« ថ្ងៃទី ១៣–១៩ ខែ កក្កដា ។ អាលម៉ា ៣២–៣៥ ៖ ‹ បណ្ដុះពាក្យនេះ នៅក្នុងចិត្តអ្នក › » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ ព្រះគម្ពីរមរមន ឆ្នាំ ២០២០ ( ឆ្នាំ ២០២០ )
« ថ្ងៃទី ១៣–១៩ ខែ កក្កដា ។ អាលម៉ា ៣២–៣៥ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ ឆ្នាំ ២០២០
ថ្ងៃទី ១៣–១៩ ខែ កក្កដា
អាលម៉ា ៣២–៣៥
« បណ្ដុះពាក្យនេះ នៅក្នុងចិត្តអ្នក »
មិនថាអ្នកបានអាន អាលម៉ា ៣២–៣៥ ប៉ុន្មានដងនោះទេ សូមអានវាម្ដងទៀត នៅពេលអ្នករៀបចំខ្លួនដើម្បីបង្រៀន ។ សូមទទួលយកការយល់ដឹងថ្មីៗមកពីព្រះវិញ្ញាណ ។
កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នក
អញ្ជើញឲ្យចែកចាយ
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យចែកចាយអ្វីដែលពួកគេបានរៀនមកពីការអាន អាលម៉ា ៣២–៣៥ នៅឯគេហដ្ឋាន អ្នកអាចទុកពេលពីរបីនាទីឲ្យសិស្សរៀនពីជំពូកទាំងនេះឡើងវិញ ហើយសរសេរនៅលើក្ដារខៀននូវប្រធានបទនានាដែលពួកគេបានសម្គាល់ឃើញ ។ សូមពិភាក្សារួមគ្នាពីហេតុផលដែលប្រធានបទទាំងនេះមានន័យដ៏សំខាន់ ។
បង្រៀនគោលលទ្ធិ
យើងអាចជ្រើសរើសដើម្បីមានចិត្តរាបសា ។
-
ដើម្បីដឹកនាំការពិភាក្សាមួយអំពីការមានចិត្តរាបសាដូចដែលបានបង្រៀននៅក្នុង អាលម៉ា ៣២:១–១៦ អ្នកអាចចាប់ផ្ដើមដោយអញ្ជើញសិស្សឲ្យប្រាប់បទពិសោធន៍ដែលអាចធ្វើឲ្យបុគ្គលម្នាក់មានចិត្តរាបសា ( អាលម៉ា ៣២:២–៥ ផ្ដល់ជាឧទាហរណ៍មួយ ) ។ សិស្សមួយចំនួនប្រហែលជាយល់ព្រមចែកចាយបទពិសោធន៍របស់ពួកគេផ្ទាល់ជាមួយនឹងការរៀនអំពីការមានចិត្តរាបសា ។ តើការ « នាំឲ្យមានចិត្តទាបរាបសា » ( អាលម៉ា ៣២:១២ ) អាចក្លាយជាពរជ័យមួយតាមរបៀបណា ? សេចក្ដីថ្លែងការណ៍អំពីចិត្តរាបសានៅក្នុង « ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ » អាចជួយពង្រឹងដល់ការពិភាក្សាមួយ ។ អ្នកក៏អាចអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១១២:១០ ឬច្រៀងទំនុកតម្កើងមួយអំពីចិត្តរាបសា ដូចជា « ចូរបន្ទាបខ្លួន » ( ទំនុកតម្កើង ល.រ. ១៣០ ) រួមគ្នា ។
យើងអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដោយដាំដុះ ហើយបីបាច់បន្ទូលរបស់ទ្រង់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង ។
-
ពេលខ្លះ យើងគិតពីការថ្វាយបង្គំថាជារឿងដែលយើងធ្វើនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានជាផ្លូវការតែប៉ុណ្ណោះ ដូចជាអគារសាសនាចក្រប៉ុណ្ណោះ ( សូមមើលអាលម៉ា ៣២:៥, ៩, ១១ ) ប៉ុន្តែនិយមន័យរបស់អាលម៉ាអំពីការថ្វាយបង្គំគឺមានន័យទំលំទូលាយជាងនេះ ។ ឧទាហរណ៍ លោកបានបង្រៀនថា ការអភិវឌ្ឍ និងការអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាទម្រង់ដ៏សំខាន់មួយនៃការថ្វាយបង្គំដែលអាចកើតមាននៅខាងក្រៅនៃមជ្ឈដ្ឋានជាផ្លូវការមួយ ។ ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់ពីគោលការណ៍នេះ អ្នកអាចគូររូបគ្រាប់ពូជ និងដើមឈើមួយដើមនៅលើក្ដារខៀន ហើយពិភាក្សាសំណួរដូចតទៅនេះ ៖ តើគ្រាប់ពូជតំណាងឲ្យអ្វី ? ( សូមមើល អាលម៉ា ៣២:២៨, ៣៣:២២–២៣ ) ។ តើយើងអាចបណ្ដុះគ្រាប់ពូជនោះ—ឬទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់—នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង ហើយចិញ្ចឹមបីបាច់វាតាមរបៀបណា ? ( សូមមើល អាលម៉ា ៣២:៣៦–៤៣, ៣៣ ) ។ តើយើងអាចចែកចាយបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះដែលការខិតខំរបស់យើងដើម្បីធ្វើតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះបានផ្ដល់ផលផ្លែដ៏មានតម្លៃ ? តើការបង្រៀនរបស់អាលម៉ាជះឥទ្ធិពលដល់វិធីដែលយើងថ្វាយបង្គំព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទតាមរបៀបណា ?
