Pioniers in elk land
Ludovics piano
Ludovic diende zijn hemelse Vader graag.
Ludovic pakte wat vouwstoelen en droeg ze naar de overkant van de straat. Het was zondag, en het was bijna tijd voor de kerk. Het huis waar ze in Togo hun kerkdiensten hielden, had niet genoeg stoelen. Daarom nam Ludovic altijd stoelen mee uit het huis van zijn opa.
‘Waarom ruil je een mooi kerkgebouw voor een schamel hutje in?’ riep iemand hem na. ‘Jullie kerk heeft niet eens banken!’ riep een ander lachend.
Ludovic deed alsof hij het niet hoorde. Ik moet gewoon het goede blijven doen, dacht hij.
Ludovic had voor het eerst van de kerk gehoord toen hij 10 jaar was. Hij was nu 12. Zijn familie en hij hadden zich laatst laten dopen. Hij droeg het priesterschap en diende het avondmaal rond. Hij legde zelfs wat van zijn lunchgeld opzij om elke week brood voor het avondmaal te kopen. Ludovic diende zijn hemelse Vader graag.
De dienst begon in de stampvolle kleine ruimte. Sommige mensen zaten op de stoelen die Ludovic had meegebracht. Anderen moesten blijven staan.
Ze zongen eerst een lied. ‘Isr’el, hoor, God roept u allen’, zong Ludovic. Hij zong graag in de kerk.
Na de kerk zette Ludovic al neuriënd de stoelen weg. Ook op weg naar huis bleef hij neuriën. Toen kreeg hij een idee! Hij pakte zijn speelgoedpiano. Misschien kon hij ‘Israël, hoor, God roept u allen’ leren spelen.
Ludovic neuriede de noten en drukte verschillende toetsen in tot hij de juiste vond. Al gauw kon hij het hele lied spelen.
Toen herinnerde hij zich dat ze thuis wat opnames van lofzangen hadden. Hij luisterde ernaar en leerde ook andere lofzangen spelen. Ludovic oefende heel veel.
‘Waarom speel je niet in de kerk terwijl we zingen?’ vroeg Ludovics papa op een dag.
Ludovic kreeg een knoop in zijn maag. ‘Ik ben te verlegen’, zei hij. ‘Stel dat ik een fout maak.’
‘Dan ga je gewoon verder’, zei papa. ‘Je bent een betere pianist dan je denkt.’
De volgende zondag droeg Ludovic niet alleen stoelen naar de kerk. Hij nam ook zijn speelgoedpiano mee. Toen het tijd was voor de openingslofzang, legde hij zijn trillende vingers op de toetsen. Hij begon te spelen. Iedereen zong mee. En het klonk fantastisch!
Ludovic speelde daarna elke zondag in de kerk. Hij maakte soms een fout. Maar hij gaf het niet op. Als Ludovic een lofzang niet kon spelen, dirigeerde hij en zongen ze zonder muziek.
Ludovic glimlachte. Hij vond het niet erg dat ze de kerkdiensten bij iemand thuis hielden. Hij vond het zelfs niet erg dat mensen hem uitlachten. Het belangrijkste was dat Ludovic zijn talenten gebruikte om God te dienen.
Togo is een klein land in West-Afrika.
Er zijn 21 wijken en gemeenten.
De officiële taal van Togo is Frans.
Een zendeling leerde Ludovic noten lezen zodat hij beter piano kon spelen.
Ludovic is nu volwassen. Zijn vrouw, Benedict, en hij houden allebei van muziek.
Ludovic heeft thuis een echte piano en speelt in de kerk orgel.
Illustraties, Caroline Garcia