Rozdział 3.: Lekcja 2. — Plan zbawienia Ojca Niebieskiego
„Rozdział 3.: Lekcja 2. — Plan zbawienia Ojca Niebieskiego”, Abyście głosili moją ewangelię. Przewodnik do dzielenia się ewangelią Jezusa Chrystusa (2023)
Czy istnieje Bóg, który troszczy się o mnie? Jak mogę odczuć, że Mu na mnie zależy?
Jak mogę wierzyć w Boga, gdy dzieje się tak wiele złych rzeczy?
Dlaczego życie jest czasami takie ciężkie? Skąd czerpać siły w dzisiejszych czasach?
Jak mogę być lepszym człowiekiem?
Co się ze mną stanie po śmierci?
Przywrócona ewangelia Jezusa Chrystusa pomaga nam odpowiadać na ważne pytania naszej duszy. Dzięki ewangelii poznajemy naszą boską tożsamość i nasz wieczny potencjał dzieci Boga. Ewangelia daje nam nadzieję i pozwala znaleźć spokój, szczęście i sens życia. Życie według ewangelii to droga do wzrostu i siły w obliczu życiowych wyzwań.
Bóg pragnie dla Swoich dzieci tego, co najlepsze i chce podarować nam Swoje najwspanialsze błogosławieństwa: nieśmiertelność i życie wieczne (zob. Ks. Mojżesza 1:39; Doktryna i Przymierza 14:7). Ponieważ nas kocha, przygotował dla nas plan otrzymania tych błogosławieństw. W pismach świętych plan ten nazywany jest planem zbawienia, wielkim planem szczęścia i planem odkupienia (zob. Ks. Almy 42:5, 8, 11, 13, 15, 16, 31).
W planie Boga każdy z nas odbywa wędrówkę przez życie przedziemskie, narodziny, życie doczesne, śmierć i życie po śmierci. Bóg zapewnił nam to, czego potrzebujemy podczas tej wędrówki, byśmy po śmierci mogli ostatecznie powrócić do Jego obecności i dostąpić pełni radości.
Jezus Chrystus zajmuje centralne miejsce w planie Boga. Poprzez Swoje Zadośćuczynienie i Zmartwychwstanie Jezus umożliwił każdemu z nas dostąpienie nieśmiertelności i życia wiecznego.
W czasie życia na ziemi nie pamiętamy naszego życia przedziemskiego. Nie rozumiemy w pełni życia po śmierci. Jednakże Bóg objawił wiele prawd na temat tych etapów naszej wiecznej wędrówki. Prawdy te zapewniają nam wiedzę wystarczającą do tego, by rozumieć cel życia, doświadczyć radości i mieć nadzieję na dobrą przyszłość. Ta wiedza jest świętym skarbem, dzięki któremu jesteśmy prowadzeni przez życie na ziemi.
Propozycje dotyczące nauczania
Niniejszy rozdział zawiera zarys przykładowej lekcji, który pozwoli ci przygotować się do nauczania. Zawiera również przykłady pytań i tego, do czego możesz zapraszać ludzi.
Przygotowując się do nauczania, w duchu modlitwy rozważ sytuację życiową i potrzeby duchowe każdej osoby. Zdecyduj, które nauki będą jej najbardziej przydatne. Przygotuj się do wyjaśnienia określeń, których ludzie mogą nie rozumieć. Planuj lekcje w zależności od tego, ile będziesz mieć czasu. Pamiętaj, aby lekcje były krótkie.
Wybierz fragmenty pism świętych, z których będziesz korzystać podczas nauczania. Część „Podstawa doktrynalna” zawiera wiele przydatnych fragmentów pism świętych.
Zastanów się, które pytania zadać podczas nauczania. Zaplanuj, o co poprosisz każdą osobę, by zachęcić ją do działania.
Podkreśl obiecane przez Boga błogosławieństwa i złóż świadectwo o tym, czego nauczasz.
Obraz
misjonarze nauczający rodzinę
Czego możesz nauczać ludzi w 15–25 minut
Wybierz do nauczania jedną lub kilka z poniższych zasad dotyczących planu zbawienia. Podstawa doktrynalna każdej zasady znajduje się po tym zarysie.
Życie przedziemskie, cel i plan Boga dla nas
Wszyscy jesteśmy duchowymi dziećmi Boga. Bóg stworzył nas na Swój obraz.
Żyliśmy z Bogiem, zanim urodziliśmy się na ziemi. Jesteśmy członkami Jego rodziny. Bóg zna i kocha każdego z nas.
Bóg stworzył plan naszego postępu i osiągnięcia przez nas szczęścia w tym życiu i w wieczności.
