស់គាត់ទៅកាន់ពួករ៉ូម ប៉ុលបានជម្រាបសួរដល់សមាជិកសាសនាចក្រនៅរ៉ូមតាមរយៈការហៅពួកគេថា « មនុស្សសំណព្វរបស់ព្រះ » ដែលត្រូវបាន « ហៅថាជាពួកបរិសុទ្ធ » ។ គាត់បានកំណត់សម្គាល់ថា « ជំនឿរបស់ពួកគេ [ ត្រូវបាននិយាយ ] នៅទូទាំងពិភពលោកទាំងមូល » ( រ៉ូម ១:៧–៨ ) ។ ទោះជាប៉ុលបានចំណាយពេលយ៉ាងច្រើនទៅលើសំបុត្ររបស់គាត់ដើម្បីកែតម្រូវគំនិតខុសឆ្គង និងឥរិយាបទមិនត្រឹមត្រូវក្ដី ក៏ហាក់ដូចជាគាត់ចង់អះអាងដល់ពួកអ្នកផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿគ្រីស្ទានថ្មីៗទាំងនេះថា ពួកគេគឺពិតជាពួកបរិសុទ្ធដែលជាទីសំណព្វរបស់ព្រះផងដែរ ។ នៅក្នុងការបង្ហាញក្ដីអាណិតអាសូរដោយរាបសារ ប៉ុលបានទទួលស្គាល់ថា ជួនកាលគាត់មានអារម្មណ៍ដូចជា « វេទនាណាស់ » ( រ៉ូម ៧:២៤ ) ប៉ុន្តែដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រទានអំណាចដល់គាត់ដើម្បីយកឈ្នះអំពើបាប ( សូមមើល ការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ រ៉ូម ៧:២២–២៧ [ នៅក្នុងឧបសម្ព័ន្ធព្រះគម្ពីរប៊ីប ] ) ។ គាត់បានបន្ដចែកចាយដំបូន្មានទន់ភ្លន់សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា ដែលលំបាកដើម្បីទទួលអារម្មណ៍ថាជាទីសំណព្វ និងសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធដែលហាក់ដូចជាពុំមានអ្នកឈោងទៅជួយ ។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា « កុំឲ្យសេចក្ដីអាក្រក់ឈ្នះអ្នកឡើយ—ទាំងសេចក្ដីអាក្រក់ក្នុងលោកិយ និងសេចក្ដីអាក្រក់ក្នុងខ្លួនយើង—ប៉ុន្តែត្រូវឲ្យឈ្នះសេចក្ដីអាក្រក់ ដោយសារសេចក្ដីល្អវិញ » ( រ៉ូម ១២:២១ ) ។
គំនិតយោបល់សម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន
បើខ្ញុំធ្វើតាមព្រះវិញ្ញាណ ខ្ញុំអាចយកឈ្នះលើអំពើបាប ហើយរៀបចំខ្លួនដើម្បីទទួលគ្រងមរតកជាមួយនឹងព្រះ ។
ទោះបីជាបន្ទាប់ពីយើងចូលទៅក្នុង « ជីវិតថ្មី » តាមរយៈពិធីបរិសុទ្ធនៃបុណ្យជ្រមុជទឹកក្ដី ( រ៉ូម ៦:៤ ) ប្រហែលជាអ្នកមានអារម្មណ៍ជំទាស់នៅក្នុងខ្លួនខ្លះៗដូចប៉ុលបានពិពណ៌នានៅក្នុង រ៉ូម ៧ ថា— « ច្បាំង » គ្នារវាងមនុស្សខាងសាច់ឈាម និងបំណងប្រាថ្នាសុចរិតរបស់យើង ( រ៉ូម ៧:២៣ ) ។ ប៉ុន្តែប៉ុលក៏បាននិយាយអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមនៅក្នុង រ៉ូម ៨:២៣–២៥ ផងដែរ ។ តើមានមូលហេតុអ្វីខ្លះសម្រាប់សេចក្ដីសង្ឃឹមនេះដែលបងប្អូនរកឃើញនៅក្នុង ជំពូក ៨ ? បងប្អូនក៏អាចស្វែងរកពរជ័យដែលកើតមានមកពីការមាន « ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះសណ្ឋិតក្នុងអ្នករាល់គ្នា » ផងដែរ ( រ៉ូម ៨:៩ ) ។ តើបងប្អូនអាចស្វែងរកភាពជាដៃគូពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធកាន់តែពេញលេញនៅក្នុងជីវិតរបស់បងប្អូនដោយរបៀបណា ?
