« ថ្ងៃទី ២៨ ខែ មីនា– ថ្ងៃទី៣ ខែ មេសា ។ និក្ខមនំ ៧–១៣ ៖ ‹ ចូរនឹកចាំពីថ្ងៃនេះ គឺពីថ្ងៃដែលអ្នករាល់គ្នាបានចេញពីផ្ទះបាវបម្រើនៅស្រុកអេស៊ីព្ទ › » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ឆ្នាំ ២០២២ ( ឆ្នាំ ២០២១ )

« ថ្ងៃទី ២៨ ខែ មីនា– ថ្ងៃទី៣ ខែ មេសា ។ និក្ខមនំ ៧–១៣ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ឆ្នាំ ២០២២

រូបភាពម៉ូសេ និងអើរ៉ុន នៅក្នុងវាំងនៃផារ៉ោន ដោយរ៉ូបឺត ធី. ប៉ារ៉េត

ថ្ងៃទី ២៨ ខែ មីនា–ថ្ងៃទី ៣ ខែ មេសា

និក្ខមនំ ៧–១៣

« ចូរនឹកចាំពីថ្ងៃនេះ គឺពីថ្ងៃដែលអ្នករាល់គ្នាបានចេញពីផ្ទះបាវបម្រើនៅស្រុកអេស៊ីព្ទ »

នៅពេលអ្នកអាន ហើយសញ្ជឹងគិតពី និក្ខមនំ ៧-១៣ សូមកត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍ដែលអ្នកទទួលបាន ។ នៅពេលអ្នកធ្វើបែបនេះជាប្រចាំ សមត្ថភាពរបស់អ្នកដើម្បីស្គាល់ការខ្សឹបប្រាប់នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងរីកចម្រើនឡើង ។

កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នក

សេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងដែលបានកើតឡើងម្ដងហើយម្ដងទៀតមកលើស្រុកអេស៊ីព្ទ ប៉ុន្តែផារ៉ោននៅតែបដិសេធន៍មិនព្រមដោះលែងពួកអ៊ីស្រាអែល ។ ហើយព្រះបានបន្តបង្ហាញព្រះចេស្តារបស់ទ្រង់ ហើយប្រទានដល់ផារ៉ោន នូវឱកាសដើម្បីទទួលយកថា « អញជាព្រះយេហូវ៉ា » ហើយ « នៅគ្រប់លើផែនដីគ្មានអ្នកឯណាដូចអញឡើយ » ( និក្ខមនំ ៧:៥; ៩:១៤ ) ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ម៉ូសេ និងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលច្បាស់ជាបានមើលដោយស្ញប់ស្ញែងចំពោះការបង្ហាញទាំងនេះពីព្រះចេស្តារបស់ព្រះជំនួសពួកគេ ។ ពិតប្រាកដណាស់ ទីសម្គាល់ដែលបន្តបង្ហាញទាំងនេះបានបញ្ជាក់ពីសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេនៅលើព្រះ និងបានពង្រឹងឆន្ទៈរបស់ពួកគេដើម្បីធ្វើតាមព្យាការីរបស់ព្រះ ។ បន្ទាប់មក ក្រោយពីសេចក្តីវេទនាជាខ្លាំងបានកើតឡើងចំនួនប្រាំបួនដងមិនបានរំដោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ក៏មានសេចក្តីវេទនាជាខ្លាំងលើកទីដប់កើតឡើង—សេចក្តីស្លាប់នៃកូនច្បង រួមទាំងកូនច្បងរបស់ផារ៉ោន—ដែលទីបំផុតក៏បានបញ្ចប់ការជាប់ឃុំឃាំង ។ រឿងទាំងនេះហាក់ដូចជាត្រឹមត្រូវ ដោយសារនៅគ្រប់ករណីនៃការជាប់ឃុំឃាំងខាងវិញ្ញាណ ពិតប្រាកដណាស់គឺមានតែផ្លូវមួយប៉ុណ្ណោះដើម្បីរត់គេច ។ ទោះជាយើងបានព្យាយាមធ្វើអ្វីផ្សេងទៀតកាលពីអតីតកាលក៏ដោយ ក៏វានៅជាមួយយើងដូចជាកូនចៅនៃអ៊ីស្រាអែលដែរ ។ មានតែការពលិកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ ជាបុត្រច្បង—ព្រះលោហិតនៃកូនចៀមដែលឥតខ្ចោះ—ទើបអាចសង្រ្គោះយើងបាន ។

