Jaechans eerste schooldag
Was dit de juiste weg? Jaechan was helemaal in de war.
‘Ik heb de Heere gezocht en Hij heeft mij geantwoord’ (Psalmen 34:5).Dit verhaal vond in Gyeonggi-do (Zuid-Korea) plaats.
Er klonk vrolijke muziek toen Jaechan en mama van hun stoel in de gymzaal van de school opstonden. De muren waren met kleurrijke ballonnen versierd. De andere kinderen en hun ouders waren enthousiast met elkaar aan het praten.
Morgen was de eerste schooldag. In Zuid-Korea wonen nieuwe leerlingen altijd een speciaal programma bij om het begin van het schooljaar te vieren. Jaechan werd enthousiast door de liedjes en de sprekers. Hij stond te popelen om nieuwe dingen te leren!
Na het programma liepen mama en Jaechan door de gang van de school. Toen ze bij Jaechans klas kwamen, maakte hij kennis met zijn juf. Ze leek erg aardig.
Even later gingen mama en Jaechan naar buiten, de warme lentezon in. Zelfs de zon en de lucht leken blij dat het schooljaar weer begon.
De volgende ochtend zette mama Jaechan bij de schoolpoort af. Ze gaf hem een dikke knuffel. ‘Ik hou van je’, zei ze. ‘Fijne eerste dag.’
‘Bedankt’, zei Jaechan. ‘Ik hou ook van jou!’ Hij zwaaide naar haar, keerde zich om en ging naar zijn klas, net zoals ze hadden geoefend.
Maar toen Jaechan in de gang liep, begon hij zich zorgen te maken. Is dit de juiste weg? Jaechan bleef stilstaan en keek om zich heen. Hij keerde zich om en liep een andere gang in. Hij was helemaal in de war.
Jaechan haalde diep adem. Hij wist dat hij gisteren in deze gang had gelopen. Hij ging verder en deed een grote deur open.
Maar Jaechan zag zijn klas niet – geen tafeltjes, vrienden of aardige juf. Hij stond in de gymzaal. En nu waren er geen mensen of ballonnen. Het was gewoon een grote, lege ruimte.
Jaechan kreeg tranen in zijn ogen. Hij probeerde niet in paniek te raken, maar hij was bang. Hij kon zijn klas niet vinden. Jaechan knielde en begon te bidden. ‘Hemelse Vader, ik ben verdwaald. Laat mama mij alstublieft vinden en help mij om mijn klas te vinden.’
Jaechan ging staan. Hij haalde een paar keer diep adem. Toen wachtte hij.
Een paar minuten later kwam mama binnen. ‘Jaechan!’ Ze rende naar hem toe en hield hem stevig vast. ‘Wat is er gebeurd?’
Jaechan barstte in tranen uit. Hij was zo blij om mama te zien. ‘Ik kon mijn klas niet vinden’, zei hij. ‘Dus ik bad dat jij me zou vinden.’
Mama veegde de tranen van zijn wangen. ‘Ik ben blij dat je hebt gebeden’, zei ze. ‘Ik was op weg naar huis. Plots kreeg ik het gevoel dat ik moest terugkeren en ervoor zorgen dat je je klasje vond. Toen ik zag dat je er niet was, heb ik overal gezocht. En uiteindelijk vond ik je!’
Jaechan hield mama’s hand vast terwijl ze de juiste gang inliepen. Jaechan huilde niet meer. Hij wist dat zijn hemelse Vader zijn gebed had verhoord. Alles was in orde. Toen ze bij zijn klas kwamen, hoorde hij de andere kinderen lachen en plezier maken.
‘Jaechan! We zijn zo blij om je te zien’, zei Jaechans juf toen hij binnenkwam.
‘Bedankt’, zei Jaechan met een kleine buiging. Hij gaf mama nog een laatste knuffel. Het zou toch nog een goede eerste schooldag worden.
Illustraties, Shane Clester