« ថ្ងៃទី ២៥ ខែ មេសា–ថ្ងៃទី ១ ខែ ឧសភា ។ និកម្ខនំ ២៤; ៣១–៣៤ ៖ ‹ អញនឹងទៅជាមួយនឹងឯង › » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ឆ្នាំ ២០២២ ( ឆ្នាំ ២០២១ )

« ថ្ងៃទី ២៥ ខែ មេសា–ថ្ងៃទី ១ ខែ ឧសភា ។ និក្ខមនំ ២៤; ៣១–៣៤ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ ឆ្នាំ ២០២២

រចនារូបភាព ព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញព្រះកាយចំពោះម៉ូសេនិងពួកចាស់ទុំនៃអ៊ីស្រាអែល ចំនួន ៧០ ដោយ ជែរី ហារីស្តុន

ថ្ងៃទី ២៥ ខែ មេសា–ថ្ងៃទី ១ ខែ ឧសភា

និក្ខមនំ ២៤; ៣១–៣៤

« អញនឹងទៅជាមួយនឹងឯង »

សូមឲ្យពាក្យទាំងនេះមកពី អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ណែនាំការរៀបចំរបស់បងប្អូននៅ ក្នុងការបង្រៀន ៖ « មនុស្សភាគច្រើនបំផុតពុំមកព្រះវិហារដោយគ្រាន់តែស្វែងរកនូវសេចក្តីពិតថ្មីពីរបីនោះទេ ។ … ពួកគេមករកបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណ ។ ពួកគេចង់ឲ្យសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេបានពង្រឹងហើយសេចក្តីសង្ឈឹមរបស់ពួកគេបានរំឮកសាជាថ្មី » ( « A Teacher Come from God » Ensign ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៩៨ ទំព័រ ២៦ ) ។

កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់បងប្អូន

អញ្ជើញឲ្យចែកចាយ

សមាជិកថ្នាក់អាចស្រមៃថាមានមិត្តម្នាក់និយាយថា « ខ្ញុំមិនអានព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ទេ វាហាក់ដូចជាមិនទាក់ទងនឹងជីវិតរបស់ខ្ញុំឡើយ » ។ សូមឲ្យពួកគេឆ្លើយតបតាមរយៈការចែកចាយអ្វីមួយដែលពួកគេបានរកឃើញថាមានអត្ថន័យក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់នាពេលថ្មីៗនេះរបស់ ពួកគេ ។

បង្រៀនគោលលទ្ធិ

និក្ខមនំ ៣១:១២–១៧

យើងគោរពថ្ងៃឈប់សម្រាកទុកជាសញ្ញាមួយនៃការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់យើងចំពោះព្រះអម្ចាស់ ។

បងប្អូនអាចចាប់ផ្តើមដោយការសួរសមាជិកថ្នាក់ប្រសិនបើពួកគេធ្លាប់បានពន្យល់ដល់សមាជិកគ្រួសារឬមិត្តភក្តិណាម្នាក់នូវមូលហេតុអ្វីដែលពួកគេចាត់ទុកថ្ងៃអាទិត្យខុសពីថ្ងៃដទៃផ្សេងទៀត ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យចែកចាយនូវអ្វីដែលពួកគេបាននិយាយឬអ្វីដែលពួកគេអាចនិយាយនៅក្នុងពេលអនាគត ។ សូមអាន និក្ខមនំ ៣១:១២–១៧ ឬ សេចក្តីថ្លែងការណ៍នៅក្នុង « ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ » អាចបន្ថែមនូវគំនិតទាំងឡាយដល់ពួកគេ ។ តើការជ្រើសរើសរបស់យើងនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកបង្ហាញពីការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់យើងចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទយ៉ាងដូចម្ដេច ?
ទោះបីជាការដាក់ទណ្ឌកម្មដូចដែលបានពិពណ៌នានៅក្នុង និក្ខមនំ ៣១:១៤–១៥ មិនអនុវត្តន៍នាសព្វថ្ងៃនេះក្តី ក៏វាបង្ហាញថាតើព្រះអម្ចាស់មានអារម្មណ៍ខ្លាំងយ៉ាងណាចំពោះថ្ងៃឈប់សម្រាកនេះដែរ ។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះបញ្ញត្តិនេះមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងម្ល៉េះ ? ការពិភាក្សាបទគម្ពីរទាំងនេះអាចជួយបាន ៖ និក្ខមនំ ៣១:១២–១៧; អេសាយ ៥៨:១៣–១៤; គោលទ្ធិនិងសេចក្តីសញ្ញា ៥៩:៩–១៣ ។

