ការពិភាក្សាជាក្រុម
ការចាក់ផ្សាយការបំពាក់បំប៉នថ្នាក់ ស&វ ប្រចាំឆ្នាំ ២០២០
ថ្ងៃ ទី ៩ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០២០
បងប្រុស ចេសុន វិលលើត ៖ យើងសូមស្វាគមន៍បងប្អូន មិនថាបងប្អូននៅទីណានោះទេ មកកាន់ការពិភាក្សាតុមូលនេះ ។ ខ្ញុំបាទឈ្មោះ ចេសុន វិលលើត ហើយខ្ញុំបម្រើជាសហការីគ្រប់គ្រងសម្រាប់ថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាននៃសាសនា ។ យើងរីករាយខ្លាំងណាស់នៅថ្ងៃនេះដែលមានភ្ញៀវកិត្តិយសពិសេសដូចតទៅនេះចូលរួមនឹងយើង ៖ ស៊ិស្ទើរ រ៉េណា អាប័រតូ ទីប្រឹក្សាទីពីរក្នុងគណៈប្រធានសមាគមសង្គ្រោះទូទៅ ស៊ិស្ទើរ មីឈេល ហ្គ្រេក ទីប្រឹក្សាទីមួយក្នុងគណៈប្រធានយុវនារីទូទៅ ស៊ិស្ទើរ ជៀល ចនសុន ភរិយារបស់អ្នកមើលការខុសត្រូវរបស់យើង អែលឌើរ ផល វី ចនសុន និងបងប្រុស ឆាត វិលឃីនសិន និង ប៊ើត វីមផេ ដែលបម្រើជាសហការីអ្នកគ្រប់គ្រង ស&វ ផងដែរ ។ សូមអរគុណចំពោះបងប្អូនរាល់គ្នាដែលចូលរួមនឹងពួកយើងនាថ្ងៃនេះ ។
គោលបំណងនៃការពិភាក្សាតុមូលនេះគឺ ដើម្បីពិភាក្សាពីសំណួរមួយចំនួនដែលយើងសង្ឃឹមថានឹងមានប្រយោជន៍នៅក្នុងកាលៈទេសៈផ្សេងៗគ្នាជាច្រើន ពេលបងប្អូនព្យាយាមផ្ដល់ពរជ័យដ៏មានអានុភាពបន្ថែមទៀតដល់យុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យទូទាំងពិភពលោកនេះ ។ យើងបានស្វែងរកជំនួយពីស្ថានសួគ៌ ពេលរៀបចំសម្រាប់ការពិភាក្សានៅថ្ងៃនេះ ហើយយើងអញ្ជើញឲ្យបងប្អូនធ្វើដូចគ្នាដែរ ។
ដោយគិតដល់ការណ៍នេះ យើងសូមចាប់ផ្ដើមសំណួរទីមួយរបស់យើង ។ យើងហាក់មានគ្រូបង្រៀន សិស្ស និងក្រុមគ្រួសារកាន់តែច្រើនឡើង ដែលពុះពារនឹងអារម្មណ៍តានតឹង អន្ទះសា ធ្លាក់ទឹកចិត្ត ព្រមទាំងឧបសគ្គខាងសតិអារម្មណ៍ផ្សេងទៀត ។ តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីជួយដល់ពួកគេ ?
ស៊ិស្ទើរ រ៉េណា អាប័រតូ ៖ ខ្ញុំ គិត ថា តាមភាពពិត យើង ទាំងអស់ គ្នា ត្រូវការ ការព្យាបាល ពី អ្វី មួយ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ គិត ថា វា សំខាន់ ណាស់ សម្រាប់ យើង ដើម្បី ជួយ សិស្ស ទាំងឡាយ របស់យើងឲ្យយល់ថាប្រសិនបើពួកគេកំពុងតែដោះស្រាយឬតស៊ូនឹងអារម្មណ៍របស់ពួកគេថា ពួកគេមិនបាក់បែកនោះទេ ថាពួកមិនមានបញ្ហាថាអារម្មណ៍នោះជាផ្នែកមួយនៃធម្មជាតិដ៏ទេវភាពរបស់យើង ។ ទោះយ៉ាងណា បើយើងមានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំឥតដាច់ នោះប្រហែលជាយើងត្រូវសូមជំនួយ ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំផ្ដល់យោបល់ឲ្យធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ទ្រង់បានសួរសំណួរដែលអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សបង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់ពួកគេ ។ ទ្រង់បានអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សបង្ហាញពីការឈឺចាប់របស់ពួកគេ—ឧទាហរណ៍នៅពេលដែលទ្រង់បានសួរម៉ារ៉ានិងម៉ាថានៅពេលដែលឡាសារស្លាប់ ។ ដូចគ្នាដែរ នៅផ្លូវទៅកាន់ភូមិអេម៉ោស ទ្រង់បានជជែកនឹងសិស្សរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់បានសួរសំណួរពួកគេដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេបង្ហាញពីកង្វល់ និងការឈឺចាប់របស់ពួកគេ ដោយសារពួកគេបានបាត់បង់ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ខ្លួន ។ រឿងដូចគ្នានេះកើតចំពោះ ម៉ារា ជាអ្នកស្រុកម៉ាក់ដាឡានៅក្បែរផ្នូរ និងពេលទ្រង់សួរសំណួរទៅកាន់មនុស្សផ្សេងៗគ្នាដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេបង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់ពួកគេ ។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា បើយើងបង្កើតឲ្យមានបរិយាកាសមួយ ដែលសិស្សមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពដើម្បីបង្ហាញអារម្មណ៍ពួកគេ—ហើយមិនចាំបាច់តែនៅក្នុងថ្នាក់រៀន ឬចំពោះគ្នានោះទេប៉ុន្ដែឲ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពដើម្បីបង្ហាញអារម្មណ៍របស់ពួកគេ ប្រហែលតាមរយៈការសរសេរ ជាមួយសមាជិកគ្រួសារ មិត្តភក្ដិ ហើយជាពិសេសព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ យើងអាចសួរសំណួរដែលអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេបង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់ពួកគេបាន ។ « តើអ្វីជាកង្វល់របស់បងប្អូនអំពីមិត្ត និងគ្រួសាររបស់បងប្អូន ? » « តើយើងអាចជួយគ្នាទៅវិញទៅមកដោយរបៀបណា ? »
ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ថា ពេលយើងសួរមនុស្សពីគំនិត ឬវិវរណៈ ឬការបំផុសគំនិតពីរបៀបជួយមនុស្សដទៃ នោះពួកគេនឹងទទួលបានការបំផុសគំនិតនោះ បើពួកគេអធិស្ឋានអំពីវា ហើយពួកគេអាចទៅជួយបាន ។ ដូច្នេះ បើយើងបង្កើតឲ្យមានបរិយាកាសមួយដែលមនុស្សមិនមានអារម្មណ៍ថាត្រូវគេវិនិច្ឆ័យ នោះយើងកំពុងតែជួយពួកគេក្នុងរឿងនេះហើយ និងឲ្យពួកគេយល់ថា ពុំមានចម្លើយណាខុសទេ គ្រាន់តែសួរសំណួរបើក ហើយឲ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ថាមានសេរីភាព និងសុវត្ថិភាពដើម្បីបង្ហាញអារម្មណ៍របស់ពួកគេ ។ ហើយជាពិសេសគឺថា បើពួកគេកំពុងពិបាកនឹងអ្វីមួយ នោះពួកគេមិនចាំបាច់ដោះស្រាយវាតែម្នាក់ឯងឡើយ ថាពួកគេអាចទូលទៅព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង និងគ្នីគ្នាទៅវិញទៅមកបាន ។ ហើយមិនថាមានអ្វីកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏យើងម្នាក់ៗនៅតែជាបុត្ររបស់ព្រះដដែល ហើយយើងអាចត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌ារបស់យើងវិញ ។ យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាបងប្អូនប្រុសស្រីនឹងគ្នា យើងយើងអាចបែរទៅរកគ្នាទៅវិញទៅមកបាន ។ យើងទាំងអស់គ្នា គឺជាសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទផងដែរ ហើយ យើងអាចបែរទៅរកទ្រង់បាន ។
