10:0

វីដេអូថ្នាក់សិក្ខាសាលានៅម៉ាតណក

ការចាក់ផ្សាយការបំពាក់បំប៉នថ្នាក់ ស&វ ប្រចាំឆ្នាំ ២០២០

រីឆាត ម៉ាណាហាន ៖ ក្រុងម៉េតណកជាក្រុងមួយនៅខេត្តស័រសូហ្គន ។ វាជាចំណុចចាប់ផ្ដើមពីក្រុងលូសុនទៅកាន់តំបន់វីសាយ៉ាស ។ បើក្រុងម៉េតណកគឺជាច្រកចេញចូលមួយសម្រាប់អ្នកធ្វើដំណើររាប់លាននាក់ពីក្រុងលូសុនទៅតំបន់វីសាយ៉ាសទាំងទៅទាំងមក នោះថ្នាក់សិក្ខាសាលាគឺដូចជាច្រកចេញចូលមួយអញ្ចឹងដែរ សម្រាប់សិស្សថ្នាក់សិក្ខាសាលាឆ្ពោះទៅរកឱកាសដ៏ប្រសើរមួយក្នុងជីវិត ។

អាឡិច ខាសធីដាតស៍ ៖ ខ្ញុំឈ្មោះ អាឡិច ខាសធីដាតស៍ ជាគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងជាប្រធានសាខាថ្មីម្នាក់នៃសាខាម៉េតណក ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យគ្រប់គ្នាដឹងថា នៅឆ្នាំ ២០១២ កម្មវិធីថ្នាក់សិក្ខាសាលាបានចាប់ផ្ដើមដោយមានសិស្សចុះឈ្មោះចំនួន ២២ នាក់ ហើយវាបានបន្ដកើនឡើងរហូតដល់ឆ្នាំនេះ ។ ការចុះឈ្មោះចូលរៀនរបស់យើងបន្ដកើនឡើងរាល់ឆ្នាំ ព្រមទាំងការបញ្ចប់ការសិក្សាផងដែរ ។

រីឆាត ម៉ាណាហាន ៖ដូច្នេះហើយ វាបានបន្ដ ពីចំនួន ៥៥ ហើយរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ យើងមានសិស្សឡើងដល់ចំនួន ១១០ នាក់ ។ និយាយឲ្យខ្លីទៅ ការចុះឈ្មោះចូលរៀនរបស់ពួកគេគឺ ១០០% ។ ពួកគេអាចចុះឈ្មោះសិស្សថ្នាក់សិក្ខាសាលាដែលត្រូវចូលរៀនទាំងអស់ ។ ពួកគេបានធ្វើកិច្ចការនោះពីឆ្នាំ ២០១៥, ១៦, ១៧, ១៨, ១៩ ស្ទើរតែពេញ ១០០% ទាំងអស់ ដោយសារពួកគេជឿថា ថ្នាក់សិក្ខាសាលាពិតជាអាចផ្លាស់ប្ដូរជីវិតបាន ។

អេឌីលប៊ើតូ ហ្គាបែលឡូ ៖ ខ្ញុំឈ្មោះ អេឌីលប៊ើតូ ហ្គាបែលឡូ មកពីសាខាម៉េតណក ។ ខ្ញុំត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាប្រធានសាខាកាលពីប្រាំមួយឆ្នាំមុន ។ ខ្ញុំបានពិនិត្យមើលប្រព័ន្ធ CMIS ដែលជាកំណត់ត្រាសមាជិកភាពរបស់យើង ។ ខ្ញុំរកឃើញបញ្ជីឈ្មោះយុវវ័យ ដែលជាសិស្សត្រូវចូលរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា ។ មានបញ្ហាជាច្រើន ដោយសារគ្មាននរណាយកចិត្តទុកដាក់លើថ្នាក់សិក្ខាសាលាឡើយ ។ ខ្ញុំបានសម្ភាសពួកអ្នកដែលត្រឡប់មកពីបេសកកម្មវិញ ។ ដំបូងគឺប្អូនប្រុស អាឡិច ។ ខ្ញុំទទួលបានការតាំងចិត្តរបស់គាត់ ។

រីឆាត ម៉ាណាហាន ៖ ពួកគាត់គឺជាបងប្រុសបងស្រី ដែលត្រូវបានផ្ដល់អនុសាសន៍ឲ្យបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា ។ ពួកគាត់គឺបងប្រុស អាឡិច ខាសធីដាតស៍ និងបងស្រី ម៉ាហ្គី ។ នោះជាចំណុចចាប់ផ្ដើម ដោយសារខ្ញុំបានឃើញថា ពួកគាត់យល់ពីកម្មវិធីនេះច្បាស់ ។

អាឡិច ខាសធីដាតស៍ ៖ យុវវ័យមិនអាចចូលរួមថ្នាក់សិក្ខាសាលាពីមុនមក សូម្បីតែថ្នាក់វិទ្យាស្ថានក្ដី ។ មូលហេតុចម្បងគឺដោយសារក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេមិនមែនជាសមាជិកក្នុងសាសនាចក្រ ។ ទីពីរ ដោយសារពួកគេរស់នៅឆ្ងាយពីសាលជំនុំ ។