សិរីល្អដ៏អស់កល្បជានិច្ចដែលរង់ចាំពួកបរិសុទ្ធមានតម្លៃអស្ចារ្យជាងការសាកល្បងនៃជីវិតរមែងស្លាប់ ។
រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំបន្ទាប់ពីប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រនេះ ពួកបរិសុទ្ធនៅទីក្រុងរ៉ូមបានរងទុក្ខនឹងការបៀតបៀនដ៏អាក្រក់ ។ តើបងប្អូនរកឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុង រ៉ូម ៨:១៧–៣៩ ដែលអាចនឹងបានជួយដល់ពួកបរិសុទ្ធទាំងនេះនៅពេលមានការបៀតបៀនកើតឡើង ? តើពាក្យសម្ដីទាំងនេះអនុវត្តចំពោះបងប្អូន និងការសាកល្បងទាំងឡាយដែលបងប្អូនជួបប្រទះក្នុងពេលថ្មីៗនេះយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមរកមើលទំនាក់ទំនងរវាងខគម្ពីរទាំងនេះ និងការប្រឹក្សានេះមកពីស៊ិស្ទើរ លីនដា អេស រីវស៍ ៖ « ខ្ញុំមិនដឹងថា ហេតុអ្វីយើងមានការសាកល្បងច្រើនដូច្នេះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនថា រង្វាន់មានសន្ធឹកណាស់ វានៅអស់កល្ប និងជានិរន្ដរ ពេញដោយអំណរ ហើយហួសពីការយល់ដឹងរបស់យើងនៅក្នុងថ្ងៃនៃការទទួលរង្វាន់នោះ យើងអាចមានអារម្មណ៍ចង់ទូលទៅព្រះបិតាជាទីស្រឡាញ់ ប្រកបដោយព្រះគុណ និងក្ដីសប្បុរសរបស់យើងថា ‹ ត្រូវធ្វើ តែ ប៉ុណ្ណឹងឬ ? › ខ្ញុំជឿថា ប្រសិនបើយើងចងចាំ ហើយទទួលស្គាល់ជម្រៅនៃក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងមានចំពោះយើងជាប្រចាំ នោះយើងនឹងមានឆន្ទៈធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីត្រឡប់ទៅក្នុងវត្តមានទ្រង់ម្ដងទៀត ដែលមានពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្បរបស់ទ្រង់ ។ តើអ្វីដែលសំខាន់… អ្វីដែលយើងបានរងទុក្ខនៅទីនេះបើនៅទីបំផុត ការសាកល្បងទាំងនោះ គឺជារឿងដែលធ្វើឲ្យយើងសក្ដិសមចំពោះជីវិតអស់កល្បជានិច្ច និងភាពតម្កើងឡើងនៅក្នុងនគរនៃព្រះជាមួយព្រះវរបិតាយើង និងព្រះអង្គសង្គ្រោះនោះ ? » ( « Worthy of Our Promised Blessings, » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១៥ ទំព័រ ១១ ) ។
ចូរសម្រេចចិត្តថា តើបងប្អូននឹងធ្វើអ្វីដើម្បី « ចងចាំ ហើយស្គាល់ » សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះប្រចាំថ្ងៃមានចំពោះបងប្អូន ។
តើប៉ុលចង់មានន័យយ៉ាងណាដោយពាក្យ « តម្រូវទុកជាមុន » « ជ្រើសរើស » និង « បានស្គាល់ជាមុន ? »
ប៉ុលប្រើពាក្យទាំងនេះដើម្បីបង្រៀនថា កូនចៅមួយចំនួនរបស់ព្រះត្រូវបានតម្រូវទុកជាមុន ឬបានតែងតាំងទុកជាមុនដើម្បីទទួលពរជ័យ និងកាតព្វកិច្ចជាពិសេសដើម្បីពួកគេអាចប្រទានពរដល់ជាតិសាសន៍នៅលើពិភពលោក ( សូមមើល សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ« ការជ្រើសរើស » ) ។ ការណ៍នេះផ្ដោតទៅលើចំណេះដឹងពីមុនរបស់ព្រះអំពីការស្ម័គ្រចិត្តរបស់កូនចៅទ្រង់ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយប្រែក្លាយដូចជាទ្រង់ ( សូមមើលផងដែរ ថែស្សាឡូនិច ១:៣–៤,ពេត្រុសទី ១ ១:២ ) ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប៉ុលបានគូសបញ្ជាក់នៅក្នុង រ៉ូម ៩–១១ ថា មិនថាយើងមកក្នុងវង្សនៃអ៊ីស្រាអែលតាមរបៀបណានោះទេ— ឬប្រែក្លាយជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រទេ—មនុស្សទាំងអស់ ត្រូវទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះជាបុគ្គលម្នាក់ៗ តាមរយៈសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយគោរពប្រតិបត្តិតាមបទបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ ។
សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែម សូមមើល អាលម៉ា ១៣:១–៥; « Foreordination » Gospel Topics ( topics.lds.org ) ។
ប៉ុលអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យក្លាយជាពួកបរិសុទ្ធ ហើយជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
ជំពូកប្រាំចុងក្រោយក្នុងគម្ពីររ៉ូមមាននូវការណែនាំជាក់លាក់រាប់មិនអស់ស្ដីអំពីរបៀបរស់នៅរបស់ពួកបរិសុទ្ធ ។ បងប្អូនអាចនឹងមិនអាចអនុវត្តតាមដំបូន្មានទាំងអស់នេះក្នុងពេលតែមួយនោះទេ ប៉ុន្តែចូរស្ដាប់តាមព្រះវិញ្ញាណ ហើយទ្រង់អាចជួយបងប្អូនឲ្យរកឃើញចំនុចមួយ ឬពីរដែលបងប្អូនអាចចាប់ផ្ដើមអនុវត្តនៅថ្ងៃនេះ ។ សូមចែកចាយបំណងប្រាថ្នារបស់បងប្អូនជាមួយនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌របស់បងប្អូននៅក្នុងការអធិស្ឋាន ហើយទូលសូមជំនួយរបស់ទ្រង់ ។
គំនិតយោបល់សម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាគ្រួសារ និងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ
នៅពេលបងប្អូនអានគម្ពីរជាមួយនឹងគ្រួសាររបស់បងប្អូន នោះព្រះវិញ្ញាណអាចជួយបងប្អូនឲ្យស្គាល់ថាគោលការណ៍អ្វីដែលត្រូវគូសបញ្ជាក់ និងពិភាក្សាដើម្បីបំពេញតាមតម្រូវការរបស់គ្រួសារបងប្អូន ។ នេះគឺជាការផ្ដល់យោបល់មួយចំនួន ៖
ដើម្បីជួយសមាជិកគ្រួសាររបស់បងប្អូនឲ្យយល់បន្ថែមអំពី « ការច្បាំង » ដែលបានពិពណ៌នាដោយប៉ុលនៅក្នុងខគម្ពីរនេះ សូមពិចារណាធ្វើការចែកចាយរឿងអំពីឆ្កែចចកនៅក្នុងអត្ថបទរបស់អែលឌើរ សាយអាន អែម បូវែន « Agency and Accountability » ( New Era ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៨–៩ ) ។
សារលិខិតរបស់អែលឌើរ វីលហ្វត ដបុលយូ អាន់ឌើរសិន « The Music of the Gospel » ( Ensign ឬ លីអាហូណា ខែឧសភា ឆ្នាំ ២០១៥ ទំព័រ ៥៤–៥៦ ) អាចជួយបង្ហាញពីអ្វីដែលប៉ុលបង្រៀនអំពីក្រឹត្យវិន័យ ការងារ និងសេចក្ដីជំនឿ ។ គ្រួសាររបស់បងប្អូនអាចរីករាយក្នុងការពិភាក្សាអំពីប្រសាសន៍របស់គាត់ ហើយព្យាយាមរាំដោយគ្មានភ្លេង ។ តើការរាំដោយគ្មានភ្លេងដូចជាការគោរពតាមដំណឹងល្អដោយគ្មានជំនឿយ៉ាងដូចម្ដេច ?