បងប្រុស ប៊ើត វីមផេ ៖ ខ្ញុំសរសើរអែលឌើរ ហូឡិន—បើបងប្អូននៅចាំ វាគឺនៅក្នុងសុន្ទរកថាសន្និសីទរបស់លោកនៅខែ តុលា ឆ្នាំ ២០១៣ ។ លោកបានថ្លែងអំពីការពុះពាររបស់លោកផ្ទាល់ខ្លួន ដែលលោកមានជាមួយជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តនៅពេលមួយ ។ រួចហើយលោកបានលើកឡើងថា ៖« មិនគួរខ្មាស់អៀនក្នុងការនិយាយអំពី[ ។បញ្ហាសុខភាពផ្លូវចិត្តរបស់យើង ] ជាងការស្គាល់រោគលើសឈាម ឬជំងឺមហារីកដ៏អាក្រក់ឡើយ » ។១ លោកបានបានមានប្រសាសន៍ថាវាមិនអីទេដើម្បីនិយាយអំពីរឿងនេះ និងបង្ហាញពីវា និយាយទៅគឺការចែកចាយពីរឿងទាំងនោះ ។ ហើយខ្ញុំពិតជាពេញចិត្តក្នុងនូវបីចំណុចដែលលោកបានចែករំលែកថា« កុំបាត់បង់ជំនឿលើព្រះវរបិតាសួគ៌របស់អ្នកឡើយ ។… សូមស្វែងរកដំបូន្មានពីអ្នកទាំងឡាយណាដែលកាន់កូនសោសម្រាប់សុខុមាលភាពខាងវិញ្ញាណរបស់បងប្អូន » ហើយបើចាំបាច់« សូមស្វែងរកដំបូន្មានពីមនុស្សបំពាក់បំប៉នដែលមានជំនាញ អាជីពនិងគុណតម្លៃល្អ » ។២
ខ្ញុំគិតថា ទាំងសិស្ស និងគ្រូបង្រៀនរបស់យើងត្រូវដឹងថា វាមិនអីទេដើម្បីបង្ហាញពីការណ៍ទាំងនោះ ហើយនិយាយអំពីរឿងនេះ ដើម្បីទទួលបានជំនួយដែលពួកគេត្រូវការ ។ វាក៏ជារឿងដ៏អស្ចារ្យផងដែរនៅក្នុងវិជ្ជាជីវៈរបស់យើងដែលអាចទៅជួបនឹងអ្នកតំណាងធនធានមនុស្ស ដើម្បីរកមើលអត្ថប្រយោជន៍ និងទីកន្លែងដែលពួកគេអាចទៅស្វែងរកជំនួយ ហើយគេហទំព័ររបស់សាសនាចក្រក៏ជាកន្លែងដ៏អស្ចារ្យមួយដើម្បីទៅស្វែងរកធនធានផងដែរ ។
បងប្រុស វិលលើត ៖សូមអរគុណចំពោះចម្លើយនោះ បងប្រុសវីមផេ ។ សំណួរបន្ទាប់នេះទាក់ទងនឹងយុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យរបស់យើង និងរបៀបដែលយើងអាចជួយពួកគេឲ្យឃើញថា ហេតុអ្វីសាសនាចក្រទាក់ទងនឹងជីវិតរបស់ពួកគេ ហេតុអ្វីពួកគេត្រូវការសាសនាចក្រ ហើយថាហេតុអ្វីសាសនាចក្រត្រូវការពួកគេ ។
ស៊ីស្ទើរ មីឈេល ហ្គ្រេក ៖ខ្ញុំគិតថា នោះជាសំណួរដ៏សំខាន់មួយហើយខ្ញុំពិតជាជឿថា យុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យនៅលីវរបស់យើងត្រូវមានអារម្មណ៍ថា សមាជិកភាពនៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយគឺសំខាន់ជាងបញ្ជីក្បួនច្បាប់មួយ ឬប្រអប់គូសថាធ្វើរួចមួយទៅទៀត ។ វាសំខាន់ជាងក្លិបសង្គមទៅទៀត ។ ពួកគេត្រូវយល់ថា ធាតុពិតនៃដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។ វាជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ ហើយវាជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សដទៃ ។ ហើយនៅក្នុងការរៀនសូត្រ និងការរស់នៅតាមដំណឹងល្អ នោះពួកគេនឹងពិតជាស្គាល់ និងមានអារម្មណ៍ពីអត្តសញ្ញាណ និងគោលបំណងរបស់ពួកគេ ។
យុវវ័យរបស់យើងនាសព្វថ្ងៃនេះឆ្លើយតបនឹងគោលការណ៍ជាច្រើន ដូចជាការស្រឡាញ់មនុស្សដទៃ ការឈោងទៅជួយអ្នកដែលនៅក្រៅសង្គមការស្រឡាញ់ ។ ពួកគេចង់បានបុព្វហេតុមួយ ហើយពួកគេចង់ធ្វើឲ្យមានភាពខុសប្លែកមួយនៅក្នុងពិភពលោកនេះ ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ពួកគេអាចយល់ថា នៅក្នុងរចនាសម្ព័ន្ធនៃអង្គការរបស់សាសនាចក្រ ពេលពួកគេស្មោះត្រង់ នោះពួកគេនឹងមានឱកាសជាច្រើន ដើម្បីធ្វើឲ្យមានភាពខុសប្លែកសម្រាប់សេចក្ដីល្អនៅក្នុងពិភពលោកនេះ ជាងតាមរយៈអង្គការផ្សេងៗទៀត ។
ហើយរឿងមួយដែលខ្ញុំពេញចិត្តអំពីប្រធានណិលសុន និងការដឹកនាំដែលសាសនាចក្រកំពុងធ្វើនោះគឺថា មានការសង្កត់ធ្ងន់បែបនោះទៅលើយុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យនៅលីវ ខ្លាំងជាងពេលណាៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំអាចចងចាំបាន ។ ហើយក្នុងនាមជាមជ្ឈិមវ័យ យើងត្រូវដកខ្លួន ហើយយើងត្រូវផ្ដល់ឱកាសឲ្យយុវវ័យរបស់យើងដឹកនាំ ដាក់ផែនការ ស្វែងរកវិវរណៈ និងធ្វើសកម្មភាពតាមវិវរណៈនោះ ។ យើងត្រូវគោរពដល់ភាពឈ្លាសវៃរបស់ពួកគេហើយយើងត្រូវរៀនមេរៀន ដែលពួកគេមានដើម្បីបង្រៀនយើង ។ យើងត្រូវការពួកគេមិនមែនដើម្បីបង្កើនចំនួនតួលេខនោះទេ ប៉ុន្ដែយើងត្រូវការពួកគេ ដោយសារពិភពលោកនេះពិតជាត្រូវការអ្វីដែលពួកគេមានដើម្បីផ្តល់ឲ្យ ។ ហើយសាសនាចក្រមានរចនាសម័្ពន្ធដើម្បីផ្ដល់មធ្យោបាយនានា ដើម្បីបំពេញតាមតម្រូវការទាំងនោះដល់មនុស្សម្ដងម្នាក់ៗ ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្វីៗដែលយុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យនៅលីវរបស់យើងកំពុងរៀននៅផ្ទះរបស់ពួកគេ នៅក្នុងសាសនាចក្រ ថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន នឹងបំផុសគំនិតពួកគេឲ្យប្រើដួងចិត្ត និងដៃរបស់ពួកគេដើម្បីឈោងទៅជួយ និងស្រឡាញ់មនុស្សដទៃ ហើយបម្រើអស់អ្នកដែលពួកគេទាក់ទងជាមួយ ។ ដោយសារនោះជាលទ្ធផលពីធម្មជាតិនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងចំពោះមនុស្សដទៃ ។
ខ្ញុំពិតជាគិតថា អ្វី គ្រប់យ៉ាងចុះមករកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងធ្វើក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀន និងជាអ្នកដែលស្រឡាញ់ និងប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយយុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យនៅលីវ និងកុមារនោះ គឺជាអ្វីៗដែលយើងធ្វើ និងបង្រៀន ដែលគួរតែពង្រឹងដល់ទីបន្ទាល់នៅក្នុងជីវិត បេសកកម្ម និងដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ហើយនោះគឺពិតជាគោលបំណង និងសកម្មភាពទាំងអស់ ។ ខ្ញុំគិតថា បើយើងធ្វើការណ៍នោះ ពួកគេអាចដឹងពេញដោយក្តីសង្ឃឹមថា នេះជាដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ថានេះជាដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ហើយពរជ័យនៃសមាជិកភាពក្នុងដំណឹងល្អនេះគឺអស្ចារ្យខ្លាំងណាស់ ហើយថាយើងត្រូវការមនុស្សទាំងអស់គ្នាដើម្បីសម្រេចឲ្យបានកិច្ចការនេះ ។ ពិតណាស់ នេះជាកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ។
បងប្រុស វិលលើត ៖ជាសម្ដីដ៏ល្អខ្លាំងណាស់ ។ សូមអរគុណ ។ បងប្រុស វិលឃីនសិន តើលោកចង់បន្ថែមអ្វីខ្លះលើសំណួរនេះ ?
