‘Stevige fundamenten’, Voor de kracht van de jeugd, februari 2021, 30–31.
Stevige fundamenten
De moeite waard
Illustraties, Michela Buttignol
Ik volg om 6.00 uur ’s ochtends seminarie, voor ik naar school ga. Ik moet heel vroeg opstaan om te ontbijten, met ons gezin te bidden en naar de kerk te lopen. Maar hoe meer ik naar het seminarie ga, hoe meer ik besef dat vroeg opstaan de moeite waard is!
De leerkrachten zijn geweldig en geven altijd les door de Geest. Ze zijn wijs en weten erg veel over het evangelie, waardoor ik graag meer wil leren.
Door elke ochtend naar het seminarie te gaan, had ik de moed om twee klasgenoten over het evangelie te vertellen en hun de Schriften uit te leggen. Dankzij het seminarie durf ik ook voor mijn geloof opkomen. Op een dag luisterde ik naar de radio. Ik hoorde een man beweren dat Joseph Smith een leugenaar was. Ik was erg gefrustreerd omdat ik door het seminarie een sterk getuigenis van Joseph Smith had gekregen. Ik wist dat de man geen gelijk had.
Ik sprak er met mijn seminarieleerkracht over. Hij stelde voor om een brief naar de man te schrijven en mijn getuigenis van Joseph Smith te geven. Ik schreef de brief en getuigde van Joseph Smith en de kerk. Daardoor kalmeerde ik en gingen mijn frustraties weg. Hij heeft niet geantwoord, maar toen ik aan het schrijven was, voelde ik een bevestiging van mijn getuigenis. Ik ben heel dankbaar dat ik door het seminarie een sterk getuigenis van de profeet en het evangelie heb ontwikkeld.
Raquel B., Argentinië
Dienen in de zondagsschool
Ik ben diaken. Mijn ouders hebben me geleerd dat ik een voorbeeld voor mijn vrienden moet zijn, omdat ik het priesterschap draag en omdat ik onze hemelse Vader en Jezus Christus vertegenwoordig. Dat helpt me echt om goede keuzes te maken en te letten op kansen om anderen te dienen. Ik weet dat mijn vrienden zullen zien welke goede dingen ik doe. En misschien willen zij dan ook goede dingen doen.
Een tijdje geleden zag ik na de zondagsschool een leerkracht die hulp met wat stoelen nodig had. Ze wilde ze voor een activiteit buiten zetten. Ze vroeg me niet om haar te helpen, maar ik zag dat ze hulp nodig had. Er stonden veel stoelen en ze was helemaal alleen. Dus zette ik de meeste stoelen voor haar buiten.
De leerkracht bedankte me voor mijn hulp. Het was een kleine moeite voor me, want het duurde niet lang. Maar ze was erg dankbaar, waardoor ik me goed voelde. Later vertelde de leerkracht mijn moeder wat ik had gedaan. Mijn moeder zei dat ik iets goeds had gedaan en dat ik moest blijven letten op gelegenheden om anderen te dienen, want dat is wat Christus zou doen.
Ik was blij, en dankbaar dat ik haar geholpen had. Ik voelde me goed en wilde anderen vaker dienen.
Emiliano H., Texas (VS)
De dankbaarheidszaklamp
Toen ik naar de middelbare school ging, werd mijn leven plots veel moeilijker. Ik was jaloers op anderen omdat ze meer talenten hadden, cooler waren of meer kansen kregen dan ik. Ik verlangde altijd naar iets wat ik niet had.
Ik sprak er met mijn ouders over. Ze zeiden dat mijn hemelse Vader me alles heeft gegeven wat ik nodig heb, maar dat Hij mij niet alles geeft wat ik wil. Mijn ouders lieten me inzien dat je gemoedsrust krijgt als je beseft dat je alles hebt wat je echt nodig hebt.
Onlangs las ik een boek dat dankbaarheid met een zaklamp vergelijkt. Als je ’s avonds in het donker naar buiten gaat, zie je alleen duisternis. Maar als je een zaklamp meeneemt en er de dingen om je heen mee verlicht, dan zie je alles.
Dankbaarheid is als die zaklamp. Als je dankbaar bent, wordt alles wat je hebt verlicht. En omdat je dat alles dan ziet, waardeer je het meer.
Het mooie aan die ‘dankbaarheidszaklamp’ is dat je ze dag en nacht kunt gebruiken, waar je ook bent. Je hoeft ze alleen maar aan te zetten.
Ethan B., Utah (VS)