Rozdział 1

Nasz Ojciec w Niebie

„Moim pragnieniem jest przypomnienie wam o naturze Boga i o tym, kim On jest, abyście mogli oddawać Mu cześć w duchu i prawdzie, a tym samym uzyskać wszystkie błogosławieństwa ewangelii”.

Z życia Josepha Fieldinga Smitha

Prezydent Joseph Fielding Smith zachwycał się postępem technicznym swoich czasów. „W mechanice, chemii, fizyce, chirurgii i w innych dziedzinach dokonał się ogromny postęp — powiedział. — Ludzie konstruują ogromne teleskopy, które umożliwiają obserwowanie ukrytych dotąd galaktyk. Przy pomocy mikroskopów odkrywają bezkresne światy mikroorganizmów. […] Odkrywają sposoby na opanowanie chorób. […] Wynajdują maszyny, które są bardziej czułe niż ludzki dotyk, które widzą dalej niż ludzkie oko. Opanowują żywioły i budują maszynerie, które potrafią przenosić góry, oraz dokonują mnóstwa innych rzeczy, których jest zbyt wiele, by je wymienić. Tak, to są cudowne czasy”. Niepokoił go jednak pewien trend, który dostrzegał w tym świecie. Ubolewał: „Wszystkie te odkrycia i wynalazki nie zbliżają ludzi do Boga! Nie wywołują w ich sercach pokory ani ducha pokuty — przeciwnie, sprowadzają potępienie. […] Na świecie nie wzrasta ani wiara, ani prawość, ani posłuszeństwo Bogu”¹.

Prezydent Smith, odwrotnie niż świat, pokazywał, że jest blisko swojego Ojca w Niebie. Jeden z jego wnuków wspominał: „Moja mama była wspaniałą kucharką, a dziadek często jadał w naszym domu. Dość często mój ojciec prosił go o pobłogosławienie jedzenia. Jego modlitwy zawsze były bardzo osobiste — tak jakby mówił do przyjaciela”².

Nauki Josepha Fieldinga Smitha

Począwszy od Pierwszej Wizji Józefa Smitha prawdziwa wiedza o Bogu została przywrócona w naszych czasach.

Jestem bardzo wdzięczny za pierwszą wizję, podczas której młodemu prorokowi ukazali się Ojciec i Syn, którzy ponownie przywrócili człowiekowi prawdziwą wiedzę o Bogu³.

Joseph Smith in the Sacred Grove looking up at a light. — Dzięki Pierwszej Wizji Józefa Smitha przywrócona została „prawdziwa wiedza o Bogu”.

Należy pamiętać, że w 1820 roku cały świat chrześcijański pozbawiony był prawdziwej doktryny na temat Boga. Prosta prawda, która w jasny sposób była rozumiana przez dawnych apostołów i świętych, została utracona w tajemniczych okolicznościach odstępczego świata. Wszyscy starożytni prorocy i apostołowie Jezusa Chrystusa w jasny sposób rozumieli, że Ojciec i Syn byli odrębnymi istotami, czego wyraźnie uczą nasze pisma święte. Z powodu odstępstwa ta wiedza została utracona. […] Bóg stał się tajemnicą, a Ojciec i Syn zaczęli być uważani za jedną niepoznawalną istotę ducha, niemającą powłoki cielesnej, części ciała ani pragnień. Ukazanie się Ojca i Syna sprawiło, że na ziemi pojawił się Boży świadek, który dzięki poznaniu mógł przywrócić światu wiedzę o prawdziwej naturze Boga⁴.

[Pierwsza] wizja Józefa Smitha dała jasno do zrozumienia, że Ojciec i Syn są odrębnymi istotami posiadającymi ciała tak namacalne, jak ciało człowieka. Później objawiono mu, że Duch Święty jest istotą Ducha, różną i odrębną od osoby Ojca i Syna [zob. NiP 130:22]. Ta niezmiernie ważna prawda wprawiła świat w osłupienie; kiedy jednak zastanowimy się nad jasnymi wyrażeniami z pism świętych, zadziwia i zdumiewa fakt, że człowiek tak dalece mógł od niej odejść. Zbawiciel powiedział: „Ojciec większy jest niż Ja” [Ew. Jana 14:28] i poprosił Swoich uczniów, aby po Jego zmartwychwstaniu dotknęli Go i przekonali się, że to On, ponieważ, jak powiedział, „duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam”. [Ew. Łukasza 24:39]. Apostołowie najwyraźniej rozumieli odrębność osób Ojca, Syna i Ducha Świętego, do czego wciąż nawiązywali w swoich listach; Paweł poinformował Koryntian o fakcie, że kiedy wszystko zostanie poddane Ojcu, „wtedy też i sam Syn będzie poddany temu, który mu poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkim”. [I List do Koryntian 15:28].