បងប្រុស ឆាត វិលឃីនសិន ៖ខ្ញុំយល់ស្របទាំងស្រុងនឹងអ្វីដែលស៊ិស្ទើរ ហ្គ្រេក ទើបបាននិយាយនេះ ។ ខ្ញុំបានគិត កាលគាត់និយាយអំពីថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ដែលខ្ញុំបានមានដែលភាគច្រើនជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដែលត្រឡប់ពីបេសកកម្មវិញ ។ ហើយពួកគេបាននិយាយអំពីការពុះពារដ៏ពិបាកបំផុតមួយក្នុងការសម្របខ្លួនពេលមកផ្ទះវិញ គឺពួកគេរវល់ខ្លាំងក្នុងរយៈពេល ១៨ ខែ ឬពីរឆ្នាំតែលើការផ្ដោតលើមនុស្សផ្សេងទៀត ហើយពេលពួកគេត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ គឺអ្វី ទាំងអស់ផ្តោតទៅ លើខ្លួនពួកគេ ។ នៅក្នុងដំណឹងល្អ និងក្នុងថ្នាក់រៀនរបស់យើង យើងអាចធ្វើការអញ្ជើញនានាដែលអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេគិតអំពីការណ៍នោះ ឬស្វែងរករបៀបមួយចំនួនដើម្បីធ្វើរឿងទាំងនោះ ហើយឈានចេញពីខ្លួនគេ ។
បងប្រុស វិលលើត ៖ស៊ិស្ទើរ ចនសុន តើស៊ិស្ទើរនឹងបន្ថែមអ្វីលើសំណួរនេះ ?
ស៊ិស្ទើរ ជីលចនសុនកាលខ្ញុំពិចារណាពីសំណួរនេះ ខ្ញុំមានគំនិតមួយទៀតអំពីអំណាចក្នុងសេចក្ដីសញ្ញា ដែលយើងអាចមានតែនៅក្នុងសាសនាចក្រមួយ ដែលមានសិទ្ធិអំណាច និងអំណាចរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ ។ ហើយនៅក្នុងពិភពលោកបច្ចុប្បន្ន ដោយមានសម្ពាធយ៉ាងច្រើនលើយុវវ័យ ដែលទាញពួកគេចេញពីសាសនាចក្រ នោះយើងត្រូវភ្ជាប់ពួកគេជាថ្មីទៅនឹងអំណាចមកពីការរក្សាសេចក្ដីសញ្ញា ។ យើងអាចមានអារម្មណ៍ក្នុងពិភពលោកនេះថា យើងឯកោ ហើយគ្មានអំណាចដើម្បីយកឈ្នះលើរឿងដែលទម្លាក់យើងបានទេ ដែលជាការសាកល្បង និងការល្បួងរបស់យើងនោះ ។ ប៉ុន្ដែសេចក្ដីសញ្ញាដែលបងប្អូនអាចរកបានតែនៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ និងក្នុងកន្លែងដ៏ពិសិដ្ឋនោះតែប៉ុណ្ណោះដែល វាមានអំណាចដ៏អស្ចារ្យខ្លាំងជាងកម្លាំងផ្សេងៗទៀតទាំងអស់ ។ ហើយខ្ញុំពិតជាគិតថា នោះជាអ្វីមួយដែលសាសនាចក្រអាចផ្ដល់ឲ្យបាន ។ យើងអាចប្រាប់ឲ្យសិស្សយើងដឹង និងថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីវាបាន ហើយបង្ហាញពួកគេតាមរយៈជីវិតរបស់យើងផ្ទាល់ ថាវាមានអ្វីជាច្រើនទៀតអំពីសាសនាចក្រ ជាងការគ្រាន់តែការធ្វើល្អ ។ មានអំណាចនៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញា ។
បងប្រុស វិលលើត ៖ស៊ិស្ទើរ ចនសុន ខ្ញុំអរគុណចំពោះ យោបល់នោះណាស់ ។ ខ្ញុំបានសន្ទនាជាមួយយុវមជ្ឈិមវ័យ ដែលបាននិយាយសម្ដីនេះមកកាន់ខ្ញុំ ៖ « ខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍ជិតដិតនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌ដោយមិនបាច់ទៅព្រះវិហារ » ។ ហើយខ្ញុំបាននិយាយថា « ខ្ញុំយល់ស្រប ។ ប៉ុន្ដែគោលដៅរបស់ខ្ញុំគឺមិនគ្រាន់តែដើម្បីមានអារម្មណ៍នៅជិតនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌ប៉ុណ្ណោះទេ ខ្ញុំចង់ក្លាយដូចជាព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ គោលដៅរបស់ខ្ញុំគឺដើម្បីបានតម្កើងឡើង » ។ ហើយខ្ញុំគិតថា ដើម្បីជួយយុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យរបស់យើងទាំងអស់ឲ្យចងចាំពីគោលបំណងនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ គឺការត្រូវក្លាយដូចជាព្រះវរបិតាសួគ៌របស់ពួកគេ ។ នៅក្នុងសាសនាចក្រ វាជាកន្លែងដែលពួកគេអាចរកឃើញកូនសោនៃបព្វជិតភាព និងពិធីបរិសុទ្ធ ព្រមទាំងសេចក្ដីសញ្ញាដូចជាស៊ិស្ទើរចនសុនបាននិយាយមក ។ វាជានគររបស់ព្រះនៅលើផែនដីនេះ ហើយមានអ្វីមួយដែលពួកគេនឹងទទួលនៅទីនេះ ដែលនឹងជួយពួកគេឲ្យក្លាយដូចជាព្រះវរបិតាសួគ៌ ដែលពួកគេមិនអាចទទួលបាននៅកន្លែងណាផ្សេងទៀត និងតាមវិធីផ្សេងទៀតឡើយ ។
បងប្រុស វិលលើត ៖វាជាការពិតណាស់ ។ មិនត្រឹមតែជាផ្នែកនៃបុព្វហេតុមួយនោះទេ តែ—ខ្ញុំគិតថា វាត្រូវបានលើកឡើងនៅក្នុងសន្និសីទទូទៅថ្មីៗរបស់យើង—ដើម្បីធ្វើជាផ្នែកមួយនៃ « បុព្វហេតុនៃព្រះគ្រីស្ទ » ។ ហើយនោះជាអ្វីដែលសេចក្ដីសញ្ញាទាំងនោះផ្ដល់ឲ្យយើង ។ សូមអរគុណខ្លាំងណាស់សម្រាប់ចម្លើយនោះ ។ តើអ្វីខ្លះជាកិច្ចការតូចតាច និងងាយៗដែលយើងអាចធ្វើបាន ដើម្បីបង្កើនអំណាចរបស់យើងក្នុងការផ្ដល់ពរជ័យដល់សិស្សរបស់យើង បង្រៀនដោយអំណាចដ៏អស្ចារ្យ និងមានការបង្រៀនដ៏ពិតជាអស្ចារ្យនោះ ?
