Teams en talenten
De beste teams werken samen en helpen elkaar om beter te worden.
‘Rennen, Jillian, rennen!’ riep papa. Jillians papa was de coach van haar voetbalteam. Ze waren extra hard aan het trainen voor het kampioenschap. Het was heet buiten, maar Jillian bleef rennen.
Uiteindelijk blies papa op het fluitje. ‘Oké, laten we even pauzeren.’
Jillian pakte haar waterfles en ging met de jongens op het bankje zitten. Ze was het enige meisje in het team, maar dat vond ze niet erg. Ze werkten allemaal samen en hielpen elkaar om beter te worden. Hoewel ze moe en bezweet was, vond ze het fijn om met haar team te spelen.
‘Papa, hoe hebben we het vandaag gedaan?’ vroeg ze.
Papa glimlachte. ‘Geweldig! Ik denk dat het team klaar is voor de wedstrijd.’
Jillian glimlachte terug. Al hun harde werk was de moeite waard!
Op weg naar huis zag Jillian haar vriendin, Mei. Ze zaten in hetzelfde jeugdwerkklasje. Maar Mei was al een tijdje niet naar het jeugdwerk gekomen.
Jillian glimlachte naar Mei. ‘Hallo, Mei! Ik heb je in het jeugdwerk gemist. Is alles in orde?’
Mei staarde naar haar schoenen. ‘Mijn moeder wil niet naar de kerk komen.’
‘Hoe komt dat?’
‘Dat weet ik niet.’ Mei keek op. ‘Goed, ik moet gaan.’
Jillian zwaaide en keek Mei na. Hoe kan ik Mei helpen? vroeg ze zich af.
Toen Jillian thuiskwam, speelde ze enkele jeugdwerkliedjes op haar ukelele. Toen vroeg ze haar broers om mee te zingen. Ze zongen tot mama riep om te komen eten.
‘Ik ga morgen naar zuster Aurea’, zei mama.
‘Zuster Aurea is toch de moeder van Mei?’ vroeg Jillian. ‘Mag ik met je mee? Mei komt niet naar het jeugdwerk. En ze leek een beetje verdrietig toen ik haar vandaag zag.’
‘Natuurlijk mag je mee’, zei mama.
‘Ik neem mijn ukelele mee! Ik kan jeugdwerkliedjes spelen. Ik ben er zeker van dat ze die mist’, zei Jillian.
Toen ze de volgende dag bij het huis van Mei aankwamen, gaf Jillian Mei een dikke knuffel. Terwijl hun moeders praatten, gingen de meisjes naar buiten. Jillian speelde op haar ukelele en Mei koos de liedjes uit. Ze lachten en zongen samen totdat Jillian weg moest.
‘Het was leuk om je te zien’, zei Jillian. ‘We hebben je in het jeugdwerk gemist.’
‘Ja, ik wou dat ik kon komen. Ik kan het mama nog een keer vragen.’
De volgende zondag was Mei in de kerk. Jillian zat naast haar. ‘Ik ben zo blij dat je mocht komen’, zei ze.
Mei grijnsde. ‘Ik ook.’
Een paar dagen later was het eindelijk tijd voor de grote voetbalwedstrijd. Vóór de wedstrijd vroeg Jillian het team om samen te bidden. Toen was het tijd om te spelen. Jillian rende zo hard als ze kon. Ze werkte samen met haar team om de bal te houden en te scoren. Haar team won de wedstrijd!
Toen Jillian die avond in bed lag, dacht ze aan Mei en aan haar voetbalteam. Ze was blij om deel uit te maken van een team en van het jeugdwerk. Ze hielpen elkaar. Jillian was blij dat ze haar vriendin in de kerk en haar vrienden op het veld kon helpen.
Illustraties, Marcos Calo