Digitaal thema-artikel: jongvolwassenen
Leren dat zelfverachting niet van de Heiland komt
Het duurde even voordat ik erachter kwam dat God niet wil dat ik een hekel aan mezelf heb omdat ik fouten maak.
Ik heb mezelf vaak bekritiseerd. Maar ik word er niet beter van om streng voor mezelf te zijn.
Ik ben jong getrouwd en heb altijd een gezond en gelukkig huwelijk gehad, maar het heeft me wel met mijn zwakheden geconfronteerd. Bovendien besloten mijn man en ik meteen kinderen te krijgen, en mijn eerste zwangerschap was de meest aangrijpende ervaring die ik ooit heb gehad. Ik kreeg lichamelijke problemen die ik me nooit had kunnen voorstellen. Mijn stemmingen schommelden en ik worstelde voor het eerst serieus met depressie.
Ik probeerde een goede echtgenote, goede moeder en goede studente te zijn, maar ik voldeed nooit helemaal aan mijn eigen normen. Uiteindelijk gaf ik mezelf elke keer direct op mijn kop.
Ik begreep dat we volgens de twee grote geboden de Heer, onze God, moesten liefhebben en onze naaste liefhebben als onszelf (Mattheüs 22:37, 39; cursivering toegevoegd). Dat houdt ook in dat we onszelf moeten liefhebben. Maar ik vond dat ik die liefde niet waardig was.
Ik dacht: ‘Als ik zondig en mezelf toch liefheb, sta ik mezelf dan niet toe om het verkeerde te blijven doen? We moeten immers een gebroken hart en een verslagen geest offeren, dus moeten we niet ellendig zijn totdat we ons verbeterd hebben?’
Destijds zou ik ‘ja’ hebben gezegd, maar het antwoord is werkelijk een volmondig ‘nee’.
Ouderling S. Gifford Nielsen van de Zeventig heeft gezegd: ‘Onze hemelse Vader wil dat we van onszelf houden […] om onszelf te zien zoals Hij dat doet: wij zijn allen zijn geliefde kinderen. Wanneer we deze waarheid diep tot ons door laten dringen, groeit onze liefde voor God.’1 En als mijn liefde voor God groeit, word ik een beter mens. Als ik God liefheb, erken ik het geschenk van mijn Heiland, waardoor mijn zonden kunnen worden vergeven en ik mijn tekortkomingen kan overwinnen. Als ik God liefheb, is het makkelijker om mezelf lief te hebben.
Anderen bekritiseren helpt ze niet om vooruitgang te maken; het ontmoedigt ze alleen. Naast terechtwijzing hebben ze ook bemoediging nodig. Waarom zou ik dan anders zijn? Hoe kon ik mezelf diezelfde barmhartigheid bieden?
Steun vinden
Toen ik mijn man over die worsteling vertelde, voelde ik me waardeloos. Het leek makkelijker om negatief over mezelf te blijven denken, dus ik moest me moedig en kwetsbaar opstellen om mijn zwakheden hardop toe te geven. Maar door mijn probleem met iemand anders te bespreken, kreeg ik meer duidelijkheid en vond ik oplossingen.
Ik heb door opbouwende dingen te lezen geleerd hoe mijn denkpatronen werken en hoe ik me kan ontwikkelen. Ik heb ook geleerd dat regelmatige lichaamsbeweging een groot verschil uitmaakt. In het verleden sportte ik omdat ik een hekel aan mijn lichaam had en het wilde veranderen. Nu sport ik omdat ik me graag goed voel en meer energie wil hebben.
Het lukte me beter om te veranderen doordat ik erkende dat de Heiland me steunde en me niet veroordeelde. Ik schaamde me vroeger bij mijn Schriftstudie, gebed en tempelbezoek, wat mijn geestelijke groei beperkte. Nu zijn mijn gebeden oprechter en eerlijker omdat ik me niet voor de Heer verberg.
Kiezen welke stem ik wil volgen
Ik moest ook beslissen wat belangrijk was en naar wie ik moest luisteren. Er wordt in onze wereld, onze buurten en op onze sociale media zo veel verwacht van ons gedrag, uiterlijk, opvoedstijl, wat we zeggen, enzovoort. We kunnen gewoon geen universele goedkeuring krijgen.
Maar weet je wie ook afgekeurd werd? Jezus Christus. Hij was vriendelijk, meelevend en volmaakt, maar Hij werd niet door iedereen aanvaard. Hij raakte vaak zelfs het respect van mensen kwijt, omdat Hij zijn liefde voor bepaalde andere mensen toonde. Ik moest aanvaarden dat ik niet iedereen tevreden kan stellen en in plaats daarvan moet proberen God tevreden te stellen.
Bewust bij mijn gedachten stilstaan
Het doel van eigenliefde is nooit rechtvaardigen wat je niet doet, zonde goed praten of zelfgenoegzaam worden. Ik besef dat bepaalde negatieve gevoelens me kunnen helpen, zoals droefheid overeenkomstig Gods wil – maar ik moet er niet in blijven hangen, want dat is geen vooruitgang.
Ouderling Neil L. Andersen van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft gezegd:
‘Schuldgevoel heeft een belangrijke functie omdat het ons aanzet tot verandering, maar zijn positieve effect is beperkt.
‘Schuldgevoel is zoals de accu in een benzineauto. De accu kan de auto verlichten, de motor starten en de koplampen aansteken, maar geeft geen brandstof voor een lange rit. De accu op zich is niet genoeg. En zo is het ook met schuldgevoel.’2 Ik moet er bewust op letten dat ik niet in negatieve denkpatronen verval en in plaats daarvan bovenal Christus en mezelf liefhebben.
Het is een proces geweest om deze last aan de voeten van mijn Heiland te leggen, maar het werkt. De kleine veranderingen die ik heb aangebracht, veel daarvan in mijn eigen hoofd, maken dankzij de genade van de Heiland veel verschil uit.
Ik ben dankbaar dat liefde de kern van het evangelie is. De liefde voor God, liefde voor anderen en liefde voor mijzelf.