W życiu przedziemskim zdecydowaliśmy się postępować zgodnie z Bożym planem. Oznaczało to przyjście na ziemię, abyśmy mogli zrobić kolejny krok na ścieżce naszego rozwoju.
Jezus Chrystus zajmuje centralne miejsce w planie Boga. On umożliwia nam nieśmiertelność i życie wieczne.
Stworzenie
Pod kierownictwem Boga Jezus Chrystus stworzył ziemię.
Upadek Adama i Ewy
Adam i Ewa byli pierwszymi duchowymi dziećmi Boga, które przyszły na ziemię. Bóg stworzył ich ciała i umieścił ich w Ogrodzie Eden.
Adam i Ewa popełnili wykroczenie, zostali wypędzeni z tego ogrodu i oddzieleni od obecności Boga. To wydarzenie jest nazywane Upadkiem.
Po Upadku Adam i Ewa stali się śmiertelni. Jako śmiertelnicy mogli się uczyć, rozwijać i mieć dzieci. Mieli też doświadczać smutku, grzechu i śmierci.
Upadek był dla ludzkości krokiem naprzód. Umożliwił nam narodziny na ziemi i czynienie postępów w planie Ojca Niebieskiego.
Nasze życie na ziemi
Zgodnie z planem Boga musieliśmy przyjść na ziemię, aby otrzymać fizyczne ciało, uczyć się i wzrastać.
Na ziemi uczymy się kroczyć z wiarą. Jednakże Ojciec Niebieski nie pozostawił nas samych sobie. Dał nam wiele darów i wskazówek, aby pomóc nam powrócić do Swojej obecności.
Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa
Każdy z nas grzeszy i każdy z nas umrze. Bóg nas kocha, dlatego posłał na ziemię Swojego Syna, Jezusa Chrystusa, aby On odkupił nas od grzechu i śmierci.
Dzięki zadość czyniącej ofierze Jezusa możemy uzyskać przebaczenie naszych grzechów i być z nich oczyszczeni. Nasze serce może ulec przemianie na lepsze, kiedy pokutujemy. Dzięki temu możemy powrócić do obecności Boga i dostąpić pełni radości.
Dzięki Zmartwychwstaniu Jezusa wszyscy po śmierci zmartwychwstaniemy. Oznacza to, że duch i ciało każdej osoby zostaną ponownie zjednoczone, a każdy z nas będzie żył na zawsze w udoskonalonym, zmartwychwstałym ciele.
Jezus Chrystus oferuje pocieszenie, nadzieję i uzdrowienie. Jego zadość czyniąca ofiara jest najwyższym wyrazem Jego miłości. Wszystko to, co jest w tym życiu niesprawiedliwe, może stać się prawe dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa.
Świat duchów
Kiedy nasze fizyczne ciało umiera, nasz duch nadal żyje w świecie duchów. Jest to tymczasowy stan nauki i przygotowania przed Zmartwychwstaniem.
W świecie duchów uczymy się ewangelii Jezusa Chrystusa i możemy nadal wzrastać i czynić postępy.
Zmartwychwstanie, zbawienie i wywyższenie
Po przebywaniu w świecie duchów kolejnym krokiem w naszej wiecznej wędrówce jest Zmartwychwstanie.
Zmartwychwstanie jest ponownym połączeniem naszego ducha i ciała. Każdy z nas zmartwychwstanie i otrzyma udoskonalone ciało fizyczne. Będziemy żyć wiecznie. Jest to możliwe dzięki Zadośćuczynieniu i Zmartwychwstaniu Zbawiciela.
Sąd i królestwa chwały
Kiedy zmartwychwstaniemy, Jezus Chrystus będzie naszym sędzią. Wszystkie dzieci Boga — z bardzo nielicznymi wyjątkami — otrzymają miejsce w królestwie chwały.
Chociaż wszyscy zmartwychwstaniemy, nie wszyscy dostąpimy tej samej wiecznej chwały. Jezus osądzi nas według naszej wiary, uczynków i pokuty w życiu doczesnym i w świecie duchów. Jeśli będziemy wierni Bogu, możemy powrócić do życia w Jego obecności.
Pytania, które możesz zadawać ludziom
Poniżej znajdują się przykładowe pytania, które możesz zadawać ludziom. Pytania te mogą wywołać wartościową rozmowę i pozwolą ci zrozumieć potrzeby i punkt widzenia danej osoby.
Co według ciebie stanowi cel życia?
Co przynosi ci szczęście?
Przy jakich wyzwaniach potrzebujesz pomocy Boga?
Czego nauczyłeś się na podstawie wyzwań, którym stawiałeś czoła?
Co wiesz o Jezusie Chrystusie? W jaki sposób Jego życie i misja wpłynęły na twoje życie?