បងប្រុស វិលឃីនសិន ៖ ខ្ញុំចូលចិត្តសំណួរនោះណាស់ ។ យើងបាននិយាយ បានបង្រៀន និងបានបំពាក់បំប៉នយ៉ាងច្រើនលើជំនាញ និងវិធីសាស្ដ្រ និងរឿងជាច្រើនផ្សេងទៀតហើយគឺសំខាន់ទាំងអស់ ។ ប៉ុន្ដែកាលយើងតែងតាំងខ្លួនយើងជាគ្រូបង្រៀន—មានន័យថាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺដូចជាគ្រូបង្រៀន—កាលយើងតែងតាំងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាគ្រូបង្រៀនរបស់យើង ហើយយើងអញ្ជើញទ្រង់មកក្នុងថ្នាក់រៀនរបស់យើង នោះអំណាចនោះ ការបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យនោះនឹងកើតឡើង ។
អែលឌើរចនសុនបានបង្រៀនខ្ញុំនៅពេលមួយថា សាតាំងមិនអាចចាប់ឲ្យបុគ្គលិក ស&វ ឬមនុស្សជាច្រើនឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើកំផិត ឬរំលងពាក្យសម្ដីនៃប្រាជ្ញាវាងវៃ ឬធ្វើអ្វីមួយដែលអាក្រក់ខ្លាំង ឬធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងនោះទេ ។ ប៉ុន្ដែវាអាចធ្វើរឿងតូចតាច ដែលនឹងធ្វើឲ្យយើងអស់ថាមពល ។ វាអាចអញ្ជើញយើងប្រហែលត្អូញត្អែរ ឬអង្គុយនិយាយរឿងអាក្រក់របស់មនុស្សម្នាក់ទៀត ឬចំអកដាក់សិស្សម្នាក់ ឬសើចដាក់រឿងនេះ ឬរឿងដ៏តូចតាចនានាដែលពេលយើងចុះចាញ់រឿងទាំងនោះ នោះយើងនឹងបាត់បង់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឬព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនអាចគង់នៅជាមួយយើងក្នុងកម្រិតដែលទ្រង់អាច ឬគួរតែគង់នៅបាន ។
ខ្ញុំកំពុងគិតអំពីអេកាននៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ដែលជាកន្លែងដែលពួកគេត្រូវបានគេបញ្ជានៅពេលពួកគេធ្វើសង្គ្រាមប្រឆាំងនឹងក្រុងយេរីខូកុំឲ្យយករបស់របរ—ដែលត្រូវគេជេរប្រមាថមិនមានរបស់របរនិងរបស់របរមានតម្លៃ—ពីក្រុងយេរីខូ ។ ហើយកាលអេកានបានយកនោះ គ្មាននរណាដឹងឡើយ ។ ហើយចម្បាំងបន្ទាប់ដែលមើលទៅហាក់ថា ពួកគេនឹងយកឈ្នះទីក្រុងអៃយបាននោះ ពួកគេបែរជាចាញ់ ហើយមនុស្ស ៣៦ នាក់បានស្លាប់ ។
មានគោលការណ៍មួយនៅត្រង់នោះ គឺថាអ្វីដែលយើងធ្វើ គឺជារឿងសំខាន់ ។ រឿងតូចតាចដែលយើងអាចនិយាយ ឬការត្អូញត្អែរ ឬការរអ៊ូរទាំ ឬអ្វីក៏ដោយដែលអាចមាន ដែលអាចមានឥទ្ធិពលលើអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឲ្យកើតមានយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងជីវិតយើង—នោះវាជារឿងសំខាន់ ។ ហើយវាបន្ថយអំណាចក្នុងប្រព័ន្ធទាំងមូល ។ វាជាអ្វីមួយដែលសំខាន់ ។ ខ្ញុំចង់អញ្ជើញពួកយើងឲ្យធ្វើរឿងតូចតាចទាំងនោះ ។ សូមយកចិត្តទុកដាក់នឹងកិច្ចការតូចតាច និងងាយៗដែលនឹងយាងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឬជួយយើងឲ្យមានឥទ្ធិពលជាគ្រូបង្រៀន ឲ្យអស់ពីលទ្ធភាពដ៏ខ្លាំងបំផុតតាមដែលអាចធ្វើបាន ។
បងប្រុស វិលលើត ៖បងប្រុសវីមផេ មានមតិអ្វីទេ ?
បងប្រុស វីមផេ ៖នោះជាគំនិតរបស់ខ្ញុំ ពេលខ្ញុំអង្គុយគិតពីសិស្សរបស់ខ្ញុំ បើយើងពិតជាផ្ដោតលើព្រះអង្គសង្គ្រោះមែន ហើយខ្ញុំគិតដល់មេរៀនរបស់ខ្ញុំ ថាខ្ញុំពិតជាផ្ដោតលើព្រះគ្រីស្ទនោះ ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យសិស្សខ្ញុំស្គាល់បុគ្គលិកលក្ខណៈ និងគុណលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ។ ដូច្នោះវាចាប់ផ្តើមនៅទីនោះបើខ្ញុំផ្ដោតទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
រួចហើយខ្ញុំគិតដល់រឿងទីពីរ ដែល ខ្ញុំផ្ដោតលើសិស្សរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំពិតជាសរសើរអែលឌើរបែដណា—បើបងប្អូននៅចាំ នៅក្នុងកម្មវិធី Leadership Enrichment Series លោកបានថ្លែងពីបទពិសោធន៍មួយជាមួយកូនប្រុសរបស់លោក ពេលកូនប្រុសលោកចង់បានជំនួយដើម្បីដឹងពីអ្វីដែលត្រូវគ្រោងទុកសម្រាប់សកម្មភាពសង្ឃ និងឡរ៉លមួយ ។ ដូច្នេះ អែលឌើរ ប៊ីណាត អានទៅកាន់គាត់ យ៉ាកុប ១:៥ ៖ « ពីព្រោះមកពីសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីបារម្ភដ៏ខ្លាំង ទើបរឿងនោះត្រូវបានសម្ដែងឲ្យយើងដឹងជាប្រាកដអំពីប្រជាជនយើង គឺអំពីអ្វីៗដែលនឹងកើតឡើងដល់ពួកគេ » ។ បើបងប្អូននៅចាំពីដំណើររឿងនោះ ទាល់តែពីរបីដងទើបកូនប្រុសរបស់អែលឌើរបែដណាអាចយល់បាននៅទីបំផុតថា អែលឌើរបែដណាបាននិយាយថា « តើត្រូវឲ្យអ្វីកើតឡើង ? ពីមុនកូនគ្រោងសកម្មភាពមួយ សូមគិតជាមុនអំពីបទពិសោធន៍អ្វីដែលសិស្សរបស់យើងត្រូវការ ? » ភ្ជាប់វាពី « តើសិស្សត្រូវការបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះ ? » នៅក្នុងការរៀបចំរបស់យើង ?
រួចហើយខ្ញុំគិតដល់រឿងទីបី កាលបងប្រុសវិលឃីនសិនបានលើកឡើង គឺការដឹងពីការអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបំពេញតួនាទី និងមុខងាររបស់ទ្រង់ កាលយើងនៅក្នុងថ្នាក់រៀន ។ វាពិតជាសំខាន់ណាស់ ។ ខ្ញុំគិតថា ក្បួនខ្នាតការបង្រៀន និងការរៀនសូត្រដំណឹងល្អផ្នែក ២.១គឺជាចំណុចដ៏អស្ចារ្យដើម្បីពិនិត្យមើល កាលយើងពិតជាគិតអំពីអ្វីដែលជាតួនាទី និងមុខងាររបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះ ។ ហើយការគ្រាន់តែយល់ពីការណ៍នោះ និងការអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបំពេញតួនាទី និងមុខងាររបស់ទ្រង់នៅក្នុងថ្នាក់រៀន វាគឺជារឿងដ៏សំខាន់ខ្លាំងណាស់ទៅហើយ ។
ស៊ិស្ទើរ ហ្គ្រេក ៖គ្រាន់តែជាអ្វីមួយសាមញ្ញដែលខ្ញុំបានគិតឃើញគឺថា បើខ្ញុំកំពុងបង្រៀន ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ព្រះវិញ្ញាណមិនគង់នៅទីនោះ ហើយបើខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ដ៏ស្មោះសរអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងព្រះវរបិតាសួគ៌ នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងយាងមក ។ នោះជាបេសកកម្មរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គឺដើម្បីថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីភាពជាព្រះនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ ដូច្នេះបើខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ ជាទីបន្ទាល់ដ៏សាមញ្ញមួយ នោះព្រះវិញ្ញាណនឹងយាងមក ។
បងប្រុស វិលលើត ៖យើងបានជជែកអំពីការបង្រៀនឲ្យកាន់តែមានអំណាច ឲ្យកាន់តែផ្ដោតលើព្រះគ្រីស្ទ ។ ប៉ុន្ដែកាលយើងព្យាយាមផ្ដោតលើអ្នករៀន តើគ្រូបង្រៀនអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីឲ្យការរៀបចំរបស់ពួកគេកាន់តែទាក់ទង និងជាក់លាក់ចំពោះសិស្សនោះ ?
