จักรยาน และคำสัญญา
“คุณแม่คะ หนูคิดว่าเด็กคนนั้นจักรยานล้ม!” แอนนี่กล่าว เด็กชายตัวเล็กๆ กำลังนั่งอยู่บนทางเท้าข้างหน้า จักรยานของเขาอยู่บนพื้น และเขากำลังร้องไห้ เด็กชายที่โตกว่านั่งอยู่กับเขา
“เจ็บมั้ย” แอนนี่ถามขณะที่เธอกับคุณแม่เข้ามาใกล้มากขึ้น
“น้องชายของผมล้มและเข่าเจ็บ” เด็กชายที่โตกว่าพูด “ผมต้องพาเขากลับบ้าน แต่ผมไม่คิดว่าผมสามารถจูงจักรยานทั้งสองคันและพยุงให้เขาเดินไปในเวลาเดียวกันได้”
“เราช่วยได้นะ!” แอนนี่กล่าว
คุณแม่พยักหน้า “เราจะช่วยพวกเธอกลับบ้านได้นะ”
เด็กชายตัวน้อยเช็ดน้ำตา พี่ชายของเขาช่วยพยุงให้เขายืนขึ้น คุณแม่กับแอนนี่จูงจักรยาน พวกเขาพากันเดินช้าๆ ไปตามถนน
ไม่นานพวกเขาก็ไปถึงบ้านของเด็กชาย หญิงคนหนึ่งก้าวออกมาพร้อมกับเอามือเท้าเอว “เกิดอะไรขึ้น” เธอถาม
“ลูกชายของคุณจักรยานล้มและหัวเข่าเจ็บค่ะ” คุณแม่กล่าว “เราผ่านไปเห็นพอดี เราเลยหยุดช่วย”
หญิงคนนั้นมองดูทั้งสอง แต่เธอไม่พูดอะไร เธอจูงมือเด็กน้อยไป “เข้ามาสิ ฉันจะล้างหัวเข่าให้ เจสัน เอาจักรยานไปไว้ในโรงรถ”
เด็กชายคนโตขี่จักรยานออกไป หญิงคนนั้นปิดประตูหน้าบ้าน
คุณแม่และแอนนี่เริ่มเดินกลับบ้าน
แอนนี่ขมวดคิ้ว “พวกเขาไม่แม้แต่ขอบคุณเราสักคำ!”
“จ้ะลูก” คุณแม่กล่าว “แต่เราช่วยคนอื่นเพื่อให้พวกเขาขอบคุณเรางั้นเหรอ”
แอนนี่คิดครู่หนึ่ง “ไม่ค่ะ เราช่วยพวกเขาเพราะพวกเขาต้องการความช่วยเหลือจากเรา เมื่อหนูรับบัพติศมา หนูสัญญาว่าจะช่วยเหลือผู้อื่น”
“ลูกพูดถูก” คุณแม่พูด “นั่นคือสิ่งที่เราทุกคนสัญญา”
แอนนี่คิดอะไรมากขึ้น “ผู้คนไม่ได้ขอบคุณพระเยซูเสมอสำหรับสิ่งดีๆ ที่พระองค์ทรงทำ แต่นั่นก็ไม่ได้ยับยั้งให้พระองค์ทรงช่วยเหลือ ดังนั้นหนูก็จะไม่หยุดช่วยเหลือเช่นกัน”
“และจำไว้ว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงมีความสุขเมื่อเราช่วยเหลือด้วย” คุณแม่กล่าว
แอนนี่ยิ้ม “การขอบคุณนั้นเพียงพอสำหรับหนูแล้ว”
ภาพประกอบโดย มาร์ค โรบิสัน