Do czego możesz zapraszać
Czy będziesz prosić Boga w modlitwie, aby pozwolił ci przekonać się, że to, czego nauczamy, jest prawdą? (Zob. „Wskazówki dotyczące nauczania. Modlitwa” w ostatniej części lekcji 1.).
Czy pójdziesz z nami do kościoła w najbliższą niedzielę, aby dowiedzieć się więcej o tym, czego nauczamy?
Czy będziesz czytać Księgę Mormona i modlić się, aby wiedzieć, że jest ona słowem Bożym? (Możesz zaproponować konkretne rozdziały lub wersety).
Ten rozdział opisuje doktrynę i zawiera fragmenty pism świętych do przestudiowania przez ciebie, abyś wzbogacił swoją wiedzę i pogłębił świadectwo o ewangelii oraz aby łatwiej ci było nauczać.
Obraz
galaktyki
Życie przedziemskie, cel i plan Boga dla nas
Jesteśmy dziećmi Boga i żyliśmy z Nim przed narodzeniem
Bóg jest Ojcem naszych duchów. Jesteśmy dosłownie Jego dziećmi stworzonymi na Jego obraz. Każdy z nas ma boski potencjał dziecka Boga. Ta wiedza może pozwolić nam przejść przez trudne czasy i natchnąć nas, byśmy stawali się jak najlepsi.
Zanim narodziliśmy się na ziemi, żyliśmy z Bogiem jako Jego duchowe dzieci. Jesteśmy członkami Jego rodziny.
Obraz
Prezydent M. Russell Ballard
„Istnieje pewna ważna tożsamość, którą wszyscy dzielimy teraz i na wieki, której nigdy nie powinniśmy stracić z oczu, i za którą powinniśmy być wdzięczni. Jesteście i zawsze byliście synami lub córkami Boga i wasze korzenie sięgają wieczności […].
Zrozumienie tej prawdy — prawdziwe jej zrozumienie i przyjęcie — zmienia życie. Określa waszą niezwykłą tożsamość, której nikt nigdy nie może wam odebrać. Co więcej, powinno to dać wam ogromne poczucie nieskończonej wartości. W końcu wyznacza to wam boski, szlachetny i godny cel życia” (M. Russell Ballard, „Children of Heavenly Father” [Dzieci Ojca Niebieskiego] [uroczyste spotkanie na Uniwersytecie Brighama Younga, 3 marca 2020], str. 2, speeches.byu.edu).
Zdecydowaliśmy się przyjść na ziemię
Nasz Ojciec Niebieski kocha nas i pragnie, abyśmy stali się tacy jak On. Jest wywyższoną istotą i ma pełne chwały fizyczne ciało.
W życiu przedziemskim dowiedzieliśmy się, że Bóg ma plan, zgodnie z którym będziemy mogli stać się tacy jak On. Jednym z elementów Jego planu było to, że opuścimy nasz niebiański dom i zejdziemy na ziemię, by otrzymać fizyczne ciało. Będziemy musieli również zdobyć doświadczenie i rozwinąć wiarę z dala od obecności Boga. Nie będziemy pamiętać życia z Bogiem. Zapewni nam On jednak to, co potrzebne, abyśmy mogli powrócić do Niego i z Nim żyć.
Wolna wola, czyli wolność i zdolność do dokonywania wyborów, jest niezbędnym elementem tego planu Boga dla nas. W życiu przedziemskim każdy z nas zdecydował się postąpić zgodnie z planem Boga i przyjść na ziemię, aby wykonać następny krok na drodze naszego wiecznego postępu. Rozumieliśmy, że kiedy będziemy na ziemi, trafi się nam wiele nowych okazji do wzrostu i doświadczania radości. Rozumieliśmy również, że będziemy stawiać czoła przeciwnościom. Doświadczymy pokus, prób, smutku i będziemy podlegać śmierci.
Decydując się przyjść na ziemię, zaufaliśmy Bożej miłości i temu, że Bóg nam pomoże. Zaufaliśmy Jego planowi zbawienia.
Ojciec Niebieski wybrał Jezusa Chrystusa, by nas odkupił
Jezus Chrystus zajmuje centralne miejsce w planie Boga. Przed przyjściem na ziemię wiedzieliśmy, że nie będziemy mogli samodzielnie powrócić do obecności Boga. Ojciec Niebieski wybrał Jezusa Chrystusa, Swojego pierworodnego Syna, abyśmy mogli powrócić do Ojca i dostąpić życia wiecznego.
Jezus dobrowolnie to przyjął. Zgodził się przyjść na ziemię i odkupić nas poprzez Swoją zadość czyniącą ofiarę. Jego Zadośćuczynienie i Zmartwychwstanie miały umożliwić wypełnienie się celów Boga.