Józef Smith ujrzał Ojca i Syna, dlatego, mając osobistą wiedzę, mógł świadczyć o prawdziwości fragmentu pisma świętego, w którym czytamy: „I stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich”. [I Ks. Mojżeszowa 1:27]. Było to rozumiane dosłownie, a nie w jakiś mistyczny czy symboliczny sposób⁵.

Aby wykazać się wiarą w Boga i oddawać Jemu cześć, musimy zrozumieć Jego cechy.

Jedno z naszych objawień mówi, że jeśli mamy być wychwaleni w Chrystusie, tak jak On jest wychwalony w Ojcu, musimy zrozumieć i wiedzieć, jak mamy czcić i kogo czcimy. (Zob. NiP 93:19–20).

Moim pragnieniem jest przypomnienie wam o naturze Boga i o tym, jaki On jest, abyście mogli czcić Go w duchu i prawdzie i tym samym uzyskać wszystkie błogosławieństwa Jego ewangelii.

Wiemy, że Boga poznać można jedynie dzięki objawieniu tego, co On nam objawi, w przeciwnym razie pozostaje na zawsze niepoznany. Musimy zwrócić się do pism świętych — nie do naukowców czy filozofów — jeśli mamy poznać prawdę o Bogu. Zaprawdę wspaniałe proroctwo Jana — na temat przywrócenia ewangelii przez anioła lecącego przez środek nieba — mówi, że stanie się tak, iż ludzie będą mogli dojść do wiedzy o prawdziwym Bogu i być nauczani: „Bójcie się Boga i oddajcie mu chwałę, […] i oddajcie pokłon temu, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i źródła wód”. (Objawienie 14:7). Mówiąc innymi słowy, wraz z rozpoczęciem przywrócenia ewangelii w tej dyspensacji ludzie ponownie będą wzywani do oddawania czci i służenia swojemu Stwórcy, a nie fałszywym koncepcjom na temat Boga, które dominują w świecie.

W każdych czasach prorocy Boga wzywali do walki z fałszywym wielbieniem i głosili prawdę o Bogu. W starożytnym Izraelu tych, którzy czcili wizerunki i pogańskich bogów, Izajasz pytał: „Z kim więc porównacie Boga i jakie podobieństwo mu przeciwstawicie?

Czy nie wiesz? Czy nie słyszałeś? Bogiem wiecznym jest Pan, Stwórcą krańców ziemi. On się nie męczy i nie ustaje, niezgłębiona jest jego mądrość”. ( Ks. Izajasza 40:18, 28).

Duża część dzisiejszego świata nie ma tej wiedzy o Bogu, a nawet w [Kościele] są tacy, którzy nie doskonalą swojego zrozumienia tej chwalebnej istoty, którą jest Wieczny Ojciec. Tym, którzy nie mają tej wiedzy, możemy równie dobrze powiedzieć: „Dlaczego ograniczacie chwałę Boga? Lub dlaczego mniemacie, że jest On mniejszy, niż jest w rzeczywistości? Czy nie wiecie? Czy nie słyszeliście, że wieczny Bóg, Pan, Stwórca krańców ziemi jest nieskończony i wieczny, że ma On wszelką moc, potęgę i panowanie, że wie o wszystkim i że wszystko jest obecne przed Jego obliczem?”.

