1. Jakom oświadczył w poprzednim liście do was, zanim opuściłem swoje miejsce, że będę do was pisywał od czasu do czasu i informował odnośnie do wielu spraw, tak teraz powracam do tematu chrztu za zmarłych, jako że temat ten wydaje się zajmować moje myśli i narzuca się najsilniej uczuciom moim, odkąd ścigany jestem przez wrogów moich.

2. Napisałem do was kilka słów objawienia w sprawie zapisującego. Nasunęło mi się kilka dodatkowych myśli dotyczących tej sprawy, które teraz potwierdzam. A mianowicie, stwierdziłem w poprzednim liście, że powinien być obecny zapisujący jako naoczny świadek, także słuchający na własne uszy, aby mógł uczynić zapis prawdy przed Panem.

3. Teraz, w odniesieniu do tej sprawy, trudno, aby jeden zapisujący był zawsze obecny i sam wszystko robił. Aby zaradzić tej trudności, możecie mieć wyznaczonego w każdym okręgu w mieście zapisującego, który jest kompetentny do prowadzenia dokładnych protokołów; i niechaj będzie bardzo szczegółowy i dokładny w zapisywaniu całej procedury, poświadczając w zapisie, że widział na własne oczy i słyszał na własne uszy, podając datę, imiona i tak dalej, oraz historię całego wydarzenia; wymieniając także trzy obecne osoby — jeżeli są obecne — które w razie potrzeby mogłyby zawsze zaświadczyć o tym fakcie, aby każde słowo zostało potwierdzone ustami dwóch lub trzech świadków.

4. Potem niechaj będzie jeden zapisujący generalny, któremu wręczone będą wszystkie inne zapisy wraz z zaświadczeniami nad ich własnymi podpisami poświadczającymi, że sporządzony zapis jest prawdziwy. Wówczas generalny zapisujący Kościoła sporządzi zapis w generalnej księdze Kościoła wraz z poświadczeniami i wszystkimi towarzyszącymi świadkami, dodając swoje własne oświadczenie, że prawdziwie wierzy, że powyższe oświadczenie i zapisy są prawdziwe, w oparciu o swoją wiedzę o ogólnym charakterze i wyznaczonej funkcji tych ludzi w Kościele. A kiedy zostanie to wpisane do generalnej księgi kościelnej, zapis ten będzie tak samo święty, a obrzęd będzie tak samo ważny, jak gdyby ten widział go na własne oczy i słyszał na własne uszy, i uczynił z tego zapis w generalnej księdze Kościoła.

5. Taki porządek rzeczy może się wam wydać wielce szczególny, lecz niech mi wolno będzie wam powiedzieć, że tak jest tylko w odpowiedzi na wolę Bożą przez stosowanie się do obrzędu i przygotowań, jakie Pan ustanowił i przygotował przed założeniem świata dla zbawienia zmarłych, którzy umarli bez wiedzy o ewangelii.

6. I dalej, chcę, abyście pamiętali, że Jan Objawiciel rozważał ten sam temat w odniesieniu do zmarłych, gdy powiedział, jak możecie przeczytać zapis w Objawieniu Jana 20:12: I widziałem zmarłych, wielkich i małych, stojących przed Bogiem; i księgi zostały otwarte; i również inna księga, księga żywota, została otwarta; i osądzeni byli zmarli zgodnie z tym, co zapisano w księgach, według swych uczynków.

7. W cytacie tym odkryjecie, że księgi zostały otwarte; i że otwarto inną księgę, która była księgą żywota; lecz sądzono zmarłych według tego, co zapisano w księgach, według uczynków ich; czyli księgi, o których mowa, muszą być księgami, które zawierają zapis ich uczynków, i odnoszą się do zapisów prowadzonych na ziemi. A księga, która była księgą żywota, jest zapisem prowadzonym w niebie; zasada ta dokładnie odpowiada doktrynie przekazanej w objawieniu zawartym w liście, jaki do was napisałem, zanim opuściłem swoje miejsce — żeby we wszystkich waszych zapisach mogło to być odnotowane w niebie.

8. A teraz, charakter tego obrzędu polega na mocy kapłaństwa przez objawienie Jezusa Chrystusa, które podaje, że cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążecie na ziemi, zostanie rozwiązane i w niebie. Czyli innymi słowy, inaczej patrząc na tłumaczenie, cokolwiek zapiszecie na ziemi, zostanie zapisane w niebie, a czego nie zapiszecie na ziemi, nie zostanie zapisane w niebie; bowiem umarli wasi sądzeni będą z ksiąg, według swoich własnych uczynków, czy to sami uczestniczyli w obrzędach propria persona, czy też za pośrednictwem swoich przedstawicieli, według obrzędu, jaki Bóg przygotował dla ich zbawienia przed założeniem świata, według zapisów, jakie prowadzili odnośnie do swych zmarłych.