Plan Ojca Niebieskiego zakładał stworzenie ziemi, na której duchowe dzieci Boga miały otrzymać fizyczne ciało i zdobywać doświadczenie. Nasze życie na ziemi jest konieczne, abyśmy czynili postępy i stawali się podobni do Boga.
Pod kierownictwem Ojca Niebieskiego Jezus Chrystus stworzył ziemię i wszystko, co żyje. Ojciec Niebieski stworzył następnie mężczyznę i kobietę na Swój obraz. Dzieło Stworzenia jest wyrazem Bożej miłości i Bożego pragnienia, abyśmy mogli wzrastać.
Adam i Ewa byli pierwszymi duchowymi dziećmi Ojca Niebieskiego, które miały przyjść na ziemię. Bóg stworzył ich fizyczne ciała na Swój obraz i umieścił ich w Ogrodzie Eden. W ogrodzie tym Adam i Ewa byli niewinni, a Bóg zaspokajał ich potrzeby.
Gdy Adam i Ewa przebywali w ogrodzie, Bóg przykazał im, aby nie jedli owocu z drzewa poznania dobra i zła. Mogli pozostać w ogrodzie pod warunkiem przestrzegania tego przykazania. Jednak nie mogli się rozwijać i uczyć poprzez doświadczanie przeciwności i wyzwań życia doczesnego. Nie mogli zaznać radości, ponieważ nie doświadczali smutku ani bólu.
Szatan kusił Adama i Ewę, by zjedli zakazany owoc, i oni zdecydowali się to uczynić. Z powodu tego wyboru zostali wypędzani z ogrodu i oddzieleni od Bożej obecności. To wydarzenie nazywa się Upadkiem.
Po Upadku
Po Upadku Adam i Ewa stali się śmiertelni. Nie znajdowali się już w stanie niewinności, rozumieli więc zarówno dobro, jak i zło, i doświadczali ich. Mogli korzystać z wolnej woli, aby wybierać między dobrem a złem. Dzięki temu, że Adam i Ewa stawiali czoła przeciwnościom i wyzwaniom, mogli się uczyć i czynić postępy. Doświadczali smutku, mogli więc także doświadczać radości. (Zob. II Ks. Nefiego 2:22–25).
Pomimo trudności Adam i Ewa czuli, że życie doczesne jest wielkim błogosławieństwem. Błogosławieństwem było na przykład to, że mogli mieć dzieci. Dzięki temu inne duchowe dzieci Boga mogły przyjść na ziemię i otrzymać fizyczne ciało.
Adam i Ewa cieszyli się błogosławieństwami, które przyniósł Upadek. Ewa powiedziała: „Gdyby nie nasze wykroczenie, nigdy nie mielibyśmy [dzieci] ani nie poznalibyśmy dobra i zła, i radości odkupienia, i życia wiecznego, które Bóg daje wszystkim posłusznym” (Ks. Mojżesza 5:11; zob. także werset 10.).
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Fall of Adam and Eve” [Upadek Adama i Ewy], „Agency and Accountability” [Wola wola i odpowiedzialność]
Nasze życie na ziemi
Wielu ludzi zastanawia się: „Dlaczego jestem tu, na ziemi?”. Nasze życie na ziemi jest niezbędnym elementem planu Boga dla naszego wiecznego postępu. Naszym ostatecznym celem jest przygotowanie się do powrotu do obecności Boga i do otrzymania pełni radości. Poniżej wymieniono, w jaki sposób życie na ziemi przygotowuje nas do tego.
Obraz
uśmiechnięty chłopiec
Otrzymanie ciała fizycznego
Jednym z celów przyjścia na ziemię jest otrzymanie fizycznego ciała, w którym może przebywać nasz duch. Nasze ciała są świętym, cudownym dziełem Bożego stworzenia. Posiadając fizyczne ciało, możemy robić wiele rzeczy, uczyć się i doświadczać wielu spraw, co nie byłoby możliwe, gdybyśmy byli tylko duchami. Możemy czynić postępy niemożliwe dla duchów.
Ponieważ nasze ciała są śmiertelne, doświadczamy bólu, chorób i innych prób. Dzięki tym doświadczeniom możemy uczyć się cierpliwości, współczucia i innych boskich cech. Te doświadczenia mogą być częścią naszej ścieżki prowadzącej ku radości. Wybieranie dobra, kiedy jest to trudne, to często sposób, w jaki wiara, nadzieja i prawdziwa miłość stają się częścią naszego charakteru.
Nauka mądrego korzystania z wolnej woli
Innym celem życia doczesnego jest nauka, jak mądrze korzystać z naszej wolnej woli — jak wybierać to, co właściwe. Nauka mądrego korzystania z wolnej woli jest niezbędna, by upodabniać się do Boga.