ស៊ិស្ទើរ ចនសុន ៖មែនហើយ ពេលខ្ញុំអានសំណួរនោះដំបូង ខ្ញុំបានឆ្ងល់ថា តើការណ៍នេះមានន័យយ៉ាងណា ដើម្បីផ្ដល់ការងារបម្រើដល់សិស្សម្ដងម្នាក់ៗនោះ ? តើវាមានន័យថាការស្គាល់ពួកគេជាពិសេសមែនទេ ? តើយើងអាចស្គាល់ពួកគេដោយផ្ទាល់បានដែរឬទេ ? តើត្រូវចំណាយពេលនៅជាមួយពួកគេតាមរបៀបដែលយើងអាចស្គាល់ពួកគេកាន់តែច្បាស់ឬ ? បន្ទាប់មកខ្ញុំបានគិតថា សំណួរនេះនឹងខុសគ្នាសម្រាប់គ្រូបង្រៀនដែលនៅទីក្រុងអូរ៉េម ហើយបង្រៀនសិស្សជាង ១០០ នាក់ ។ ការព្យាយាមចូលរួមដោយផ្ទាល់នៅក្នុងជីវិតរបស់សិស្សទាំងអស់នោះគឺជាកិច្ចការដ៏គួរឲ្យខ្លាចបើប្រៀបធៀបទៅនឹងគ្រូបង្រៀននៅហ្វ្រាំងហ្វើត ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ដែលមានសិស្សប្រាំមួយនាក់ដែលទៅព្រះវិហារជាមួយគ្នា ហើយដែលជិតដិតនឹងគ្នាខ្លាំង ជាគ្រួសារនោះ ។ ខ្ញុំគិតថា វាធ្វើឲ្យបាក់ទឹកចិត្តដែលមានអារម្មណ៍នោះក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនម្នាក់ ទំនួលខុសត្រូវរបស់បងប្អូនគឺដើម្បីទាក់ទងនឹងសិស្សម្នាក់ៗរៀងខ្លួនដូច្នោះ ដូចជាការទៅលេងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ ហើយចូលរួមព្រឹត្តិការណ៍របស់ពួកគេ ។ ពួកគេមានព្រឹត្តិការណ៍ជាច្រើន ហើយបងប្អូនអាចមានអារម្មណ៍សន្ធប់ ។
ដូច្នេះ ខ្ញុំមានយោបល់ពីរបីដើម្បីវាយតម្លៃពីតម្រូវការ ។ ខ្ញុំគិតថា យើងត្រូវតែសួរ ។ យើងត្រូវតែសួរសិស្សផ្ទាល់ថា តើពួកគេត្រូវការអ្វី ។ យើងត្រូវសួរគ្រូបង្រៀនផ្សេងទៀតពីអ្វីដែលពួកគេបានសង្កេតឃើញក្នុងសិស្សដែលមានអាយុដំណាលគ្នា ក្នុងក្រុមអាយុ និងវប្បធម៌ដូចគ្នាព្រោះសាសនាចក្រនេះមាននៅទូទាំងពិភពលោកហើយមានភាពខុសគ្នាខាងវប្បធម៌ជាច្រើន ។ ប៉ុន្ដែរឿងដ៏សំខាន់បំផុតគឺ ទូលសួរដល់ព្រះវរបិតារបស់យើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ហើយពឹងផ្អែកលើព្រះវិញ្ញាណ និងការសន្យាដែលយើងនឹងទទួលបាន បើយើងធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងអាចធ្វើបាន បន្ទាប់មកនោះយើងនឹងមានពរជ័យឲ្យមានការបំផុសគំនិត អំពីអ្វីដែលយើងត្រូវដឹងពីសិស្សទាំងនោះ ហើយដឹងពីអ្វីដែលយើងត្រូវបង្រៀនពួកគេ ។ នៅក្នុងពិភពលោកដ៏ស្មុគស្មាញនេះដែលមានឧបសគ្គថ្មីៗទាំងអស់ចំពោះយុវវ័យ នោះវាកាន់តែសំខាន់ថែមទៀតដែលយើងត្រូវមានការដឹកនាំនោះមកពីព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ដើម្បីបង្រៀនដល់ពួកគេ ។
ស៊ិស្ទើរ អាប័រតូ ៖ខ្ញុំគិតថា បើយើងប្រឹក្សាជាមួយពួកគេ ហើយស្គាល់យើង នោះពួកគេនឹងស្គាល់សិស្សកាន់តែច្បាស់ ។ វាសំខាន់ដើម្បីសង្កេតមើលពួកគេផងដែរ ហើយស្ដាប់តាមតម្រុយទាំងនោះ ឬតាមដានមើលតម្រុយដែលពួកគេនឹងផ្ដល់ឲ្យយើង ។ មតិយោបល់ដែលពួកគេបញ្ចេញ ឬការខ្វះមតិយោបល់ ឬសំណួរដែលពួកគេសួរនឹងអនុញ្ញាតឲ្យយើងស្គាល់ពួកគេកាន់តែច្បាស់ ។ យើងអាចថែមទាំងអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេសួរសំណួរដោយអនាមិកផង ។ ពេលខ្លះពួកគេមានអារម្មណ៍ថាមានសេរីភាពបន្ថែមទៀតដើម្បីនិយាយអ្វីដែលនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ បើយើងមិនស្គាល់ឈ្មោះរបស់គេ ។ ហើយត្រូវប្រាកដថាភ្ជាប់គោលការណ៍និងគោលលទ្ធិដែលយើងកំពុងសិក្សាទៅនឹងអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេនាពេលបច្ចុប្បន្ន—នេះមិនចាំដល់ពេលអនាគតនោះទេ ប៉ុន្តែក្នុងពេលឥឡូវនេះ—ដូច្នេះពួកគេអាចមើលឃើញខ្លួនឯងនៅក្នុងបទគម្ពីរដូច្នេះពួកគេអាចមើលឃើញខ្លួនឯងនៅក្នុងការប្រមូលផ្តុំ អ៊ីស្រាអែល ដូច្នេះពួកគេអាចមើលឃើញខ្លួនឯងនៅក្នុងកិច្ចការនៃការសង្គ្រោះនិងការលើកតម្កើង ។ ហើយពួកគេអាចក្រឡេកមើលទៅជីវិតរបស់ពួកគេផ្ទាល់ផងដែរ ហើយមើលឃើញគ្រាដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានពរដល់ជីវិតរបស់ពួកគេ ដើម្បីពួកគេអាចចងចាំថា ពួកគេជានរណា ហើយថាទ្រង់តែងត្រៀមព្រះកាយជាស្រេចដើម្បីប្រទានពរដល់ពួកគេ ។ សូមជួយពួកគេឲ្យរកឃើញភាពទាក់ទងនោះ ។ ហើយដើម្បីធ្វើការណ៍នោះបាន បងប្អូនត្រូវដឹងថាមានអ្វីខ្លះកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។
បងប្រុស វិលឃីនសិន ៖ ខ្ញុំគិតថា យោបល់ទាំងពីរនេះគឺពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ។ ខ្ញុំថែមទាំងគិតថា នៅថ្ងៃចូលរៀនដំបូងនោះ ឲ្យសិស្សសរសេរសំបុត្រមួយមកខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យគេប្រាប់ខ្ញុំថា បាបរបស់ពួកគេជាអ្វីឬក៏បែបណានោះទេ ប៉ុន្តែប្រាប់ខ្ញុំអំពីខ្លួនពួកគេ ។ តើខ្ញុំត្រូវដឹងអ្វីខ្លះអំពីបងប្អូន ដែលនឹងជួយខ្ញុំឲ្យបម្រើបងប្អូនក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនរបស់បងប្អូននៅឆមាសនេះ ឬឆ្នាំនេះបានល្អបំផុត ? សូមប្រាប់ខ្ញុំអំពីគ្រួសាររបស់បងប្អូន ប្រាប់ខ្ញុំពីការងាររបស់បងប្អូន ប្រាប់ខ្ញុំពីសកម្មភាពនានាដែលបងប្អូនចូលរួម ។ សូមប្រាប់ខ្ញុំអំពីអ្វីដែលបងប្អូនរំពឹងពីថ្នាក់នេះ ។ ឬថាដូច្នេះ « ខ្ញុំពុះពារនឹងសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំ » ឬ « ខ្ញុំកំពុងពិបាកនឹងអ្វីមួយ » ។ រួចហើយខ្ញុំនឹងថតរូបសិស្សម្នាក់ៗ ហើយកិបវាទៅនឹងក្រដាសនោះ ។ ហើយកាលខ្ញុំអានសំបុត្រនោះ ខ្ញុំរៀនស្គាល់សិស្សនោះ ហើយខ្ញុំរក្សារឿងទាំងនោះទុកក្នុងចិត្តពេលខ្ញុំរៀបចំខ្លួន ។ នោះជារបៀបមួយចំនួន ដែលប្រហែលជាអាចអនុវត្តបានខ្លះ ដើម្បីយល់ពីអ្វីដែលស៊ិស្ទើរចនសុន និងស៊ិស្ទើរអាប័រតូកំពុងបង្រៀនយើងនេះ ។
បងប្រុសវិលលើត ៖ សំណួរបន្ទាប់ទៀតគឺសម្រាប់គ្រូបង្រៀនរបស់យើងជួយ ។ តើយើងអាចធ្វើឲ្យមានតុល្យភាពដោយរបៀបណា ក្នុងទំនួលខុសត្រូវដែលយើងត្រូវបង្រៀនគោលលទ្ធិឲ្យច្បាស់លាស់ និងពេញដោយសេចក្ដីពិតនេះ ខណៈយើងនៅតែត្រូវលើកទឹកចិត្តសិស្សដែលមានកាលៈទេសៈ និងសាវតាខាងវប្បធម៌ខុសៗគ្នានោះឲ្យចែកចាយគំនិត និងអារម្មណ៍របស់ពួកគេដោយសមរម្យនោះ ? តើបងប្អូនទាំងអស់គ្នាអាចនិយាយអ្វីខ្លះទៅកាន់គ្រូបង្រៀនម្នាក់ ដែលព្យាយាមធ្វើឲ្យសិស្សមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេមានសំឡេងនៅក្នុងថ្នាក់ ថាពួកគេអាចនិយាយបាន ថាពួកគេអាចចែកចាយគំនិត និងអារម្មណ៍ដែលអាចខុសពីអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងនៅក្នុងថ្នាក់រៀន ហើយនៅតែបង្រៀនគោលលទ្ធិនោះ ?
