Rozdział 12

Przysięga oraz przymierze kapłańskie

„Błogosławieństwa Pańskie są oferowane Świętym oraz całemu światu poprzez posługę tych, którzy dzierżą Jego święte kapłaństwo i którzy Go reprezentują”.

Z życia Josepha Fieldinga Smitha

Dnia 9 kwietnia 1951 roku, po 41 latach służby apostolskiej, Joseph Fielding Smith został poparty na Prezydenta Kworum Dwunastu. Po tym, jak został poparty, Prezydent Smith zwrócił się do zgromadzenia. W kilku słowach podzielił się swoimi uczuciami na temat nowego powołania:

„Zdaję sobie sprawę, że stanowisko, na które zostałem powołany, jest niezmiernie ważne. Świadomość tego czyni mnie pokornym […].

Dziękuję Panu za ewangelię Jezusa Chrystusa, moje członkostwo w Kościele oraz za możliwość służby, którą mi dano. Mimo że jestem słabego zdrowia, pragnę tylko jednego — abym najlepiej, jak tylko mogę, wypełniał to powołanie”¹.

Prezydent Smith wielokrotnie wzywał posiadaczy kapłaństwa, aby doskonalili swoje powołania. Choć publicznie dzielił się swoim pragnieniem rozwijania powołań w kapłaństwie², rzadko opowiadał o wysiłkach z tym związanych. Jednakże przy pewnej okazji wspomniał służbę, której udzielił wraz ze swoim przyjacielem, George’em F. Richardsem, który służył jako Prezydent Kworum Dwunastu tuż przed tym, jak Starszy Smith został powołany na ten urząd:

„Przez czterdzieści lat zasiadałem w radzie, uczestniczyłem w konferencjach i służyłem w różnych powołaniach wraz z Prezydentem George’em F. Richardsem […].

Razem podróżowaliśmy, odwiedzając poszczególne paliki Syjonu na świecie. Na samym początku my — to jest członkowie władz naczelnych — podróżowaliśmy w parach, odwiedzając paliki Syjonu. Tam, gdzie nie mogliśmy dojechać koleją, a było takich miejsc wiele, podróżowaliśmy lekkimi powozami konnymi o białych dachach. Dalekie podróże zazwyczaj były związane ze spotkaniami w dwóch lub co zdarzało się częściej — w trzech lub czterech palikach.

W czasie takich podróży w ciągu jednego dnia oprócz konferencji palików odbywały się także dodatkowe spotkania, zarówno w okręgach danego palika, jak i innych miejscach. Przemierzaliśmy wyboiste drogi, czasami jedynie ścieżki. Latem doskwierał nam kurz, a zimy były niezmiernie srogie. Często brnęliśmy przez głębokie błoto lub śnieg”³.

Starszy Francis M. Gibbons, który służył jako sekretarz w Radzie Prezydenta Kościoła, podzielił się spostrzeżeniem na temat tego, jak Prezydent Smith rozwijał swoje powołania w kapłaństwie: „Chociaż był w pełni świadomy upoważnienia, jakie dzierżył, był zawsze cichy i łagodny w sposobie, w jaki je wykorzystywał. Był pozbawiony arogancji, udawania czy zarozumiałości. Nigdy nie chodził dumny, nigdy nie obnosił się przywilejami związanymi z jego stanowiskiem”⁴.

Prezydent Joseph Fielding Smith przemawia na Konferencji Strefy Brytyjskiej, sierpień 1971. Siedzą od lewej do prawej: Starsi Marion G. Romney, Richard L. Evans i Howard W. Hunter.