Ojciec Niebieski i Jezus Chrystus uczą nas, co jest właściwe, i dają przykazania, które prowadzą nas ku szczęściu. Szatan kusi nas, abyśmy czynili zło, pragnąc, abyśmy byli tak samo jak on nieszczęśliwi. Stajemy w obliczu przeciwieństw, wybierając pomiędzy dobrem a złem , co jest konieczne do nauki korzystania z wolnej woli (zob. II Ks. Nefiego 2:11).
Kiedy jesteśmy posłuszni Bogu, wzrastamy i otrzymujemy obiecane przez Niego błogosławieństwa. Kiedy jesteśmy nieposłuszni, oddalamy się od Niego i doświadczamy konsekwencji grzechu. Grzech zawsze prowadzi do nieszczęścia, choć czasem może wydawać się, że jest inaczej. Często błogosławieństwa posłuszeństwa — i skutki grzechu — nie są od razu oczywiste i zauważalne. Jednak na pewno nastąpią, bo Bóg jest sprawiedliwy.
Nawet kiedy robimy wszystko, co w naszej mocy, wszyscy grzeszymy i „brak [nam] chwały Bożej” (List do Rzymian 3:23). Wiedząc, że tak jest, Ojciec Niebieski umożliwił nam sposób powrotu do Niego.
Pokuta wnosi moc naszego Odkupiciela, Jezusa Chrystusa, do naszego życia (zob. Ks. Helamana 5:11). Kiedy pokutujemy, zostajemy oczyszczeni z grzechu poprzez zadość czyniącą ofiarę Jezusa Chrystusa i dar Ducha Świętego (zob. III Nefi 27:16–20). Dzięki pokucie doświadczamy radości. Droga powrotna do naszego Ojca Niebieskiego jest dla nas otwarta, gdyż On jest miłosierny. (Zob. „Pokuta” w lekcji 3.).
Nauka dążenia naprzód z wiarą
Jeszcze innym celem tego życia jest zdobycie doświadczenia, które jest możliwe jedynie wtedy, gdy jesteśmy oddzieleni od Ojca Niebieskiego. Ponieważ Go nie widzimy, musimy nauczyć się kroczyć naprzód z wiarą (zob. II List do Koryntian 5:6–7).
Bóg nie pozostawił nas samych w tej podróży. Zapewnił nam towarzystwo Ducha Świętego, który może nas prowadzić, wzmacniać i uświęcać. Zapewnił nam również pisma święte, proroków, modlitwę i ewangelię Jezusa Chrystusa.
Każda część naszego doczesnego doświadczenia — radość i smutek, sukces i niepowodzenie — może sprawić, że będziemy rozwijać się, przygotowując do powrotu do Boga.
Z powodu Upadku Adama i Ewy wszyscy podlegamy grzechowi i śmierci. Sami nie możemy przezwyciężyć skutków grzechu i śmierci. W planie zbawienia naszego Ojca Niebieskiego mamy zapewniony sposób na przezwyciężenie skutków Upadku, dzięki czemu możemy do Niego powrócić. Przed stworzeniem świata Ojciec Niebieski wybrał Jezusa Chrystusa, by był naszym Zbawicielem i Odkupicielem.
Jedynie Jezus Chrystus mógł odkupić nas od grzechu i śmierci. On jest dosłownym Synem Boga. Wiódł życie bez grzechu i był całkowicie posłuszny Swemu Ojcu. Był przygotowany i chętny, by wypełnić wolę Ojca Niebieskiego.
Zadośćuczynienie Zbawiciela obejmuje Jego cierpienie w Getsemane, mękę i śmierć na krzyżu oraz Jego Zmartwychwstanie. Jego cierpienie wykraczało poza wszelkie zrozumienie — cierpiał tak bardzo, że krwawił ze wszystkich porów skóry (zob. Doktryna i Przymierza 19:18).
Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa jest najbardziej chwalebnym wydarzeniem w historii ludzkości. Poprzez Swoją zadość czyniącą ofiarę Jezus sprawił, że plan Ojca zaczął działać. Bylibyśmy bezradni bez Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa, ponieważ nie możemy zbawić samych siebie od grzechu i śmierci (zob. Ks. Almy 22:12–15).
Ofiara naszego Zbawiciela była najwyższym wyrazem Jego miłości do Ojca i do nas. „Szerokość i długość, i wysokość, i głębokość” miłości Chrystusa przewyższa nasze zrozumienie (List do Efezjan 3:18; zob. także werset 19.).