ម៉ាហ្គី អាឌីអុង ៖ ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនថ្មីម្នាក់ ខ្ញុំមិនដឹងពីនិស្ស័យនៃការហៅរបស់ខ្ញុំឲ្យធ្វើជាគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាឡើយ ។ វាពិបាកខ្លាំងណាស់ដើម្បីចាប់ផ្ដើមកម្មវិធីនេះ ជាពិសេសពេលត្រូវលើកទឹកចិត្តដល់យុវវ័យ ។ ពួកគេសោះអង្គើយខ្លាំងណាស់នៅពេលនោះ ។

អេឌីលប៊ើតូ ហ្គាបែលឡូ ៖ ខ្ញុំត្រូវមានព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ការណ៍នោះរួមមានការទូលសូមការណែនាំពីព្រះ ដើម្បីអាចបើកដួងចិត្តរបស់យុវវ័យ ក៏ដូចជាឪពុកម្ដាយ ដើម្បីពួកគាត់អាចតាំងចិត្ត មានឆន្ទៈ និងគាំទ្រដល់យុវវ័យ ។

អាឡិច ខាសធីដាតស៍ ៖ ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាម្នាក់នៅកាលនោះ ខ្ញុំបានចូលរួមការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាជាមួយគណៈប្រធានសាខា និងថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រទាំងអស់ ហើយគឺនៅទីនោះដែលយើងបាននិយាយពីអ្វីដែលយើងគួរធ្វើដំបូងគេ ។ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាម្នាក់បានផ្ដល់យោបល់ឲ្យសាខាទាំងមូលតមអាហារ ដើម្បីជួយអស់អ្នកដែលវង្វេង ។

រីឆាត ម៉ាណាហាន ៖ យើងបានយល់ព្រមនឹងគ្នាភ្លាម ។ យើងមានគោលបំណងដូចគ្នា គឺត្រូវឈោងទៅជួយពួកគេ ដោយសារវាជាអាទិភាពរបស់សាសនាចក្រ ហើយយើងត្រូវអញ្ជើញដោយស្មោះសរដល់សិស្សដែលត្រូវចូលរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាទាំងអស់ តាមដែលអាចធ្វើបាន ។ ហើយយើងបានធ្វើការណ៍នោះ ។ យើងពិតជាបានចេញទៅសួរសុខទុក្ខពួកគេទាំងអស់មែន ។ ហៅសិស្សចុះឈ្មោះ ចុះឈ្មោះ ចុះឈ្មោះ រួចហើយយើងក៏បានឲ្យសិស្សថ្នាក់សិក្ខាសាលាសកម្មឲ្យជួយយើងចុះឈ្មោះសិស្សផ្សេងទៀតផងដែរ ។

ស្ទេហ្វានី ផេនថូន ៖ ពេលចេញពីរៀននៅសាលា យើងចាំគ្នានៅមាត់របង ជាកន្លែងដែលយើងណាត់ជួបគ្នាដើម្បីទៅថ្នាក់សិក្ខាសាលាជាមួយគ្នា ។

អាឡិច ខាសធីដាតស៍ ៖ ខ្ញុំបង្រៀនថ្នាក់ពេលព្រឹកព្រលឹមនៅក្នុងសាខានេះ ។ ខ្ញុំក្រោកឡើងម៉ោង ៣ ភ្លឺដើម្បីរៀបចំខ្លួនទៅសាលជំនុំដើម្បីបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលានៅម៉ោង ៥ ព្រឹក ។ ខ្ញុំគួរតែដល់សាលជំនុំមុនសិស្ស ដើម្បីខ្ញុំអាចរៀបចំឯកសារមេរៀន ដែលយើងនឹងប្រើនៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ។ ក្រោយពីថ្នាក់សិក្ខាសាលា ខ្ញុំចេញទៅធ្វើការភ្លាម ។ ខ្ញុំធ្វើដំណើររយៈពេលពីរម៉ោងពីសាលជំនុំទៅកន្លែងធ្វើការខ្ញុំ ។ ដំបូង វាពិតជាពិបាកសម្រាប់ខ្ញុំ ។ រួចហើយនៅពេលរសៀល ខ្ញុំត្រូវទៅដល់សាលជំនុំនៅម៉េតណកវិញនៅម៉ោង ៥ ល្ងាច ដើម្បីបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាម្ដងទៀត ។ នៅពេលខ្ញុំទៅដល់ម៉េតណកនៅម៉ោង ៣ រសៀល ហើយបើខ្ញុំនៅមានពេល ខ្ញុំត្រូវទៅលេងសិស្សសិក្ខាសាលារបស់ខ្ញុំ និងឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេ ។ និយាយម្យ៉ាងទៀតគឺ ខ្ញុំទៅសួរសុខទុក្ខសិស្សថ្នាក់សិក្ខាសាលារបស់ខ្ញុំនៅផ្ទះស្ទើររាល់ថ្ងៃ ។

