Kayli’s nieuwe leven

David Dickson

Kerktijdschriften

Deze jongevrouw heeft letterlijk en figuurlijk een lange weg afgelegd om te komen waar ze nu is.

Het landschap was totaal anders dan wat ze gewend was. Het warme Texas waar nooit een druppel regen of een vlokje sneeuw valt, leek voor Kayli C. bijna een andere planeet. Dat is een begrijpelijke reactie voor een meisje dat in Alaska is opgegroeid.

‘In Alaska noemden we in de zomer alles boven de tien graden warm weer’, zegt Kayli. ‘In Texas was ademhalen al moeilijk omdat het buiten zo vochtig en heet was.’

Voor Kayli was het weer in Texas maar een van de vele veranderingen. Haar vader was onlangs onverwacht overleden, en hun moeder was niet in staat om voor Kayli en haar twee zusjes te zorgen. Kayli, die nu in het voorlaatste jaar van de middelbare school zit, was toen 13 jaar, en haar zusjes, Jada en Rhianna, waren nog maar 10 en 8.

De familie besloot dat een verhuizing van de drie zusjes naar Texas de beste oplossing zou zijn. Daar konden ze dan bij hun zus en haar man inwonen.

Jenny, Kayli’s zus, en Jenny’s man, Matt, verwelkomden de drie zusjes wel met open armen, maar de overgang liep helemaal niet van een leien dakje.

Ten eerste was er het weer. Bovendien waren de enorme scholen van Texas overweldigend voor de zusjes uit de kleine stad.

En dan was er nog die vaste gewoonte om naar de kerk te gaan…

Zoals het was

‘Ik vond het heerlijk om in Alaska op te groeien’, zegt Kayli. ‘Ik hield van de sneeuw en de kou. Ik was graag buiten. Alles was zo mooi. En ik hield van schaatsen, sleeën en al dat wintergebeuren.’

Ze geeft ruiterlijk toe dat er in Alaska zeker ook andere dingen speelden. ‘In mijn vriendenkring zagen we dat je populair werd door slechte dingen te doen. En naar mijn idee werd je gelukkig als je populair was. Ik ging dus eigenlijk de verkeerde kant op.’

Een van Kayli’s vriendinnen raakte zwanger. Anderen lieten zich met drugs in. Sommige andere vriendinnen begonnen extreem negatief te worden.

‘Ik woonde graag in Alaska’, zegt Kayli. Maar ik vraag me wel af wat er van mijn leven zou zijn geworden als ik er gebleven was. Met veel van mijn vriendinnen in Alaska gaat het momenteel niet goed.’

Zoals het verandert

Voordat Kayli nog maar kon praten en lopen, vond er iets belangrijks in haar leven plaats. Haar zus Jenny ontmoette in haar studententijd de zendelingen en sloot zich bij De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen aan toen Kayli nog heel klein was. Na haar eerste jaar aan de universiteit in Alaska stapte Jenny over naar BYU–Idaho, waar ze haar man, Matt, leerde kennen. Matt en Jenny verhuisden na hun studie naar Texas.

Toen ze de zusjes in huis namen, hadden Matt en Jenny twee regels over godsdienst: ‘De eerste was dat ze met ons mee naar de kerk zouden gaan, als onderdeel van het gezin’, zegt Jenny. ‘De tweede regel was dat Matt en ik nooit zouden eisen dat ze zich zouden laten dopen of zelfs de zendelingenlessen zouden volgen. Dat moest hun eigen keuze zijn.’

Zo ging Kayli naar de kerk en ook naar doordeweekse activiteiten. In het begin vond ze er niet veel aan. ‘Ik ging wel, maar ik geloofde er niets van’, zegt Kayli. ‘Ik lette eigenlijk ook niet echt op.’

Toch begon ze iets ongewoons op te merken. ‘Ik werd steeds blij als ik naar de kerk of naar jeugdactiviteiten ging.’