អែលឌើរ វីលហ្វត ដបុលយូ អាន់ឌើរសិន បានបង្រៀនថា « តន្ត្រីនៃដំណឹងល្អគឺជាអារម្មណ៍ខាងវិញ្ញាណប្រកបដោយអំណរ » ។
តើការសិក្សាព្រះបន្ទូលនៃព្រះនាំមកនូវពរជ័យដល់យើង ដូចបានពិពណ៌នានៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះយ៉ាងដូចម្ដេច ? ប្រហែលជាសមាជិកគ្រួសារអាចចែកចាយបទគម្ពីរដែលពួកគេចូលចិត្តមួយចំនួន ( សូមមើលផងដែរ នីហ្វៃទី ២ ២៥:២៦ ) ។
តើការធ្វើឲ្យខ្លួនយើង « បានថ្វាយរូបកាយទុកជាយញ្ញបូជារស់ ហើយបរិសុទ្ធ ដែលគាប់ព្រះហឬទ័យដល់ព្រះ » មានន័យយ៉ាងណា ? ( រ៉ូម ១២:១ ) ។
គ្រួសាររបស់បងប្អូនអាចនឹងទទួលប្រយោជន៍មកពីការសិក្សាពីដំបូន្មានរបស់ប៉ុលអំពីការនិន្ទាគ្នា និងការជជែកវែកញែកអំពីចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកដទៃ ។ ប្រហែលជាបងប្អូនអាចពិពណ៌នាអំពីរបៀបត្រឹមត្រូវដើម្បីឆ្លើយតបនៅពេលជម្រើសរបស់អ្នកដទៃខុសពីជម្រើសរបស់បងប្អូន ។ តើយើងកាន់តែដឹងអំពីរបៀបដែលជម្រើសផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងជះឥទ្ធិពលលើអ្នកដទៃយ៉ាងដូចម្ដេច ? វីដេអូ « ការនិន្ទាដល់អ្នកដទៃ ? បញ្ឈប់វា ! » និង « ការមើលតាមបង្អួច » ( LDS.org ) អាចផ្ដល់ជាគំនិតយោបល់បន្ថែមទៅលើប្រធានបទនេះ ។
សម្រាប់គំនិតបន្ថែមដើម្បីបង្រៀនកុមារ សូមមើល គម្រោងមេរៀនសប្ដាហ៍នេះ នៅក្នុង ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់ថ្នាក់អង្គការបឋមសិក្សា ។
ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង
ចូរឲ្យកូនៗបានបង្ហាញអំពីភាពច្នៃប្រឌិតរបស់ពួកគេ ។ « នៅពេលបងប្អូនអញ្ជើញកុមារតូចៗឲ្យបង្កើតអ្វីមួយដែលទាក់ទងនឹងគោលការណ៍ដំណឹងល្អមួយ នោះបងប្អូនជួយពួកគេឲ្យយល់បានគោលការណ៍បានកាន់តែល្អប្រសើរ ។ … សូមអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេសង់ គូររូប ផាត់ពណ៌ សរសេរ និងបង្កើតវា » ( សូមមើល ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ទំព័រ ២៥ ) ។
សូមគង់នឹងខ្ញុំ ដោយ ឌែល ផាសិន