ម៉ាហ្គី អាឌីអុង ៖ដូច្នេះ គាត់ត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាប្រចាំថ្ងៃ រួចហើយខ្ញុំក្លាយជាគ្រូបង្រៀនតាមផ្ទះ ។ វាពិបាកដើម្បីផ្ដោតលើយុវវ័យ ជាពិសេសអ្នកដែលរស់នៅឆ្ងាយៗ—មិនមែនឆ្ងាយរាប់ម៉ែត្រទេ គឺរាប់គីឡូដីពីសាលជំនុំ ។ អ្នកត្រូវទៅលេងពួកគេនៅផ្ទះរបស់ពួកគេ ដើម្បីពួកគេអាចចូលរួមក្នុងកម្មវិធីសិក្ខាសាលា ។ ឥឡូវ ខ្ញុំមានសិស្សរៀននៅផ្ទះចំនួន ២៣ នាក់ ហើយខ្ញុំទៅលេងពួកគេម្នាក់ៗរាល់សប្ដាហ៍ ។

រីឆាត ម៉ាណាហាន ៖ យើងមិនអាចមើលស្រាលលើសក្ដានុពលរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗឡើយ ។ ខ្ញុំមើលទៅពួកគេថាពិតជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះដ៏មានតម្លៃ ។ ខ្ញុំពិតជាជឿថា កម្មវិធីនេះពិតជាអាចផ្លាស់ប្ដូរជីវិតរបស់ពួកគេបាន ។ នោះជាមូលហេតុដែលយើងជក់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំងទៅលើកម្មវិធីនេះ ។ មកដល់ពេលនេះ ពួកគេមានអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ១២ នាក់ដែលបានចេញនៅឆ្នាំនេះ ហើយពួកគេនឹងមានជាច្រើននាក់ទៀត ។

ម៉ាហ្គី អាឌីអុង ៖ ថ្នាក់ដឹកនាំកំពុងធ្វើកិច្ចការជាច្រើន ដូចជាការបង្កើតសកម្មភាពនានាសម្រាប់យុវវ័យ ដើម្បីពួកគេអាចចងមិត្តភាពនឹងគ្នា ហើយទន្ទឹមនឹងនេះដែរ ពួកគេអាចផ្សព្វផ្សាយកម្មវិធីថ្នាក់សិក្ខាសាលាដល់គ្នាផងដែរ ។

អេរីកា វីឡារៀល ៖ ខ្ញុំមានពរជ័យខ្លាំងណាស់តាមរយៈថ្នាក់សិក្ខាសាលា ព្រោះវាបានពង្រឹងសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំ ហើយបានជួយខ្ញុំឲ្យរឹងមាំ និងពឹងផ្អែកលើកម្លាំងរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។

អាណុល ខារីសូ ៖ ខ្ញុំកំពុងរៀបចំខ្លួនដើម្បីចេញបេសកកម្ម តាមរយៈការចូលរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា ។

ម៉ាហ្គី អាឌីអុង ៖ ខ្ញុំពិតជារីករាយខ្លាំងណាស់ ! ខ្ញុំឃើញថាយុវវ័យខ្លះត្រូវការការថែទាំ—ហើយខ្ញុំក៏ចង់ឲ្យពួកគេទទួលបានក្ដីស្រឡាញ់ផងដែរ ។ នៅពេលដែលមានសិស្សម្នាក់មិនមករៀនបាន ខ្ញុំពុំរីករាយទេ ព្រោះខ្ញុំដឹងថា មានបញ្ហាមួយ ហើយខ្ញុំចង់ជួយពួកគេ និងដឹងពីមូលហេតុ ។ ដូច្នេះ ទោះជាពួកគេរស់នៅឆ្ងាយក្ដី ក៏ខ្ញុំធ្វើឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព ដើម្បីទៅលេងពួកគេដែរ ដើម្បីបង្ហាញពួកគេថា ពួកគេសំខាន់ ហើយថាពួកគេពិសេស ។

រីឆាត ម៉ាណាហាន ៖ដូចខ្ញុំបាននិយាយមក ខ្ញុំនឹងមិនភ្ញាក់ផ្អើលទេ បើថ្ងៃមួយយុវវ័យជាច្រើនទាំងនេះនឹងក្លាយជាថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រនៅតំបន់នេះ ហើយប្រហែលជាក្នុងមណ្ឌលនេះទៀតផងដែរ ។

អ្នកចូលរួម ៖

រីឆាត ម៉ាណាហានអ្នកសម្របសម្រួលថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន

អាឡិច ខាសធីដាតស៍គ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា

អេឌីលប៊ើតូ ហ្គាបែលឡូអតីតប្រធានសាខា

ម៉ាហ្គី អាឌីអុងគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាសិក្សានៅផ្ទះ

ស្ទេហ្វានី ផេនថូនសិស្សថ្នាក់សិក្ខាសាលា

អេរីកា វីឡារៀលសិស្សថ្នាក់សិក្ខាសាលា

អាណុល ខារីសូសិស្សថ្នាក់សិក្ខាសាលា