« ថ្ងៃទី ១៦–២២ ខែ តុលា ។ ថែស្សាឡូនីច ទី១ និង ទី២ ៖ ‹ បំពេញសេចក្តីអ្វីដែលខ្វះខាងឯសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នា › » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ឆ្នាំ ២០២៣ ( ឆ្នាំ ២០២១ )

« ថ្ងៃទី ១៦–២២ ខែ តុលា ។ ថែស្សាឡូនីច ទី១ និង ទី២ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ ឆ្នាំ ២០២៣

ថ្ងៃទី ១៦–២២ ខែ តុលា

ថែស្សាឡូនីច ទី១ និង ទី២

« បំពេញសេចក្តីអ្វីដែលខ្វះខាងឯសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នា »

អាលម៉ាបានបង្រៀនថា « កុំទុកចិត្តលើនរណាម្នាក់ ឲ្យធ្វើជាគ្រូអ្នក ឬជាសង្ឃប្រដៅអ្នកដែរ លើកលែងតែអ្នកនោះជាអ្នកសំណព្វនៃព្រះ ដែលដើរតាមផ្លូវរបស់ទ្រង់ ហើយកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ » ( ម៉ូសាយ ២៣:១៤ ) ។ តើបទគម្ពីរនេះណែនាំអ្វីខ្លះអំពីរបៀបដែលបងប្អូនគួរតែរៀបចំខ្លួនបង្រៀន ?

អញ្ជើញឲ្យចែកចាយ

សូមទុកពេលឲ្យសមាជិកក្នុងថ្នាក់ពីរបីនាទី ដើម្បីមើលមួយភ្លែតក្នុង ថែស្សាឡូនីច ទី១ និង ទី២ ហើយស្វែងរកខគម្ពីរមួយដែលពួកគេចាប់អារម្មណ៍ ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យចែកចាយខគម្ពីររបស់ពួកគេ ជាមួយសមាជិកក្នុងថ្នាក់ម្នាក់ទៀតនៅក្នុងថ្នាក់រៀន រួចហើយសូមឲ្យដៃគូពីរបីគូឡើងចែកចាយអ្វី ដែលពួកគេបានរៀនពីគ្នាទៅវិញទៅមក ។

បង្រៀនគោលលទ្ធិ

ថែស្សាឡូនីច ទី១ ១:៥–៨; ២:១–១៣

អ្នកបម្រើក្នុងដំណឹងល្អគួរតែផ្សាយដំណឹងល្អដោយអស់ពីចិត្ត និងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។

ប៉ុលបានចាប់ផ្ដើម សំបុត្ររបស់លោកដល់សាសន៍ថែស្សាឡូនីច ដោយរំឭកពួកបរិសុទ្ធទាំងនោះអំពីរបៀបដែលលោក និងមនុស្សដទៃទៀតបានចែកចាយដំណឹងល្អជាមួយនឹងពួកគេ ។ នេះប្រហែលជាឱកាសល្អមួយ ដើម្បីឲ្យសមាជិកក្នុងថ្នាក់របស់បងប្អូនវាយតម្លៃអំពីរបៀបដែលពួកគេកំពុងបង្រៀន និងកំពុងរៀនពីគ្នាទៅវិញទៅមក ។ បងប្អូនអាចអញ្ជើញសមាជិកក្នុងថ្នាក់ឲ្យអាន ថែស្សាឡូនីច ទី១ ១:៥–៨; ២:១–១៣ ហើយរកគោលការណ៍ដែលទាក់ទងនឹងការចែកចាយដំណឹងល្អឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព ។ បន្ទាប់មក ពួកគេអាចសរសេរសំណួរដោយផ្អែកលើខគម្ពីរទាំងនេះ ដែលនឹងជួយពួកគេឲ្យវាយតម្លៃការខិតខំរបស់ពួកគេដើម្បីបង្រៀនដំណឹងល្អដល់មនុស្សដទៃ ។ ឧទាហរណ៍ សំណួរមួយអាចជា « តើខ្ញុំគឺជាគំរូអំពីរឿងដែលខ្ញុំដឹងដែរឬទេ ? » ( សូមមើល ថែស្សាឡូនីច ទី១ ១:៧ ) ។ តើការធ្វើតាមគោលការណ៍នៅក្នុងវគ្គបទគម្ពីរនេះ អាចជួយយើងឲ្យផ្ដល់ការងារបម្រើដល់មនុស្សដែលយើងបង្រៀនបានកាន់តែប្រសើរដោយរបៀបណា ?