គំនិតយោបល់ផ្សេងៗសម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន

និក្ខមនំ ៧–១១

ខ្ញុំអាចជ្រើសរើសដើម្បីបន្ទន់ចិត្តរបស់ខ្ញុំ ។

សង្ឃឹមថាឆន្ទៈរបស់អ្នកនឹងមិនដែលប្រឆាំងនឹងព្រះទ័យរបស់ព្រះយ៉ាងខ្លាំងដូចជាផារ៉ោន បានធ្វើឡើយ ។ ទោះជាយ៉ាងណា យើងទាំងអស់គ្នាមានពេលខ្លះដែលចិត្តយើងមិនបន្ទន់ ដូចដែលចិត្តយើងគួរតែធ្វើនោះទេ ដូច្នេះមានអ្វីៗដែលត្រូវរៀនចេញពីទង្វើរបស់ផារ៉ោនដែលបានកត់ត្រានៅក្នុង និក្ខមនំ ៧–១០ ។ នៅពេលអ្នកអានអំពីសេចក្តីវេទនាជាខ្លាំងនៅក្នុងជំពូកទាំងនេះ តើអ្វីខ្លះដែលលេចធ្លោចំពោះអ្នកអំពីចម្លើយរបស់ផារ៉ោន ? តើអ្នកមានបានសម្គាល់ឃើញថាមាននិន្នាការស្រដៀងគ្នាពីការរឹងចចេសនៅក្នុងខ្លួនអ្នកដែរឬទេ ? សូមសញ្ជឹងគិតពីអ្វីដែលអ្នករៀនចេញពីជំពូកទាំងនេះអំពីអត្ថន័យនៃការបន្ទន់ដួងចិត្ត ។

សូមចំណាំថា ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ នៃ និក្ខមនំ ៧:៣, ១៣; ៩:១២; ១០:១, ២០, ២៧; ១១:១០ បញ្ជាក់ថា ព្រះអម្ចាស់មិនបានធ្វើឲ្យចិត្តផារ៉ោនរឹងរូសទេ —ផារ៉ោនមានចិត្តរឹងរូសខ្លួនឯង ។

តើអ្នកបានរៀនអ្វីចេញពីខគម្ពីរខាងក្រោមអំពីការអភិវឌ្ឍន៍ការបន្ទន់ចិត្ត ? នីហ្វៃទី ១ ២:១៦; ម៉ូសាយ ៣:១៩; អាលម៉ា ២៤:៧–៨; ៦២:៤១; អេធើរ ១២:២៧ ។

សូមមើលផងដែរ Michael T. Ringwood « An Easiness and Willingness to Believe » Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៩ ទំព័រ ១០០–១០២ ។

និក្ខមនំ ១២:១–៤២

សញ្ញានៃបុណ្យរំលងគឺជាដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ ។

វិធីតែមួយគត់ដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលរួចផុតពីសេចក្តីវេទនាជាខ្លាំងទីដប់ ត្រូវបានពិពណ៌នានៅក្នុង និក្ខមនំ១១:៤–៥ ត្រូវធ្វើតាមសេចក្តីណែនាំដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់ម៉ូសេ យ៉ាងច្បាស់នៅក្នុង និក្ខមនំ ១២ ជាពិធីមួយដែលគេហៅថា បុណ្យរំលង ។ បុណ្យរំលងបង្រៀនយើងតាមរយៈសញ្ញាសំគាល់ ដែលព្រះអម្ចាស់បានរំដោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ចេញពីសេវកភាពនៅក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទ ទ្រង់ក៏បានរំដោះយើងចេញពីសេវកភាពនៃអំពើបាបផងដែរ ។ តើអ្នករកឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងសេចក្តីណែនាំ និងនិមិត្តសញ្ញានៃបុណ្យរំលងដែលរំឭកយើងអំពីព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ? តើនិមិត្តសញ្ញា និងសេចក្តីណែនាំទាំងនេះណែនាំអ្នកអំពីរបៀបដើម្បីទទួលពរជ័យនៃដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្តេច ? ឧទាហរណ៍ តើការលាបឈាមកូនចៀមនៅលើទ្វារតំណាងឲ្យអ្វី ? ( ខទី ៧ ) ។ តើ « ពាក់ស្បែកជើងទាំងកាន់ដំបងនៅដៃ » ( ខទី ១១ ) មានន័យដូចម្ដេចចំពោះអ្នក ?