9. Może się to, o czym mówimy, wydać niektórym bardzo śmiałą doktryną, która zapisuje lub wiąże na ziemi i wiąże w niebie. Jednakże we wszystkich epokach świata — kiedy tylko Pan dał dyspensację kapłaństwa jakiemuś człowiekowi czy jakiejś grupie ludzi przez rzeczywiste objawienie — moc ta zawsze była dana. Stąd, cokolwiek ludzie ci uczynili, posiadając właściwe upoważnienie, w imię Pańskie, i prawdziwie, i wiernie, i zrobili właściwy i wierny zapis tego, stało się to prawem na ziemi i w niebie, i nie mogło być anulowane, zgodnie z zarządzeniami wielkiego Jehowy. Jest to wierne powiedzenie. Kto je słyszy?

10. I ponownie, jako precedens, Ew. Mateusza 16:18, 19: A Ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go; i tobie dam klucze Królestwa Niebieskiego; i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie; a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.

11. Teraz wielka i wspaniała tajemnica całej sprawy i summum bonum całego tematu, jaki stoi przed nami, polega na uzyskaniu mocy Świętego Kapłaństwa. Ten, kto otrzymał te klucze, nie ma trudności w uzyskaniu wiedzy o faktach odnośnie do zbawienia dzieci ludzkich, zarówno zmarłych, jak i żyjących.

12. Jest tu chwała i cześć, i nieśmiertelność, i życie wieczne — obrzęd chrztu wodą przez zanurzenie w niej symbolizuje śmierć, aby ta zasada zgadzała się z inną; zostać zanurzonym w wodzie i wyjść z wody jest na podobieństwo zmartwychwstania zmarłych, którzy wychodzą z grobów swoich, stąd obrzęd ten ustanowiono, aby stworzyć więź z obrzędem chrztu za zmarłych, który jest na podobieństwo śmierci.

13. W konsekwencji ustanowiono chrzcielnicę jako podobieństwo grobu i nakazano, aby była pod miejscem, gdzie zwykle zbierają się żywi, by pokazać żywych, i zmarłych i że wszystko ma swe podobieństwo, i że odpowiada sobie nawzajem — to, co ziemskie, odpowiada temu, co niebiańskie, jak głosił Paweł w Ⅰ Liście do Koryntian 15:46, 47 i 48:

14. Wszakże nie to, co duchowe, jest pierwsze, lecz to, co cielesne, potem dopiero duchowe. Pierwszy człowiek jest z prochu ziemi, ziemski; drugi człowiek jest Panem z nieba. Jaki był ziemski, tacy są i ziemscy; jaki jest niebieski, tacy są i niebiescy. A jakie są zapisy na ziemi dotyczące waszych zmarłych, które są wiernie sporządzone, takie są i zapisy niebiańskie. To jest przeto mocą pieczętującą i wiążącą, to znaczy kluczami królestwa, które składają się z klucza wiedzy.

15. A teraz, wielce ukochani bracia i siostry, chcę was zapewnić, że są to zasady co do zmarłych i żywych, których nie można lekko potraktować, jeżeli chodzi o nasze zbawienie. Bowiem ich zbawienie jest niezbędne i zasadnicze dla naszego zbawienia, jak mówi Paweł o ojcach — że oni nie mogą być udoskonaleni bez nas — a my nie możemy być udoskonaleni bez naszych zmarłych.

16. A teraz w odniesieniu do chrztu za zmarłych dam wam inny cytat z Ⅰ Listu Pawła do Koryntian 15:29: Cóż tedy uczynią ci, którzy się dają chrzcić za zmarłych? Jeżeli zmarli w ogóle nie bywają wzbudzeni, to po cóż się dają chrzcić za nich?

17. I ponownie, w związku z tym cytatem, dam wam cytat jednego z proroków, który miał wzrok skupiony na przywróceniu kapłaństwa, na chwałach, jakie zostaną objawione w ostatnich dniach, a w sposób szczególny na tym najbardziej chwalebnym ze wszystkich tematów należących do wiecznej ewangelii — mianowicie chrzcie za zmarłych; bowiem, jak mówi Malachiasz w ostatnim rozdziale, w wersetach 23. i 24.: Oto Ja poślę wam proroka Eliasza, zanim przyjdzie wielki i straszny dzień Pana, i zwróci serca ojców ku synom, a serca synów ku ich ojcom, abym, gdy przyjdę, nie obłożył ziemi klątwą.