Jako Prezydent Kościoła, Joseph Fielding Smith wygłosił przemówienia podczas pięciu sesji kapłańskich w ramach konferencji generalnej, zachęcając braci, aby doskonalili swoje powołania w kapłaństwie. Nauki w tym rozdziale pochodzą z czterech kazań Prezydenta Smitha, z naciskiem na kazanie z 3 października 1970 r. Ze względu na to, że kazania te zostały wygłoszone podczas spotkań kapłańskich, słowa w tym rozdziale skierowane są do mężczyzn. Jednakże pomagają zrozumieć, że moc kapłańska jest wspaniałym błogosławieństwem dla wszystkich członków Kościoła. W jednym z kazań Prezydent Smith powiedział: „Myślę, że wszyscy zdajemy sobie sprawę, że błogosławieństwa kapłańskie nie są przeznaczone tylko dla mężczyzn. Te błogosławieństwa są przeznaczone także dla naszych żon i córek oraz dla wszystkich wiernych kobiet Kościoła. Te dobre siostry mogą przygotować się na otrzymanie błogosławieństw w domu Pana poprzez przestrzeganie przykazań i służbę w Kościele. Pan oferuje Swoim córkom każdy duchowy dar i błogosławieństwo, które może otrzymać każdy z Jego synów, ponieważ w Panu kobieta jest równie ważna dla mężczyzny, jak mężczyzna dla kobiety [zob. I List do Koryntian 11:11]”⁵.

Nauki Josepha Fieldinga Smitha

Mężczyźni powinni dokładnie rozumieć przymierze, które zawierają, kiedy otrzymują powołania w kapłaństwie.

Pragnę zwrócić waszą uwagę na przysięgę i przymierze Kapłaństwa Melchizedeka. Myślę, że jeśli doskonale rozumiemy przymierze, jakie zawieramy, wtedy otrzymując powołania w kapłaństwie oraz obietnicę — którą wypełni Pan, jeżeli decydujemy się, że będziemy doskonalić nasze powołanie — będziemy bardziej skorzy do spełnienia wszelkich wymagań, aby osiągnąć życie wieczne.

Pozwólcie, że dodam, że wszystko to, co jest związane z wyższym kapłaństwem, zostało nam dane po to, aby przygotować nas do otrzymania życia wiecznego w królestwie Boga.

W objawieniu danym Józefowi Smithowi we wrześniu 1832 r. Pan powiedział, że Kapłaństwo Melchizedeka jest wieczne, że jest związane z głoszeniem ewangelii, stanowi podstawę prawdziwego Kościoła przez wszystkie pokolenia i zawiera klucze boskiej wiedzy. Dodał, że uświęca ono Jego lud, aby mógł ujrzeć oblicze Boga i wejść do Jego odpoczynku, „który to odpoczynek jest pełnią Jego chwały” (zob. NiP 84:17–24).

Następnie, mówiąc o kapłaństwie Aarona i Melchizedeka, Pan powiedział: „Bowiem ci, co są wierni dla uzyskania tych dwóch kapłaństw, o których mówiłem, i dla rozwinięcia swojego powołania, uświęceni są przez Ducha dla odnowienia swych ciał.

Stają się synami Mojżesza i Aarona, i nasieniem Abrahama, i Kościołem, i Królestwem, i wybranymi Boga.

A także wszyscy ci, co otrzymują to kapłaństwo, otrzymują mnie, rzecze Pan;

Bowiem ten, co przyjmuje moje sługi, mnie przyjmuje;

A ten, kto mnie przyjmuje, przyjmuje Ojca mojego;

A ten, kto przyjmuje mojego Ojca, przyjmuje królestwo mego Ojca, przeto wszystko, co posiada mój Ojciec, będzie mu dane.

A to podług przysięgi i przymierza, które należy do kapłaństwa.

Przeto ci wszyscy, co otrzymują kapłaństwo, otrzymują tę przysięgę i przymierze mojego Ojca, którego On nie może złamać ani go nie można poruszyć”.

Następnie Pan określił karę za złamanie i całkowite odwrócenie się od tego przymierza oraz dał przykazanie: „[…] [abyśmy] nad sobą czuwali i pilnie zważali na słowa życia wiecznego.

Bowiem żyć [będziemy] według każdego słowa, które wychodzi z ust Bożych” (NiP 84:33–44)⁶.