សូមមើលផងដែរ គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៨៩:២១ ។

សមាជិកកំពុងទទួលទានសាក្រាម៉ង់ — ពិធីសាក្រាម៉ង់ជួយយើងរំឭកចាំអំពីព្រះរំដោះរបស់យើង គឺជាព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ ។

និក្ខមនំ ១២:១៤–១៧, ២៤–២៧; ១៣:១–១៦

ពិធីសាក្រាម៉ង់ជួយខ្ញុំចងចាំការរំដោះដែលខ្ញុំទទួលបានតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ ។

ព្រះអង្គសង្រ្គោះមានព្រះទ័យចង់ឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែលចងចាំជានិច្ចថាទ្រង់បានរំដោះពួកគេ សូម្បីតែបន្ទាប់ពីការជាប់ឃុំឃាំងរបស់ពួកគេបានកន្លងផុតទៅហើយក្តី ។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលទ្រង់បានបង្គាប់ពួកគេឲ្យគោរពពិធីបុណ្យរំលងជារៀងរាល់ឆ្នាំ ។ កាលណាអ្នកអានសេចក្តីបង្គាប់របស់ទ្រង់នៅក្នុង និក្ខមនំ ១២:១៤–១៧, ២៤–២៧; ១៣:១–១៦ សូមគិតអំពីអ្វីដែលអ្នកកំពុងធ្វើដើម្បីចងចាំពរជ័យរបស់ព្រះដែលបានប្រទានដល់អ្នក ។ តើអ្នកអាចថែរក្សាការចងចាំ « ដរាបនៅអស់ទាំងដំណររៀងរាបតទៅ » យ៉ាងដូចម្តេច ? ( សូមមើល និក្ខមនំ ១២:១៤, ២៦–២៧ ) ។

តើអ្នកឃើញមានភាពស្រដៀងគ្នាអ្វីខ្លះរវាងគោលបំណងនៃពិធីបុណ្យរំលង និងពិធីសាក្រាម៉ង់ ? តើការអានអំពីបុណ្យរំលងរំឮកអ្នកអំពីពិធីសាក្រាម៉ង់ និងធ្វើឲ្យពិធីនេះកាន់តែមានអត្ថន័យយ៉ាងដូចម្តេច ? សូមពិចារណាពីអ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើដើម្បី « ចងចាំជានិច្ច » ពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( មរ៉ូណៃ ៤:៣; ៥:២; សូមមើលផងដែរ លូកា ២២:៧–៨, ១៩–២០ ) ។

អ្នកក៏អាចសញ្ជឹងគិតពីរឿងផ្សេងៗទៀតដែលព្រះអម្ចាស់មានព្រះទ័យចង់ឲ្យអ្នកចងចាំ សូមមើល ឧទាហរណ៍ ហេលេមិន ៥:៦–១២; មរ៉ូណៃ ១០:៣; គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៣:៣–៥, ១០; ១៨:១០; ៥២:៤០ ។

សូមមើងផងដែរ យ៉ូហាន ៦:៥៤; « Always Remember Him » ( វីដេអូ ) នៅគេហទំព័រ ChurchofJesusChrist.org; « The Sacrament of the Lord’s Supper » នៅក្នុង Teachings of Presidents of the Church: Howard W. Hunter ( ឆ្នាំ ២០១៥ ) ទំព័រ ១៩៧–២០៦ ។

5:28

គំនិតយោបល់សម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាគ្រួសារ និងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ

និក្ខមនំ ៧–១២ ។ប្រហែលជាបន្ទាប់ពីការអានអំពីសេចក្តីវេទនាជាខ្លាំងដែលព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជូនមកកាន់សាសន៍អេស៊ីព្ទជាសញ្ញានៃព្រះចេស្តាទ្រង់ នោះក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកអាចចែកចាយវិធីទាំងឡាយដែលព្រះអម្ចាស់បង្ហាញព្រះចេស្តាទ្រង់នៅសព្វថ្ងៃនេះ ។

