Rozdział 11

Szanowanie kluczy kapłańskich przywróconych poprzez Józefa Smitha

„Pozwólcie, że powiem — w sposób bardzo jasny i bardzo stanowczy — że mamy święte kapłaństwo i że klucze królestwa Bożego są tutaj. Powierzone są one jedynie Kościołowi Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich”.

Z życia Prezydenta Josepha Fieldinga Smitha

Prezydent Joseph Fielding Smith oświadczył: „Mam doskonałą wiedzę o boskiej misji Proroka Józefa Smitha. W moim umyśle nie ma wątpliwości, że Pan go wzbudził i dał mu objawienie, przykazanie, otworzył przed nim niebiosa i powołał go, aby stał na czele tej wspaniałej dyspensacji”¹. Prezydent Smith połączył tę „doskonałą wiedzę” z pełną szacunku czcią względem kluczy kapłańskich przywróconych poprzez Proroka Józefa. Zawsze szanował i wspierał tych, którzy dzierżą klucze, i zalecał wszystkim członkom Kościoła, aby odczuwali ten sam szacunek. Powiedział: „Każdy człowiek, który jest właściwie wybrany, aby przewodniczyć na jakimkolwiek szczeblu w Kościele, powinien być szanowany w związku ze swym powołaniem”².

Na pewnym etapie służby apostolskiej Josepha Fieldinga Smitha Rada Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu Apostołów były zaangażowane w dyskusję poruszającą pewną trudną kwestię. Starszy Smith wyraził zdecydowaną opinię w tej sprawie. Pewnego dnia Prezydent Heber J. Grant, który był wówczas Prezydentem Kościoła, przyszedł do biura Starszego Smitha. Prezydent Grant wyjaśnił, że po pełnych modlitwy rozważaniach odniósł wrażenie, że należy podjąć działania, które będą sprzeczne z wizją Starszego Smitha. Starszy Smith natychmiast poparł decyzję Prezydenta Granta. Później oświadczył: „O ile o mnie chodzi, kiedy Prezydent Kościoła mówi, że Pan objawił mu coś lub natchnął go do zrobienia czegoś, w pełni będę go wspierał w tym działaniu”³.

Joseph Fielding Smith w pełni wspierał wszystkich swoich przywódców kapłańskich, nie tylko Prezydenta Kościoła. Na przykład: Nathan Eldon Tanner został powołany do służby w Kworum Dwunastu Apostołów w październiku 1962 r. Rok później został powołany jako Doradca w Radzie Prezydenta Kościoła, co tym samym czyniło go przywódcą Prezydenta Smitha, który wówczas był Prezydentem Kworum Dwunastu. Prezydent Tanner wyraził później wdzięczność za wsparcie Prezydenta Smitha: „Kiedy powołano mnie do Rady Prezydenta Kościoła, mimo że był on członkiem–seniorem Kworum Dwunastu i był jego członkiem przez ponad pięćdziesiąt lat, okazał mi wielki szacunek w związku z moim stanowiskiem oraz okazał mi pełne wsparcie i zaufanie”⁴.

Prezydent Smith szanował również przywódców kapłańskich w swoim okręgu. Kiedy służył jako członek Kworum Dwunastu Apostołów, powiedział: „Nie mam prawa […] ochrzcić żadnego z moich dzieci, nie udawszy się najpierw do biskupa w okręgu, w którym mieszkam, i nie uzyskawszy jego zgody, ponieważ dzierży on klucze dla tego okręgu, do którego należę jako jego członek. Nigdy nie ochrzciłem żadnego z moich dzieci […], nie udawszy się wprzód do biskupa i nie uzyskawszy pozwolenia na dokonanie tego obrzędu i konfirmowanie ich na członków Kościoła”⁵.

Nauki Josepha Fieldinga Smitha

Klucze kapłańskie mają moc i upoważnienie do kierowania dziełem Pana na ziemi.