Obraz
Ukrzyżowanie — Harry Anderson
Jezus Chrystus przezwyciężył śmierć za wszystkich
Kiedy Jezus Chrystus zmarł na krzyżu, Jego duch oddzielił się od ciała. Na trzeci dzień Jego duch i ciało ponownie się połączyły, by już nigdy się nie rozdzielić. Jezus ukazał się wielu ludziom, pokazując im, że ma nieśmiertelną powłokę z ciała i kości. To zjednoczenie ducha i ciała nazywa się Zmartwychwstaniem.
Jako śmiertelnicy wszyscy umrzemy. Jednakże, ponieważ Jezus zatriumfował nad śmiercią, każda osoba urodzona na ziemi, zmartwychwstanie. Zmartwychwstanie jest boskim darem dla wszystkich, danym dzięki miłosierdziu i odkupicielskiej łasce Zbawiciela. Duch i ciało każdej osoby zostaną ponownie zjednoczone, a każdy z nas będzie żył wiecznie w udoskonalonym, zmartwychwstałym ciele. Gdyby nie Jezus Chrystus, śmierć położyłaby kres wszelkim nadziejom na przyszłe życie z Ojcem Niebieskim (zob. II Ks. Nefiego 9:8–12).
Jezus umożliwia nam oczyszczenie z grzechów
Aby zrozumieć, że poprzez Chrystusa zyskujemy nadzieję, musimy zrozumieć prawo sprawiedliwości. Jest to niezmienne prawo konsekwencji naszych czynów. Posłuszeństwo Bogu przynosi pozytywne konsekwencje, a nieposłuszeństwo Jemu przynosi negatywne konsekwencje. (Zob. Ks. Almy 42:14–18). Kiedy grzeszymy, stajemy się duchowo nieczyści, a nic nieczystego nie może żyć w obecności Boga (zob. III Nefi 27:19).
Obraz
Jezus modli się w Getsemane — Harry Anderson
Dokonując zadość czyniącej ofiary, Jezus Chrystus wystąpił w naszym imieniu, cierpiał i zapłacił karę za nasze grzechy (zob. III Nefi 27:16–20). W planie Boga Jezus Chrystus ma moc, by wstawiać się za nami — stanąć pomiędzy nami a sprawiedliwością (zob. Ks. Mosjasza 15:9). Dzięki zadość czyniącej ofierze Jezusa może On w naszym imieniu ubiegać się o Swoje prawo do miłosierdzia, o ile my wykazujemy się wiarą, która skłania do pokuty (zob. Ks. Moroniego 7:27; Doktryna i Przymierza 45:3–5). „I tak miłosierdzie może zaspokoić wymagania sprawiedliwości, i otoczy [nas] ramionami bezpieczeństwa” (Ks. Almy 34:16).
Jedynie dzięki darowi Zadośćuczynienia Zbawiciela i naszej pokucie możemy powrócić do życia z Bogiem. Gdy pokutujemy, dostępujemy przebaczenia i jesteśmy duchowo oczyszczeni. Jesteśmy uwolnieni od brzemienia winy za nasze grzechy. Nasze zranione dusze zostają uzdrowione. Jesteśmy przepełnieni radością (zob. Ks. Almy 36:24).
Chociaż jesteśmy niedoskonali i możemy znowu upaść, w Jezusie Chrystusie jest więcej łaski, miłości i miłosierdzia niż w nas niepowodzenia, skazy czy grzechu. Bóg jest zawsze gotowy i chętny, by nas objąć, kiedy zwracamy się do Niego i pokutujemy (zob. Ew. Łukasza 15:11–32). Nikt ani „nic nie zdoła nas odłączyć od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (List do Rzymian 8:39).
Jezus Chrystus wziął na siebie nasz ból, udręki i ułomności
W Swojej zadość czyniącej ofierze Jezus Chrystus wziął na siebie nasz nasz ból, udręki i ułomności. Dzięki temu On wie „według ciała, jak może pomagać Swemu ludowi w jego ułomnościach” (Ks. Almy 7:12; zob. także werset 11.). Zaprasza: „Pójdźcie do mnie”, a kiedy przychodzimy, daje nam ukojenie, nadzieję, siłę, inne spojrzenie i uzdrowienie (Ew. Mateusza 11:28; zob. także wersety 29–30).
Kiedy polegamy na Jezusie Chrystusie i Jego Zadośćuczynieniu, On pomaga nam przetrwać nasze próby, choroby i ból. Możemy zostać napełnieni radością, pokojem i zaznać pociechy. Wszystko to, co jest w tym życiu niesprawiedliwe, może zostać naprawione dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa.
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Jesus Christ” [Jezus Chrystus], „Atonement of Jesus Christ” [Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa], „Grace” [Łaska]
Obraz
rodzina odwiedzająca grób
Świat duchów
Wielu ludzi zastanawia się: „Co się ze mną stanie po śmierci?”. Plan zbawienia niesie kilka ważnych odpowiedzi na to pytanie.
