« ថ្ងៃទី ៨–១៤ ខែ កក្កដា ។ កិច្ចការ ៦–៩ ៖ ‹ តើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យទូលបង្គំធ្វើដូចម្តេច ? ›» ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ឆ្នាំ ២០១៩ (ឆ្នាំ ២០១៩ )
« ថ្ងៃទី ៨–១៤ ខែ កក្កដា ។ កិច្ចការ ៦–៩ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ឆ្នាំ ២០១៩
ដើម្បីយើងអាចមានជីវិតរស់ ដោយ សាំ ឡយឡ័រ
ថ្ងៃទី ៨–១៤ ខែ កក្កដា
កិច្ចការ ៦–៩
« តើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យទូលបង្គំធ្វើដូចម្ដេច ? »
សូមសិក្សា កិច្ចការ ៦–៩ ហើយកត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នក ។ ការណ៍នេះនឹងជួយអ្នកឲ្យទទួលវិវរណៈនូវរបៀបជួយសិស្សរបស់អ្នកឲ្យខិតជិតនឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទតាមរយៈការសិក្សារបស់ពួកគេអំពីជំពូកទាំងនេះ ។
កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នក
អញ្ជើញឲ្យចែកចាយ
សូមសរសេរឈ្មោះមនុស្សមួយចំនួនដែលបានលើកឡើងនៅក្នុង កិច្ចការ ៦–៩ ដូចជា ស្ទេផាន, សុល, ភីលីព, អាន៉្នានាស, ពេត្រុស និង តេប៊ីថា ឬ នាងក្ដាន់នៅលើក្ដារខៀន ។ សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយអ្វីមួយដែលពួកគេបានរៀនមកពីមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងនេះនៅក្នុងការសិក្សារបស់ពួកគេនៅសប្ដាហ៍នេះ ។
បង្រៀនគោលលទ្ធិ
ការបដិសេធព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចដឹកនាំទៅរកការបដិសេធព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងពួកព្យាការីរបស់ទ្រង់ ។
-
តើសិស្សបានរៀនសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះមកពីការអានដំណើររឿងអំពីស្ទេផាននៅសប្ដាហ៍នេះ ? សូមពិចារណាអញ្ជើញសិស្សឲ្យសិក្សាការបង្រៀនរបស់ស្ទេផាននៅក្នុង កិច្ចការ ៧:៣៧–៥៣ ដោយរកមើលរបៀបដែលពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាដូចនឹងពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលកាលពីបុរាណដែលបានបដិសេធពួកព្យាការី ។ អ្នកអាចផ្ដោតលើសេចក្ដីថ្លែងការណ៍របស់ស្ទេផានអំពីពួកអ្នកដឹកនាំទាំងនេះនៅក្នុង កិច្ចការ ៧:៥១ ។ តើ នីហ្វៃទី ២ ២៨:៣–៦, ៣៣:១–២, ម៉ូសាយ ២:៣៦–៣៧, អាលម៉ា ១០:៥–៦ និង អាលម៉ា ៣៤:៣៧–៣៨ ជួយសិស្សឲ្យយល់សេចក្ដីថ្លែងការណ៍នេះតាមរបៀបណា ? ហេតុអ្វីយើងអាចនឹង « បដិសេធព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ? » តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីស្គាល់កាន់តែប្រសើរឡើង ហើយធ្វើតាមការបំផុសគំនិតមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ?
ដួងចិត្តរបស់យើងចាំបាច់ត្រូវ « ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ » ។
-
ការសិក្សាដំណើររឿងរបស់ស៊ីម៉ូនអាចជួយសិស្សឲ្យវាយតម្លៃនូវហេតុផលដែលពួកគេរស់នៅតាមដំណឹងល្អ ។ ដើម្បីសិក្សាដំណើររឿងនេះរួមគ្នា អ្នកអាចសរសេរសំណួរទាំងនោះលើក្ដារខៀន តើស៊ីម៉ូនគឺជានរណា ? តើគាត់ចង់បានអ្វី ? និង តើគាត់បានព្យាយាមទទួលបានវាតាមរបៀបណា ? សូមចាត់សិស្សម្នាក់ៗឲ្យអាន កិច្ចការ ៨:៩–២៤ ដោយរកមើលចម្លើយចំពោះសំណួរទាំងនេះ ។ តើយើងរៀនអ្វីខ្លះមកពីបទពិសោធន៍របស់ស៊ីម៉ូន ?