បងប្រុស វីមផេ ៖ពេលខ្លះនោះជាតុល្យភាពដ៏ពិបាកមួយនៅក្នុងថ្នាក់រៀន ។ ខ្ញុំគិតថា យើងត្រូវតែចាំថា ការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងគឺត្រូវបង្រៀនសេចក្ដីពិត មិនមានយោបល់ ។ សិស្សរបស់យើងត្រូវដឹងថា ពេលពួកគេមកថ្នាក់រៀន នោះពួកគេនឹងស្ដាប់ឮសេចក្ដីពិត ។ នោះជាមូលហេតុដែលយើងត្រូវផ្ដោតលើបទគម្ពីរ និងពាក្យពេចន៍របស់ព្យាការី ដូច្នេះ ពេលសិស្សមក នោះជាកន្លែងដែលយើងនឹងទៅ ហើយជាកន្លែងដែលយើងនឹងរកឃើញចម្លើយរបស់យើង ។ ម្យ៉ាងទៀត សូមចាំពីកម្មវត្ថុ ហើយថាគោលបំណងរបស់យើងគឺដើម្បីជួយយុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យឲ្យយល់ និងពឹងផ្អែកលើការបង្រៀន និងដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ខ្ញុំត្រូវជួយសិស្សរបស់ខ្ញុំឲ្យយល់ ។
ប៉ុន្ដែខ្ញុំក៏គិតផងដែរថា យើងត្រូវតែចាំថា ពេលនោះសិស្សរបស់យើងមានការទទួលខុសត្រូវមួយ ។ ចាំទេគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា កណ្ឌទី ៥០ យើងនឹងផ្សាយបន្ទូលនៃសេចក្ដីពិត ប៉ុន្ដែសិស្សរបស់យើងក៏ត្រូវទទួលបានបន្ទូលនៃសេចក្ដីពិតផងដែរ ។ ពួកគេត្រូវជឿ ពេលពួកគេមកថ្នាក់រៀន ។ ដូច្នេះ បើថ្នាក់រៀនទាំងឡាយរបស់យើងអាចក្លាយដូចជាបន្ទប់ពិសោធន៍មួយបាន ជាកន្លែងដែលសិស្សមក ហើយមានអារម្មណ៍ថាបរិយាកាសនេះនឹងបង្រៀនសេចក្ដីពិត ប៉ុន្តែពួកគេមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពក្នុងការចែកចាយសំណួរ ឬបទពិសោធន៍ ឬកង្វល់របស់ពួកគេ ។ តែក្រោយមកក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនយើងពិតជានៅទីនោះដើម្បីជួយសិស្សរបស់យើងឲ្យរៀន—ពីរបៀបទទួលអារម្មណ៍នៃព្រះវិញ្ញាណ របៀបរៀនសម្រាប់ខ្លួនគេ នៅក្នុងបរិយាកាសនោះ ដើម្បីចែកចាយអ្វីដែលបងប្អូនកំពុងគិត ។ ហើយប្រហែលការណ៍នោះអាចនាំទៅរកការពិភាក្សារបស់យើង ដឹកនាំយើងទៅកាន់ព្រះគម្ពីរ និងពាក្យពេចន៍របស់ព្យាការីដើម្បីជួយយើងឲ្យរកឃើញសេចក្ដីពិត ហើយមិនមែនអ្វីដែលគ្រាន់តែជាយោបល់ ឬអ្វីដែលបាននិយាយនៅក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះទេ ។
ប៉ុន្ដែសូមផ្ដោតលើអ្វីដែលជាសេចក្ដីពិត ។ សូមគិតពីលំនាំនៃការទទួលបានចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណ ។ បើយើងពិតជាអាចផ្ដោតលើលំនាំនោះ ហើយជួយសិស្សយើងឲ្យរៀនពីរបៀបធ្វើសកម្មភាពដោយសេចក្ដីជំនឿ ហើយមានទស្សនវិស័យដ៏អស់កល្បមួយ រួចហើយមើលក្នុងធនធានដែលបានតែងតាំងមកពីព្រះដើម្បីទទួលបានចម្លើយរបស់ពួកគេ នៅពេល ដែល ពួកគេ ចូល មក ថ្នាក់ នោះ ហើយ ជា មូលហេតុ ដែល ពួកគេ នៅ ទីនោះ ដូច្នេះ ពួកគេ អាច រៀនសូត្រ ពី សេចក្តីពិត ដូច្នេះ ពួកគេ អាច ប្រែក្លាយ ដូច ជាព្រះវរបិតាសួគ៌ពួកគេ ។
នាយកគ្រប់គ្រងតំបន់មួយរបស់យើងបានចែកចាយបទពិសោធន៍មួយជាមួយខ្ញុំ ។ គាត់បានអង្គុយនៅក្នុងថ្នាក់រៀន ហើយយុវមជ្ឈិមវ័យម្នាក់បានចែកចាយយោបល់មួយ ដែលមិនសូវចុះសម្រុងនឹងការបង្រៀនរបស់សាសនាចក្រ ។ រួចហើយគ្រូបង្រៀនបានឆ្លើយដូចនេះ ។ គាត់បាននិយាយថា « តើទីបន្ទាល់ និងការយល់ដឹងរបស់ប្អូនផ្ទាល់អំពីផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ ប្រាប់ជាយោបល់ដល់ប្អូនយ៉ាងដូចម្ដេចដែរ ? ដោយចាប់ផ្ដើមពីកន្លែងនៃសេចក្ដីជំនឿមួយ ពីអ្វីដែលប្អូនដឹង និងអារម្មណ៍របស់ប្អូន សូមនិយាយចេញពីទស្សនវិស័យនោះ » ។ រួចហើយគាត់បាននិយាយថា គាត់បានឃើញយុវមជ្ឈិមវ័យនេះពិតជាទទួលបានវិវរណៈលើចំណុចនោះ កាលពួកគេព្យាយាមធ្វើសកម្មភាពដោយសេចក្ដីជំនឿ ហើយមើលទៅវាដោយមានទស្សនវិស័យដ៏អស់កល្បមួយ ។ ពួកគេបានជជែកអំពីអ្វីដែលពួកគេដឹង អ្វីដែលពួកគេនៅតែមិនទាន់ដឹង និងមូលហេតុដែលពួកគេចង់បន្ដព្យាយាមដោះស្រាយវា ។ ពួកគេមិនមានចម្លើយទាំងអស់ទេ ប៉ុន្ដែនៅក្នុងបរិយាកាសនោះ បើពួកគេរួមគ្នាដើម្បីដឹងពីសេចក្ដីពិត ហើយបានមើលទៅការធ្វើសកម្មភាពដោយសេចក្ដីជំនឿ និងការជឿនោះ ចេញពីអ្វីដែលបងប្អូនបានដឹងហើយ ។
ឥឡូវនេះ តើខ្ញុំអាចជួយបងប្អូនឲ្យរៀនពីរបៀបរៀន និងរបៀបរកមើលចម្លើយ កាលបងប្អូនឈានទៅមុខក្នុងសមត្ថភាពនោះដោយរបៀបណា ? ខ្ញុំគិតថា ពេលខ្លះ យើងត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្ន បើមានពេលខ្លះដែលយើងមិនអនុញ្ញាតឲ្យគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិនៃដំណឹងល្អផ្លាស់ប្ដូរយើង ពេលយើងព្យាយាមផ្លាស់ប្ដូរគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិនៃដំណឹងល្អដើម្បីឲ្យត្រូវនឹងកាលៈទេសៈ និងស្ថានភាពរបស់យើង ។ បើយើងពិតជាអាចនិយាយថា « ព្រះវរបិតាសួគ៌ កូនចង់ក្លាយដូចជាទ្រង់ ។ ជួយខ្ញុំរៀនពីរបៀបដែលគោលលិទ្ធិនិងគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អនឹងជួយខ្ញុំ »ហើយនៅក្នុងស្មារតីថា « ខ្ញុំនៅតែមានសំណួរ និងកង្វល់ ប៉ុន្ដែខ្ញុំពិតជាចង់ដឹងពីសេចក្ដីពិតមែន » ។ ខ្ញុំគិតថា ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀន យើងពិតជាអាចបង្កើតឲ្យមានបរិយាកាសមួយបែបនោះបាន ជារបៀបដែលយើងឆ្លើយតប ។ ការជួយសិស្សយើងឲ្យទៅរកព្រះគម្ពីរ និងព្យាការីដើម្បីរៀនពីសេចក្ដីពិត ហើយជួយពួកគេ ពេលពួកគេពុះពារដើម្បីដឹងឲ្យប្រាកដថាអ្វីជាការពិត ។ រួចហើយខ្ញុំក៏នឹងប្រាប់ផងដែរថា សូមកុំមើលងាយអំណាចនៃទីបន្ទាល់ និងសាក្សីឡើយ ។ « គ្រប់ការណ៍ទាំងអស់នឹងបានសម្រេច ដោយនូវមាត់ស្មរបន្ទាល់ ២ ឬ ៣ នាក់ » ។៣ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ពាក្យពេចន៍របស់ព្យាការី និងសាក្សីផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេអំពីអ្វីដែលពិត ។ រួចហើយកាលវិញ្ញាណនោះថ្លែងជាសាក្សី នោះយុវវ័យរបស់យើងនឹងអនុវត្តការណ៍នេះ ហើយពួកគេនឹងរៀនពីរបៀបរៀនសម្រាប់ខ្លួនគេ ហើយដឹងសេចក្ដីពិតសម្រាប់ខ្លួនគេ ។