Istnieje różnica między otrzymaniem urzędu w kapłaństwie a otrzymaniem kluczy kapłaństwa. Powinniśmy to jasno zrozumieć. […]

[…] Choć wszyscy mężczyźni, którzy zostali ustanowieni do jakiegokolwiek urzędu, dzierżą kapłaństwo, to istnieją szczególne bądź kierownicze upoważnienia nadane tym, którzy zostali powołani do przewodniczenia. Upoważnienia te nazywają się kluczami⁶.

Klucze [kapłańskie] są prawem do prezydentury; stanowią moc i upoważnienie do zarządzania i kierowania wszystkimi sprawami Pana na ziemi. Ci, którzy je dzierżą, mają moc zarządzania i kontrolowania sposobu, w jaki wszyscy inni mężczyźni mogą służyć w kapłaństwie⁷.

Kiedy ten, który dzierży owe klucze, nakazuje coś zrobić, wówczas te działania są słuszne. To, co zostaje wykonane, jest zapieczętowane i ratyfikowane w Kościele zarówno na ziemi, jak i w niebiosach⁸.

Pan wysłał sprzed Swego oblicza świętych posłańców, aby przywrócić klucze kapłaństwa.

Wierzymy, że po długiej nocy ciemności, niewiary i odejścia od prawd czystego i doskonałego chrześcijaństwa Pan w Swej nieskończonej mądrości ponownie przywrócił na ziemię pełnię wiecznej ewangelii.

Wiemy, że Józef Smith jest prorokiem, że Ojciec i Syn ukazali mu się wiosną 1820 roku, aby zapowiedzieć ostatnią dyspensację ewangelii, że przetłumaczył Księgę Mormona darem i mocą Boga, że otrzymał klucze i upoważnienie od aniołów zesłanych dla tego właśnie celu i że Pan objawił mu doktryny zbawienia⁹.

Pan nie uznaje żadnego obrzędu czy ceremonii, nawet przeprowadzonych czy dokonanych w Jego imię, jeśli nie jest to w zgodzie z Jego wolą i nie jest dokonane przez tego, który jest uważany za sługę, który ma upoważnienie. Z tego właśnie powodu wysłał sprzed Swego oblicza świętych posłańców do Józefa Smitha i innych ludzi, aby przywrócić to, co zostało zabrane z ziemi — pełnię ewangelii oraz pełnię kapłaństwa i jego klucze¹⁰.

Klucze kapłańskie musiały być przywrócone. Nie wystarczyło, by Jan Chrzciciel przyszedł z kluczami Kapłaństwa Aarona, a Piotr, Jakub i Jan z kluczami Kapłaństwa Melchizedeka, z racji czego Kościół został zorganizowany, ale musiało nastąpić otwarcie niebios i przywrócenie kluczy będących w posiadaniu wszystkich proroków, którzy przewodzili dyspensacjom od czasów Adama po czasy Piotra, Jakuba i Jana. Owi prorocy przychodzili po kolei i każdy przekazywał upoważnienie, które posiadał¹¹.

Kiedy Piotr, Jakub i Jan nadali Józefowi Smithowi i Oliverowi Cowdery’emu Kapłaństwo Melchizedeka, przekazali też klucze kapłańskie.

Wszystkie klucze wszystkich dyspensacji musiały być sprowadzone we właściwym porządku, aby wypełniły się słowa proroków oraz cele Pana związane z doprowadzeniem do całkowitego przywrócenia wszechrzeczy. Zatem ojciec rodziny ludzkiej, pierwszy człowiek na ziemi, Adam, musiał przyjść i przyszedł w swej mocy. Przyszedł Mojżesz i inni prorocy. Przyszli wszyscy, którzy posiadali klucze, i nadali swoje upoważnienie. […] Nie znamy dat, kiedy niektóre z upoważnień zostały przekazane, ale Prorok Józef Smith w liście do Świętych w Nauvoo na temat zbawienia zmarłych oświadczył, jak zapisano to w rozdziale 128. Nauk i Przymierzy [wersety 17–21], że wszyscy prorocy przyszli ze swymi kluczami w dyspensacji, w której żyjemy¹².