Ci z was — którzy dzierżą Kapłaństwo Aarona, nie złożywszy jeszcze tej przysięgi i tego przymierza, które należy do Wyższego Kapłaństwa — posiadają wielkie upoważnienie i moc daną wam przez Pana. Kapłaństwo Aarona stanowi przygotowawcze kapłaństwo, które uczy nas i przygotowuje do bycia godnymi otrzymania innych wielkich błogosławieństw, które na nas oczekują.

Jeśli wiernie służysz jako diakon, nauczyciel i kapłan, wtedy zdobywasz doświadczenie, umiejętności oraz zdolności, które umożliwią ci przyjęcie Kapłaństwa Melchizedeka i doskonalenie danego ci powołania⁷.

Posiadacze kapłaństwa obiecują, że będą doskonalić swoje powołania kapłańskie i żyć zgodnie z każdym słowem, które wychodzi z ust Boga.

Jak wiemy, przymierze jest umową i porozumieniem pomiędzy co najmniej dwiema stronami. W przypadku przymierza ewangelii, stronami są Pan w niebie i ludzie na ziemi. Ludzie zgadzają się przestrzegać przykazań, a Pan obiecuje odpowiednio ich nagradzać. Ewangelia sama w sobie jest nowym i wiecznym przymierzem, zawiera wszelkie umowy, obietnice i nagrody, które Pan oferuje Swojemu ludowi.

Zatem, gdy otrzymujemy Kapłaństwo Melchizedeka, robimy to przez zawarcie przymierza. Uroczyście obiecujemy, że przyjmiemy kapłaństwo, będziemy doskonalić w nim nasze powołania i będziemy żyć zgodnie z każdym słowem, które wychodzi z ust Boga. Pan ze swojej strony obiecuje nam, że jeżeli dotrzymamy tego przymierza, otrzymamy wszystko, co posiada Ojciec — życie wieczne. Czy ktokolwiek z nas może sobie wyobrazić większe lub bardziej chwalebne przymierze niż to?

Czasami dość lekko podchodzimy do doskonalenia naszego kapłaństwa. To, o czym mówią pisma święte, dotyczy doskonalenia naszych powołań w roli starszych, siedemdziesiątych, wyższych kapłanów, patriarchów i apostołów.

Kapłaństwo, które dzierżą mężczyźni, jest mocą i upoważnieniem przekazanym ludziom od Boga, aby działali w Jego imieniu ku zbawieniu ludzkości. Urzędy w kapłaństwie lub powołania to inaczej zadania przydzielone w celu wykonania określonej służby kapłańskiej. A sposobem na doskonalenie tych powołań jest wykonywanie wyznaczonej pracy przez tych, którzy są w nią zaangażowani.

Nie ma znaczenia, jakie mamy powołanie, najważniejsze jest to, że jesteśmy prawi i wierni naszym obowiązkom. Jeden urząd nie jest ważniejszy od drugiego, mimo że — ze względów administracyjnych — dany posiadacz kapłaństwa może zostać powołany, aby przewodniczyć i kierować pracami innego.

Mój ojciec, Prezydent Joseph F. Smith, powiedział: „Nie ma urzędu w kapłaństwie, który jest ważniejszy niż samo kapłaństwo”. To z kapłaństwa dany urząd czerpie swoje upoważnienie i moc. Żaden urząd nie daje upoważnienia kapłaństwu. Żaden urząd nie dodaje mu mocy. Ale wszystkie urzędy w Kościele czerpią swoją siłę, cnotę i upoważnienie z kapłaństwa”.

Jesteśmy wezwani, aby doskonalić nasze powołania w kapłaństwie i wypełniać pracę, która jest nam wyznaczona w danym urzędzie. I tak Pan mówi w objawieniu dla kapłaństwa: „Przeto niechaj każdy stoi w swoim urzędzie i trudzi się w swoim własnym powołaniu […]; aby układ mógł być zachowany w doskonałości” (NiP 84:109–110).

To jest jeden ze wspaniałych celów kościelnego programu kapłaństwa, który pragniemy osiągnąć: aby starsi wykonywali obowiązki starszych, siedemdziesiąci obowiązki siedemdziesiątych, wyżsi kapłani obowiązki wyższych kapłanów itd. Naszym celem jest, aby posiadacze kapłaństwa doskonalili swoje powołania i otrzymywali wielkie błogosławieństwa, które z tego płyną⁸.