W 20. rozdziale Nauk i Przymierzy, w którym Prorokowi Józefowi Smithowi polecono ponowne zorganizowanie Kościoła w tej dyspensacji, mamy objawione podsumowanie pewnych podstawowych doktryn zbawienia. Objawienie to mówi na temat Boga: „[…] istnieje Bóg w niebie, który jest nieskończony i wieczny, przez wieczność ten sam, niezmienny Bóg, stworzyciel nieba i Ziemi oraz wszystkich rzeczy, które się w nich znajdują”. (NiP 20:17). […]

Bóg jest naszym Ojcem; jest istotą, na której podobieństwo został stworzony człowiek. Ma powłokę z ciała i kości, namacalną niczym ciało ludzkie (NiP 130:22) i jest dosłownym i osobowym ojcem duchów wszystkich ludzi. Jest wszechmogący i wszechwiedzący, posiada wszelką moc i mądrość, a na Jego doskonałość składa się wszelka wiedza, wszelka wiara czy moc, wszelka sprawiedliwość, wszelki osąd, wszelkie miłosierdzie, wszelka prawda oraz pełnia wszystkich Bożych atrybutów. […] Jeśli mamy mieć tę doskonałą wiarę, dzięki której możemy uzyskać życie wieczne, musimy wierzyć w Boga jako tego, który posiada pełnię tych wszystkich cech i atrybutów. Powiadam też, że jest On nieskończoną i wieczną istotą, a jako niezmienna istota posiada owe udoskonalone moce i atrybuty od wiekuistości po wiekuistość, co oznacza: od wieczności po wieczność⁶.

Wiemy, że nasz Ojciec Niebieski jest pełną chwały, wyniesioną osobą, która posiada wszelką moc, wszelką potęgę i wszelkie panowanie oraz wie wszystko. Świadczymy, że poprzez Swego Jednorodzonego Syna jest Stworzycielem tej ziemi i niezliczonych światów⁷.

Bóg jest osobową istotą i Ojcem naszych duchów.

Jesteśmy duchowymi dziećmi Boga, naszego Ojca Niebieskiego. […] Jesteśmy członkami Jego rodziny. […] Przebywaliśmy z Nim przez długie wieki podczas przedziemskiego życia. […] Ustanowił On plan rozwoju i zbawienia, który umożliwia nam — jeśli będziemy posłuszni i wierni we wszystkim — postęp i rozwój, aż staniemy się tacy, jak On⁸.

W Pismach Świętych jesteśmy nauczani, że Bóg jest dosłownie — a nie w symboliczny sposób — naszym wiecznym Ojcem. Słowa Odkupiciela wypowiedziane do Marii stojącej w pobliżu grobu, z którego powstał i odniósł zwycięstwo nad śmiercią, są najwznioślejsze i wypełnione nieopisanym znaczeniem: „Nie dotykaj mnie, bo jeszcze nie wstąpiłem do Ojca; ale idź do braci moich i powiedz im: Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego, do Boga mego i Boga waszego”. [Ew. Jana 20:17]. W tych słowach Ojcostwo Boga zostało zdecydowanie ogłoszone przez Jego Jednorodzonego Syna, który oświadczył, że jest naszym Bratem i że mamy tego samego wiecznego Ojca⁹.

Jestem wdzięczny za to, że wiedza o Bogu i Jego prawach została przywrócona w naszych czasach i że my, którzy jesteśmy członkami Kościoła, wiemy, że jest On osobową istotą, a nie, jak twierdzą niektórzy sekciarze, „nagromadzeniem [bezładnym zbiorem] praw unoszącym się po wszechświecie niczym mgła”. Jestem wdzięczny za to, że wiemy, iż jest On naszym Ojcem w niebie, Ojcem naszych duchów, i że ustanowił prawa, dzięki którym możemy rozwijać się i czynić postępy, aż staniemy się tacy jak On. I jestem wdzięczny za to, że wiemy, iż jest On nieskończoną i wieczną istotą, która wie wszystko i ma wszelką moc, i której postęp nie polega na zdobywaniu większej wiedzy czy mocy, nie na dalszym doskonaleniu Swoich boskich atrybutów, lecz na powiększaniu i pomnażaniu Swych królestw¹⁰.

Ojciec Niebieski kocha nas i jest zainteresowany każdym z nas.

Przychodzi mi na myśl pewne wyrażenie z Perły Wielkiej Wartości, z wizji Mojżesza danej w chwili, kiedy został on zabrany na bardzo wysoką górę i ujrzał Boga twarzą w twarz, i rozmawiał z Nim. Pan ukazał Mojżeszowi „dzieła [swoich] rąk” i Mojżesz ujrzał świat oraz wszystkie dzieci człowiecze do ostatniego pokolenia [zob. Mojżesz 1:1–8, 27–29].