Nadat ze dit een paar jaar had opgemerkt, was Kayli klaar voor een bijzondere vriendschap.

Kleine stappen, grote gevolgen

‘Ik heb mijn vriendin Maddie leren kennen toen we in de zomer vóór de vierde klas van de middelbare school naar een ander deel van Texas verhuisden’, zegt Kayli. ‘Ze stelde zich aan me voor en werd een groot voorbeeld voor me.’

Kayli zegt dat Maddie er altijd opgewekt en blij uitziet, ook als het tegenzit. Toen hun vriendschap hechter werd, keek Kayli steeds meer uit naar de kerkbijeenkomsten en activiteiten.

‘Maddie is een heel goede vriendin’, zegt Kayli.

Foto’s, Aubrey Stock

Het seminarie had ook grote invloed op Kayli. Ze begon nu veel beter op te letten wat er werd besproken. ‘Ik ben in het seminarie beter gaan opletten, omdat de mensen om me heen echt goed vragen konden beantwoorden en meededen. Dat wilde ik ook kunnen.’

De puzzelstukjes begonnen op hun plek te vallen, om het zo maar te zeggen. Ze bestudeerde het Boek van Mormon in het seminarie, zag dat het evangelie haar zus, schoonbroer en anderen in de wijk gelukkig maakte, en sloot een paar bepalende vriendschappen. Kayli zei dan ook enthousiast ja toen Maddie vroeg of ze de zendelingenlessen bij haar thuis wilde volgen.

Daarna ging het snel. Kayli en haar zusje – die de lessen bij een andere vriendin thuis had gevolgd – besloten zich op dezelfde dag te laten dopen.

‘In Alaska ontleende ik mijn geluk aan rondhangen met mijn vriendinnen en proberen populair te zijn’, zegt Kayli. ‘Nu haal ik mijn geluk uit het evangelie. Ik heb hier heel veel van de leden geleerd. Ik heb geleerd dat geluk en licht van Jezus Christus en onze hemelse Vader afkomstig zijn.’

Een leven waarin het evangelie centraal staat

Kayli’s getuigenis van het evangelie groeide voornamelijk door in het seminarie het Boek van Mormon grondig te bestuderen. Ook nu is het Boek van Mormon voor haar nog erg belangrijk. ‘Het Boek van Mormon is iets waar ik altijd blij van word’, legt ze uit. ‘Ik ben er heel erg door veranderd. Ik gun anderen dat gevoel ook en probeer het dan ook uit te dragen.’

Ze neemt het Boek van Mormon overal mee naartoe, ook naar school. ‘Kinderen op school doen zoveel dingen die de Geest verdrijven, zoals grove taal gebruiken of al te graag populair willen zijn’, zegt Kayli. ‘Met het Boek van Mormon in mijn rugzak vergeet ik mijn doel niet: de Geest bij me houden en de positiviteit verspreiden die het evangelie ons brengt.’

Maar ze betwijfelt of haar getuigenis die kans had gekregen om te groeien als ze de trouwe voorbeelden van kerkleden om haar heen niet had gehad. ‘Leden van de kerk hebben in de aanloop naar mijn doop een grote rol gespeeld’, zegt ze. ‘Zonder hun voorbeeld en geestelijke licht was me waarschijnlijk niets bijzonders aan ze opgevallen, en had ik nog steeds geen aandacht besteed aan alles wat met de kerk te maken heeft.’

Blijf altijd hopen

Kayli en haar zusjes hebben zeker moeilijke tijden gekend. Toch heeft Kayli hoop gevonden voor haar toekomst. En die hoop wil ze doorgeven aan iedereen die op dit moment een moeilijke tijd doormaakt.

‘Blijf gewoon voorwaarts gaan en concentreer je op de positieve kant van dingen’, zegt Kayli. ‘En heb je een dierbare verloren, bedenk dan dat onze hemelse Vader een plan voor jou en voor anderen heeft. We kunnen voor eeuwig met onze familie samen zijn als we het goede doen.’