តាមរយៈ ការគោរពដល់ថ្ងៃឈប់សម្រាក យើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងដល់ព្រះអម្ចាស់ ។

និក្ខមនំ ៣២; ៣៤:១–១៧

អំពើបាបធ្វើឲ្យងាកចេញពីព្រះ ប៉ុន្តែទ្រង់ប្រទានផ្លូវមួយឲ្យត្រឡប់មកវិញ ។

ដើម្បីជួយសមាជិកថ្នាក់ពិចារណានិង ធ្វើឲ្យដំណើររឿងនេះ មានលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួននៅក្នុង និក្ខមនំ ៣២, ដំបូងសូមឲ្យពួកគេពិនិត្យជំពូកនេះឡើងវិញរៀងៗខ្លួន ឬជាក្រុម ។ បន្ទាប់មកសុំឲ្យសមាជិកថ្នាក់ខ្លះសម្តែងជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែលបាត់បង់ការអត់ធ្មត់ក្នុងការរង់ចាំម៉ូសេត្រឡប់មកវិញហើយបានសម្រេចចិត្តដើម្បីសង់រូបសំណាកមាសមួយ ។ តើអារម្មណ៍អ្វីខ្លះទៅដែលអាចនាំឲ្យពួកគេថ្វាយបង្គំរូបសំណាក ? សមាជិកថ្នាក់ផ្សេងទៀតអាចព្យាយាមដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលពួកគេឲ្យនៅពិតចំពោះព្រះអម្ចាស់និងព្យាការីរបស់ទ្រង់ ។ សមាជិកថ្នាក់អាចនិយាយអំពីអ្វីដែលបានបំផុសគំនិតដល់ពួកគេឲ្យរក្សាសេចក្តីសញ្ញារបស់ពួកគេ ។ តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីជួយបងប្អូនទាំងឡាយ ណាដែលអាចមានការលំបាកនៅ ក្នុងការរក្សាសេចក្តីសញ្ញារបស់ពួកគាត់ ?
នៅពេលដែលមនុស្សបានអានព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ពេលខ្លះពួកគេបានមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះទណ្ឌកម្មដ៏តឹងតែងដែលព្រះអម្ចាស់បានដាក់ចំពោះអំពើបាប ។ និក្ខមនំ ៣៤:១–៩ អាចជួយពួកគេមើល ឃើញថា ខណៈពេលដែលព្រះមិនលើកលែងចំពោះអំពើបាប ទ្រង់ក៏ពោរពេញដោយសេចក្តីមេត្តា ប្រទានការអភ័យទោសទៅដល់បងប្អូនទាំងឡាយណាដែលប្រែចិត្តផងដែរ ។ ប្រហែលជាសមាជិកថ្នាក់អាចអានបទគម្ពីរនេះនិងពិចារណាសំណួរដូចជា ៖ តើយើងបានរៀនអ្វីខ្លះអំពីព្រះអម្ចាស់មកពីខគម្ពីរទាំងនេះ ? ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវដឹងរឿងទាំងនេះអំពីទ្រង់ ? បងប្អូនអាចលើកឡើងថា ការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ពី និក្ខមនំ ៣៤:៧ ( នៅក្នុង និក្ខមនំ ៣៤:៧សេចក្តីយោង ង ) បានបញ្ចាក់ថាព្រះនឹងមិន « សំអាតការបះបោរ » ទេ ។ តើការណ៍នេះ អាចមានន័យដូចម្ដេច ? ប្រហែលជាសមាជិកថ្នាក់អាចចែកចាយពីរបៀបដែលពួកគេបានធ្វើជាសាក្សីអំពីសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ ។ តើវាអាចទៅរួចដោយរបៀបណាដែលព្រះអាចមានទាំងសេចក្តីមេត្តាករុណានិងយុត្តិធម៌យ៉ាងឥតខ្ចោះ ? ( សូមមើល អាលម៉ា ៤២:១៣–១៥ ) ។
និក្ខមនំ ៣៤:៦–១៧ អាចចាត់ទុកជាការណែនាំដើម្បីជួយសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ប្រែចិត្តពីអំពើបាបនៃការថ្វាយបង្គុំរូបសំណាករបស់ពួកគេ ( ដែលបានពិពណ៌នានៅក្នុង និក្ខមនំ ៣២ ) ។ តើបងប្អូនរកឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ដែលបានជួយដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលប្រែចិត្ត ? តើយើងរៀនអ្វីខ្លះនៅក្នុងការណែនាំនេះ អំពីព្រះអម្ចាស់និងការប្រែចិត្ត ?