I Pan powiedział do Mojżesza:

„Bo wiele światów przeminęło przez słowo mojej mocy. I wiele teraz istnieje i dla człowieka są one niezliczone; lecz dla mnie są wszystkie policzone, bo moje są i znam je.

I stało się, że Mojżesz przemówił do Boga, mówiąc: Bądź miłosierny dla Twojego sługi, o Boże, i powiedz mi o tej Ziemi; jej mieszkańcach a także o niebie, a wtedy sługa twój będzie zadowolony.

I Pan Bóg przemówił do Mojżesza, mówiąc: Wiele jest niebios i dla człowieka są one niezliczone; lecz dla mnie są policzone, bo moje są”. [ Mojżesz 1:35–37].

[…] Przychodzi do głowy myśl, że pomimo istnienia niezliczonych światów i wielkiej rangi wielu z nich, są one środkiem do osiągnięcia celu, a nie celem samym w sobie. Ojciec tworzy światy w celu zaludniania ich — umieszczania na nich Swoich synów i córek. W 76. rozdziale Nauk i Przymierzy powiedziano nam, że przez Syna Bożego i z Niego „światy były i są tworzone, a ich mieszkańcy są Bogu rodzonymi synami i córkami”. [NiP 76:24].

Z fragmentów, które przeczytałem, i z innych objawień danych przez Pana, dowiadujemy się, że człowiek jest najważniejszym ze wszystkich stworzeń naszego Ojca. W tej samej wizji danej Mojżeszowi Ojciec powiedział: „I gdy przemija jedna Ziemia wraz ze swoim niebem, inna powstaje; i nie ma końca moim dziełom ni słowom. Albowiem to dzieło moje i chwała moja — by przynieść nieśmiertelność i wieczny żywot człowiekowi”. [Mojżesz 1:38–39].

Powiadam, że z tego i z innych fragmentów pism świętych dowiadujemy się, że największym dziełem Ojca jest przyniesienie zbawienia Swoim dzieciom, dając każdemu nagrodę, na którą zasłużyły zgodnie ze swymi uczynkami. Jestem pewien, że nasz Ojciec w niebie jest o wiele bardziej zainteresowany duszą jednego ze Swoich dzieci, niż jakikolwiek ziemski ojciec może być zainteresowany jednym z własnych dzieci. Jego miłość do nas jest większa niż miłość ziemskiego rodzica do swojego potomstwa¹¹.

One oil painting depicting Moses late in his life with a white beard, holding a staff, and shielding his eyes, as he stands on a peet on Mr. Nebo looking at the promised land provided for the children of Israel. Signed on the lowere right corner. Signed and dated on the back along with the title. — Mojżesz — ukazany tu, jak spogląda ku ziemi obiecanej — otrzymał wizję, w której poznał dzieło i chwałę Boga.

Ojciec Niebieski płacze z powodu nieposłusznych.

Powiedziano nam, że kiedy Pan przemówił do Enocha i ukazał mu narody ziemi, i wyjaśnił naturę kary, jaka spadnie na nie za przekroczenie Jego przykazań, Pan zapłakał i ukazał smutek, przelewając łzy z powodu ich nieposłuszeństwa. Dlatego Enoch zdumiał się i myślał, że to dziwne, iż Pan może płakać.

Oto ten fragment:

„I stało się, że Bóg w niebie spojrzał na resztę ludzi i zapłakał; i Enoch dał temu świadectwo mówiąc: Jakże to, że niebo płacze i przelewa łzy jako deszcz na góry?

I rzekł Enoch do Pana: Jakże możesz płakać będąc świętym i nieskończonym?

I nawet gdyby człowiek mógł zliczyć ziarnka piasku na Ziemi, na milionach światów takich jak nasz, nie byłoby to nawet początkiem liczby Twoich dzieł; Twoje zasłony wciąż się rozciągają; a jednak jesteś tam, Twe łono jest tam; jesteś też sprawiedliwy, litościwy i wiecznie dobry” [zob. Mojżesz 7:28–30].