Śmierć jest częścią „miłosiernego planu” Boga dla nas (II Ks. Nefiego 9:6). Śmierć, zamiast kończyć naszą egzystencję, jest kolejnym krokiem na drodze naszego wiecznego postępu. Aby upodobnić się do Boga, musimy doświadczyć śmierci, a później otrzymać udoskonalone, zmartwychwstałe ciało.
Kiedy nasze fizyczne ciało umiera, nasz duch nadal żyje w świecie duchów. Jest to tymczasowy stan nauki i przygotowania przed Zmartwychwstaniem i sądem ostatecznym. Nasza wiedza z życia doczesnego pozostaje z nami.
W świecie duchów ludzie, którzy przyjęli ewangelię Jezusa Chrystusa i żyli według niej, „[zostają przyjęci] w stan szczęścia nazwany rajem” (Ks. Almy 40:12). Małe dzieci po śmierci także zostają przyjęte do raju.
Duchy przebywające w raju będą uwolnione od swoich kłopotów i smutków. Będą nadal wzrastać duchowo, wykonując dzieło Boga i posługując innym. Będą nauczać ewangelii tych, którzy nie przyjęli jej podczas doczesnego życia (zob. Doktryna i Przymierza 138:32–37, 57–59).
W świecie duchów ludzie, którzy nie mogli przyjąć ewangelii na ziemi lub nie chcieli przestrzegać przykazań, będą podlegać pewnym ograniczeniom (zob. Doktryna i Przymierza 138:6–37; Ks. Almy 40:6–14). Jednakże Bóg jest sprawiedliwy i miłosierny, dlatego będą mieli możliwość poznania ewangelii Jezusa Chrystusa. Jeśli ją przyjmą i odpokutują, zostaną odkupieni od swych grzechów (zob. Doktryna i Przymierza 138:58; zob. także 138:31–35; 128:22). Zostaną powitani w raju i będą odczuwać rajski spokój. Ostatecznie otrzymają miejsce w królestwie chwały w zależności od wyborów, których dokonali w doczesności i w świecie duchów.
Pozostajemy w świecie duchów do czasu naszego zmartwychwstania.
Plan Boga umożliwia nam rozwój i życie wieczne. Po pobycie w świecie duchów kolejnym krokiem prowadzącym do naszego rozwoju jest Zmartwychwstanie.
Zmartwychwstanie jest ponownym połączeniem naszego ciała i ducha. Każdy z nas zmartwychwstanie. Jest to możliwe dzięki Zadośćuczynieniu i Zmartwychwstaniu Zbawiciela. (Zob. Ks. Almy 11:42–44).
Kiedy zmartwychwstaniemy, każdy z nas będzie miał udoskonalone ciało fizyczne, wolne od bólu i chorób. Będziemy nieśmiertelni, będziemy żyć wiecznie.
Zbawienie
Ponieważ wszyscy zmartwychwstaniemy, wszyscy zostaniemy zbawieni — czyli uzyskamy zbawienie — od śmierci fizycznej. Dar ten jest dostępny dzięki łasce Jezusa Chrystusa.
Możemy także zostać zbawieni — czyli uzyskać zbawienie — od tych konsekwencji, których prawo sprawiedliwości żąda za nasze grzechy. Możemy korzystać z tego daru dzięki zasługom i miłosierdziu Jezusa Chrystusa, kiedy pokutujemy. (Zob. Ks. Almy 42:13–15, 21–25).
Wywyższenie
Wywyższenie, czyli życie wieczne, jest najwyższym stanem szczęścia i chwały w królestwie celestialnym. Wywyższenie jest darem warunkowym. Prezydent Russell M. Nelson nauczał: „Owe upoważniające warunki obejmują wiarę w Pana, pokutę, chrzest, przyjęcie Ducha Świętego oraz pozostawanie wiernym obrzędom i przymierzom świątyni” („Zbawienie i [wywyższenie]”, Liahona, maj 2008, str. 9).
Wywyższenie oznacza życie z Bogiem na zawsze w wiecznych rodzinach. Oznacza poznanie Boga i Jezusa Chrystusa, stanie się takimi jak Oni i życie tak, jak Oni.
Uwaga: Kiedy nauczasz po raz pierwszy o królestwach chwały, ucz na podstawowym poziomie, zgodnie z potrzebami i zrozumieniem danej osoby.
Kiedy zmartwychwstaniemy, Jezus Chrystus będzie naszym sprawiedliwym i miłosiernym sędzią. Każdy z nas, z nielicznymi wyjątkami, otrzyma miejsce w królestwie chwały. Chociaż wszyscy zmartwychwstaniemy, nie wszyscy otrzymamy tę samą wieczną chwałę (zob. Doktryna i Przymierza 88:22–24, 29–34; 130:20–21; 132:5).