-
ការ « ធ្វើការពិសោធន៍ » ដែលអាលម៉ាបានពិពណ៌នាដើម្បីជួយពួកសូរាំឲ្យអភិវឌ្ឍសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក៏អាចជួយយើងរៀនផងដែរ ថាតើគោលការណ៍ផ្សេងទៀតនៃដំណឹងល្អពិត ឬក៏អត់ ។ ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់ពីការធ្វើការពិសោធន៍របស់អាលម៉ា អ្នកអាចនិយាយពីអត្ថន័យនៃការធ្វើពិសោធន៍មួយ ។ ប្រហែលជាមានសិស្សម្នាក់នៅក្នុងថ្នាក់ដែលធ្លាប់ធ្វើការពិសោធន៍មួយពីមុន ហើយអាចជួយធ្វើការពន្យល់បាន ។ តើគោលបំណងនៃការធ្វើការពិសោធន៍គឺជាអ្វី ? តើការធ្វើការពិសោធន៍មួយស្រដៀងគ្នានឹងអ្វីដែលអាលម៉ាបានអញ្ជើញប្រជាជននោះឲ្យធ្វើនៅក្នុង អាលម៉ា ៣២:២៦–៣៦ តាមរបៀបណា ? ប្រហែលជាសិស្សអាចចែកចាយវិធីផ្សេងៗគ្នាដែលពួកគេធ្លាប់ « ដកពិសោធន៍ » ពីបន្ទូលរបស់ព្រះ ។ តើពួកគេបានស្គាល់ថា « ព្រះបន្ទូល[នៃព្រះ]នោះល្អ »តាមរបៀបណា ? ( អាលម៉ា ៣២:២៨ ) ។
-
តើអាលម៉ាអាចនិយាយអ្វីខ្លះទៅកាន់បុគ្គលម្នាក់ដែលចង់ទទួលបាន ឬពង្រឹងទីបន្ទាល់មួយអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ? ដើម្បីស្វែងរកចម្លើយសម្រាប់សំណួរនេះ អ្នកអាចបំបែកសិស្សជាពីរក្រុម ។ ក្រុមមួយអាចអាន អាលម៉ា ៣២:២៦–៣៦ ដើម្បីកំណត់ពីអ្វីដែលអាលម៉ាអាចនិយាយទៅកាន់មនុស្សម្នាក់ដែលកំពុងព្យាយាមទទួលបានទីបន្ទាល់មួយ ហើយក្រុមមួយទៀតអាចអាន អាលម៉ា ៣២:៣៦–៤៣ ដើម្បីកំណត់នូវអ្វីដែលលោកអាចនិយាយទៅកាន់មនុស្សម្នាក់ដែលមានទីបន្ទាល់ទន់ខ្សោយ ។ បន្ទាប់មក សិស្សម្នាក់មកពីក្រុមនីមួយៗអាចប្ដូរវេនគ្នាសម្ដែងជាអាលម៉ា ហើយសម្ដែងពីរបៀបជួយមនុស្សម្នាក់ឲ្យទទួល ឬពង្រឹងទីបន្ទាល់ខ្លួន ។
អាលម៉ា ៣១:១៣–២៣, ៣៣:២–១១, ៣៤:១៧–២៩
យើងអាចថ្វាយបង្គំព្រះនៅក្នុងការអធិស្ឋាន នៅគ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ទីកន្លែង ។
-
អ្នកអាចជួយសិស្សឲ្យញែកនូវភាពខុសគ្នារវាងការបង្រៀនរបស់អាលម៉ា និង អាមូលេកអំពីការអធិស្ឋាន និងការថ្វាយបង្គំជាមួយនឹងគំនិតខុសឆ្គងរបស់ពួកសូរាំ ។ សិស្សអានរំឭកឡើងវិញនូវ អាលម៉ា ៣១:១៣–២៣ ហើយសរសេរនៅលើក្ដារខៀននូវអ្វីដែលពួកសូរាំបានជឿអំពីការអធិស្ឋាន និងការថ្វាយបង្គំ ។ បន្ទាប់មក ពួកគេអាចរកមើលសេចក្ដីពិតនៅក្នុង អាលម៉ា ៣៣:២–១១ និង អាលម៉ា ៣៤:១៧–២៩ ដែលផ្ទុយពីជំនឿទាំងនេះ ។ តើខគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីរបៀបដែលយើងអាចកែលម្អការអធិស្ឋាន និងការថ្វាយបង្គំរបស់យើង ?