18. Mogłem dać prostsze tłumaczenie tego, ale dla mojego celu jest wystarczająco zrozumiałe to, co jest. Wystarczy wiedzieć w tym przypadku, że ziemia będzie obrzucona klątwą, o ile nie będzie łączącego ogniwa tego czy innego typu pomiędzy ojcami a dziećmi w ten czy inny sposób — a oto, jaki jest ten sposób? To chrzest za zmarłych. Bowiem bez nich nie możemy być udoskonaleni; ani oni bez nas nie mogą być udoskonaleni. Ani oni, ani my nie będziemy udoskonaleni bez tych, którzy także pomarli w ewangelii, bowiem przy wprowadzaniu dyspensacji pełni czasów, a dyspensacja ta właśnie się zaczyna, konieczne jest, aby miał miejsce cały, kompletny i doskonały związek oraz połączenie dyspensacji i kluczy, mocy i chwał, jakie zostały objawione od dni Adama, aż do chwili obecnej. I nie tylko to, lecz także te rzeczy, jakich nigdy nie objawiono od założenia świata, lecz które były ukryte przed mądrymi i roztropnymi, zostaną objawione niemowlętom i oseskom w tej dyspensacji pełni czasów.

19. Teraz cóż słyszymy w ewangelii, którą otrzymaliśmy? Głos radości! Głos miłosierdzia z nieba i głos prawdy z ziemi, dobrą nowinę dla zmarłych, głos radości dla żyjących i zmarłych, dobrą nowinę wielkiej radości. Jak piękne są na górach stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę o dobrych rzeczach i mówią Syjonowi: Oto Bóg twój króluje! Jako rosa Karmelu, tak zstąpi na nich wiedza Boża!

20. I ponownie, cóż słyszymy? Dobrą nowinę z Kumorah! Moroni, anioł z nieba ogłaszający wypełnienie proroków — księgę, która ma być objawiona. Głos Pana na pustkowiu Fayette w hrabstwie Seneca ogłaszający trzech świadków — którzy złożą świadectwo o księdze! Głos Michała na brzegach rzeki Susquehanna, rozpoznający diabła, gdy ten ukazał się jako anioł światła! Głos Piotra, Jakuba i Jana na pustkowiu między Harmony w hrabstwie Susquehanna a Colesville w hrabstwie Broome nad rzeką Susquehanna, gdy ogłosili, że posiadają klucze królestwa i dyspensacji pełni czasów!

21. I ponownie, głos Boga w izbie leciwego Whitmera, ojca, w Fayette w hrabstwie Seneca, jak również w innych czasach i w różnych miejscach przez wszystkie podróże i utrapienia tego Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich! I głos Michała, archanioła, głos Gabriela, Rafaela i różnych aniołów, od Michała, czyli Adama, aż do czasów obecnych, wszyscy ogłaszający swoje dyspensacje, swe prawa, swe klucze, swe zaszczyty, swój majestat i chwałę, i moc swego kapłaństwa, dając wiersz za wierszem, pojęcie za pojęciem, trochę tu i trochę tam, dając nam pociechę przez ukazanie tego, co nastanie, utwierdzając naszą nadzieję!

22. Bracia, czyż nie pójdziemy dalej w tak wielkiej sprawie? Idźcie do przodu, nie wstecz. Odwagi, bracia, i naprzód, naprzód do zwycięstwa! Niech się weselą serca wasze i będą niezmiernie radosne. Niechaj ziemia zabrzmi śpiewem. Niechaj zmarli zaśpiewają hymny wiecznej chwały Królowi Immanuelowi, który — zanim powstał świat — ustanowił to, co nam pozwoli odkupić ich z ich więzienia, bowiem wolni wyjdą więźniowie.

23. Niechaj wołają góry z radości i wy, wszystkie doliny, wołajcie w głos, i wy, wszystkie morza i suche lądy, rozpowiadajcie o cudach waszego Króla Wiecznego! I wy, rzeki, ruczaje i strumyki płyńcież radośnie. Niechaj bory i wszystkie drzewa pól chwalą Pana; a wy, twarde skały, płaczcież z radości! I niechaj wraz śpiewają słońce, księżyc i gwiazdy poranne, i niech wszyscy synowie Boga krzyczą z radości! A wieczne dzieła stworzenia niechaj głoszą imię Jego na wieki wieków! I ponownie powiadam, jakże pełen chwały jest głos, który słyszymy z nieba, głoszący nam w uszach chwałę i zbawienie, i cześć, i nieśmiertelność, i życie wieczne, królestwa, księstwa i moce!

24. Oto bliski jest wielki dzień Pański; a któż będzie mógł ostać się w dniu przyjścia Jego i kto przetrwa, gdy ukaże się On? Bowiem jest jako ogień wytapiającego i jako mydło folusznika; i On zasiądzie jako wytapiający i oczyszczający srebro, i oczyści synów Lewiego, i będzie ich płukał jak złoto i srebro, aby mogli składać Panu ofiarę w prawości. Przeto, jako Kościół i lud, i jako święci w dniach ostatnich złóżmy Panu ofiarę w prawości; i złóżmy w Jego świętej świątyni, gdy będzie ukończona, księgę zawierającą zapisy naszych zmarłych, które będą godne pełnego przyjęcia.

25. Bracia, mam wam wiele do powiedzenia na ten temat; ale na obecną chwilę na tym skończę i będę kontynuował temat innym razem. Jestem, jak zawsze, waszym pokornym sługą i niezawodnym przyjacielem,