Po zorganizowaniu Kościoła Pan nakazał Swoim Świętym, by zbudowali dom dla Jego imienia. Święci ledwo pojmowali wagę tego wydarzenia i nie wzięli się natychmiast do budowania tego domu, dlatego Pan ich upomniał [zob. NiP 95:1–4]. Po naganie z całych sił zabrali się do pracy i ze swego ubóstwa zbudowali Świątynię Kirtland. Po co ją zbudowano? Aby była świętym sanktuarium, do którego mógłby przyjść Jezus Chrystus, gdzie mógłby posyłać Swoje sługi, proroków, wraz z ich kluczami upoważnienia. […] Wiemy, że trzeciego dnia kwietnia 1836 roku przyszli trzej wielcy pradawni prorocy, którzy dzierżyli ważne klucze.

Pierwszy przyszedł Mojżesz [zob. NiP 110:11]. Nadał Józefowi Smithowi i Oliverowi Cowdery’emu klucze zgromadzenia Izraela. […] Zgromadził on Izrael; i choć nie dostąpił przywileju doprowadzenia ich do objęcia ziemi, w jego rękach znajdowały się klucze zgromadzenia. Na górze Przemienienia przyszedł do Piotra, Jakuba i Jana i tam przekazał im te same klucze zgromadzenia Izraela w czasach, w których żyli. Został posłany do Proroka Józefa Smitha i Olivera Cowdery’ego, aby nadać im klucze zgromadzenia Izraela w dyspensacji pełni czasów. […]

Po tym jak Mojżesz przekazał swoje klucze, przyszedł Eliasz i przyniósł ewangelię dyspensacji, w której żył Abraham [zob. NiP 110:12]. Wszystko, co odnosiło się do tej dyspensacji — błogosławieństwa nadane Abrahamowi, obietnice dane jego potomstwu — wszystko to musiało być przywrócone, i przyszedł Eliasz, który dzierżył klucze owej dyspensacji.

Następnie przyszedł prorok Eliasz, ostatni z proroków, który dzierżył klucze mocy pieczętowania w starożytnym Izraelu, i nadał im tę moc — moc pieczętowania [zob. NiP 110:13–16]. Niektórzy członkowie Kościoła byli zdezorientowani, myśląc, że prorok Eliasz przyszedł z kluczami chrztu za zmarłych lub zbawienia zmarłych. Klucze proroka Eliasza były jednak większe. Były to klucze pieczętowania, a owe klucze pieczętowania odnoszą się do żywych, ale obejmują też zmarłych, którzy są gotowi odpokutować¹³.

Prorok Eliasz […] przekazał im [Józefowi Smithowi i Oliverowi Cowdery’emu] moc pieczętowania, moc używania kapłaństwa do wiązania na ziemi i pieczętowania w niebie¹⁴.

Moc pieczętowania daje pieczęć zatwierdzenia każdego obrzędu, który dokonywany jest w tym Kościele, a szczególnie tych obrzędów, których dokonuje się w świątyniach Pana¹⁵.

Prorok Eliasz ukazał się Józefowi Smithowi i Oliverowi Cowdery’emu w Świątyni Kirtland i przekazał klucze pieczętowania.

Bracia i siostry, to jest wspaniała dyspensacja. Składają się na nią wszystkie inne dyspensacje. Wszystkie upoważnienia, wszystkie moce skupiają się na tej dyspensacji, w której żyjemy. Mamy przywilej cieszenia się tymi błogosławieństwami dzięki naszej wierności¹⁶.

Pozwólcie, że powiem — w sposób bardzo jasny i bardzo stanowczy — że mamy święte kapłaństwo i że klucze królestwa Bożego są tutaj. Powierzone są one jedynie Kościołowi Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich¹⁷.

Prezydent Kościoła dzierży klucze dla całego Kościoła.