-
អ្នកអាចលើកទឹកចិត្តឲ្យមានការពិភាក្សាមួយអំពីការអធិស្ឋានដោយសរសេរពាក្យដូចជា នរណា ? អ្វីទៅ ? ពេលណា ? កន្លែងណា ? ហេតុអ្វី ? និង របៀបណា ? នៅលើក្ដារខៀន ។ សិស្សអាចស្រាវជ្រាវក្នុង អាលម៉ា ៣៣:២–១១ ហើយ អាលម៉ា ៣៤:១៧–២៩ រកចម្លើយចំពោះសំណួរទាំងនេះអំពីការអធិស្ឋាន ។ ឧទាហរណ៍ ពួកគេអាចឆ្លើយសំណួរដូចតទៅនេះ ៖ តើយើងអាចអធិស្ឋាននៅពេលណា ? តើយើងអាចអធិស្ឋានសម្រាប់អ្វីខ្លះ ? ពួកគេក៏អាចរកចម្លើយនៅក្នុងទំនុកបទនៃទំនុកតម្កើងមួយអំពីការអធិស្ឋានដូចជា « តើបានអធិស្ឋានទេ ? » ឬ « ពេលអធិស្ឋានជាពេលត្រេកអរ » ( ទំនុកតម្កើង ល.រ. ៧៩, ៨១ ) ។ តើយើងអាចកែលម្អការអធិស្ឋានរបស់យើងតាមរបៀបណា ?
ពលិកម្មធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺ « និរន្ដរ៍ និងអស់កល្បជានិច្ច » ។
-
អាមូលេកបានប្រើពាក្យ « និរន្ដរ៍ » និង « អស់កល្បជានិច្ច » ជាច្រើនដងដើម្បីពិពណ៌នាពីពលិកម្មដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានធ្វើដើម្បីធួនអំពើបាបរបស់យើង ។ អ្នកអាចអញ្ជើញសិស្សឲ្យស្វែងរកពាក្យទាំងនេះនៅក្នុង អាលម៉ា ៣៤:៩–១៤ ហើយរកមើលពាក្យទាំងនេះនៅក្នុងវចនានុក្រម ។ តើពលិកម្មរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានភាពនិរន្តរ៍ និងអស់កល្បជានិច្ចតាមរបៀបណា ? ( សូមមើល ហេព្រើរ ១០:១០, នីហ្វៃទី ២ ៩:២១, ម៉ូសាយ ៣:១៣ ) ។ យោងតាម អាលម៉ា ៣៤:១៥–១៧ តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីទទួលបានពរជ័យនៃពលិកម្មរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ? តើការ « អនុវត្តស្ដេចក្ដីជំនឿចំពោះការប្រែចិត្ត »មានន័យដូចម្ដេច ? ( អាលម៉ា ៣៤:១៧ ) ។
« កុំពន្យារពេលនៃការប្រែចិត្តរបស់អ្នកឡើយ » ។
-
រឿងប្រៀបប្រដូចមួយខាងក្រោមអាចជួយសិស្សឲ្យពិចារណាពីគ្រោះថ្នាក់នៃការពន្យារពេលនៃការប្រែចិត្តរបស់យើង ៖ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យនឹកស្រមៃថា ពួកគេធ្លាប់ទទួលបានការអញ្ជើញមួយឲ្យចូលរួមក្នុងព្រឹត្តិការណ៍មួយដែលតម្រូវឲ្យមានការបំពាក់បំប៉ន និងការរៀបចំខ្លួនជាច្រើនឆ្នាំ ដូចជា ការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក ឬការសម្ដែងតន្ត្រី ( សូមជ្រើសរើសអ្វីមួយដែលមានន័យចំពោះសិស្សរបស់អ្នក ) ប៉ុន្តែព្រឹត្តិការណ៍នេះនឹងប្រារព្ធឡើងនៅថ្ងៃស្អែក ។ សូមពិភាក្សាជាមួយនឹងសិស្សពីហេតុផលដែលពួកគេប្រហែលជានឹងពុំទទួលបានជោគជ័យនៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នោះទេ ទោះជាពួកគេបានចំណាយពេលរៀបចំខ្លួនពេញមួយថ្ងៃក្ដី ។ តើឧទាហរណ៍នេះទាក់ទងនឹងការព្រមានរបស់អាមូលេកនៅក្នុង អាលម៉ា ៣៤:៣២–៣៥ ដោយរបៀបណា ? ហេតុអ្វីវាអាចជារឿងដ៏គ្រោះថ្នាក់ដើម្បីពន្យារពេលការខិតខំរបស់យើងដើម្បីប្រែចិត្ត ហើយផ្លាស់ប្ដូរ ? សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យពិចារណាពីអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើដើម្បី « ប្រុងប្រៀបខ្លួនសម្រាប់ដល់ភាពដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច » ( ខទី ៣៣ ) ហើយដាក់ផែនការធ្វើវាដោយពុំពន្យារពេល ។
