1. Zważajcie na mnie, wy, którzy podążacie za prawością. Wejrzyjcie na skałę, z której was wyciosano i na skalny loch, z którego was wydobyto.

2. Wejrzyjcie na Abrahama, waszego ojca, i na Sarę, która was zrodziła, gdyż jego jednego powołałem i jemu błogosławiłem.

3. Albowiem Pan pocieszy Syjon, pocieszy wszystkie jego nieużytki, i uczyni jego pustkowie jako Eden, a pustynię jako ogród Pana. Radość i wesele zapanują w nim, dziękczynienie i dźwięk pieśni.

4. Zważaj na mnie, mój ludu; nadstaw ucha ku mnie, o mój narodzie, bo ode mnie wyjdzie prawo, a mój osąd uczynię światłem ludów.

5. Bliska jest moja prawość, zbawienie moje nastaje, a moje ramię sądzić będzie ludzi. Wyczekują mnie wyspy i będą one polegać na mym ramieniu.

6. Podnieście oczy wasze ku niebiosom i popatrzcie na dół, ku ziemi. Bo niebiosa jak dym się rozwieją, a ziemia zniszczeje jak szata; a jej mieszkańcy wyginą podobnie. Lecz moje zbawienie będzie wieczne, a moja prawość nie zostanie obalona.

7. Zważajcie na mnie, wy, którzy znacie prawość, ludu, w którego sercu wypisałem moje prawo. Nie bójcie się wyrzutów czynionych przez ludzi, nie dajcie się zastraszyć ich obelgami.

8. Bo mól pożre ich szatę, a robak pogryzie ich jak wełnę. Moja prawość zaś trwać będzie wiecznie, a moje zbawienie z pokolenia na pokolenie.

9. Przebudź się, przebudź! Przyoblecz się w siłę, o ramię Pana! Przebudź się, jak za pradawnych dni. Czyś to nie Ty porąbał Rahaba i zranił smoka?

10. Czyś to nie Ty osuszył morze, wody wielkiej głębiny, że uczyniłeś drogę poprzez morskie głębiny, aby przeszli po niej wykupieni?

11. Zatem odkupieni przez Pana powrócą i przybędą na Syjon, śpiewając. I wieczna radość i świętość będzie nad ich głowami. I dostąpią oni szczęścia i wesela; ustąpi smutek i rozpacz.

12. Ja jestem Ten; zaiste, ja jestem Ten, który was pociesza. Oto, kim jesteś ty, że się boisz człowieka śmiertelnego i syna człowieczego, z którym stanie się tak, jak to, co z trawą?

13. I zapominasz o Panu, Swym Stwórcy, który rozciągnął niebiosa i założył podwaliny ziemi? I ciągle, każdego dnia, obawiałeś się wściekłości ciemięzcy, jak gdyby był on gotów cię zniszczyć. Lecz gdzież jest wściekłość ciemięzcy?

14. Jeniec wnet zostanie uwolniony i nie umrze w podziemnym lochu, ani nie zabraknie mu chleba.

15. Lecz ja jestem Pan, twój Bóg, który wzbudza ryczące fale. Pan Zastępów, to jest moje imię.

16. I włożyłem moje słowa w twe usta i ukryłem cię w cieniu mojej ręki, aby rozciągnąć niebiosa i założyć podwaliny ziemi, i powiedzieć do Syjonu: Oto ty jesteś moim ludem.

17. Przebudź się, przebudź, powstań, o Jerozolimo, ty, która piłaś z ręki Pana kielich Jego furii. Wypiłaś męty z kielicha odurzenia, do dna go wychyliłaś.

18. I nie ma nikogo, kto by ją prowadził, pośród wszystkich synów, których urodziła, ani żadnego, który by ją ujął za rękę, pośród wszystkich synów, których wychowała.

19. Przyszli do ciebie ci dwaj synowie, którzy będą cię żałować — spustoszenie i zniszczenie, głód i miecz — i przez kogo cię pocieszę?

20. Twoi synowie omdleli, z wyjątkiem tych dwóch; leżą na rogach wszystkich ulic; jak dziki byk w sieci, są oszołomieni furią Pana, napomnieniami twojego Boga.

21. Przeto posłuchaj teraz tego, udręczona i upojona, chociaż nie winem.

22. Tak rzecze twój Pan, Pan i twój Bóg, który wstawia się za sprawą Swojego ludu: Oto biorę z twojej ręki kielich odurzenia, męty z kielicha mojej furii; już nigdy więcej nie będziesz z niego piła.

23. Ale włożę go w rękę tych, którzy cię dręczą, którzy mówili duszy twojej: Pochyl się, abyśmy po tobie przeszli. I czyniłaś z twego ciała jakby ziemię i jakby drogę dla przechodzących.

24. Przebudź się, przebudź, przyodziej się w swą siłę, o Syjonie. Oblecz się w piękne szaty, o Jerozolimo, święte miasto; bo już nie wejdzie nigdy do ciebie żaden nieobrzezany ani nieczysty.

25. Otrząśnij się z prochu, powstań, siądź, o Jerozolimo. Uwolnij swą szyję z więzów, zniewolona córo Syjonu.