បងប្រុសវិលលើត ៖ខ្ញុំស្រឡាញ់ មិតមកពីនីហ្វៃកាលដែលលោកឆ្លើយថា « ខ្ញុំដឹងថាព្រះអង្គទ្រង់ស្រឡាញ់កូនចៅរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គង់តែខ្ញុំមិនយល់ន័យនៃរឿងទាំងអស់នោះទេ » ។៤ នីហ្វៃបានថ្លែងទីបន្ទាល់របស់លោកអំពីអ្វីដែលលោកពិតជាបានដឹង និងនោះជាពរជ័យមួយសម្រាប់ពួកយើងទាំងអស់គ្នា ។
បងប្រុសវិលឃីនសិន ៖គំនិតមួយដែលកើតក្នុងចិត្តខ្ញុំគឺជាស្ដ្រីម្នាក់ដែលត្រូវគេចាប់ដោយសារអំពើកំផិត និងគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ទ្រង់មិនពង្វាងចេញពីការបង្រៀនសេចក្ដីពិតឡើយ ។ ទ្រង់បានបង្រៀននាងអំពីគោលលទ្ធិថា វាមិនល្អទេ ។ ប៉ុន្ដែទ្រង់បានធ្វើតាមរបៀបមួយដែលបានការពារនាង ធ្វើឲ្យវាជាកន្លែងមានសុវត្ថិភាពមួយដើម្បីជួយនាងឲ្យមានបទពិសោធន៍មួយនោះ ។
ស៊ិស្ទើរ ចនសុន ៖ខ្ញុំបានគិតអ្វីដូចគ្នានេះ ថាបើសិស្សអាចមានអារម្មណ៍ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងអំណាចនៃដង្វាយធួនបន្ថែមទៀតដូចជាកម្លាំងមួយ ខុសពីពេលយើងបង្រៀនពីបទបញ្ញត្តិ និងលទ្ធផលនៃការមិនគោរពតាមបទបញ្ញត្តិនោះ ។ បើអារម្មណ៍ចុងក្រោយដែលពួកគេយកចេញពីថ្នាក់រៀន និងមេរៀននោះបានគឺថា មាននរណាម្នាក់ដែលស្រឡាញ់ពួកគេខ្លាំងណាស់ ហើយថាមានរបៀបមួយដើម្បីទទួលបានអំណាចនៃដង្វាយធួន ថាពេលយើងធ្វើខុស ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នានឹងធ្វើខុស ហើយពួកគេពិតជាធ្វើខុស និងមានរឿងជាច្រើនដែលយើងត្រូវការដង្វាយធួនសម្រាប់ការណ៍នោះ ។ ផ្នែកវិជ្ជមាននៃការណ៍ទាំងអស់នេះនឹងក្លាយជាអ្វីដែលសិស្សនឹងយកតាមជាមួយពេលចេញពីថ្នាក់រៀន ។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ដូចជាមានសេចក្ដីសង្ឃឹម ។ ហើយខ្ញុំគិតថា ពួកគេពិតជាត្រូវការក្ដីសង្ឃឹមនៅក្នុងពិភពលោកនេះ ។
បងប្រុស វិលលើត ៖សូមអរគុណចំពោះមតិទាំងនេះ ។ តាមពិតទៅ សំណួរចុងក្រោយនេះទាក់ទងនឹងរឿងនោះដែរ ៖ តើយើងអាចជួយយុវវ័យឲ្យមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេត្រូវបានគេមើលឃើញ ថាសំណួររបស់ពួកគេពិតជាសំខាន់ដោយរបៀបណា ? ស៊ិស្ទើរ ហ្គ្រេក តើស៊ិស្ទើរចង់បន្ថែមអ្វី ?
ស៊ិស្ទើរ ហ្គ្រេក ៖ខ្ញុំគិតដល់បទគម្ពីរមួយនៅក្នុងគម្ពីរម៉ាកុស ដែលបងប្អូនទាំងអស់គ្នាស្គាល់ ។ អ្នកគ្រប់គ្រងស្ដុកស្ដម្ភវ័យក្មេងម្នាក់បានមកជួបនឹងព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយឆ្ងល់ពីអ្វីដែលគាត់អាចធ្វើបាន ដើម្បីទទួលបានជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ ហើយព្រះអង្គសង្គ្រោះរៀបរាប់ពីបទបញ្ញត្តិមួយចំនួន ដែលគាត់កំពុងគោរពរួចហើយ ។ រួចហើយពីមុនសុំយុវជននេះឲ្យធ្វើអ្វីមួយដែលពិតជាពិបាកខ្លាំងនោះ—ហើយយើងទាំងអស់គ្នាមានរឿងពិបាកជាច្រើន—ខ្ញុំស្រឡាញ់ខទី ២១ ខទី ២១ ៖ « ហើយព្រះយេស៊ូវ បានទតទៅគាត់ » ឬមើលទៅគាត់ « បានស្រឡាញ់គាត់ » ។៥ ខ្ញុំគិតថា រឿងដ៏សំខាន់បំផុតមែននោះ ដែលយើងអាចធ្វើក្នុងការទាក់ទងទាំងឡាយជាមួយយុវវ័យរបស់យើង គឺការជួយពួកគេឲ្យមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានស្រឡាញ់ ។ ខ្ញុំដឹងថា ការណ៍នោះមិនងាយស្រួលជានិច្ចទេ ហើយពេលខ្លះ យើងត្រូវខំប្រឹងខ្លាំង និងអធិស្ឋានច្រើនដើម្បីមានភ្នែកមើលដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះបានទតមកដែរ ។
រឿងមួយទៀតដែលកើតដល់គំនិតខ្ញុំ ពេលគិតអំពីរឿងនេះគឺថា យើងត្រូវប្រើអំណាចនៃសំណួរ ។ ដែលត្រូវបាននិយាយនៅទីនេះនាថ្ងៃនេះប៉ុន្ដែយើងត្រូវរៀនឲ្យស៊ីសង្វាក់គ្នាខ្លាំងនឹងសិស្សរបស់យើង និងអ្នកដែលយើងកំពុងបង្រៀន ហើយសួរសំណួរល្អៗ—សំណួរដែលនឹងអនុញ្ញាតឲ្យយើងស្ទង់ដឹងពីអារម្មណ៍ និងទីតាំងរបស់ពួកគេ រួចហើយលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យសួរសំណួរពិតរបស់ខ្លួន ។ ទាំងនេះជាសំណួរដែលពេលខ្លះមិនស្រណុកចិត្ត ហើយមិនមានចម្លើយងាយៗហើយនោះវាមិនអីទេ ។ សំណួរនេះមិនអាចទាត់ចោលបានទេ ដោយសារខ្ញុំគិតថា ទោះជាពួកគេមានសំណួរដ៏ពិបាកទាំងនេះមែន តែវាជាសញ្ញាប្រាប់ពីចំណាប់អារម្មណ៍របស់ពួកគេ ។ ហើយយើងពិតជាមិនចង់ឲ្យពួកគេក្លាយជាអ្នកចូលរួមអកម្មទេ ។ យើងចង់ឲ្យពួកគេសួរសំណួរ ។ កិច្ចការរបស់យើងគឺដើម្បីជួយដឹកនាំពួកគេទៅរកប្រភពត្រឹមត្រូវ ដែលសំខាន់បំផុតនោះគឺទៅរកព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីទទួលបានវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន ហើយធ្វើតាមនោះ ។ ហើយយើងត្រូវធ្វើដូចគ្នានេះ ពេលយើងបង្កើតបរិយាកាសប្រកបដោយការទុកចិត្ត ដើម្បីពួកគេមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពដើម្បីបង្ហាញជំនឿរបស់ពួកគេ ហើយពេលខ្លះការសង្ស័យរបស់គេ ។ ខ្ញុំគិតថានៅពេលយើងបង្កើតបរិយាកាសសុវត្ថិភាពទាំងនេះហើយយើងពិតជាគោរពដល់ពួកគេភាពវាងវៃ សមត្ថភាព របស់ពួកគេ អ្វីដែលពួកគេត្រូវបង្រៀនយើងនិងអ្វីដែលពួកគេត្រូវផ្តល់ឲ្យនៅពេលយើងផ្តល់ឲ្យពួកគេនូវឱកាសដើម្បីឆ្លើយតបការហៅរបស់ព្យាការីនិងព្រះយេស៊ូវ ព្រះគ្រីស្ទ និងចូលរួមក្នុងកិច្ចការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងការលើកតម្កើង ខ្ញុំគិតថាអារម្មណ៍ដែលបាន ហើយត្រូវការចាំបាច់នឹងមានលទ្ធផលជាធម្មជាតិ។