A Pan odpowiedział: „[…] Oto twoi bracia; oto dzieło moich własnych rąk, dałem im wiedzę, w dniu stworzenia; a w Ogrodzie Edenu dałem człowiekowi wolną wolę.

I mówiłem do twoich braci i dałem im przykazanie, że powinni kochać się nawzajem i wybrać mnie, ich Ojca; lecz oto są bez uczuć i nienawidzą swej własnej krwi”. [Mojżesz 7:32–33].

Oto powody, dla których Pan płakał i dla których płakały niebiosa.

Pewnego razu zapytał mnie jeden z braci, czy człowiek może być w doskonały sposób szczęśliwy w królestwie celestialnym, jeśli jednemu z jego dzieci nie pozwolono tam wejść. Powiedziałem mu, że przypuszczam, iż człowiek, który miał to nieszczęście, że jednemu z jego dzieci zakazano wejścia do królestwa celestialnego, z pewnością będzie odczuwał smutek z tego powodu; i w takiej właśnie sytuacji znajduje się nasz Ojciec w niebie. Nie wszystkie Jego dzieci są godne chwały celestialnej i wiele musi znosić Jego gniew z powodu swoich występków, a to sprawia, że Ojciec i całe niebiosa odczuwają smutek i płaczą. Pan działa w zgodzie z prawem natury. Człowiek musi być odkupiony zgodnie z prawem, a jego nagroda musi opierać się na prawie sprawiedliwości. Z tego powodu Pan nie da ludziom tego, na co nie zasługują, ale nagrodzi wszystkich ludzi zgodnie z ich uczynkami.

[…] Jestem przekonany, że nasz Ojciec w niebie zbawiłby wszystkich ludzi, gdyby to było możliwe, i dałby im chwałę celestialną — pełnię wyniesienia. Lecz dał On człowiekowi wolną wolę i konieczne jest, aby człowiek był posłuszny prawdzie — zgodnie z tym, co jest objawione — by uzyskał wyniesienie sprawiedliwych¹².

Ojciec Niebieski zapewnił sposób odkupienia, dlatego możemy powrócić do Jego obecności.

Kiedy Adam był w Ogrodzie Eden, przebywał w obecności Boga, naszego Ojca. […] Kiedy został wypędzony z Ogrodu, sytuacja się zmieniła. Adam został wygnany i nie przebywał w obecności Ojca z powodu swego grzechu. Pisma święte mówią, że umarł duchowo — to znaczy, że nie dopuszczono go do obecności Boga¹³.

Wiem, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym i że otrzymał od Swojego Ojca moc wykupienia ludzi od doczesnej i duchowej śmierci, sprowadzonych na świat przez upadek Adama¹⁴.

Był tylko jeden jedyny sposób odkupienia, jeden sposób na naprawienie i ponowne przywrócenie ciału ducha; stało się to przez nieskończone zadośćuczynienie — a to musiało dokonać się przez nieskończoną istotę, kogoś, kto nie podlegałby śmierci, a jednocześnie miał moc umrzeć oraz władzę nad śmiercią. I tak nasz Ojciec w niebie zesłał na świat Swego Syna, Jezusa Chrystusa, dając Mu moc życia. A ponieważ [Jezus Chrystus] miał matkę, w której żyłach płynęła krew, miał moc, by umrzeć. Mógł poddać Swe ciało śmierci i je odzyskać. Pozwólcie, że przeczytam Jego słowa: „Dlatego Ojciec miłuje mnie, iż Ja kładę życie swoje, aby je znowu wziąć.

Nikt mi go nie odbiera, ale Ja kładę je z własnej woli. Mam moc dać je i mam moc znowu je odzyskać; taki rozkaz wziąłem od Ojca mego” (Ew. Jana 10:17–18)¹⁵.