-
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់នូវអត្ថន័យនៃការមានដួងចិត្តរបស់ពួកគេ « ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ » ( កិច្ចការ ៨:២១ ) អ្នកអាចអញ្ជើញពួកគេឲ្យសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២១:៤១–៤៦ ដោយស្រាវជ្រាវរកពាក្យ ឬឃ្លាដែលពិពណ៌នាអំពីទិដ្ឋភាពនៃដួងចិត្តរបស់យើង នៅពេលយើងខិតខំបម្រើព្រះ ហើយទទួលអំណោយទានរបស់ទ្រង់ ។ សិស្សអាចប្រៀបធៀបការយល់ដឹងទាំងនេះជាមួយនឹងដំណើររឿងអំពីស៊ីម៉ូនដែលមាននៅក្នុង កិច្ចការ ៨:៩–២៤ ។ តើសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះដែលស៊ីម៉ូនពុំទាន់យល់នៅឡើយ ? តើយើងអាចធ្វើឲ្យដួងចិត្តរបស់យើង « ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ » តាមរបៀបណា ?
-
តើសិស្សរបស់អ្នកបានប្រៀបធៀបស្ទេផាន និងភីលីពទៅនឹងស៊ីម៉ូនអំឡុងការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ដូចដែលបានណែនាំនៅក្នុង គម្រោងមេរៀនសម្រាប់សប្ដាហ៍នេះ ក្នុង ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារដែរឬទេ ? ប្រសិនបើពួកគេបានធ្វើ តើពួកគេបានរៀនអ្វីខ្លះ ? អ្នកអាចអញ្ជើញពួកគេឲ្យស្វែងរកភស្ដុតាងនៅក្នុងជំពូកទាំងនេះដែលដួងចិត្តរបស់មនុស្សផ្សេងទៀតមានភាពស្មោះត្រង់—មនុស្សដូចជា ភីលីព និងបុរសមកពីអេធីយ៉ូពី ( កិច្ចការ ៨:២៦–៤០ ) និងសុល ( កិច្ចការ ៩:១–២២ ) ។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងជួយយើងដឹកនាំមនុស្សដទៃទៅរកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
-
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់របៀបដែលពួកគេអាចដឹកនាំមនុស្សដទៃទៅរកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល កិច្ចការ ៨:៣១ ) អ្នកអាចអញ្ជើញសិស្សពីរនាក់ឲ្យអង្គុយទល់មុខគ្នា ហើយអានការសន្ទនាអំពីភីលីព និងបុរសមកពីអេធីយ៉ូពីនៅក្នុង កិច្ចការ ៨:២៦–៣៩ ។ សិស្សទីបីម្នាក់អាចអានផ្នែកដែលគ្មានការសន្ទនា ។ តើយើងរៀនអ្វីខ្លះមកពីគំរូរបស់ភីលីពអំពីការបង្រៀនដំណឹងល្អទៅកាន់មនុស្សដទៃ ?
-
ដើម្បីរុករកគំរូសម័យទំនើបអំពីដំណើររឿងនៅក្នុង កិច្ចការ ៨:២៦–៣៩ សិស្សអាចចែកចាយបទពិសោធន៍ដែលពួកគេធ្លាប់មានជាមួយនឹងការចែកចាយដំណឹងល្អ ឬជាមួយនឹងការចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រ ។ តើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានជួយពួកគេតាមរបៀបណា ? តើមនុស្សម្នាក់បានដើរតួជាអ្នកនាំផ្លូវរបស់ពួកគេតាមរបៀបណា ? សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យពិចារណាអំពីមនុស្សដែលពួកគេអាចដឹកនាំទៅកាន់ដំណឹងល្អ ។
នៅពេលយើងចុះចូលនឹងព្រះទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ យើងអាចក្លាយជាឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ ។
-
សិស្សអាចរៀននូវសេចក្ដីពិតដ៏មានអនុភាពអំពីការប្រែចិត្តជឿរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ដោយសិក្សាបទពិសោធន៍របស់សុល រួមបញ្ចូលទាំងសេចក្ដីដែលថាមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចប្រែចិត្ត ហើយផ្លាស់ប្ដូរ ប្រសិនបើពួកគេចង់ធ្វើ ។ អ្នកអាចសុំឲ្យសិស្សប្រៀបធៀបបទពិសោធន៍របស់ប៉ុលជាមួយបទពិសោធន៍របស់អាលម៉ា ( សូមមើល ម៉ូសាយ ១៧:១–៤, ១៨, ២៦:១៥–២១ ) និងលេមិន និងលេមយួល ( សូមមើល នីហ្វៃទី ១ ៣:២៨–៣១ ) ។ តើអាកប្បកិរិយាអ្វីខ្លះរបស់សុល និងអាលម៉ាដែលបានជួយពួកគាត់ឲ្យប្រែចិត្ត ហើយផ្លាស់ប្ដូរ ? តើអាកប្បកិរិយាអ្វីខ្លះដែលបានរារាំងលេមិន និងលេមយួលមិនឲ្យផ្លាស់ប្ដូរ ? តើសុល និងអាលម៉ាមានឥទ្ធិពលអ្វីខ្លះ បន្ទាប់ពីពួកគាត់បានប្រែចិត្តជឿ ? តើយើងរកឃើញសារលិខិតអ្វីខ្លះសម្រាប់ជីវិតរបស់យើងផ្ទាល់មកពីដំណើររឿងទាំងនេះ ?