និក្ខមនំ ៣៣:១១–១៧

យើងត្រូវការព្រះវត្តមានរបស់ព្រះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។

តើបងប្អូននឹងជួយសិស្សឲ្យអនុវត្តនូវអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលទៅកាន់ម៉ូសេនៅក្នុង និក្ខមនំ ៣៣:១១–១៧តាមរបៀបណា ? បងប្អូនអាចចាប់ផ្តើមតាមរយៈការរំឮកឡើងវិញនូវកិច្ចការដែលព្រះនៅតែត្រូវការឲ្យម៉ូសេបំពេញ ( សូមមើល និក្ខមនំ ៣៣:១–៣ ) ។ តើបងប្អូនរកឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុង ខទី ១១-១៧ ដែលបានជួយពង្រឹងនិងលួងលោមដល់ម៉ូសេ ? សមាជិកថ្នាក់អាចគិតដល់អ្វីមួយដែលព្រះសព្វព្រះទ័យចង់ឲ្យពួកគេធ្វើ—ដូចជា ការបំពេញការហៅក្នុងសាសនាចក្រ ការទទួលខុសត្រូវក្នុងគ្រួសារ ឬឳកាសផ្តល់ ការងារបម្រើ ។ រួចហើយពួកគេអាចអានខគម្ពីរទាំងនោះម្តងទៀត ។ តើយើងទទួលបានការយល់ដឹងអ្វីខ្លះ អំពីរបៀបដែលព្រះនឹងគាំទ្រយើង ?

ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ

ថ្ងៃឈប់សម្រាកគឺជាទីសម្គាល់មួយ ។

ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានពន្យល់ថា ៖ « កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានសិក្សាកិច្ចការរបស់បងប្អូនដទៃ ទៀតដែល បានចងក្រងជាបញ្ជីនៃអ្វីដែលត្រូវធ្វើនិងអ្វីដែល មិន ត្រូវធ្វើនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ។ ក្រោយមកទើបខ្ញុំបានរៀនពីព្រះគម្ពីរថា ការប្រព្រឹត្ត និងអាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក បានបង្កើតជា ទីសម្គាល់ មួយរវាងខ្ញុំនិងព្រះវបិតាសួគ៌ [ សូមមើល និក្ខមនំ ៣១:១៣; អេសេគាល ២០:១២, ២០ ] ។ ដោយមានការយល់ដឹងបែបនោះ ខ្ញុំពុំត្រូវការបញ្ជីនៃ អ្វីដែល ត្រូវ ធ្វើ និងមិន ត្រូវធ្វើ ទៀត ឡើយ ។ ពេលខ្ញុំសម្រេចចិត្តថាតើសកម្មភាពណា ដែលសមស្របនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ខ្ញុំគ្រាន់តែសួរខ្លួនឯងថា ‹ តើ ទីសម្គាល់ ណាដែលខ្ញុំចង់បង្ហាញ ទៅដល់ព្រះ ? › សំណួរនោះបានធ្វើឲ្យជម្រើសរបស់ខ្ញុំអំពីថ្ងៃឈប់សម្រាកភ្លឺ ច្បាស់ដូចជាកែវគ្រីស្ទាល់ » ( « The Sabbath Is a Delight » Liahona ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៥ ទំព័រ ១៣០ ) ។

ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង

បង្រៀនដោយព្រះវិញ្ញាណ ។ « គោលបំណងដ៏ធំបំផុតរបស់គ្រូបង្រៀនដំណឹងល្អគ្រប់រូប—គ្រប់សំណួរ គ្រប់បទគម្ពីរ គ្រប់សកម្មភាព—គឺដើម្បីអញ្ជើញព្រះវិញ្ញាណឲ្យស្ថាបនាសេចក្ដីជំនឿ ហើយអញ្ជើញមនុស្សទាំងអស់ឲ្យមករកព្រះគ្រីស្ទ » ។ ( ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ១០ ) ។