Niedługo przed swą męczeńską śmiercią Prorok Józef Smith nadał Dwunastu Apostołom — którzy tworzyli drugie kworum w Kościele — wszystkie klucze i kapłaństwo oraz udzielił wszystkich obrzędów koniecznych do tego, aby poprowadzili to wspaniałe i cudowne dzieło powszechnego zbawienia¹⁸.

Owo kapłaństwo i te klucze […] nadawane są każdemu mężczyźnie, który został wyświęcony na członka Rady Dwunastu. Jednakże dlatego, że są prawem do prezydentury, mogą być w pełni wykorzystywane tylko przez seniora–apostoła Boga na ziemi, który jest prezydentem Kościoła¹⁹.

Prezydent Kościoła dzierży klucze dla całego Kościoła. […] W nim skupia się moc Kapłaństwa. Dzierży on wszystkie klucze każdego rodzaju odnoszące się do dyspensacji Pełni Czasów. Powierzone mu są wszystkie klucze poprzednich dyspensacji, które zostały objawione²⁰.

Powinniśmy szanować tych, którym Prezydent Kościoła przekazał klucze upoważnienia.

[Prezydent Kościoła] ma prawo do przekazywania upoważnienia i odbierania go, kiedy uważa to za właściwe i kiedy otrzymuje natchnienie, by tak uczynić²¹.

Pamiętajcie, że na powierzchni ziemi jest tylko jeden człowiek, który dzierży kapłańską moc pieczętowania, i może on przekazywać ją innym, aby mogli oni działać i pieczętować na ziemi — i jest to właściwe i wiążące — tak długo, jak on to aprobuje; jeśli odbierze im tę moc, nikt nie może jej używać²².

Żaden człowiek nie może udzielać ani nadawać błogosławieństw świątynnych bez danego mu upoważnienia przekazanego przez Prezydenta Kościoła. Żaden człowiek nie może pełnić obowiązków na żadnym stanowisku w tym Kościele, jeśli w tym czasie nie towarzyszy mu upoważnienie, a uzyskuje się je poprzez moc i klucze będące w posiadaniu Prezydenta Kościoła. […] Jeśli mając upoważnienie swoich kluczy, powiedziałby, że pewne przywileje powinny być odebrane ludziom, wówczas żaden człowiek nie będzie miał upoważnienia do przewodniczenia w nadawaniu tych szczególnych przywilejów. Jeśli ktoś spróbuje to uczynić, akt ten będzie nieważny, a osoba dokonująca tej próby będzie musiała odpowiedzieć przed sądem Boga, jeśli nie przed Kościołem, i będzie jej to poczytane za grzech. […]

[…] Kiedy apostołowie lub inni bracia odwiedzają paliki Syjonu i są wyznaczani do zaprowadzenia porządku w kwestiach wymagających ich uwagi, czynią to na mocy nadania bądź upoważnienia, przekazanego im przez Prezydenta Kościoła. Ta sama zasada ma zastosowanie w mniejszym stopniu w palikach i okręgach²³.

Każdy człowiek, który jest właściwie wybrany, aby przewodniczyć na jakimkolwiek szczeblu w Kościele, powinien być szanowany w związku ze swym powołaniem. Kiedy człowiek jest ustanawiany do urzędu biskupa, dane mu są klucze prezydentury nad okręgiem, w którym zamieszkuje, i powinien być szanowany w swym powołaniu przez każdego członka okręgu, bez względu na to, jaki urząd sprawuje. To samo dotyczy prezydenta palika, prezydenta kworum lub kogokolwiek innego. Aby zilustrować, co to oznacza, jesteśmy nauczani, że żaden ojciec nie ma prawa — choćby dzierżył Kapłaństwo Melchizedeka — do ochrzczenia swoich dzieci, nie uzyskawszy najpierw zgody swego biskupa. Kiedy zgoda ta zostanie udzielona, ojciec ma upoważnienie do dokonania tego obrzędu dla swojego dziecka. Jeśli jakikolwiek ojciec podejmuje się dokonania chrztu albo ustanowienia do kapłaństwa swojego syna, nie uzyskawszy najpierw zgody przewodniczącego urzędnika w okręgu lub paliku, który — odpowiednio do sytuacji — posiada klucze upoważnienia, popełnia grzech. Odnosi się to zarówno do apostoła, jak i starszego w okręgu. Nawet Prezydent Kościoła nie pomyślałby o tym, by w taki sposób postąpić w tej materii, nie uznawszy biskupa swojego okręgu czy prezydenta palika i upoważnienia, które zostało przekazane biskupowi lub prezydentowi palika²⁴.