ថែស្សាឡូនីច ទី១ ៣:៩–១៣; ៤:១–១២

នៅពេលយើងធ្វើតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះទ្រង់អាចធ្វើឲ្យយើងបរិសុទ្ធបាន ។

ប៉ុលបានបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធនៅថែស្សាឡូនីចថា « ព្រះមិនបានហៅយើងរាល់គ្នា មកក្នុងសេចក្តីស្មោកគ្រោកទេ គឺមកក្នុងសេចក្តីបរិសុទ្ធវិញ » ( ថែស្សាឡូនីច ទី១ ៤:៧ ) ។ ដើម្បីចាប់ផ្ដើមការពិភាក្សាមួយអំពីភាពបរិសុទ្ធ នោះសមាជិកក្នុងថ្នាក់របស់បងប្អូន ឬបុគ្គលម្នាក់អាចច្រៀងបទ « ឲ្យខ្ញុំកាន់តែវិសុទ្ធ » ( ទំនុកតម្កើង ល.រ. ៧១ ) បាន ។ សូមឲ្យសមាជិកក្នុងថ្នាក់ពិភាក្សាអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈនៃភាពបរិសុទ្ធ ដែលបានលើកឡើងនៅក្នុងទំនុកតម្កើងនេះដែលពួកគេចាប់អារម្មណ៍ ។ សូមសរសេរប្រយោគនេះនៅលើក្ដារខៀន ឲ្យខ្ញុំកាន់តែវិសុទ្ធ … ហើយអញ្ជើញសមាជិកក្នុងថ្នាក់ឲ្យរកមើលពាក្យ ឬឃ្លានៅក្នុង ថែស្សាឡូនីច ទី១ ៣:៩–១៣; ៤:១–១២ ដើម្បីបំពេញប្រយោគនេះ ។ តើយើងអាចអភិវឌ្ឍបុគ្គលិកលក្ខណៈទាំងនេះតាមរបៀបណា ?
ការអញ្ជើញឲ្យបរិសុទ្ធអាចមើលទៅជារឿងគួរឲ្យភ័យខ្លាច ។ វាអាចមានប្រយោជន៍ ប្រសិនបើសមាជិកក្នុងថ្នាក់យល់ថា ការអភិវឌ្ឍភាពបរិសុទ្ធគឺជាដំណើរការជាបន្តបន្ទាប់មួយដែលតម្រូវឲ្យយើងធ្វើ « កាន់តែខ្លាំងឡើង » ពីមួយគ្រាទៅមួយគ្រា ( ថែស្សាឡូនីច ទី១ ៤:១០ ) ។ ដើម្បីបង្ហាញពីដំណើរការនេះ បងប្អូនអាចអញ្ជើញសមាជិកក្នុងថ្នាក់ម្នាក់ឲ្យនិយាយអំពីទេពកោសល្យ ឬជោគជ័យមួយដែលតម្រូវឲ្យមានការខិតខំជាបន្តបន្ទាប់ពីមួយគ្រាទៅមួយគ្រា ដូចជាការធ្វើភួយសំឡី ឬការលេងឧបករណ៍តន្ត្រីមួយ ។ តើការណ៍នេះស្រដៀងគ្នានឹងដំណើរការនៃការមានភាពបរិសុទ្ធតាមរបៀបណា ? សូមអញ្ជើញសមាជិកក្នុងថ្នាក់ឲ្យរំឭក ថែស្សាឡូនីច ទី១ ៣:៩–១៣; ៤:១–១២ ឡើងវិញ ហើយចែកចាយការយល់ដឹងអំពីការខិតខំដែលតម្រូវឲ្យមាន ដើម្បីមានភាពបរិសុទ្ធតាមរបៀបដែលប៉ុលរៀបរាប់នេះ ។ តើអ្វីខ្លះដែលបានជួយយើងឲ្យរីកចម្រើនឆ្ពោះទៅរកភាពបរិសុទ្ធ ?