លើកទឹកចិត្តឲ្យមានការរៀនសូត្រនៅឯគេហដ្ឋាន
ដើម្បីបំផុសគំនិតសិស្សឲ្យអាន អាលម៉ា ៣៦–៣៨ នៅសប្ដាហ៍ក្រោយ អ្នកអាចចង្អុលបង្ហាញថា អាលម៉ាបាន « កើតទុក្ខព្រោះតែអំពើទុច្ចរិតរបស់ប្រជាជនលោក » ដូច្នេះលោកបានប្រមូលផ្ដុំពួកកូនប្រុសរបស់លោក ហើយបង្រៀនពួកគេ « អំពីការណ៍ទាំងឡាយដែលទាក់ទងទៅនឹងសេចក្ដីសុចរិត » ( អាលម៉ា ៣៥:១៥–១៦ ) ។ ប៉ុន្មានជំពូកបន្ទាប់ទៀតនៅក្នុងអាលម៉ាផ្ដល់នូវដំណើររឿងមួយអំពីអ្វីដែលអាលម៉ាបានបំផុសគំនិតឲ្យបង្រៀនដល់ពួកកូនប្រុសរបស់លោក ។
ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ
តើការបន្ទាបខ្លួនមានន័យដូចម្តេច ?
« ភាពរាបសាគឺជាការទទួលស្គាល់ដោយដឹងគុណចំពោះការពឹងផ្អែករបស់អ្នកលើព្រះអម្ចាស់—ជាការយល់ថា អ្នកត្រូវការការជួយជ្រោមជ្រែងពីទ្រង់ជានិច្ច ។… ភាពរាបសាពុំមែនជាទីសម្គាល់នៃភាពទន់ខ្សោយ ភាពខ្មាសអៀន ឬការភ័យខ្លាចនោះទេ វាជាការចង្អុលបង្ហាញថា អ្នកដឹងថាភាពខ្លាំងរបស់អ្នកបានមកពីណា » ( ពិតចំពោះសេចក្ដីជំនឿ [ ឆ្នាំ ២០០៤ ] ទំព័រ ៨៦ ) ។
អែលឌើរ ឃ្វីនធិន អិល ឃុក បានពន្យល់ថា « ពេលយើងពិតជាសញ្ជឹងគិតអំពីព្រះជាព្រះវរបិតា និងព្រះគ្រីស្ទជាព្រះរាជបុត្រា អំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ និងអ្វីដែលទ្រង់សម្រេចបានសម្រាប់យើង វាធ្វើឲ្យយើងមានគារវភាព ការសរសើរ អំណរគុណ និងចិត្តរាបសា ។… ចិត្តរាបសាក៏រួមបញ្ចូលទាំងការមានអំណរគុណសម្រាប់ពរជ័យជាច្រើនរបស់យើង និងជំនួយពីព្រះដែរ ។ ចិត្តរាបសាពុំមែនជាការសម្រេចបានដ៏ធំ ឬជាការយកឈ្នះឧបសគ្គដ៏ធំមួយចំនួននោះទេ ។ វាគឺជាសញ្ញាមួយនៃកម្លាំងខាងវិញ្ញាណ ។ វាគឺជាការមានទំនុកចិត្តដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ថា គ្រប់ពេលវេលាយើងអាចពឹងផ្អែកលើព្រះអម្ចាស់ បម្រើទ្រង់ ហើយសម្រេចព្រះរាជបំណងរបស់ទ្រង់ » ( « The Eternal Everyday » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១៧ ទំព័រ ៥២, ៥៤ ) ។
បទគម្ពីរអំពីសេចក្តីជំនឿ ។
ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង
ផ្ដោតទៅលើបទគម្ពីរ ។ ខណៈដែលមានធនធានបន្ថែមជាច្រើនដែលអាចធ្វើឲ្យការពិភាក្សាមួយកាន់តែប្រសើរឡើង សូមចងចាំថា បទគម្ពីរគឺជាប្រភពនៃគោលលទ្ធិ ។ សូមជួយសិស្សឲ្យរកឃើញសេចក្ដីពិតនៅក្នុងបទគម្ពីរ ។ ( សូមមើល ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ទំព័រ ២១ ) ។