Oliver de Moedige
De auteur woont in Californië (VS).
‘Aah!’ riep Oliver. Hij sprong in bed bij mama en papa. ‘Er zit een monster achter me aan!’
‘Je hebt een enge droom gehad’, zei mama. ‘Het monster is niet echt.’ Ze sloeg haar arm om hem heen. Ze trok hem dicht tegen zich aan.
Oliver huiverde. ‘Het was heel groot. ‘Het had gele ogen en groene tanden’, zei hij. ‘Ik zei een gebedje. Maar het kwam nog steeds achter me aan!’
‘Ik ben blij dat je onze hemelse Vader om hulp vroeg’, zei papa. ‘Wat kun je nog meer doen?’
‘Hoezo?’ vroeg Oliver.
‘Weet je nog toen je in het jeugdwerk een toespraakje moest houden? Je bad toen om hulp. Maar is dat alles wat je deed?’
‘Ik oefende ook’, zei Oliver. ‘Ik ging voor de spiegel staan. En oefende mijn toespraakje een paar keer.’
‘En toen hield je een geweldig toespraakje!’ zei papa.
‘En weet je nog dat je je speelgoedautootje kwijt was?’ vroeg mama. ‘Je bad dat je het zou vinden. Bleef je toen gewoon op je knieën zitten?’
‘Nee. Ik zocht er overal naar. Ik keek onder mijn bed. En daarna achter de zitbank.’
‘En daar lag het!’ zei mama.
‘Dus,’ zei papa, ‘hoe kun je dat monster dan laten verdwijnen?’
Oliver beeldde zich een harnas in.
‘Eerst moet ik bidden’, zei hij.
‘Goed zo. En dan?’
‘Dan kan ik diep ademhalen. En daarna kan ik “Ik ben een kind van God” zingen.’
‘Strak plan!’ zei mama. ‘En nu weer naar bed.’
De volgende ochtend rende Oliver naar mama en papa toe.
‘Ik heb weer over het monster gedroomd’, zei hij. ‘Maar toen zei ik een gebedje en voerde mijn plan uit. En het monster ging weg!’
‘Ik ben heel blij dat het monster wegging’, zei papa. ‘Onze hemelse Vader luistert echt naar je gebeden.’
Illustratie, Kevin Keele