ស៊ិស្ទើរ អាប័រតូ ៖ខ្ញុំគិតថា យើងក៏ត្រូវប្រយ័ត្នប្រយែងនឹងសិស្សដែលមានកាលៈទេសៈខុសគ្នាក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ និងក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់គេផងដែរ ។ យើងត្រូវធ្វើឲ្យប្រាកដថា ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាមានគេរាប់អាន ថាពួកគេជាផ្នែកមួយនៃសាសនាចក្រនេះ នៃព្រះកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទនេះ ថាយើងទាំងអស់គ្នាគឺជាផ្នែកមួយ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា យើងក៏ត្រូវប្រយ័ត្នពាក្យសម្ដីដែលយើងប្រើដែរ ។ ឧទាហរណ៍ មានសិស្សដែលអាចមិនរស់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេ ដូច្នេះយើងអាចគ្រាន់តែនិយាយថា « គ្រួសាររបស់បងប្អូន » ឬ« មនុស្សដែលបងប្អូនស្រឡាញ់ »ជំនួសឲ្យការនិយាយថា« ឪពុកម្តាយ » ។ ខ្ញុំគិតថា ការងាយឈឺចាប់ជួយពួកគេឲ្យឃើញថា យើងទាំងអស់គ្នាកំពុងពុះពារនឹងអ្វីមួយ ថាយើងទាំងអស់គ្នាមានចំណុចខ្សោយរបស់យើងផងដែរ ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំគិតថា ការជួយសិស្សឲ្យមានអារម្មណ៍ថាជាផ្នែកមួយនៃដំណើរនេះ ថាយើងនៅជាមួយគ្នា ហើយថាគ្មាននរណាម្នាក់ឥតខ្ចោះទេ ដែលនឹងជួយពួកគេឲ្យមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេសំខាន់ ។ ហើយប្រាកដណាស់ ការស្ដាប់ពួកគេ ការស្ដាប់មតិរបស់ពួកគេ ការស្ដាប់សំណួរដែលពួកគេសួរផងដែរ ។ បើពួកគេសួរសំណួរ យើងគ្រាន់តែត្រូវការបញ្ឈប់នូវអ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើហើយព្យាយាមជួយពួកគេឲ្យស្វែងរកចម្លើយដោយខ្លួនឯង—មិនចាំបាច់ប្រាប់ចម្លើយពួកគេនោះទេ ប៉ុន្ដែឲ្យគេរកចម្លើយដោយខ្លួនគេនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ តាមរយៈការអធិស្ឋាន និងតាមរយៈប្រសាសន៍របស់ព្យាការីដែលនៅរស់ ។
ស៊ិស្ទើរ ចនសុន ៖ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់និយាយថា ការឆ្លើយនឹងសំណួរទាំងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់គ្រូបង្រៀន ដែលខ្ញុំបានជួបក្នុងជីវិតខ្ញុំនិងធាតុចូលដ៏អស្ចារ្យដែលពួកគេមានក្នុងជីវិតខ្ញុំ—ពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ។ ខ្ញុំមានអំណរជាខ្លាំងពីរបីថ្ងៃមុននេះដើម្បីរៀបចំសម្រាប់ការពិភាក្សានេះ ដើម្បីគិតពីគ្រូបង្រៀនដែលខ្ញុំបានជួប និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការលះបង់របស់ពួកគាត់ចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ ឱ ពួកគាត់មានឥទ្ធិពលដ៏ខ្លាំងមួយ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាសំខាន់ និងទាក់ទងខ្លាំង ដោយសារតែពួកគាត់ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគាត់សម្រាប់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងសម្រាប់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណដ៏អស់កល្បចំពោះគ្រូបង្រៀនដ៏ល្អទាំងអស់ ដែលយើងមាននៅក្នុងសាសនាចក្រនេះ ។ វាជាបទពិសោធន៍ដ៏អស្ចារ្យមួយដើម្បីគិតពីសេចក្ដីល្អនោះសារជាថ្មី ។
បងប្រុស វិលលើត ៖ពេលនិយាយដល់ចំណុចនេះ គំរូរបស់គ្រូបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យម្នាក់នឹងមានប្រយោជន៍ខ្លាំង ។ ការណ៍នោះនឹងនិយាយច្រើនជាងការពិភាក្សាតុមូលនេះ ឬសុន្ទរកថាដ៏អស់កល្បអំពីការបង្រៀនទៅទៀត ។ អ្វីដែលវាត្រូវការគឺគ្រាន់តែគិតដល់គ្រូបង្រៀនម្នាក់ ដែលបានផ្ដល់ពរជ័យដល់ជីវិតរបស់បងប្អូន គិតដល់បុគ្គលម្នាក់ដែលបានឈោងមកជួយបងប្អូន និងផ្ដល់ការងារបម្រើដល់បងប្អូនតាមរបៀបមួយដែលផ្ដល់ពរដល់ជីវិតរបស់បងប្អូន ។ ហើយខ្ញុំដឹងថា នោះនឹងជាទេសនកថាដែលមានប្រយោជន៍យូរជាងអ្វីដែលយើងអាចនិយាយបាននៅក្នុងពេលវេលារបស់យើងនាថ្ងៃនេះ ។ ដូច្នេះ សូមអរគុណសម្រាប់ការរំឭក ។
កាលយើងបញ្ចប់ពេលវេលារបស់យើងរួមគ្នានៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំសូមអរគុណដល់បងប្អូនរាល់គ្នានៅក្នុងការពិភាក្សាតុមូលនេះ ដែលបានបង្រៀនយើង ទាំងតាមរយៈពាក្យសម្ដីរបស់បងប្អូននៅក្នុងការពិភាក្សារបស់យើងថ្ងៃនេះ ប៉ុន្ដែដែលសំខាន់ជាងនេះគឺ តាមរយៈគំរូរបស់បងប្អូនក្នុងការរស់នៅដូចជាព្រះគ្រីស្ទ ។ បងប្អូនជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយសម្រាប់ខ្ញុំ វាជាឯកសិទ្ធិមួយនៅថ្ងៃនេះដើម្បីនៅជាមួយបងប្អូនទាំងអស់គ្នា និងរៀនពីបងប្អូន ។ ចំពោះអ្នកស្ដាប់របស់យើងដែលកំពុងស្ដាប់ទូទាំងពិភពលោក ជំនួសមុខឲ្យពួកយើងម្នាក់ៗនៅក្នុងការពិភាក្សាតុមូលនេះ យើងស្រឡាញ់បងប្អូន ។ យើងសូមអរគុណបងប្អូនសម្រាប់របៀបជាច្រើនដែលបងប្អូនព្យាយាមផ្ដល់ពរជ័យដល់បុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះ ។ ខ្ញុំសូមធ្វើជាសាក្សីថា ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ នេះគឺជាកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ។ ហើយខ្ញុំអធិស្ឋានថា ពរជ័យដ៏ច្រើនរបស់ទ្រង់នឹងចាក់ស្រោចមកលើជីវិតរបស់បងប្អូនម្នាក់ៗ មិនថាបងប្អូនរស់នៅទីណាទេ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ៕