-
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យអនុវត្តបទពិសោធន៍របស់សុល អ្នកអាចអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យមកថ្នាក់រៀនដោយត្រៀមខ្លួនចែកចាយអ្វីដែលពួកគេរៀនមកពីវគ្គនីមួយៗនៅក្នុងសុន្ទរកថារបស់ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ « Waiting on the Road to Damascus » ( Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០១១ ទំព័រ ៧០–៧៧ ) ។ តើពេលខ្លះយើងរង់ចាំនៅលើផ្លូវរបស់យើងទៅស្រុកដាម៉ាសតាមរបៀបណា ? យោងតាមប្រធាន អុជដូហ្វ តើអ្វីទៅដែលអាចជួយយើងឲ្យស្ដាប់ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះកាន់តែប្រសើរឡើង ? ដើម្បីបំផុសគំនិតសិស្សឲ្យធ្វើតាមគំរូរបស់សុល ហើយទូលសួរព្រះអម្ចាស់នូវសំណួរថា « តើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យទូលបង្គំធ្វើដូចម្ដេច ? » សូមពិចារណាពិភាក្សានូវបទពិសោធន៍របស់ប្រធានថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ដែលមាននៅក្នុង « ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ » ។ ប្រហែលជាសិស្សអាចចែកចាយបទពិសោធន៍របស់ពួកគេជាមួយនឹងការស្វែងរក និងការធ្វើតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះ ។
លើកទឹកចិត្តឲ្យមានការរៀនសូត្រនៅឯគេហដ្ឋាន
ដើម្បីលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យអាន កិច្ចការ ១០–១៥ អំឡុងសប្ដាហ៍ក្រោយ អ្នកអាចចែកព្រឹត្តិការណ៍ដ៏រំជួលចិត្តមួយចំនួននៅក្នុងជំពូកទាំងនេះ—ការលួចរត់ចេញពីគុកដ៏អព្ភូតហេតុមួយ ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាត្រូវគេយល់ច្រឡំថាជាពួកអ្នកដឹកនាំរ៉ូម និងសាវកមួយរូបត្រូវគេចោលនឹងដុំថ្ម ហើយទុកដល់ស្លាប់—បន្ទាប់មករស់ឡើងវិញ ។
ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ
« តើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យទូលបង្គំធ្វើដូចម្ដេច ? »
កាលប្រធានថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ចូលរួមក្នុងសន្និសីទស្តេកមួយ នោះប្រធានស្តេកបានសួរលោកថា តើលោកចង់ទៅសួរសុខទុក្ខក្មេងស្រីម្នាក់ឈ្មោះ គ្រីស្ទាល់ ម៉េធវីន ដែលមានអាយុ ១០ ឆ្នាំ ដែលមានជំងឺមហារីកហៀបនឹងស្លាប់ហើយដែរឬទេ ។ គ្រួសាររបស់ក្មេងស្រីនោះរស់នៅ ចម្ងាយប្រមាណជា១២៨គ.ម. ពីទីតាំងសន្និសីទ ។ ប្រធាន ម៉នសុន បានចែកចាយដូចតទៅនេះ ៖
« ខ្ញុំបានពិនិត្យមើលកាលវិភាគនៃការប្រជុំ ។ … វាគ្មានពេលសោះ ។ យោបល់ដែលអាចទៅរួចមួយបានលេចឡើងក្នុងគំនិតខ្ញុំ ។ តើយើងមិនអាចចងចាំក្មេងស្រីដ៏តូចនោះនៅក្នុងការអធិស្ឋានជាសាធារណៈក្នុងសន្និសីទទេឬអី ? …