Osoby, które nie miały możliwości w życiu doczesnym w pełni zrozumieć praw Boga i ich przestrzegać, będą mogły to zrobić w świecie duchów. Jezus będzie sądził każdą osobę według jej wiary, uczynków, pragnień i pokuty w życiu doczesnym oraz w świecie duchów (zob. Doktryna i Przymierza 138:32–34, 57–59).
Pisma święte zawierają nauki o celestialnym, terrestrialnym i telestialnym królestwie chwały. Każde z tych królestw stanowi przejaw Bożej miłości, sprawiedliwości i miłosierdzia.
Ci, którzy wykazują się wiarą w Chrystusa, pokutują za swoje grzechy, przyjmują obrzędy ewangelii, dochowują przymierzy, przyjmują Ducha Świętego i wytrwają do końca, zostaną zbawieni w królestwie celestialnym. W tym królestwie znajdą się również osoby, które nie miały możliwości przyjęcia ewangelii w życiu doczesnym, ale „[przyjęłyby] ją z całego serca” i postąpiły tak w świecie duchów (Doktryna i Przymierza 137:8; zob. także werset 7.). Dzieci, które zmarły przed osiągnięciem wieku odpowiedzialności (osiem lat), również zostaną zbawione w królestwie celestialnym (zob. Doktryna i Przymierza 137:10).
W pismach świętych królestwo celestialne jest porównane do chwały i jasności słońca. (Zob. Doktryna i Przymierza 76:50–70).
Ludzie, którzy wiedli uczciwe życie, „którzy nie otrzymali świadectwa o Jezusie w ciele, ale otrzymali je później”, będą mieli miejsce w królestwie terrestrialnym (Doktryna i Przymierza 76:74). To samo dotyczy osób, które nie były dzielne w swym świadectwie o Jezusie. To królestwo jest porównane do chwały księżyca. (Zob. Doktryna i Przymierza 76:71–80).
Ludzie, którzy trwali w swoich grzechach i nie odpokutowali w życiu doczesnym ani nie przyjęli ewangelii Jezusa Chrystusa w świecie duchów, otrzymają nagrodę w królestwie telestialnym. To królestwo jest porównane do chwały gwiazd. (Zob. Doktryna i Przymierza 76:81–86).
Poniższy zarys lekcji jest przykładem tego, czego możesz kogoś uczyć, jeśli masz niewiele czasu. Korzystając z tego zarysu lekcji, wybierz jedną lub kilka zasad do nauczania. Podstawa doktrynalna każdej zasady została opisana we wcześniejszej części tej lekcji.
Gdy nauczasz, zadawaj pytania i słuchaj. Zapraszaj ludzi do takich działań, które pozwolą im dowiedzieć się, jak zbliżyć się do Boga. Ważne jest zaproszenie osoby do ponownego spotkania z tobą. Długość tej lekcji będzie zależała od pytań, które zadasz i od tego, jak będziesz słuchać.
Czego możesz nauczać ludzi w 3–10 minut
Wszyscy jesteśmy duchowymi dziećmi Boga. Jesteśmy członkami Jego rodziny. Bóg zna i kocha każdego z nas.
Bóg stworzył plan naszego postępu i osiągnięcia przez nas szczęścia w tym życiu i w wieczności.
Zgodnie z planem Boga musieliśmy przyjść na ziemię, aby otrzymać fizyczne ciało, uczyć się i wzrastać.
Jezus Chrystus zajmuje centralne miejsce w planie Boga. On umożliwia nam dostąpienie życia wiecznego.
Pod kierunkiem Boga Jezus stworzył ziemię.
Nasze doświadczenia na ziemi mają pomóc nam przygotować się na powrót do obecności Boga.
Każdy z nas grzeszy i każdy z nas umrze. Bóg nas kocha, dlatego posłał na ziemię Swojego Syna, Jezusa Chrystusa, aby On odkupił nas od grzechu i śmierci.
Wszystko to, co jest w życiu niesprawiedliwe, może stać się prawe dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa.
Kiedy ciało fizyczne umiera, duch nadal żyje. W końcu wszyscy zmartwychwstaniemy. Oznacza to, że duch i ciało każdej osoby zostaną ponownie zjednoczone, a każdy z nas będzie żył na zawsze w udoskonalonym, zmartwychwstałym ciele.
Kiedy zmartwychwstaniemy, Jezus Chrystus będzie naszym sędzią. Wszystkie dzieci Boga — z bardzo nielicznymi wyjątkami — otrzymają miejsce w którymś królestwie chwały. Jeśli będziemy wierni Bogu, możemy powrócić do życia w Jego obecności.