Fietsbroers
Dit verhaal heeft zich in Gauteng (Zuid-Afrika) afgespeeld. Met dank aan Zamu S. voor dit verhaal!
Zamu had geen zin om te spelen. Maar hij wilde wel herinneringen met Zinathi maken.
‘k Hoor bij een liefderijk gezin. […] ’k Wil altijd met hen samen zijn tot in de eeuwigheid’ (Lofzangen, nr. 204).
Zamu racete op zijn blauwe fiets door de tuin. Zijn 2-jarige broertje, Zinathi, volgde hem op zijn rode kinderscooter.
‘Kom op, nog een keertje!’ zei Zamu toen ze het eind van de tuin hadden bereikt. Hij keerde om en fietste zo hard hij kon naar de andere kant. De wind scheerde langs zijn gezicht.
‘Zamu en Zinathi!’ gilde Zamu.
Zinathi lachte. Met Zamu gilde hij om het hardst.
‘Zamu en Zinathi! Zamu en Zinathi!’
Ze reden door de tuin, telkens heen en terug, heen en terug, totdat Zamu’s benen te moe waren om de pedalen rond te krijgen.
‘Laten we even uitrusten’, pufte Zamu.
‘Kom hier maar uitpuffen’, riep papa vanaf de trampoline.
Zamu zette zijn fiets weg en pakte de hand van Zinathi vast. Hij gaf zijn broertje een zetje de trampoline op. Daarna klom hij er zelf op en ging naast zijn papa zitten.
‘Was het leuk?’ vroeg papa.
‘Nou en of!’ zei Zinathi.
Zamu liet zich achterover op de trampoline vallen en liet een diepe zucht. De lucht boven hem was helder blauw en de zon scheen warm op zijn huid.
‘Het is een mooie dag, vind je niet?’ zei papa.
Zamu knikte. Hij kneep zijn ogen dicht en luisterde naar het gezang van de vogels, terwijl papa met Zinathi praatte. Hij was bijna in slaap.
‘Zamu.’
Hij opende zijn ogen. Zinathi stond over hem heen gebogen.
‘Wat is er?’ vroeg Zamu.
‘Kom op!’ Zinathi wees naar zijn scooter.
‘Nu niet. Ik ben aan het uitrusten.’
Zinathi trok een pruillip.
‘Sorry’, zei Zamu. ‘Ik ben te moe.’
Zinathi trok aan Zamu’s mouw. ‘Kom nou!’
‘Nee! Ik heb al met je gespeeld!’
‘Zamu’, zei papa.
Zamu keek hem aan.
‘Later zal Zinathi zich herinneren hoe jullie met elkaar speelden. De herinneringen die jullie nu maken, leven voort in zijn hart.’
Zamu keek in de grote bruine ogen van zijn broertje.
‘Alsjeblieft?’ vroeg Zinathi.
Zamu had nog steeds geen zin om te spelen. Maar hij wilde wel herinneringen met Zinathi maken.
Hij glimlachte. ‘Oké.’
Zinathi’s gezicht begon te stralen. ‘Joepie!’
Zamu sprong van de trampoline en hielp Zinathi op zijn scooter. Toen sloeg hij zijn been over de stang van zijn fiets.
‘Klaar?’ vroeg hij.
‘Nou en of!’
Samen reden ze door de tuin. ‘Zamu en Zinathi!’ riepen ze weer.
Zamu was nog steeds moe, maar het was een goed soort moeheid. Hij voelde dat hij sterke benen had, toen hij achter Zinathi aan fietste. Ik hoop dat Zinathi zich dit zal herinneren, dacht hij. Ik zal het in elk geval nooit vergeten.