« … [ អំឡុងការប្រជុំមួយ ] ខ្ញុំបានរៀបចំការឡើងនិយាយរបស់ខ្ញុំ ហើយបានត្រៀមខ្លួនឡើងលើវេទិកា ស្រាប់តែមានសំឡេងមួយថ្លែងមកកាន់វិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ ។ សារលិខិតនោះខ្លី ហើយពាក្យពេចន៍មានន័យស្រដៀងនេះថា ‹ ទុកឲ្យកូនក្មេងមកឯខ្ញុំចុះ កុំឃាត់វាឡើយ ដ្បិតនគរព្រះមានសុទ្ធតែមនុស្ស ដូចវារាល់គ្នាដែរ » ។ ( ម៉ាកុស ១០:១៤ ) ។ អត្ថបទឡើងនិយាយរបស់ខ្ញុំប្រែជាស្រពិចស្រពិល ។ គំនិតរបស់ខ្ញុំបែរជាទៅចាប់អារម្មណ៍លើក្មេងស្រីដែលត្រូវការការប្រសិទ្ធពរទៅវិញ ។ ខ្ញុំបានធ្វើការសម្រេចចិត្ត ។ កាលវិភាគប្រជុំត្រូវបានកែប្រែ ។ …
« … [ នៅផ្ទះរបស់គ្រួសារម៉េធវីន ] ខ្ញុំបានសម្លឹងទៅកុមារីដែលឈឺដុនដាប ក្រោកមិនរួម—ដែលស្ទើរតែមិនអាចនិយាយបានផងនោះ ។ ជំងឺរបស់នាងបានធ្វើឲ្យនាងមើលអ្វីមិនឃើញឡើយ ។ ខ្ញុំមានព្រះវិញ្ញាណខ្លាំងក្រៃកាលខ្ញុំលុតជង្គង់ចុះ ចាប់កាន់ដៃដ៏ទន់ខ្សោយរបស់នាង ហើយបានពោលថា ‹ គ្រីស្ទាល់ ខ្ញុំនៅទីនេះហើយ › ។ នាងបានបើកមាត់ ហើយខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំថា ‹ បងប្រុសម៉នសុន ខ្ញុំដឹងថាលោកនឹងមក › » ( « The Faith of a Child » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៧៥ ទំព័រ ២០–២២ ) ។
ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ បានចែកចាយដំណើររឿងនេះ ដោយអញ្ជើញយើងឲ្យ « ខិតខំនៅក្នុងចំណោមអស់អ្នកដែលព្រះអម្ចាស់អាចពឹងផ្អែកដើម្បីស្ដាប់ឮការខ្សឹបប្រាប់ និងចម្លើយរបស់ទ្រង់ ដូចជាប៉ុលបានធ្វើនៅលើផ្លូវ របស់គាត់ ទៅស្រុកដាម៉ាស ‹ ព្រះអម្ចាស់អើយ តើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យទូលបង្គំធ្វើដូចម្ដេច ? › » ( « Waiting on the Road to Damascus » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១១ ទំព័រ ៧៥ ) ។
ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង
ណែនាំសិស្សរបស់អ្នក ។ ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនម្នាក់ អ្នកអាចណែនាំសិស្សរបស់អ្នកតាមរយៈបទគម្ពីរ ដូចជាភីលីពបានណែនាំដល់បុរសមកពីអេធីយ៉ូពី ដោយបង្រៀនគាត់ចេញពីអេសាយ ( សូមមើល កិច្ចការ ៨:២៦–៣៧ ) ។ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការនេះ អ្នកត្រូវតែ « ស្វែងរកការរៀនសូត្រគឺ ដោយសារការសិក្សានិង ដោយសារសេចក្តីជំនឿផង » ( គ. និង ស. ១០៩:៧ ) ។ ចំណេះដឹងដែលអ្នកទទួលបានអាចជាកម្លាំងដ៏មានអនុភាពមួយនៅក្នុងការជួយសិស្សឲ្យមានបំណងប្រាថ្នាដើម្បីរកឲ្យឃើញសេចក្ដីពិតដោយខ្លួនឯង ហើយរស់នៅតាមវា ។