โน้ตแสนสุข
“บางครั้งแม้แต่ครูก็ยังประหม่า” พ่อบอก
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ชั้นเรียน ทุกคน”
ไรลีย์มองขึ้นไปที่ครูคนใหม่ของเธอและยิ้ม เขาดูเด็กกว่าครูคนอื่นๆ ของเธอ เสียงของเขาสั่นเมื่อเขาพูด เขากระแอมแล้วพูดต่อ
“ผมชื่อมิสเตอร์แบร์เรตต์”
นักเรียนคนหนึ่งยกมือขึ้น “คุณเข้ามาใหม่ใช่มั้ยครับ?” เขาถาม
“ใช่ ผมเพิ่งเรียนจบจากวิทยาลัย พวกหนูคือชั้นเรียนแรกของผม”
จากนั้นมิสเตอร์แบร์เรตต์อธิบายว่าชั้นเรียนจะเรียนรู้อะไร เขาพูดเบาๆ บางครั้งก็ยากที่จะได้ยินเขา
ไรลีย์ได้ยินเสียงเด็กๆ กระซิบข้างหลังเธอ นั่นยิ่งทำให้ได้ยินสิ่งที่มิสเตอร์แบร์เรตต์พูดยากขึ้นอีก แต่ไรลีย์ก็พยายามที่สุดที่จะฟัง เมื่อมิสเตอร์แบร์เรตต์มองมาที่เธอ เธอยิ้ม
คืนนั้นในมื้อเย็น คุณแม่ถามถึงวันแรกของไรลีย์ที่โรงเรียน
“หนูชอบชั้นเรียนและครูของหนูค่ะ” ไรลีย์กล่าว “เรามีครูคนหนึ่งที่เพิ่งมาใหม่ เขาค่อนข้างประหม่า เด็กบางคนล้อเลียนเขา”
“บางครั้งแม้แต่ครูก็ยังประหม่า” พ่อบอก
แม่ยิ้ม “แม่ดีใจที่หนูอยู่ที่นั่นเพื่อให้กำลังใจเขา”
วันรุ่งขึ้น ไรลีย์ได้ยินเด็กคุยกันในห้องโถง
“มิสเตอร์แบร์เรตต์สอนฉันด้วย” เด็กคนหนึ่งพูด “เมื่อวานฉันไม่ได้ยินเขาพูดด้วยซ้ำ”
“เธอได้ยินเสียงเขาสั่นไหม?”
“มันคงจะเป็นปีที่ยาวนานเลยงั้น” เด็กอีกคนกล่าว ทุกคนต่างหัวเราะ
ไรลีย์นึกถึงสิ่งที่พ่อพูดเกี่ยวกับว่าครูก็รู้สึกประหม่าด้วย เมื่อวานเป็นวันแรกของมิสเตอร์แบร์เรตต์ คงน่ากลัวน่าดู แม่บอกให้ฉันให้กำลังใจเขา ไรลีย์จะทำอย่างนั้นได้อย่างไร?
เมื่อไรลีย์สวดอ้อนวอนในคืนนั้น เธอขอให้พระบิดาบนสวรรค์ทรงบอกให้เธอรู้วิธีช่วยมิสเตอร์แบร์เรตต์
วันรุ่งขึ้น ไรลีย์เปิดกล่องอาหารกลางวันของเธอ ข้างในเป็นกระดาษโน้ตจากแม่ เขียนว่า “หนูยอดเยี่ยมมาก!” ไรลีย์ยิ้ม เธอรักโน้ตของแม่ ครอบครัวของเธอเรียกมันว่า “โน้ตแสนสุข”
คิดออกแล้ว! ไรลีย์และเพื่อนร่วมชั้นของเธอสามารถเขียนโน้ตแสนสุขให้กับมิสเตอร์แบร์เรตต์ได้
ไรลีย์ชวนเพื่อนร่วมชั้นมาพบกันที่บ้านของเธอหลังเลิกเรียน พวกเขาตกแต่งโปสเตอร์ขนาดใหญ่ที่สดใสด้วยใบหน้ายิ้มและดวงดาว พวกเขาเขียนสิ่งที่พวกเขาชอบเกี่ยวกับมิส-เตอร์แบร์เรตต์ พวกเขาเขียนสิ่งที่พวกเขาเรียนรู้จากเขา และพวกเขาบอกว่าพวกเขาดีใจที่เขาเป็นครูของพวกเขา
วันรุ่งขึ้น ไรลีย์และเพื่อนอีกสองสามคนไปโรงเรียนแต่เช้า พวกเขาแขวนโปสเตอร์ไว้ที่ประตูห้องเรียนของมิสเตอร์แบร์-เรตต์ แล้วพวกเขาก็ซ่อนตัวอยู่ตรงหัวมุมเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
ไม่นานมิสเตอร์แบร์เรตต์ก็มาถึงห้องเรียนของเขา “โอ้!” เขาพูด ไรลีย์และเพื่อนร่วมชั้นมองดูเขาอ่านโน้ต เขายิ้มกว้าง
เมื่อไรลีย์เห็นว่าเขามีความสุขเพียงใด เธอก็รู้สึกมีความสุขเช่นกัน เธอยิ้มและแปะมือกับเพื่อน
ขณะที่พวกเขาเดินออกมาไรลีย์ได้ยินคนพูดว่า “วันนี้ฉันรอไม่ไหวที่จะไปชั้นเรียนของมิสเตอร์แบร์เรตต์แล้ว!” ไรลีย์ก็รอไม่ไหวเช่นกัน
ภาพประกอบโดย คูบรา เทเบอร์