Jesteśmy ambasadorami Pana Jezusa Chrystusa. Naszym obowiązkiem jest reprezentowanie Go. Jesteśmy kierowani, aby głosić Jego ewangelię, dokonywać obrzędów zbawienia, błogosławić ludzkość, uzdrawiać chorych i być może nawet czynić cuda — robić to, co On by robił, gdyby żył na ziemi — a wszystko to, ponieważ dzierżymy święte kapłaństwo.

Jako przedstawiciele Pana podlegamy Jego prawu — jesteśmy zobowiązani, aby wypełniać Jego wolę, bez względu na osobiste uczucia lub pokusy świata. To nie od nas pochodzi przesłanie zbawienia, doktryna, która musi zostać przyjęta, moc chrzczenia, wyświęcania lub udzielania ślubu na wieczność. Wszystkie te rzeczy pochodzą od Pana, i wszystko, co z tym robimy, oparte jest na przekazanym nam upoważnieniu⁹.

Obietnica wyniesienia jest dana każdemu posiadaczowi Kapłaństwa Melchizedeka, który jest wierny obietnicy i przymierzu kapłaństwa.

Pozwólcie, że powiem kilka słów na temat przysięgi, która towarzyszy przyjęciu Kapłaństwa Melchizedeka.

Złożenie przysięgi jest najbardziej uroczystą i posiadającą moc wiążącą formą wypowiedzi, która jest znana ludziom. To właśnie tę formę wybrał Ojciec, aby przedstawić wspaniałe mesjanistyczne proroctwo o Chrystusie i kapłaństwie. W pismach świętych czytamy: „Przysiągł Pan i nie pożałuje: Tyś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka” (Ks. Psalmów 110:4).

Wyjaśniając to mesjanistyczne proroctwo, Paweł powiedział, że Jezus posiadał „kapłaństwo nieprzechodnie” i dzięki niemu miał moc „niezniszczalnego życia” (zob. List do Hebrajczyków 7:24, 16). Józef Smith powiedział, że „wszyscy ci, którzy są wyświęceni do tego kapłaństwa, stają się na podobieństwo Syna Boga, na zawsze będąc kapłanami”, co ma miejsce wtedy, kiedy są wierni i prawi [zob. Joseph Smith Translation, List do Hebrajczyków 7:3].

I tak Chrystus jest wielkim pierwowzorem kapłaństwa, zarówno w odniesieniu do chrztu, jak i wszystkich innych rzeczy. Zatem gdy Ojciec składa przysięgę, że Jego Syn odziedziczy wszystkie rzeczy poprzez kapłaństwo, ta sama przysięga obejmuje i nas — jeśli będziemy doskonalić swoje powołanie w kapłaństwie.

To jest obietnica wyniesienia oferowana każdemu mężczyźnie, który posiada Kapłaństwo Melchizedeka, ale ta obietnica ma warunek — zależy od tego, czy doskonalimy nasze powołania w kapłaństwie i żyjemy zgodnie z każdym słowem, które pochodzi z ust Boga.

To jest zrozumiałe, że nie było i nie będzie bardziej chwalebnych obietnic, które mogą zostać z nami zawarte, jak te, kiedy akceptujemy przywilej i odpowiedzialność dzierżenia świętego kapłaństwa i stajemy się sługami Chrystusa.

Kapłaństwo Aarona jest przygotowawczym kapłaństwem, dzięki któremu stajemy się godni zawarcia przymierza i złożenia obietnicy, i przystąpienia do wyższego kapłaństwa¹⁰.

Błogosławieństwa Pana oferowane są wszystkim ludziom poprzez posługę tych, którzy dzierżą Jego święte kapłaństwo.

Nie ma nic ważniejszego na tym świecie niż stawianie spraw związanych z boskim królestwem na pierwszym miejscu w naszym życiu, przestrzeganie przykazań, doskonalenie naszych powołań w kapłaństwie, uczęszczanie do domu Pana i otrzymanie pełni błogosławieństw w królestwie naszego Ojca¹¹.