Zjednoczony głos tych, którzy dzierżą klucze królestwa, zawsze będzie nas prowadził tam, gdzie chce nas widzieć Pan.

Myślę, że w naszych umysłach powinna być niezmiennie jasna jedna rzecz. Ani Prezydent Kościoła, ani Rada Prezydenta Kościoła, ani zjednoczony głos Rady Prezydenta Kościoła i Dwunastu nigdy nie sprowadzi Świętych na manowce, ani nie przekaże światu żadnej rady, która byłaby sprzeczna z zamierzeniem i wolą Pana.

Jakaś osoba może zejść na pobocze, może mieć wizje czy dawać radę, która będzie niezgodna z zamierzeniami Pana. Jednakże głos Rady Prezydenta Kościoła i zjednoczony głos tych wszystkich, którzy dzierżą z nimi klucze królestwa, zawsze będzie prowadził Świętych i świat tymi ścieżkami, na których Pan chce ich widzieć. […]

Świadczę, że jeśli będziemy spoglądać ku Radzie Prezydenta Kościoła i podążać za jej radą i wskazówkami, żadna ziemska moc nie powstrzyma ani nie zmieni naszego kursu, który obraliśmy jako Kościół; a jako poszczególne osoby uzyskamy pokój w tym życiu i będziemy dziedzicami wiecznej chwały w przyszłym świecie [zob. NiP 59:23]²⁵.

Propozycje dotyczące studiowania i nauczania

Pytania

Jak możemy naśladować przykład Prezydenta Smitha, kiedy popieramy tych, którzy dzierżą klucze kapłańskie? (Zob. „Z życia Prezydenta Josepha Fieldinga Smitha”).
Jaka jest różnica między posiadaniem urzędu kapłańskiego a posiadaniem kluczy kapłańskich, zgodnie z częścią 1.? Jak myślisz, dlaczego ważne jest to rozróżnienie?
W jaki sposób zostałeś pobłogosławiony dzięki temu, że klucze kapłańskie zostały przywrócone na ziemię? (Zob. część 2.).
Jak myślisz, w jaki sposób Kościół jest wzmocniony poprzez organizację opisaną w części 3. i 4.? W jaki sposób wzmacniani są poszczególni członkowie Kościoła?
Jakie towarzyszą ci uczucia, kiedy zastanawiasz się nad słowami Prezydenta Smitha na temat jedności pośród członków Rady Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu Apostołów? Kiedy otrzymałeś wskazówkę dzięki „zjednoczonemu głosowi”? (Zob. część 5.).

Pokrewne fragmenty z pism świętych

Ew. Mateusza 16:13–19; Dzieje Apostolskie 3:21; NiP 21:4–6; 27:5–13; 65:2; 128:8–21; 132:7

Wskazówka do nauczania

„Czasami może się zdarzyć, że nie będziesz znał odpowiedzi na jakieś pytanie. Jeśli tak się stanie, po prostu powiedz, że nie wiesz. Możesz powiedzieć, że postarasz się znaleźć odpowiedź. Możesz również poprosić uczniów, by to oni poszukali odpowiedzi i zarezerwować dla nich czas na innej lekcji, aby zdali sprawozdanie z tego, czego się dowiedzieli” (Nauczanie — nie ma większego powołania [1999], str. 64).