និក្ខមនំ ៨:២៨, ៣២; ៩:២៧–២៨, ៣៤–៣៥ ។ខគម្ពីរទាំងនេះអាចប្រើដើម្បីចាប់ផ្តើមការពិភាក្សាអំពីសារៈសំខាន់នៃការរក្សាពាក្យសំដីរបស់យើង ។ ប្រហែលជាសមាជិកគ្រួសារអាចចែកចាយបទពិសោធន៍ នៅពេលដែលពួកគេបានឃើញមនុស្សដទៃកំពុងធ្វើអ្វីដែលពួកគេយល់ព្រមធ្វើ ។

និក្ខមនំ ១២:១–៤២ ។បន្ទាប់ពីអាន និក្ខមនំ ១២:១–៤២ ជាមួយគ្នា អ្នកអាចសរសេរនៅលើស្លាកក្រដាសនូវអ្វីៗដែលអ្នកអាចធ្វើជាក្រុមគ្រួសារដើម្បីចងចាំពីដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ ។ ពីព្រោះលោហិតរបស់កូនចៀមលាបនៅលើទ្វារ ( សូមមើល ខទី ២៣ ) តំណាងឲ្យព្រះអង្គសង្រ្គោះ អ្នកអាចដាក់ក្រដាសទាំងនេះនៅជុំវិញមាត់ទ្វារនៅក្នុងផ្ទះរបស់អ្នក ។ អ្នកក៏អាចទទួលទានអាហារខ្លះៗមកពីបុណ្យរំលង ដូចជា នំបុ័ងឥតដំបែ ( នំប្រៃ ឬសំបកនំធូធៀ ) ឬតិណជាតិល្វីង ( ជីវ៉ាន់ស៊ុយ ឬឆៃថាវដែលមានជាតិហាងខ្លាំង ) ហើយពិភាក្សាពីរបៀបដែលបុណ្យរំលងជួយយើងចងចាំរបៀបដែលព្រះបានរំដោះប្រជារាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ។ ឧទាហរណ៍ នំបុ័ងឥតដំបែរំឮកពួកគេថា ពួកគេគ្មានពេលដើម្បីដុតនំបុ័ងឲ្យឡើង ពីមុនពួកគេភៀសខ្លួនពីការជាប់ឃុំឃាំងនោះទេ ។ តិណជាតិល្វីង រំឮកពួកគេពីភាពជូរចត់នៃការជាប់ឃុំឃាំង ។

និក្ខមនំ ១២:១៤, ២៤–២៧ ។ប្រហែលជាអ្នកអាចពិនិត្យមើលខគម្ពីរទាំងនេះជាមួយគ្នាជាក្រុមគ្រួសារ ពីមុនការប្រជុំសាក្រាម៉ង់លើកក្រោយទៀតរបស់អ្នក ។ តើខគម្ពីរទាំងនេះទាក់ទងនឹងពិធីសាក្រាម៉ង់យ៉ាងដូចម្តេច ? តើយើងអាចធ្វើឲ្យពិធីសាក្រាម៉ង់កាន់តែពេញលេញថែមទៀត ជា « សេចក្តីរំឭក » ពីអ្វីដែលព្រះអង្គសង្រ្គោះបានធ្វើសម្រាប់យើងដោយរបៀបណា ?

សម្រាប់គំនិតបន្ថែមសម្រាប់ការបង្រៀនដល់កុមារ សូមមើល គម្រោងមេរៀនប្រចាំសប្ដាហ៍នេះ នៅក្នុងសៀវភៅ ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់ថ្នាក់បឋមសិក្សា ។

ចម្រៀងដែលបានស្នើ ៖ « ក្នុងការនឹកចាំដល់ពលិកម្ម » ទំនុកតម្កើង ទំព័រ ១១២ ។

ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង

សូមចែកចាយមេរៀនដោយប្រើវត្ថុ ។ សូមអញ្ជើញសមាជិកគ្រួសារឲ្យស្វែងរកវត្ថុដែលអាចជួយពួកគេយល់ពីគោលការណ៍នៅក្នុងព្រះគម្ពីរដែលអ្នកកំពុងអាន ។ ឧទាហរណ៍ វត្ថុទន់ និងរឹង អាចជួយសមាជិកគ្រួសារពិភាក្សាភាពខុសគ្នារវាងការមានដួងចិត្តទន់ទាប និងចិត្តរឹងទទឹង ។

ក្រុមគ្រួសារហេព្រើរទទួលទានអាហារបុណ្យរំលង — រូបភាពអាហារបុណ្យរំលង ដោយ ប្រាយអិន ខល