„Kapłaństwo […] jest mocą i upoważnieniem danym [ludziom] od Boga, aby działali w Jego imieniu ku zbawieniu ludzkości”.

Błogosławieństwa Pańskie są oferowane Świętym oraz całemu światu poprzez posługę tych, którzy posiadają Jego święte kapłaństwo i którzy Go reprezentują. To oni są Jego sługami i przedstawicielami — są zawsze chętni, aby Mu służyć i przestrzegać Jego przykazań¹².

Modlę się, aby każdy z nas, kto został powołany do reprezentowania Pana i dzierżenia Jego upoważnienia, pamiętał o tym i postępował zgodnie z tą wiedzą.

[…] Przez wszystkie moje dni poszukiwałem możliwości, aby doskonalić moje powołanie w tym kapłaństwie i mam nadzieję, że wytrwam w tym do końca mojego życia, a w życiu, które nastanie — dostąpię zaszczytu przebywania pośród wiernych świętych¹³.

Pragnę błogosławić tych, zarówno młodych, jak i starszych, którzy doskonalą swoje powołania w kapłaństwie i proszę Pana, aby pobłogosławił ich wszystkim, co dobre, swoim Duchem w tym życiu i aby zapewnił ich o bogactwach wieczności w życiu, które nastanie […].

Jak chwalebna jest wiedza o tym, że Pan ofiarował każdemu z nas pełnię kapłaństwa, obiecał nam, że jeśli je przyjmiemy i będziemy doskonalić nasze powołania, otrzymamy wieczne dziedzictwo razem z Nim w Jego królestwie!¹⁴

Propozycje dotyczące studiowania i nauczania

Pytania

Prezydent Smith nauczał, że poprzez kapłaństwo „Pan oferuje Swoim córkom każdy duchowy dar i błogosławieństwo, które może otrzymać każdy z Jego synów” („Z życia Josepha Fieldinga Smitha”). Jakie myśli towarzyszą ci, kiedy zastanawiasz się nad tą wypowiedzią?
Prezydent Smith powiedział, że posiadacze kapłaństwa mają większą motywację do dążenia do życia wiecznego, kiedy rozumieją swoje przymierza i obietnice dane przez Pana (zob. część 1.). Jak to się odnosi do wszystkich członków Kościoła?
Jak słowa Prezydenta Smitha wyjaśniające znaczenie doskonalenia powołania (zob. część 2.) różnią się od świeckich definicji tego terminu? Jakie otrzymałeś błogosławieństwa dzięki służbie członków Kościoła, którzy doskonalili swoje powołania?
Prezydent Smith nauczał: „Chrystus jest wielkim pierwowzorem kapłaństwa” (część 3.). Co możemy zrobić, aby pójść za przykładem Jezusa Chrystusa w naszej służbie bliźnim?
Czytając część 4., zastanów się nad słowami Prezydenta Smitha o błogosławieństwach oferowanych w świątyni. Jak rodzice mogą pomóc swoim dzieciom przygotować się do otrzymania błogosławieństw kapłaństwa dostępnych w świątyni?

Pokrewne fragmenty z pism świętych

List do Hebrajczyków 5:4; Alma 13:1–2, 6; NiP 20:38–60; 84:19–22; 107:99–100; Zasady Wiary 1:5

Wskazówka do nauczania

„Utalentowany nauczyciel nie zastanawia się: ‘Jak powinienem poprowadzić dzisiejsze zajęcia?’, ale pyta: ‘Co moi uczniowie mogą zrobić podczas moich zajęć?’; ani nie myśli: ‘Czego będę dziś nauczać?’, ale: ‘W jaki sposób mogę pomóc moim uczniom odkryć to, co powinni wiedzieć?’” (Virginia H. Pearce, „The Ordinary Classroom — A Powerful Place for Steady and Continued Growth”, Ensign, listopad 1992, str. 12; zob. także Nauczanie — nie ma większego powołania [1999], str. 61).