ថែស្សាឡូនីច ទី១ ៤:១១–១២; ថែស្សាឡូនីច ទី២ ៣:៧–១៣

យើងគួរតែធ្វើការដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដល់ខ្លួនឯង និងមនុស្សដែលខ្វះខាត ។

សំណួរដូចតទៅនេះអាចបំផុសគំនិតឲ្យមានការពិភាក្សាមួយ អំពីការប្រឹក្សារបស់ប៉ុលទាក់ទងនឹងការងារ ៖ តើអ្វីខ្លះជាផលវិបាកនៃភាពខ្ជិលច្រអូស ? តើពរជ័យនៃការងារមានអ្វីខ្លះ ? តើបងប្អូនគិតថា ប៉ុលចង់មានន័យដូចម្ដេចចំពោះពាក្យ « ស្រគត់ស្រគំ » និង « ការស្រគត់ស្រគំ » ? ( ថែស្សាឡូនីច ទី១ ៤:១១; ថែស្សាឡូនីច ទី២ ៣:១២ ) ។ បងប្អូនអាចចង់សរសេរសំណួរទាំងនេះនៅលើក្ដារខៀន ដើម្បីឲ្យសមាជិកក្នុងថ្នាក់ពិចារណា និងពិភាក្សា នៅពេលពួកគេអាន ថែស្សាឡូនីច ទី១ ៤:១១–១២ និង ថែស្សាឡូនីច ទី២ ៣:៧–១៣ ។ តើបទគម្ពីរផ្សេងទៀតណាខ្លះដែលជួយយើងឲ្យយល់ពីសារៈសំខាន់នៃការងារ និងគ្រោះថ្នាក់នៃភាពខ្ជិលច្រអូស ? ( សូមមើលយោបល់នៅក្នុង « ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ » ) ។

ថែស្សាឡូនីច ទី២ ២

ការក្បត់សាសនាមួយត្រូវតែកើតឡើង ពីមុនការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

វាអាចនឹងមានប្រយោជន៍ដើម្បីពិភាក្សាអំពីពាក្យប្រៀបធៀបមួយចំនួន ដែលពួកព្យាការីបានប្រើ ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីការក្បត់សាសនា ដូចជាសេចក្តីក្បត់សាសនា ( សូមមើល ថែស្សាឡូនីច ទី២ ២:៣ ) អំណត់ ( សូមមើល អេម៉ុស ៨:១១–១២ ) ឆ្កែព្រៃដ៏សាហាវ ដែលមិនចេះប្រណីដល់ហ្វូង ( សូមមើល កិច្ចការ ២០:២៨–៣០ ) និងត្រចៀករមាស់ ( សូមមើល ធីម៉ូថេ ទី២ ៤:៣–៤ ) ។ សូមពិចារណាបំបែកសមាជិកក្នុងថ្នាក់ជាគូ ហើយសុំឲ្យពួកគេអានបទគម្ពីរទាំងនេះមួយ ឬច្រើន ( ឬបទគម្ពីរផ្សេងទៀតដែលបងប្អូនជ្រើសរើស ) ហើយពិពណ៌នាអំពីអ្វីដែលខគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនអំពីការក្បត់សាសនាដ៏ធំ ។ តើពួកព្យាការីបានបង្រៀនអ្វីខ្លះអំពីការក្បត់សាសនា និងឥទ្ធិពលដែលវានឹងមាន ?
ទោះបីជាសាសនាចក្រមិនបានដកពិសោធន៍ « សេចក្ដីក្បត់សាសនា » ( ថែស្សាឡូនីច ទី២ ២:៣ ) ម្ដងទៀតដូចដែលវាបានកើតឡើងកាលពីបុរាណក្ដី ក៏យើងនៅតែអាចវង្វេងផ្លូវជាលក្ខណៈបុគ្គលដែរ ។ តើ ថែស្សាឡូនីច ទី២ ២ ផ្ដល់យោបល់អ្វីខ្លះអំពីរបៀបដែលសេចក្ដីក្បត់សាសនានេះអាចកើតឡើង ( សូមមើល ខទី ៩–១០ ) និងរបៀបដែលយើងអាចចៀសវាងវាបាន ? ( សូមមើល ខទី ១៥–១៧ ) ។

ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ

បទគម្ពីរអំពីការងារ និងភាពខ្ជិលច្រអូស ។

ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង

ប្រើវិធីសាស្ត្រផ្សេងៗគ្នា ។ វាអាចងាយស្រួលមិនភ័យបារម្ភជាមួយនឹងរបៀបបង្រៀនជាក់លាក់មួយ ប៉ុន្តែវិធីសាស្ត្របង្រៀនខុសគ្នាជួយដល់សមាជិកក្នុងថ្នាក់ផ្សេងៗគ្នា ។ សូមរកមើលវិធីសម្រាប់ការបង្រៀនផ្សេងៗគ្នា ដូចជាការប្រើវីដេអូ រូបភាព ឬតន្ត្រី ឬការផ្ដល់ឱកាសឲ្យសមាជិកក្នុងថ្នាក់បង្រៀន( សូមមើល ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះ ទំព័រ ២២ ) ។