Zamiarem Ojca w niebie nigdy nie było pozostawienie ludzi samych sobie, by szukali po omacku drogi w ciemnościach, nie zapewniwszy im światła, które by ich prowadziło, i spodziewając się, że w takich okolicznościach odnajdą powrotną drogę do Jego królestwa i Jego świętej obecności. To nie jest sposób postępowania Pana. Od wieków, od samego początku przez wszystkie wieki Ojciec w niebie okazuje dobroć Swym dzieciom i jest gotów udzielać im wskazówek. Od zarania dziejów niebiosa były otwarte, Pan wysyłał sprzed Swego oblicza posłańców, aby w boski sposób wyznaczali sługi — mężczyzn dzierżących upoważnienie kapłańskie, którzy zostali wyznaczeni do nauczania zasad Ewangelii, aby ostrzegać ludzi i nauczać ich prawości; i ci mężczyźni otrzymali tę wiedzę, to natchnienie i przewodnictwo od posłańców wysłanych sprzed oblicza Boga. Tak też dzieje się w naszej dyspensacji. Nie ma potrzeby, aby ludzie zamykali oczy i mieli wrażenie, że nie ma światła, i że mogą polegać tylko na własnym rozumie, ponieważ Pan zawsze jest gotów prowadzić, dawać wskazówki i pokazywać drogę. Jak powiedziałem, wysyła On posłańców sprzed Swego oblicza. Daje objawienie. Nakazał nam zapisywać Jego słowo, publikować je, aby wszyscy ludzie mogli je poznawać¹⁶.

Powiadam wam i całemu Kościołowi, a jeśli o to chodzi: i całemu światu, że łaskawy i kochający Ojciec w tych ostatnich dniach ponownie przemawia z nieba do Swoich sług, proroków.

Jego głos zaprasza wszystkich ludzi, aby przystąpili do Jego Umiłowanego Syna, aby uczyli się od Niego, aby mieli udział w Jego dobroci, aby wzięli na siebie Jego jarzmo i wypracowali własne zbawienie dzięki posłuszeństwu prawom Jego ewangelii. Jego głos był głosem chwały i honoru, pokoju w tym życiu oraz wiecznym życiem w świecie, który nastanie¹⁷.

Propozycje dotyczące studiowania i nauczania

Pytania

Jak myślisz, co sprawia, że ktoś może modlić się do Boga, „tak jakby mówił do przyjaciela”? („Z życia Prezydenta Josepha Fieldinga Smitha”). Zastanów się, w jaki sposób możesz wzmocnić swoją relację z Ojcem Niebieskim.
Prezydent Smith wyraził wdzięczność za Pierwszą Wizję Józefa Smitha, która przywróciła „prawdziwą wiedzę o Bogu” (część 1.). Jakie są niektóre prawdy na temat Boga Ojca i Jezusa Chrystusa dane dzięki Pierwszej Wizji?
Które z cech Boga wspomnianych przez Prezydenta Smitha w części 2. są dla ciebie najistotniejsze? Dlaczego? W jaki sposób wykazywanie się wiarą w Ojca Niebieskiego pomaga wam poznawać Jego cechy?
Prezydent Smith świadczył: „Jesteśmy duchowymi dziećmi Boga, naszego Ojca Niebieskiego. […] Jesteśmy członkami Jego rodziny” (część 3.). Jak ta prawda wpłynęła na ciebie?
Jakie wyrażenia z części 4. i 5. pomogły ci poczuć miłość, jaką ma dla ciebie Ojciec Niebieski? Dlaczego ważne jest, by zrozumieć, że Bóg kocha nas i interesuje się każdym z nas z osobna? W jaki sposób możemy pomóc członkom rodziny i przyjaciołom poczuć Jego miłość?
Zastanów się, co zrobił Ojciec Niebieski, aby ci pomóc w powrocie do Jego obecności (zob. część 6.). Co czujesz, kiedy myślisz o tym, że Ojciec Niebieski wysłał Swego Umiłowanego Syna? W jaki sposób Ojciec Niebieski zesłał „[światło], które by [cię] prowadziło”?

Pokrewne fragmenty z pism świętych

Ew. Jana 3:16; 17:3; 1 Nefi 11:17; Alma 30:44

Wskazówki do nauczania

„Dosyć duża część nauczania w Kościele odbywa się w sztywnej formie — jako wykład. Nie reagujemy zbyt dobrze na wykłady podczas zajęć lekcyjnych. Inaczej jest podczas spotkań sakramentalnych i konferencji, ale nauczanie może być dwukierunkowe tak, żeby można było zadawać pytania. Z łatwością można zachęcać do zadawania pytań podczas lekcji” (Boyd K. Packer, „Principles of Teaching and Learning”, Ensign, czerwiec 2007, str. 87).